bcs@horno.pl
UL. JAGIELLOŃSKA 47T. +48 668 892 896
PN.-PT. 10-18, SOB. 10-16
BILETY: 3 ZŁ / 5 ZŁ
WydarzeniaFelietony
Filtruj
- Wydarzenia
- Felietony
- Wszystkie
Sortuj
- Najnowsze
- Najstarsze
Wystawa Powroty w Reszlu
23 czerwca-30 sierpnia
Druga edycja wystawy szwajcarskiej kolekcji Zbigniewa Mikulskiego, Zamek w Reszlu, wernisaż 23.06
wiecej
Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego
Kurator: Bogusław Deptuła
23.06 – 30. 08.2023
Wernisaż 23 czerwca, godzina 18.00
Galeria Zamek, Zamek w Reszlu, ul. Podzamcze 3
www.zamek-reszel.com
Stanisław Zbigniew Mikulski (1925-2017) był światowej sławy ekspertem w zakresie filatelistyki i właścicielem największej na świecie kolekcji polskich obiektów filatelistycznych i pocztowych z XVIII i XIX wieku. Zgromadził również imponującą kolekcję polskiego malarstwa i grafiki. Zaprezentujemy dzieła takich twórców jak Jan Matejko, Wojciech Kossak, Józef Brandt, Artur Grottger, Stanisław Witkiewicz, Wlastimil Hofman, Maurycy Gottlieb, Jacek Malczewski czy Władysław Skoczylas. Ciekawym elementem kolekcji są pasy kontuszowe.
Jak pisze kurator wystawy, Bogusław Deptuła: „Zapewne największą rewelacją zbioru, jest namalowany przez Stanisława Witkiewicza-Ojca i dedykowany Helenie Modrzejewskiej monumentalny batalistyczny Odwrót spod Moskwy. Udało się nawet odnaleźć fotografię przedstawiającą legendarną aktorkę w jej mieszkaniu na tle tego wyjątkowego obrazu. Piszę wyjątkowego, ponieważ na tle twórczości tego malarza, zaiste jest on jedyny”.
Wśród pokazywanych na wystawie dzieł jest obraz przez lata uważany za zaginiony, czyli Przekupka Wacława Szymanowskiego. Jak zauważa Bogusław Deptuła: „Odnajdywanie dzieł przez dziesiątki lat uważanych za zaginione i przywracanie ich do świadomości artystycznej, ale również rynkowi sztuki, to wielkie osiągnięcie. Może potrzebna była do tego również pewna detektywistyczna żyłka”.
Patronat medialny: Niezła Sztuka, Radio Olsztyn
Współorganizatorzy: Sopocki Dom Aukcyjny w Bydgoszczy, Bydgoskie Centrum Sztuki, NCP Art
Kurator: Bogusław Deptuła
23.06 – 30. 08.2023
Wernisaż 23 czerwca, godzina 18.00
Galeria Zamek, Zamek w Reszlu, ul. Podzamcze 3
www.zamek-reszel.com
Stanisław Zbigniew Mikulski (1925-2017) był światowej sławy ekspertem w zakresie filatelistyki i właścicielem największej na świecie kolekcji polskich obiektów filatelistycznych i pocztowych z XVIII i XIX wieku. Zgromadził również imponującą kolekcję polskiego malarstwa i grafiki. Zaprezentujemy dzieła takich twórców jak Jan Matejko, Wojciech Kossak, Józef Brandt, Artur Grottger, Stanisław Witkiewicz, Wlastimil Hofman, Maurycy Gottlieb, Jacek Malczewski czy Władysław Skoczylas. Ciekawym elementem kolekcji są pasy kontuszowe.
Jak pisze kurator wystawy, Bogusław Deptuła: „Zapewne największą rewelacją zbioru, jest namalowany przez Stanisława Witkiewicza-Ojca i dedykowany Helenie Modrzejewskiej monumentalny batalistyczny Odwrót spod Moskwy. Udało się nawet odnaleźć fotografię przedstawiającą legendarną aktorkę w jej mieszkaniu na tle tego wyjątkowego obrazu. Piszę wyjątkowego, ponieważ na tle twórczości tego malarza, zaiste jest on jedyny”.
Wśród pokazywanych na wystawie dzieł jest obraz przez lata uważany za zaginiony, czyli Przekupka Wacława Szymanowskiego. Jak zauważa Bogusław Deptuła: „Odnajdywanie dzieł przez dziesiątki lat uważanych za zaginione i przywracanie ich do świadomości artystycznej, ale również rynkowi sztuki, to wielkie osiągnięcie. Może potrzebna była do tego również pewna detektywistyczna żyłka”.
Patronat medialny: Niezła Sztuka, Radio Olsztyn
Współorganizatorzy: Sopocki Dom Aukcyjny w Bydgoszczy, Bydgoskie Centrum Sztuki, NCP Art
/media/blog/medium/f9uV0KboQ73sIJG3.png
Wystawa Powroty w Reszlu
23 czerwca-30 sierpnia
Art brut. Dar wrażliwości
15 czerwca (czwartek), godzina 18.00
wykład Ingi Kopciewicz z cyklu Kątem oka, wstęp wolny
wiecej
Kątem oka – cykl wykładów o sztuce współczesnej
15.06.2023, czwartek, godz. 18.00; wstęp wolny
Art brut. Dar wrażliwości – wykład Ingi Kopciewicz
W trakcie ostatniego wykładu przed przerwą wakacyjną omówimy fenomen art brut w ujęciu historii europejskiej, z akcentami polskimi i lokalnymi − od początku prac badawczych francuskiego malarza Jeana Dubuffeta prowadzonych w połowie ubiegłego stulecia do współczesności, w której jednolite zdefiniowanie tego nurtu sztuki stwarza coraz więcej trudności. Prześledzimy aktywność artystyczną wybranych twórców, często już należących do grona klasyków. Zastanowimy się nad tym, czym konwencja ich „marginalnych” dzieł różni się od tzw. sztuki wysokiej. Poznamy też reakcję kolekcjonerów prywatnych i instytucjonalnych oraz rynku sztuki na oryginalność, niezależność i niezwykłą szczerość ekspresji art brut.
Inga Kopciewicz − Historyk sztuki z wieloletnim doświadczeniem muzealniczym, obecnie kustosz w Pracowni analiz i konserwacji dzieł sztuki NCP.ART w Bydgoszczy. Zainteresowania zawodowe prelegentki oscylują wokół zjawisk artystycznych doby modernizmu i współczesności, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki regionalnej, w tym bydgoskiej.
il. fragment obrazu Małgorzaty Lehmann, Smoki VII, 2004
kuratorka cyklu: Natalia Pichłacz
/media/blog/medium/WaTyGDix0ToVQYcc.png
Art brut. Dar wrażliwości
15 czerwca (czwartek), godzina 18.00
Brokat
13 czerwca (wtorek), godzina 18.00
Zapraszamy 13 czerwca na wernisaż i premierę filmu. Wystawa potrwa do końca czerwca.
wiecej
· 13.06.2023, wtorek, godz. 18.00, wernisaż wystawy i premiera filmu,
BROKAT,
wystawa trwa do 30 czerwca.
BROKAT to wystawa, która podsumowuje interdyscyplinarny projekt artywistyczny poświęcony zdrowiu psychicznemu osób ze społeczności LGBTQIAP+. Iskrzące się drobinki to nie tylko narzędzie samoekspresji, ale też tarcza, warstwa ochronna. Dawniej pod brokatem ukrywał się strach towarzyszący epidemii AIDS. Co teraz pokrywa błyszczący pył? Trudno to dostrzec patrząc przez filtr tęczowego kapitalizmu, dla którego balroomowa estetyka stała się sposobem na mnożenie zysków.
Żeby skupić się na tym, co znajduje się pod lśniącą powłoką, w bydgoskim Studiu Brda powstała przestrzeń wsparcia wzajemnego, działająca pod opieką terapeutyczną Wita Sztosa. Siedem osób z całej Polski stworzyło wspólnotę na bazie podobnych doświadczeń. Elementem procesu była sesja fotograficzna - Sandra Rabczewska wykonała zdjęcia, które były okazją do skonfrontowania się z doświadczeniami stresu mniejszościowego, żałoby, odrzucenia i emancypacji. Całości z kamerą towarzyszył Maciej Matowski, tworząc film dokumentalny uzupełniający narrację i pozwalający osobom zaangażowanym w projekt opowiedzieć o nim własnym głosem. Nad całością czuwała kuratorka projektu, Agata Polcyn - aktywistka i kulturoznawczyni, odpowiedzialna m.in. za festiwal Lato Wolnej Miłości.
BROKAT,
wystawa trwa do 30 czerwca.
BROKAT to wystawa, która podsumowuje interdyscyplinarny projekt artywistyczny poświęcony zdrowiu psychicznemu osób ze społeczności LGBTQIAP+. Iskrzące się drobinki to nie tylko narzędzie samoekspresji, ale też tarcza, warstwa ochronna. Dawniej pod brokatem ukrywał się strach towarzyszący epidemii AIDS. Co teraz pokrywa błyszczący pył? Trudno to dostrzec patrząc przez filtr tęczowego kapitalizmu, dla którego balroomowa estetyka stała się sposobem na mnożenie zysków.
Żeby skupić się na tym, co znajduje się pod lśniącą powłoką, w bydgoskim Studiu Brda powstała przestrzeń wsparcia wzajemnego, działająca pod opieką terapeutyczną Wita Sztosa. Siedem osób z całej Polski stworzyło wspólnotę na bazie podobnych doświadczeń. Elementem procesu była sesja fotograficzna - Sandra Rabczewska wykonała zdjęcia, które były okazją do skonfrontowania się z doświadczeniami stresu mniejszościowego, żałoby, odrzucenia i emancypacji. Całości z kamerą towarzyszył Maciej Matowski, tworząc film dokumentalny uzupełniający narrację i pozwalający osobom zaangażowanym w projekt opowiedzieć o nim własnym głosem. Nad całością czuwała kuratorka projektu, Agata Polcyn - aktywistka i kulturoznawczyni, odpowiedzialna m.in. za festiwal Lato Wolnej Miłości.
/media/blog/medium/bdrvmMKT9Y277efz.jpg
Brokat
13 czerwca (wtorek), godzina 18.00
nieczynne 8-11.06
8-11 czerwca
W dniach 8 - 11 czerwca Bydgoskie Centrum Sztuki będzie nieczynne.
Zapraszamy 13 czerwca o 18.00 na wernisaż wystawy BROKAT.
Zapraszamy 13 czerwca o 18.00 na wernisaż wystawy BROKAT.
/media/blog/medium/LpH9xePrUaeHW8fa.jpg
nieczynne 8-11.06
8-11 czerwca
Dziewczyny + Rośliny vol. 3
2-7 czerwca
Zapraszamy na wernisaż wystawy MÓJ EDEN i inaugurację Festiwalu 2 czerwca o 19.00.
Festiwal odbędzie się od 2 do 4 czerwca, a wystawę można będzie zobaczyć do 7 czerwca.
wiecej
· 2.06-7.06.2023,
Festiwal Dziewczyny + Rośliny vol. 3,
Organizator: Schronisko dla Roślin,
zapisy na warsztaty: schroniskodlaroslin@gmail.com lub na Facebooku @schroniskodlaroslin
Program festiwalu:
· 2.06, PIĄTEK, godz. 19.00, wernisaż wystawy „Mój Eden” i inauguracja festiwalu
Podczas wystawy zaprezentowane zostaną prace, które na przestrzeni miesiąca zgłaszali artyści i artystki z całej Polski. W trakcie wernisażu 2.06 o 19.00 jury wyłoni i nagrodzi 3 osoby, których prace zrobiły największe wrażenie. Nagrody ufundowały marki Cztery Szpaki, Ministerstwo Dobrego Mydła, Yope oraz Anko Biżuteria. Wystawa potrwa do 7 czerwca.
· 3.06, SOBOTA
- 11:00-13:00 Warsztaty zielarskie "Chwasty i Niewiasty" z Makowym Latem
- 13:30-15:30 Warsztaty bukietowe z O!KWIATY
- 16:00-17:30 Warsztaty z przesadzania roślin z Dżunglą Bydgoszcz
· 4.06, NIEDZIELA
- 11:00-14:00 Warsztaty haftu roślinnego z „Dziewczyny+haft” z Aleksandrą (Tamborek po Babci)
- 14:00-15:30 Wyprawa jest kobietą - spotkanie z Dominiką Kiss-Orską, wstęp wolny
- 16:00-18:00 Dzikie wianki na głowę z Mileną ze Schroniska dla roślin
Festiwal Dziewczyny + Rośliny vol. 3,
Organizator: Schronisko dla Roślin,
zapisy na warsztaty: schroniskodlaroslin@gmail.com lub na Facebooku @schroniskodlaroslin
Program festiwalu:
· 2.06, PIĄTEK, godz. 19.00, wernisaż wystawy „Mój Eden” i inauguracja festiwalu
Podczas wystawy zaprezentowane zostaną prace, które na przestrzeni miesiąca zgłaszali artyści i artystki z całej Polski. W trakcie wernisażu 2.06 o 19.00 jury wyłoni i nagrodzi 3 osoby, których prace zrobiły największe wrażenie. Nagrody ufundowały marki Cztery Szpaki, Ministerstwo Dobrego Mydła, Yope oraz Anko Biżuteria. Wystawa potrwa do 7 czerwca.
· 3.06, SOBOTA
- 11:00-13:00 Warsztaty zielarskie "Chwasty i Niewiasty" z Makowym Latem
- 13:30-15:30 Warsztaty bukietowe z O!KWIATY
- 16:00-17:30 Warsztaty z przesadzania roślin z Dżunglą Bydgoszcz
· 4.06, NIEDZIELA
- 11:00-14:00 Warsztaty haftu roślinnego z „Dziewczyny+haft” z Aleksandrą (Tamborek po Babci)
- 14:00-15:30 Wyprawa jest kobietą - spotkanie z Dominiką Kiss-Orską, wstęp wolny
- 16:00-18:00 Dzikie wianki na głowę z Mileną ze Schroniska dla roślin
/media/blog/medium/NdT12LgBvENMtQtY.png
Dziewczyny + Rośliny vol. 3
2-7 czerwca
Fotorelacja z wernisażu DZIEWCZYNY + ROŚLINY
2 czerwca 2023
fot. Łukasz Sowiński
wiecej
Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z wernisażu wystawy MÓJ EDEN i inauguracji Festiwalu Dziewczyny + Rośliny vol. 3.
Fot. Łukasz Sowiński
wystawa 2-7.06.2023
Fot. Łukasz Sowiński
wystawa 2-7.06.2023
/media/blog/medium/SoqtqYgdxG6uBKVh.jpg
Fotorelacja z wernisażu DZIEWCZYNY + ROŚLINY
2 czerwca 2023
IX PORUSZENIA
13 maja (sobota), godzina 14.00
spotkanie sztuki i psychoanalizy wokół wystawy Alicji Buławki-Fankidejskiej
wiecej
13.05.2023, sobota, godz. 14.00; wstęp wolny, czas trwania: 90 minut
IX PORUSZENIA: SPOTKANIA SZTUKI I PSYCHOANALIZY
wokół wystawy Alicji Buławki-Fankidejskiej „Sztuka dotyku. Ceramika"
prowadzenie: psychoterapeutki Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster
współorganizator: Kujawsko Pomorskie Koło Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej
Już po raz dziewiąty pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli spotkanie sztuki i psychoanalizy. Będzie to okazja do dyskusji wokół prezentowanej w Bydgoskim Centrum Sztuki wystawy rzeźb Alicji Buławki-Fankidejskiej. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE. Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
______________________
Elżbieta Marchlewicz jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
Maria Szuster jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/CeY0OedxR6DwPbCn.png
IX PORUSZENIA
13 maja (sobota), godzina 14.00
No borders. Troska jako strategia artystyczna
9 maja (wtorek), godzina 18.00
wykład katarzyny lewandowskiej z cyklu Kątem oka, wstęp wolny
wiecej
Kątem oka – cykl wykładów o sztuce współczesnej
· 9.05.2023, wtorek, godz. 18.00; wstęp wolny,
+ transmisja na żywo na naszym Facebooku
No borders. Troska jako strategia artystyczna – wykład katarzyny lewandowskiej
Opowiem o pracach, osobach artystycznych, strategiach twórczych i aktywistycznych, które mówią o niechcianych tożsamościach skupiających w sobie – jak w soczewce – negatywne praktyki ludzkiego świata, czyli władzy, dominacji, zawłaszczania. Figura Innego jest dla mnie szczeliną, która daje nadzieję w tej beznadziejnej rzeczywistości. Swoimi działaniami i bezkompromisową postawą, Inny przełamuje kolejne, sztucznie wytyczone przez twardogłowych kapitalistycznych panów granice – fizyczne, mentalne, cielesne. Odniosę się do wspólnych i indywidualnych działań kuratorskich, dla których zawsze punktem wyjścia była troska o Innego.
dra katarzyna lewandowska: historyczka sztuki, feministka, kuratorka, aktywistka, działaczka na rzecz praw osób wykluczonych i poza-ludzkich. W swoich badaniach skupia się na poszukiwaniu cielesności w sztuce współczesnej, korzystając z intersekcjonalnej strategii feministycznej. Zainteresowana jest sztuką zaangażowaną i totalną, która wchodzi w krytyczny dyskurs z władzą – w szerokim tego słowa znaczeniu. Badaczka zajmuje się także motywami kobiecości w sztuce tybetańskiej. Autorka wielu wystaw oraz cyklu wystaw.
Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Pracowała w Katedrze Historii Sztuki i Kultury UMK w Toruniu, Gender Studies w Instytucie Filozofii UMK w Toruniu. Dzisiaj związana z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku.
kuratorka cyklu: Natalia Pichłacz
· 9.05.2023, wtorek, godz. 18.00; wstęp wolny,
+ transmisja na żywo na naszym Facebooku
No borders. Troska jako strategia artystyczna – wykład katarzyny lewandowskiej
Opowiem o pracach, osobach artystycznych, strategiach twórczych i aktywistycznych, które mówią o niechcianych tożsamościach skupiających w sobie – jak w soczewce – negatywne praktyki ludzkiego świata, czyli władzy, dominacji, zawłaszczania. Figura Innego jest dla mnie szczeliną, która daje nadzieję w tej beznadziejnej rzeczywistości. Swoimi działaniami i bezkompromisową postawą, Inny przełamuje kolejne, sztucznie wytyczone przez twardogłowych kapitalistycznych panów granice – fizyczne, mentalne, cielesne. Odniosę się do wspólnych i indywidualnych działań kuratorskich, dla których zawsze punktem wyjścia była troska o Innego.
dra katarzyna lewandowska: historyczka sztuki, feministka, kuratorka, aktywistka, działaczka na rzecz praw osób wykluczonych i poza-ludzkich. W swoich badaniach skupia się na poszukiwaniu cielesności w sztuce współczesnej, korzystając z intersekcjonalnej strategii feministycznej. Zainteresowana jest sztuką zaangażowaną i totalną, która wchodzi w krytyczny dyskurs z władzą – w szerokim tego słowa znaczeniu. Badaczka zajmuje się także motywami kobiecości w sztuce tybetańskiej. Autorka wielu wystaw oraz cyklu wystaw.
Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Pracowała w Katedrze Historii Sztuki i Kultury UMK w Toruniu, Gender Studies w Instytucie Filozofii UMK w Toruniu. Dzisiaj związana z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku.
kuratorka cyklu: Natalia Pichłacz
/media/blog/medium/y0ctHB6hrfrKzs8F.png
No borders. Troska jako strategia artystyczna
9 maja (wtorek), godzina 18.00
Ceramika – sztuka dotyku, Alicja Buławka-Fankidejska
28 kwietnia - 26 maja
kuratorka: Marta Wróblewska, wernisaż 28 kwietnia o 18.00
wiecej
+ 13.05, godz. 14.00, Poruszenia. Spotkania sztuki i psychoanalizy, wstęp wolny
Za pomocą dziewięciu obiektów pierwotnie stanowiących dzieło doktorskie obronione w ubiegłym roku na gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem prof. Teresy Klaman, uzupełnionych o najnowszą pracę, Alicja Buławka-Fankidejska tworzy silny przekaz artystyczny, jednocześnie subiektywny i uniwersalny. Jej prace mocno wpisują się w tradycje ceramiczne, w szczególności odnoszące się do techniki wypału zwanej raku, której historia ma swój początek w XVI-wiecznej Japonii i związana jest z rytuałem parzenia herbaty bazującym na gościnności i celebrowaniu wspólnotowości. Raku jest do dziś niezwykle popularnym sposobem szybkiego, niskotemperaturowego wypalania obiektów ceramicznych, w dużej mierze opartym na uzyskiwaniu przypadkowych, zaskakujących efektów kolorystycznych i fakturowych, które powstają w wyniku interakcji gliny, szkliwa i dymu. Ów potencjał kreatywny inspiruje do wprowadzania innowacji i eksperymentowania, przynoszących efekt niezmiennie zadziwiającego piękna gotowych dzieł.
Grupę prezentowanych na wystawie obiektów łączy rodzaj wewnętrznie spajającej logiki, z jednej strony wyrażonej poprzez wizualną, intymną narrację, z drugiej zaś wyczuwalnej w świadomie wyreżyserowanej dynamice napięć pomiędzy poszczególnymi pracami. Kontakt z dziełami dodatkowo pogłębia wprowadzenie przez Artystkę powłoki termoczułej, którą pokrywa część z nich. Jej czarna warstwa, częściowo lub całkowicie zakrywająca pierwotną powierzchnię obrazu ceramicznego, chwilowo znika przy bezpośrednim kontakcie z ciepłem rąk lub naturalnym światłem słonecznym. Tego rodzaju interakcja przenosi odbiór ceramiki na poziom performatywny, zakładając aktywną rolę i obecność ciała w interakcji z dziełem sztuki. Niwelując w ten sposób dystans pomiędzy twórcą a odbiorcą, Buławka-Fankidejska odnosi się do ceramiki jako sztuki dotyku, proponując relację bazującą na bliskości i afekcie. Dzieło zaś staje się punktem styku, medium, przez które następuje przepływ i wymiana energii.
Sztuka Buławki-Fankidejskiej wychodzi jednak poza doświadczenie tylko fizyczne, dotykając znacznie bardziej uniwersalnej problematyki dotyczącej tożsamości kobiecej, jako konsekwencji dekad krytycznego dyskursu na temat historii i genealogii kobiet w społeczeństwie, którego produktem jest ewolucja paradygmatu kobiecości. Dąży do bezpośredniego, wyswobodzonego z płciowych kompleksów sposobu komunikowania się tak na poziomie estetycznym, jak i intelektualnym. Jego podstawą jest powrót do własnego ja, bez którego, jak twierdzi francuska myślicielka i aktywistka feministyczna, Luce Irigaray, kobieta nie jest w stanie prawdziwie zaangażować się w sytuację dialogu. Modelując rzeźby, Buławka-Fankidejska wyciska glinę z form negatywowych, ręcznie formując ostateczne kształty obiektów poprzez ugniatanie, gładzenie, szlifowanie, polerowanie. Glina, ze względu na swą wrażliwość i sensoryczność w naturalny, szczery sposób objawia intencjonalność Artystki, poddaje się przemianom, generuje znaczenia. Czasem nieprzewidywalna, łatwo ulegająca zniszczeniu, stanowi, jak pisze Artystka: „materiał performatywny, nośny, lokalizujący, eklektyczny, żywy i zawsze współczesny, percepcyjny i jak na razie, dla mnie ostateczny, wieńczący i definiujący”. Glina sama w sobie stanowi implikację cielesności. A zatem dotykając gliny, Artystka dotyka także samej siebie – swojego ciała i swojej istoty – definiując swoją tożsamość jako kobiety, twórczyni, matki. „Obiekty nawiązują do kadrowanej sylwetki kobiecego ciała – mojego ciała, którego obserwację przekładam na język wyabstrahowanej formy rzeźbiarskiej”, pisze Buławka-Fankidejska w swoim doktoracie, a jej słowa wydają się subtelnie rezonować z rozważaniami wspomnianej już Irigay: „kobieta w swoim mówieniu cały czas dotyka siebie. Oddala się po trosze od siebie szczebiotaniem, okrzykiem, spoufaleniem, zawieszonym zdaniem... (...) Jeśli bowiem „ona” coś mówi, nie jest to tożsame z tym, co chce powiedzieć. Nie jest nigdy tożsame z niczym, raczej tylko styczne. To dotyka (czegoś). I gdy to nazbyt się oddala od owej bliskości, ona ucina i rozpoczyna od „zera”: od swego ciała (...)” (L. Irigaray, Ta płeć, która nie jest jednością, przeł. K. Kłosińska, „FA-art” 1996, nr 4, s. 46.).
Subiektywny język twórczy Buławki-Fankidejskiej reprezentuje jej własną interpretację kobiecości. Pozornie doskonałe obiekty stanowiące symbole cielesności, faktycznie powstałe w rezultacie eksperymentalnego, płynnego i nie w pełni kontrolowanego procesu, potwierdzają błędność utożsamiania podmiotu kobiecego z kategoriami stabilności i stałości, o czym pisze amerykańska filozofka feministyczna Judith Butler. Z kolei cytowana wyżej Irigaray zwraca uwagę na problem nieprzedstawialności kobiecości, będącej kategorią wieloraką i nie dającą się ograniczyć. Buławka-Fankidejska ową nieprzedstawialność rozwiązuje za pomocą grupy sześciu obiektów, ilustrujących określony proces – ewolucję związaną w jej przypadku z doświadczeniem macierzyństwa. Obserwujemy w nich stadia przemiany zarówno biologicznej, emocjonalnej, jak i estetycznej. Z ciemnej warstwy wypalonej powierzchni, po stopniowe zaokrąglenia, nabrzmiewanie, pękanie, wyłaniają się obłości, wybrzuszenia, delikatne wklęsłości. Artystka subtelnie prowadzi nas poprzez kolejne metamorfozy, od masywności do lekkości, od surowej niemalże „nieobrobionej” formy do dokładnego pieczołowitego jej wykończenia, od wypalenia i wyjałowienia po regenerację i odrodzenie.
W swojej pracy doktorskiej Buławka-Fankidejska pisze: „Chcę obserwować umysłem nieuprzedzonym, umysłem początkującego”, a zaraz potem dodaje: „Abstrakcyjna synteza kadru postaci i przeskalowanie, w efekcie końcowym stanowią symbol, cielesny pierwowzór, archetyp”. Kontynuacją tych poszukiwań są trzy obrazy ceramiczne przedstawiające jej córkę – Jaśminę – i świat wokół niej. Prace te stanowią kontrapunkt wobec pozostałych „cielesnych”, jakby „wypchniętych od wewnątrz” obiektów w tym sensie, że nie działają już przestrzenną formą, lecz płaską powierzchnią i narracyjnością obrazu, stanowiąc rodzaj wizualnego i intelektualnego zapisu. Powłoka termoczuła wprowadza do nich element pamięci sensualnej i emocjonalnej, symbolizującej pozawizualną relację pomiędzy ciałem własnym i cudzym, które ostatecznie zostają scalone w jeden symbiotyczny organizm, reprezentowany przez najnowszą, stworzoną specjalnie na wystawę, dwuwarstwową formę ceramiczną.
Ów rodzaj ekspresji artystycznej nie jest wynikiem spontanicznego impulsu, lecz stanowi rezultat świadomego procesu, długotrwale dojrzewającego wraz z Twórczynią i także dosłownie w niej. Sztuka zatem, zgodnie z myślą amerykańskiego filozofa i pedagoga, Johna Dewey’a, staje się bezpośrednim produktem życia, reakcją na wielopoziomową relację ze światem. Dzieło sztuki zaś pełni funkcję przedmiotu ekspresyjnego, stanowiąc rodzaj zapisu fizycznych, emocjonalnych i estetycznych uczuć towarzyszących jego powstaniu, wypadkową doświadczenia z przeszłości połączonego z odpowiednio mocnym i poruszającym momentem życia, polegającym na silnym wzruszeniu, wstrząsie, zaburzeniu harmonii czy zachwianiu stabilizacji. W tym kontekście twórczość Buławki-Fankidejskiej niweluje typowy dla tradycji zachodnioeuropejskiej dualizm utrwalający opozycję umysłu i ciała, rozumu i uczucia, podmiotu i przedmiotu. Wybrzmiewające w jej pracach emocje stanowią integralny element autorozwoju, u którego podstaw leży cel poznawczy dookreślający jej własną podmiotowość. Poznanie, zdaniem Dewey’a, jest jedynie pełne wówczas, jeśli realizuje zarówno cele empiryczne, jak i estetyczne. Ich integralność wydaje się leżeć u podstaw celowej i intencjonalnej, aczkolwiek nadal silnie instynktownej twórczości Artystki. Jej performatywność zaś jest zaproszeniem do współodczuwania i współprzeżywania. Dlatego prace Buławki-Fankidejskiej posiadają tę niebywałą moc „totalnego uchwycenia” (Dewey) odbiorcy, dla którego kontakt z dziełem jest drogą do pogłębienia świadomości tak intelektualnej, jak i zmysłowej związanej z odbiorem otaczającej rzeczywistości, co sprowadza obecną debatę na temat ceramiki na zupełnie nowe tory".
Alicja Buławka-Fankidejska urodziła się w 1983 roku w Starogardzie Gdańskim. W 2022 roku uzyskała tytuł doktory sztuki. Dyplom magisterski uzyskała w pracowni prof. Sławoja Ostrowskiego w 2010 roku, aneks Ceramiki Artystycznej w pracowni prof. Teresy Klaman. Obecnie jest Asystentką w Pracowni Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Brała udział w wystawach indywidualnych, zbiorowych, plenerach i konkursach w kraju i za granicą. Jest laureatką m.in. Nagrody Głównej - Award of Excellence za pracę ceramiczną „Into the Wild” w Cluj International Ceramics Biennale oraz Nagrody Rektora ASP w Gdańsku w 2015 i 2021 roku. Wraz z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku organizuje i prowadzi plener Ceramika alternatywnie. Reprezentuje ją Fine Art Gallery we Wrocławiu.
[ENG]
Alicja Buławka-Fankidejska: Ceramics - the art of touching. Thermoactive transfer.
opening 28th April, 6 p.m.
28.04-26.05.2023
curator: Marta Wróblewska
With nine ceramic objects originally composing a doctoral thesis (defended last year at the Academy of Fine Arts in Gdańsk/Poland under the supervision of prof. Teresa Klaman), and supplemented with a new piece, Alicja Buławka-Fankidejska creates a powerful artistic message, both subjective and universal. Her works are strongly rooted in ceramic traditions, especially those of the 16th-century Japanese raku ware, connected with the ritual of tea brewing based on hospitability and the celebration of community. At present raku is still a popular firing technique, largely based on obtaining random, surprising, and intriguing colour and texture effects that result from the interaction of clay, glaze and smoke. This creative potential inspires innovation and experimentation, resulting in the astonishing beauty of the works.
The group of objects presented in the exhibition are united by a kind of internally bonding logic, on the one hand expressed through a visual, intimate narrative, and on the other, felt in the consciously staged dynamics of tension between individual pieces. The contact with the works is further deepened by the thermosensitive coating which the artist (I would not capitalize this) applied on some of them. Its black layer, partially or completely covering the original surface of the ceramic image, temporarily disappears upon direct contact with the heat of the hands or natural sunlight. This kind of interaction takes the reception of ceramics to a performative level, assuming an active role and presence of the body with reference to the artwork. Constructing this bridge between the creator and the viewer, Buławka-Fankidejska refers to ceramics as the art of touching, proposing a relationship based on proximity and affection. The work, in turn, becomes a point of contact, a medium through which energy flows and is exchanged.
However, Buławka-Fankidejska's art goes beyond a merely physical experience, touching upon a much more universal issue concerning female identity, developed over decades of critical discourse on the history and genealogy of women in society, which resulted in the evolution of the paradigm of femininity. It searches for a direct mode of communication, liberated from gender complexes on both an aesthetic and intellectual level. It is based on the idea of the return to the self, without which, according to the French feminist thinker and activist Luce Irigaray, a woman is unable to truly engage in a situation of dialogue. When modelling the sculptures, Buławka-Fankidejska presses clay out of the negative forms, manually forming the final shapes of the objects by kneading, smoothing, grinding and polishing. Clay, due to its sensitivity and sensoriality, reveals the intention of the artist in a natural, sincere way, by undergoing transformations and generating meanings. Sometimes unpredictable, easily damaged, it constitutes, as the Artist writes: 'performative, meaningful, localizing, eclectic, vivid and always contemporary, perceptual and, for me, definitive and defining material.’ Clay itself has an implication of corporeality. Thus, by touching the clay, the artist also touches herself - her body and her being - defining her identity as a woman, a creator, a mother. ‘The objects allude to the framed silhouette of the female body - my body, translated into the language of abstract sculptural forms,’ writes Buławka-Fankidejska in her PhD. Her words seem to resonate subtly with the observations of the aforementioned Irigay:
‘(…) woman is constantly touching herself. She steps ever so slightly aside from herself with a murmur, an exclamation, a whisper, a sentence left unfinished… (…) What she says is never identical with anything, moreover; rather, it is contiguous. It touches (upon). And when it strays too far from that proximity, she breaks off and starts over at "zero": her body-sex.’ (L. Irigaray, This Sex Which Is Not One, Cornell University Press, New York, 1985, p. 29).
Buławka-Fankidejska's subjective creative language represents her own interpretation of femininity. The seemingly perfect objects that are symbols of corporeality, actually created as a result of an experimental, fluid and not fully controlled process, confirm the fallacy of identifying the female subject as stable and constant, as pointed out by the American feminist philosopher Judith Butler. In turn, Irigaray, draws attention to the problem of the unrepresentability of femininity, which is a multiple and unlimited category. Buławka-Fankidejska resolves this unrepresentability with a group of six objects, illustrating a particular process - the evolution associated, in her case, with the experience of motherhood. In them we observe stages of transformation, both biological, emotional and aesthetic. From a dark layer of scorched surface, through gradual swelling and cracking, emerge curves, bulges and delicate crevices. The artist subtly leads us through a succession of metamorphoses, from massiveness to lightness, from the raw and almost unprocessed form, to its precise meticulous finishing, from burning and exhaustion, to regeneration and rebirth.
In her doctoral thesis, Buławka-Fankidejska writes: ‘I want to observe with an unprejudiced mind, with the mind of a beginner’, and immediately adds: ‘The abstract synthesis of the framing and scaling of an object, in effect, constitutes a symbol, a bodily prototype, an archetype.’ She develops these explorations with three ceramic paintings depicting her daughter, Jasmine, and the world around her. These works are a counterpoint to the group of 'corporeal' objects as if 'pushed from within'. They depart from spatiality – their flat surface and narrative nature constitute a kind of visual and intellectual diary. The thermosensitive coating introduces an element of sensual and emotional memory, symbolizing the non-visual relationship between one's own body and the body of the other, which ultimately merge into a single symbiotic organism, represented by the newest double-layered ceramic form created especially for the exhibition.
This kind of artistic expression does not emerge from a spontaneous impulse, but is the result of a conscious process, maturing over a long period of time with its creator and also literally within her. Art therefore, according to the American philosopher and educator John Dewey, becomes a direct product of life, a reaction to a multi-level relationship with the world. Thus, the work of art functions as an expressive object, a kind of record of the physical, emotional and aesthetic feelings that accompanied its creation, the resultant of a past experience combined with a powerful and moving moment in life, that involves strong emotion, shock, the disruption of harmony and stability. In this context, Buławka-Fankidejska's work eliminates the dualism typical of the Western European tradition that perpetuates the opposition of mind and body, reason and feeling, subject and object. The emotions resounding in her works constitute an integral element of self-development, at the core of which lies the cognitive goal to define her own subjectivity. Cognition, according to Dewey, is only complete if it pursues both empirical and aesthetic goals. Their integrity seems to lie at the heart of the Artist's purposeful and intentional, yet still strongly instinctual work. Its performativity, in turn, is an invitation to empathize and co-experience. This is why Buławka-Fankidejska's works have this incredible power of 'total seizure’ (Dewey) of the viewer, for whom the contact with the work of art is a way of deepening both intellectual and sensory awareness related to the perception of the surrounding reality, which brings the current debate on ceramics onto a completely new level.
Marta Wróblewska
/media/blog/medium/pf2HzhiVuRx5GC9q.png
Ceramika – sztuka dotyku, Alicja Buławka-Fankidejska
28 kwietnia - 26 maja
FOTORELACJA Z WERNISAŻU SZTUKI DOTYKU
28 kwietnia
zdj. Łukasz Sowiński
wiecej
Dziękujemy za wernisaż wystawy Alicji Buławki-Fankidejskiej CERAMIKA-SZTUKA DOTYKU.
Kuratorka: Marta Wróblewska
Patronat: Polskie Radio PiK
Wystawa potrwa do 26 maja.
Zdjęcia: Łukasz Sowiński
Kuratorka: Marta Wróblewska
Patronat: Polskie Radio PiK
Wystawa potrwa do 26 maja.
Zdjęcia: Łukasz Sowiński
/media/blog/medium/GU8vdx093G1oj6BB.jpg
FOTORELACJA Z WERNISAŻU SZTUKI DOTYKU
28 kwietnia
Sztuka ukraińska lat 90.
20 kwietnia (czwartek), godzina 17.00
wykład dr Marty Zambrzyckiej (Uniw. Warszawski)
wiecej
· 20.04.2023, czwartek, godz. 17.00; wstęp wolny
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Wybrane nurty sztuki ukraińskiej lat dziewięćdziesiątych – wykład dr Marty Zambrzyckiej
Podczas wykładu zostaną omówione wybrane nurty, które pojawiły się w ukraińskiej przestrzeni artystycznej na przełomie lat 80-90 i w pierwszym dziesięcioleciu niepodległości. Będą to: malarstwo abstrakcyjne, ukraiński postmodernizm, akcjonizm i performance, a także fotografia społeczna. Wspomniana zostanie również tradycja ukraińskiego nonkonformizmu, czyli sztuki niezależnej w czasach totalitarnych, bez której nie jest możliwe zrozumienie specyfiki twórczości w okresie niepodległości.
Początek ukraińskiej transformacji wiąże się bezpośrednio ze skutkami społecznymi i kulturalnymi katastrofy czarnobylskiej oraz z osłabieniem cenzury, które umożliwiło pojawienie się w przestrzeni oficjalnej lub półoficjalnej twórców, pozostających dotychczas w „undergroundzie” oraz młodszego pokolenia twórców, urodzonych w latach sześćdziesiątych.
W omawianym okresie znacznym zmianom ulegała struktura instytucjonalna sztuki ukraińskiej od inicjatyw oddolnych, nieformalnych stowarzyszeń, squatów, prywatnych galerii, plenerów i festiwali, które zaczęły powstawać w latach 80/90, gdy państwo było w zasadzie pozbawione polityki kulturalnej w sferze sztuk wizualnych poprzez zdominowanie w połowie lat dziewięćdziesiątych rynku sztuki przez Centrum Sztuki Współczesnej Sorosa (z mocnym zapleczem finansowym i reklamowym, a także z nieobecnym wcześniej w Ukrainie doświadczeniem kuratorskim), po gigantyczne przedsięwzięcia prywatne i miejskie, jak choćby kijowski PinchukArtCentr czy Mysteckyj Arsenal.
Marta Zambrzycka – dr nauk humanistycznych, adiunktka w Katedrze Ukrainistyki Uniwerstytetu Warszawskiego
il. Oleh Holosii, Psychodeliczny Atak Niebieskich Królikow, 1990, zbiory Centrum Sztuki Pinchuka w Kijowie
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Wybrane nurty sztuki ukraińskiej lat dziewięćdziesiątych – wykład dr Marty Zambrzyckiej
Podczas wykładu zostaną omówione wybrane nurty, które pojawiły się w ukraińskiej przestrzeni artystycznej na przełomie lat 80-90 i w pierwszym dziesięcioleciu niepodległości. Będą to: malarstwo abstrakcyjne, ukraiński postmodernizm, akcjonizm i performance, a także fotografia społeczna. Wspomniana zostanie również tradycja ukraińskiego nonkonformizmu, czyli sztuki niezależnej w czasach totalitarnych, bez której nie jest możliwe zrozumienie specyfiki twórczości w okresie niepodległości.
Początek ukraińskiej transformacji wiąże się bezpośrednio ze skutkami społecznymi i kulturalnymi katastrofy czarnobylskiej oraz z osłabieniem cenzury, które umożliwiło pojawienie się w przestrzeni oficjalnej lub półoficjalnej twórców, pozostających dotychczas w „undergroundzie” oraz młodszego pokolenia twórców, urodzonych w latach sześćdziesiątych.
W omawianym okresie znacznym zmianom ulegała struktura instytucjonalna sztuki ukraińskiej od inicjatyw oddolnych, nieformalnych stowarzyszeń, squatów, prywatnych galerii, plenerów i festiwali, które zaczęły powstawać w latach 80/90, gdy państwo było w zasadzie pozbawione polityki kulturalnej w sferze sztuk wizualnych poprzez zdominowanie w połowie lat dziewięćdziesiątych rynku sztuki przez Centrum Sztuki Współczesnej Sorosa (z mocnym zapleczem finansowym i reklamowym, a także z nieobecnym wcześniej w Ukrainie doświadczeniem kuratorskim), po gigantyczne przedsięwzięcia prywatne i miejskie, jak choćby kijowski PinchukArtCentr czy Mysteckyj Arsenal.
Marta Zambrzycka – dr nauk humanistycznych, adiunktka w Katedrze Ukrainistyki Uniwerstytetu Warszawskiego
il. Oleh Holosii, Psychodeliczny Atak Niebieskich Królikow, 1990, zbiory Centrum Sztuki Pinchuka w Kijowie
/media/blog/medium/z9TCofHw2IXLBD7Y.png
Sztuka ukraińska lat 90.
20 kwietnia (czwartek), godzina 17.00
Radość życia i dramat człowieka
25 marca (sobota), godzina 16.00
O twórczości Andrzeja Gordona (1945-1992), wykład Jacka Gernata
wiecej
25.03.2023, sobota, godz. 16.00; wstęp wolny
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Radość życia i dramat człowieka. O twórczości Andrzeja Gordona (1945-1992) – wykład Jacka Gernata
Przypadająca w ubiegłym roku 30. rocznica przedwczesnej śmierci Andrzeja Gordona, rodowitego Bydgoszczanina, zarazem jednego z najbardziej oryginalnych artystów współczesnych czynnych na „Ziemiach Odzyskanych”, stwarza okazję do przypomnienia wszechstronnego dorobku malarskiego, rysunkowego i graficznego tego twórcy.
Wykład przybliży jego artystyczną biografię – z uwzględnieniem twórczych początków w Bydgoszczy (obejmujących m.in. naukę w bydgoskim Liceum Plastycznym) oraz dalszych etapów działalności w Gorzowie i Zielonej Górze. Liczne dzieła malarskie, rysunkowe i graficzne Gordona, zgromadzone zwłaszcza w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, dają nam wgląd w uniwersum niespokojnej wyobraźni artysty.
Jego akty (w szczególności postaci kobiecych), erotyki, pełne dramatyzmu, a niekiedy i rubasznego żartu sylwetki ludzkie – z biegiem lat coraz częściej „krzyżowane” – jak również portrety, ilustracje utworów literackich czy surrealistyczne obrazy miasta, wciąż przemawiają ekspresją i oryginalnością autorskiej wizji Gordona, poety człowieka, miejsca, czasu i myśli.
Jacek Gernat – historyk sztuki, doktorant w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania obejmują rzeźbę okresu baroku i XIX-XX w. oraz sztukę współczesną, m.in. twórczość Władysława Hasiora, architekturę XX w. Kustosz w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze.
ilustracja: Andrzej Gordon, Akt Podwójny, 1979, olej na płótnie, fragm.
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Radość życia i dramat człowieka. O twórczości Andrzeja Gordona (1945-1992) – wykład Jacka Gernata
Przypadająca w ubiegłym roku 30. rocznica przedwczesnej śmierci Andrzeja Gordona, rodowitego Bydgoszczanina, zarazem jednego z najbardziej oryginalnych artystów współczesnych czynnych na „Ziemiach Odzyskanych”, stwarza okazję do przypomnienia wszechstronnego dorobku malarskiego, rysunkowego i graficznego tego twórcy.
Wykład przybliży jego artystyczną biografię – z uwzględnieniem twórczych początków w Bydgoszczy (obejmujących m.in. naukę w bydgoskim Liceum Plastycznym) oraz dalszych etapów działalności w Gorzowie i Zielonej Górze. Liczne dzieła malarskie, rysunkowe i graficzne Gordona, zgromadzone zwłaszcza w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, dają nam wgląd w uniwersum niespokojnej wyobraźni artysty.
Jego akty (w szczególności postaci kobiecych), erotyki, pełne dramatyzmu, a niekiedy i rubasznego żartu sylwetki ludzkie – z biegiem lat coraz częściej „krzyżowane” – jak również portrety, ilustracje utworów literackich czy surrealistyczne obrazy miasta, wciąż przemawiają ekspresją i oryginalnością autorskiej wizji Gordona, poety człowieka, miejsca, czasu i myśli.
Jacek Gernat – historyk sztuki, doktorant w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania obejmują rzeźbę okresu baroku i XIX-XX w. oraz sztukę współczesną, m.in. twórczość Władysława Hasiora, architekturę XX w. Kustosz w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze.
ilustracja: Andrzej Gordon, Akt Podwójny, 1979, olej na płótnie, fragm.
/media/blog/medium/QsdNtMyStwSMTFr2.png
Radość życia i dramat człowieka
25 marca (sobota), godzina 16.00
Zmysłotka
11 marca (sobota), godzina 11.00
spotkanie połączone z warsztatami, prowadzenie: Danuta Milewska, obowiązują zapisy
wiecej
11.03.2023, sobota, godz, 11.00, koszt: 45 zł,
Zmysłotka. Spotkanie połączone z warsztatami
prowadzenie: Danuta Milewska,
zapisy: bcs@horno.pl, liczba miejsc ograniczona
Zapraszam na spotkanie, gdzie możesz zrobić coś dla siebie. To połączenie relaksu, uważności na swoje potrzeby oraz uruchomienia kreatywności w atmosferze przychylności, zrozumienia i radości z twórczej iskry. Skomponujemy to, co podpowie nam nasza zrelaksowana wyobraźnia, subtelna zmysłowość oraz medycyna żywiołów. Ja nazywam swoją kompozycję: ZMYSŁOTKA.
Na każdym spacerze czy wycieczce, jeśli czuję, że mogę, zbieram pióra pozostawione tam przez ptaki. Kąpię je, układam kolorami, kształtem, wielkością. I łączę te kawałki, czując w tej nowej całości wolność, rozmach i przestrzeń.
Zaczynamy nasze świętowanie siebie od samoobserwacji i oddechu, relaksujemy wyobraźnię poprzez dziecięcą zabawę piórami, rozmawiamy o medycynie żywiołu powietrza i do dzieła: robimy z piór to, co nam w duszy gra, z własną intencją - idealne na prezent dla siebie, dla innych, do masażu, relaksu, rytuału, zabawy, etc. Zabierz siebie z ciekawością.
Zajęcia są odpowiednie również dla dzieci, w razie jakichkolwiek pytań zapraszamy do kontaktu.
Danuta Milewska – Artystka, pisarka, kuratorka wystaw w Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy oraz projektów artystyczno-edukacyjnych m.in. Sztuka obecności. Dzieli się z ludźmi swoją kreatywnością i mocą inspirowania. Absolwentka Szkoły Rozwoju Osobistego Widnokrąg oraz licznych kursów i warsztatów w nurcie terapii tańcem i innych terapii ekspresyjnych. Praktykuje różne formy pracy z ciałem, oddechem i emocjami, takie jak: obecność, taniec intuicyjny, medytacje w ruchu oraz relaksacje, także z instrumentami, głosem i elementami jogi. Prowadzi prywatne ceremonie dla kobiet oraz kręgi kreatywności, gdzie pracuje z żywiołami, głosem i roślinami.
Zmysłotka. Spotkanie połączone z warsztatami
prowadzenie: Danuta Milewska,
zapisy: bcs@horno.pl, liczba miejsc ograniczona
Zapraszam na spotkanie, gdzie możesz zrobić coś dla siebie. To połączenie relaksu, uważności na swoje potrzeby oraz uruchomienia kreatywności w atmosferze przychylności, zrozumienia i radości z twórczej iskry. Skomponujemy to, co podpowie nam nasza zrelaksowana wyobraźnia, subtelna zmysłowość oraz medycyna żywiołów. Ja nazywam swoją kompozycję: ZMYSŁOTKA.
Na każdym spacerze czy wycieczce, jeśli czuję, że mogę, zbieram pióra pozostawione tam przez ptaki. Kąpię je, układam kolorami, kształtem, wielkością. I łączę te kawałki, czując w tej nowej całości wolność, rozmach i przestrzeń.
Zaczynamy nasze świętowanie siebie od samoobserwacji i oddechu, relaksujemy wyobraźnię poprzez dziecięcą zabawę piórami, rozmawiamy o medycynie żywiołu powietrza i do dzieła: robimy z piór to, co nam w duszy gra, z własną intencją - idealne na prezent dla siebie, dla innych, do masażu, relaksu, rytuału, zabawy, etc. Zabierz siebie z ciekawością.
Zajęcia są odpowiednie również dla dzieci, w razie jakichkolwiek pytań zapraszamy do kontaktu.
Danuta Milewska – Artystka, pisarka, kuratorka wystaw w Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy oraz projektów artystyczno-edukacyjnych m.in. Sztuka obecności. Dzieli się z ludźmi swoją kreatywnością i mocą inspirowania. Absolwentka Szkoły Rozwoju Osobistego Widnokrąg oraz licznych kursów i warsztatów w nurcie terapii tańcem i innych terapii ekspresyjnych. Praktykuje różne formy pracy z ciałem, oddechem i emocjami, takie jak: obecność, taniec intuicyjny, medytacje w ruchu oraz relaksacje, także z instrumentami, głosem i elementami jogi. Prowadzi prywatne ceremonie dla kobiet oraz kręgi kreatywności, gdzie pracuje z żywiołami, głosem i roślinami.
/media/blog/medium/Dxua4xmVYGwZBw28.png
Zmysłotka
11 marca (sobota), godzina 11.00
Radykalne postawy fotograficzne
9 marca (czwartek), godzina 18.00
wykład Marka Noniewicza
wiecej
9.03.2023, czwartek, godz. 18.00; wstęp wolny
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Radykalne postawy fotograficzne – wykład Marka Noniewicza
Historia fotografii na przestrzeni XIX i XX wieku jest z jednej strony próbą indywidualizacji samego medium jako środka artystycznej wypowiedzi w obszarze sztuki, z drugiej zaś rozszerzaniem się pola aktywności fotografii amatorskiej i powszechnego do niej dostępu. Spróbujemy przyjrzeć się tym zjawiskom, przywołując wybrane osobowości ze świata fotografii, by zobaczyć jak na skutek indywidualizacji medium pojawiały się tendencje awangardowe i jak aktywność amatorska przenikała na tereny zarezerwowane dla sztuki. Wiek XXI to czas przewartościowania wielu dokonań z ubiegłych stuleci, jakie strategie przyjmują dziś artyści?
Marek Noniewicz (urodzony w 1971 roku w Bydgoszczy) jest artystą wizualnym popularyzującym XIX wieczne techniki fotograficzne. Zajmuje się głównie fotografią, czasem sięgając po instalację, działania w przestrzeni miejskiej czy performance. Jest również kuratorem i autorem tekstów o fotografii. Pracował przy licznych projektach edukacyjnych. Stypendysta MKiDN oraz Prezydenta Bydgoszczy.
fot. Jiri Sigut
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Radykalne postawy fotograficzne – wykład Marka Noniewicza
Historia fotografii na przestrzeni XIX i XX wieku jest z jednej strony próbą indywidualizacji samego medium jako środka artystycznej wypowiedzi w obszarze sztuki, z drugiej zaś rozszerzaniem się pola aktywności fotografii amatorskiej i powszechnego do niej dostępu. Spróbujemy przyjrzeć się tym zjawiskom, przywołując wybrane osobowości ze świata fotografii, by zobaczyć jak na skutek indywidualizacji medium pojawiały się tendencje awangardowe i jak aktywność amatorska przenikała na tereny zarezerwowane dla sztuki. Wiek XXI to czas przewartościowania wielu dokonań z ubiegłych stuleci, jakie strategie przyjmują dziś artyści?
Marek Noniewicz (urodzony w 1971 roku w Bydgoszczy) jest artystą wizualnym popularyzującym XIX wieczne techniki fotograficzne. Zajmuje się głównie fotografią, czasem sięgając po instalację, działania w przestrzeni miejskiej czy performance. Jest również kuratorem i autorem tekstów o fotografii. Pracował przy licznych projektach edukacyjnych. Stypendysta MKiDN oraz Prezydenta Bydgoszczy.
fot. Jiri Sigut
/media/blog/medium/zKeTU9RAhSR5WSKB.png
Radykalne postawy fotograficzne
9 marca (czwartek), godzina 18.00
Poruszenia w Poczekalni
3 marca (piątek), godzina 19.00
spotkanie sztuki i psychoanalizy otwierające wystawę Kamili Kobierzyńskiej - Poczekalnia
wiecej
Poruszenia w Poczekalni - spotkanie sztuki i psychoanalizy
wokół wystawy Kamili Kobierzyńskiej „Poczekalnia”
3.03.2023, piątek, godz. 19.00; wstęp wolny
czas trwania: 90 minut
Tym razem zamiast tradycyjnego wernisażu wystawę otworzy rozmowa prowadzona przez psychoterapeutki Marię Szuster i Elżbietę Marchlewicz, czyli „Poruszenia w Poczekalni – spotkanie sztuki i psychoanalizy".
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas – dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami. Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było – PORUSZENIE.
Elżbieta Marchlewicz jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
Maria Szuster jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
wokół wystawy Kamili Kobierzyńskiej „Poczekalnia”
3.03.2023, piątek, godz. 19.00; wstęp wolny
czas trwania: 90 minut
Tym razem zamiast tradycyjnego wernisażu wystawę otworzy rozmowa prowadzona przez psychoterapeutki Marię Szuster i Elżbietę Marchlewicz, czyli „Poruszenia w Poczekalni – spotkanie sztuki i psychoanalizy".
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas – dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami. Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było – PORUSZENIE.
Elżbieta Marchlewicz jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
Maria Szuster jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/TkTJb6iiOFHOlkOP.png
Poruszenia w Poczekalni
3 marca (piątek), godzina 19.00
Poczekalnia, dr Kamila Kobierzyńska
3 marca - 21 kwietnia
kuratorka wystawy: Natalia Pichłacz
wiecej
Poczekalnia, dr Kamila Kobierzyńska
patronat medialny: Polskie Radio PiK
Poruszenia w Poczekalni 3.03.2023, piątek, godz. 19.00; wstęp wolny
Tym razem zamiast tradycyjnego wernisażu wystawę otworzy rozmowa prowadzona przez psychoterapeutki Marię Szuster i Elżbietę Marchlewicz, czyli „Poruszenia w Poczekalni – spotkanie sztuki i psychoanalizy".
kuratorka: Natalia Pichłacz
Witamy w Poczekalni dr Kamili Kobierzyńskiej. Zimne, niebieskie światło zmienia przestrzeń galerii w sterylne miejsce oczekiwania. Dzieli ją zasłona z miękkich pomponów, każdy sznur zakończony jest betonowym obciążnikiem. Wzdłuż okien stoją balansujące na prętach talerze z wyblakłymi portretami. Po drugiej stronie sali można usiąść w oczekiwaniu na wejście do gabinetu. Ze ścian spoglądają rozmyte portrety negatywowe. Tabliczka informuje, że to gabinet dr Kamili Kobierzyńskiej. Posługując się przewrotnie swoim tytułem doktory sztuki, artystka wciela się w specjalistkę w dziedzinie, której symbol stanowi połączenie mózgu i oka. Z gabinetu dochodzi głos starszej kobiety.
Historia, którą chcąc nie chcąc słyszymy, to opowieść Gieni – postaci, którą od kilku lat bada Kamila Kobierzyńska. Gienia to babcia artystki, która dostarczyła wystawie nie tylko tematu, ale też materiałów do prac. I to dosłownie, bo portrety wywołane są na pokrytych światłoczułą emulsją srebrową talerzach i uczulonym solami żelaza jedwabiu z jej zbiorów, a twarze osób, które na nas patrzą, pochodzą z negatywów zdjęć rodzinnych spotkań z lat 50. i 60. znalezionych w jej albumach i kopertach. Niezwykłe zbiory Gieni ujrzały światło dzienne dopiero po jej śmierci. Tak o tym odkryciu mówi artystka: „Rzeczy, które zostały po Gieni, mówiły więcej, niż ona sama. Trzeba zaznaczyć, że było to mnóstwo rzeczy jak na osobę żyjącą skromnie – po prostu gromadziła luksusowe dobra, zamykając je na klucz w pomieszczeniach, do których nikt nie miał wstępu, chowała je w pokojach-szkatułkach. Charakterystyczny dom o zapachu wilgoci, pełen bibelotów i wyszczerbionej zastawy, zegarów wybijających po kilkanaście minut przy pełnej godzinie, udekorowany tapetą z lat sześćdziesiątych – to była tylko wierzchnia warstwa, pod którą znaleźliśmy drugie życie – równoległe, bogate życie Gieni. Paradoksalnie w tych zasobach niewiele było zdjęć, budowała relacje z przedmiotami, lubiła wiedzieć, że są – były przeliczane i wpisywane do inwentarza, ale nigdy nieużyte”.
To niepokojące odkrycie skłoniło artystkę do poszukiwań motywowanych chęcią zrozumienia Gieni, a przez to zgłębienia zarówno jej, jak i swojego poczucia tożsamości. Eksplorując temat dziedziczenia, podjęła próbę odtworzenia historii dzieciństwa babci. Gienia (z domu Gross) urodziła się na terenach Polski w rodzinie osadników niemieckich, dlatego w opowieści, która dobiega z gabinetu słychać co jakiś czas niemieckojęzyczne wtrącenia. Artystka starała się odtworzyć charakterystyczny sposób mówienia Gieni, przez co tekst nagrania może być niezrozumiały. Niepokój budzi myśl, że kolejka za chwilę się przesunie i to historia naszego życia będzie dobiegać zza zamkniętych drzwi.
Pokolenie, które przeżyło drugą wojnę światową, przekazało swoim potomkom w genach lęk i traumę, których źródło często pozostaje nieznane. „Małe”, osobiste historie często pozostają nieopowiedziane, czy to z powodu wstydu opowiadających, czy braku zainteresowania słuchaczy. Historia traumatycznych przeżyć wojennych Gieni została poznana dopiero po jej śmierci.
Pamiątki po Gieni zostały ochronione przed utratą i nadal przypominają o tęsknocie. Sehnsucht to tytuł instalacji wykorzystującej motyw zabawy w wirujące talerze. W psychologii oznacza tęsknotę za czymś upragnionym, a zarazem nierealnym do spełnienia w codziennym życiu. Jak wspomina artystka: „Gienia jednocześnie tęskniła i kazała tęsknić”. Puste talerze z zatartymi zdjęciami nieokreślonych celebracji sprawiają wrażenie, że za chwilę się roztrzaskają. Przypominają o odległych od ideału rodzinnych obiadach, podszytych niepokojem i skrywanym lękiem. Stan ciągłej gotowości i wyczekiwanie na powrót niebezpieczeństwa to objawy PTSD (zespołu stresu pourazowego), który może się rozwinąć jako reakcja na traumę. Epigenetyka bada zjawisko zmian genetycznych pod wpływem czynników zewnętrznych, takich jak stres, wychowanie, pożywienie, klimat, traumy, a co dla naszej wystawy kluczowe – dziedziczenie tych zmian, jak na przykład pamięci o lęku. Do tej pory udało się udowodnić to zjawisko do trzeciego pokolenia, ponieważ przedmiotem badań byli wnukowie i wnuczki osób, które przeżyły drugą wojnę światową.
Jak mówi Kamila Kobierzyńska: „Artyści tak zwanego trzeciego pokolenia, do których zaliczam także siebie, również słyszą echo wojny, choć nie w tak wyraźnej formie. Powiedziałabym, że jest to pogłos – mocno zniekształcony, z nawarstwionymi wzorcami i schematami wyniesionymi z rodzinnych domów. Nie oznacza to jednak, że mniej wrażliwy – prawdopodobnie dzięki rozpoznaniu, przebadaniu problemu w ogólnym dyskursie społecznym, przyzwoleniu na większą ekspresję to głos wydobywający się swobodniej”.
Betonowe ciężarki ograniczają ruch sznurów z pomponami, ale nawiązanie do ogrodniczego zabiegu przyginania gałęzi wskazuje również na pozytywne znaczenie ciążenia. Przyginanie jest alternatywą dla cięcia i sprawia, że do rosnących prosto w górę gałęzi może dotrzeć światło słoneczne, które pozwoli na wydanie owoców i szybsze dojrzewanie. Może więc zaakceptowanie obciążonej tragediami historii rodziny, pogodzenie się z ograniczeniami i stratami, umożliwi znalezienie swoich korzeni, zrozumienie swoich zachowań i początek procesu leczenia traumy.
Dzięki pamiątkom i opowieściom możliwe jest wytworzenie więzi z przodkami, nawet z tymi, których nigdy nie poznaliśmy, ale ich przeżycia odbiły się w naszych genach. Ostatnie lata przypomniały jak ważna jest wspólnototwórcza rola kultury. Sztuka pozwala badać pamięć w całej jej nielinearności i subiektywności – i daje szansę na włączenie swojego doświadczenia do historii.
Natalia Pichłacz
Kamila Kobierzyńska współtworzy Pracownię Obrazów Utajonych na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz Pracownię Fotografii w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Jest członkinią zarządu Naukowego Towarzystwa Fotografii. W 2021 obroniła pracę doktorską "Kiedy kwitną wiśnie. Postpamięć i transmisja traumy" na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
identyfikacja graficzna: Joanna Bagnucka
dokumentacja wystawy: Kamila Kobierzyńska
patronat medialny: Polskie Radio PiK
Poruszenia w Poczekalni 3.03.2023, piątek, godz. 19.00; wstęp wolny
Tym razem zamiast tradycyjnego wernisażu wystawę otworzy rozmowa prowadzona przez psychoterapeutki Marię Szuster i Elżbietę Marchlewicz, czyli „Poruszenia w Poczekalni – spotkanie sztuki i psychoanalizy".
kuratorka: Natalia Pichłacz
Witamy w Poczekalni dr Kamili Kobierzyńskiej. Zimne, niebieskie światło zmienia przestrzeń galerii w sterylne miejsce oczekiwania. Dzieli ją zasłona z miękkich pomponów, każdy sznur zakończony jest betonowym obciążnikiem. Wzdłuż okien stoją balansujące na prętach talerze z wyblakłymi portretami. Po drugiej stronie sali można usiąść w oczekiwaniu na wejście do gabinetu. Ze ścian spoglądają rozmyte portrety negatywowe. Tabliczka informuje, że to gabinet dr Kamili Kobierzyńskiej. Posługując się przewrotnie swoim tytułem doktory sztuki, artystka wciela się w specjalistkę w dziedzinie, której symbol stanowi połączenie mózgu i oka. Z gabinetu dochodzi głos starszej kobiety.
Historia, którą chcąc nie chcąc słyszymy, to opowieść Gieni – postaci, którą od kilku lat bada Kamila Kobierzyńska. Gienia to babcia artystki, która dostarczyła wystawie nie tylko tematu, ale też materiałów do prac. I to dosłownie, bo portrety wywołane są na pokrytych światłoczułą emulsją srebrową talerzach i uczulonym solami żelaza jedwabiu z jej zbiorów, a twarze osób, które na nas patrzą, pochodzą z negatywów zdjęć rodzinnych spotkań z lat 50. i 60. znalezionych w jej albumach i kopertach. Niezwykłe zbiory Gieni ujrzały światło dzienne dopiero po jej śmierci. Tak o tym odkryciu mówi artystka: „Rzeczy, które zostały po Gieni, mówiły więcej, niż ona sama. Trzeba zaznaczyć, że było to mnóstwo rzeczy jak na osobę żyjącą skromnie – po prostu gromadziła luksusowe dobra, zamykając je na klucz w pomieszczeniach, do których nikt nie miał wstępu, chowała je w pokojach-szkatułkach. Charakterystyczny dom o zapachu wilgoci, pełen bibelotów i wyszczerbionej zastawy, zegarów wybijających po kilkanaście minut przy pełnej godzinie, udekorowany tapetą z lat sześćdziesiątych – to była tylko wierzchnia warstwa, pod którą znaleźliśmy drugie życie – równoległe, bogate życie Gieni. Paradoksalnie w tych zasobach niewiele było zdjęć, budowała relacje z przedmiotami, lubiła wiedzieć, że są – były przeliczane i wpisywane do inwentarza, ale nigdy nieużyte”.
To niepokojące odkrycie skłoniło artystkę do poszukiwań motywowanych chęcią zrozumienia Gieni, a przez to zgłębienia zarówno jej, jak i swojego poczucia tożsamości. Eksplorując temat dziedziczenia, podjęła próbę odtworzenia historii dzieciństwa babci. Gienia (z domu Gross) urodziła się na terenach Polski w rodzinie osadników niemieckich, dlatego w opowieści, która dobiega z gabinetu słychać co jakiś czas niemieckojęzyczne wtrącenia. Artystka starała się odtworzyć charakterystyczny sposób mówienia Gieni, przez co tekst nagrania może być niezrozumiały. Niepokój budzi myśl, że kolejka za chwilę się przesunie i to historia naszego życia będzie dobiegać zza zamkniętych drzwi.
Pokolenie, które przeżyło drugą wojnę światową, przekazało swoim potomkom w genach lęk i traumę, których źródło często pozostaje nieznane. „Małe”, osobiste historie często pozostają nieopowiedziane, czy to z powodu wstydu opowiadających, czy braku zainteresowania słuchaczy. Historia traumatycznych przeżyć wojennych Gieni została poznana dopiero po jej śmierci.
Pamiątki po Gieni zostały ochronione przed utratą i nadal przypominają o tęsknocie. Sehnsucht to tytuł instalacji wykorzystującej motyw zabawy w wirujące talerze. W psychologii oznacza tęsknotę za czymś upragnionym, a zarazem nierealnym do spełnienia w codziennym życiu. Jak wspomina artystka: „Gienia jednocześnie tęskniła i kazała tęsknić”. Puste talerze z zatartymi zdjęciami nieokreślonych celebracji sprawiają wrażenie, że za chwilę się roztrzaskają. Przypominają o odległych od ideału rodzinnych obiadach, podszytych niepokojem i skrywanym lękiem. Stan ciągłej gotowości i wyczekiwanie na powrót niebezpieczeństwa to objawy PTSD (zespołu stresu pourazowego), który może się rozwinąć jako reakcja na traumę. Epigenetyka bada zjawisko zmian genetycznych pod wpływem czynników zewnętrznych, takich jak stres, wychowanie, pożywienie, klimat, traumy, a co dla naszej wystawy kluczowe – dziedziczenie tych zmian, jak na przykład pamięci o lęku. Do tej pory udało się udowodnić to zjawisko do trzeciego pokolenia, ponieważ przedmiotem badań byli wnukowie i wnuczki osób, które przeżyły drugą wojnę światową.
Jak mówi Kamila Kobierzyńska: „Artyści tak zwanego trzeciego pokolenia, do których zaliczam także siebie, również słyszą echo wojny, choć nie w tak wyraźnej formie. Powiedziałabym, że jest to pogłos – mocno zniekształcony, z nawarstwionymi wzorcami i schematami wyniesionymi z rodzinnych domów. Nie oznacza to jednak, że mniej wrażliwy – prawdopodobnie dzięki rozpoznaniu, przebadaniu problemu w ogólnym dyskursie społecznym, przyzwoleniu na większą ekspresję to głos wydobywający się swobodniej”.
Betonowe ciężarki ograniczają ruch sznurów z pomponami, ale nawiązanie do ogrodniczego zabiegu przyginania gałęzi wskazuje również na pozytywne znaczenie ciążenia. Przyginanie jest alternatywą dla cięcia i sprawia, że do rosnących prosto w górę gałęzi może dotrzeć światło słoneczne, które pozwoli na wydanie owoców i szybsze dojrzewanie. Może więc zaakceptowanie obciążonej tragediami historii rodziny, pogodzenie się z ograniczeniami i stratami, umożliwi znalezienie swoich korzeni, zrozumienie swoich zachowań i początek procesu leczenia traumy.
Dzięki pamiątkom i opowieściom możliwe jest wytworzenie więzi z przodkami, nawet z tymi, których nigdy nie poznaliśmy, ale ich przeżycia odbiły się w naszych genach. Ostatnie lata przypomniały jak ważna jest wspólnototwórcza rola kultury. Sztuka pozwala badać pamięć w całej jej nielinearności i subiektywności – i daje szansę na włączenie swojego doświadczenia do historii.
Natalia Pichłacz
Kamila Kobierzyńska współtworzy Pracownię Obrazów Utajonych na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz Pracownię Fotografii w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Jest członkinią zarządu Naukowego Towarzystwa Fotografii. W 2021 obroniła pracę doktorską "Kiedy kwitną wiśnie. Postpamięć i transmisja traumy" na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
identyfikacja graficzna: Joanna Bagnucka
dokumentacja wystawy: Kamila Kobierzyńska
/media/blog/medium/tLZ41qlhizyneGrZ.jpg
Poczekalnia, dr Kamila Kobierzyńska
3 marca - 21 kwietnia
Fotorelacja z Poruszeń w Poczekalni
3 marca
zdj. Łukasz Sowiński
wiecej
Zapraszamy do obejrzenia zdjęć z Poruszeń w Poczekalni w ramach naszego cyklu spotkań sztuki i psychoanalizy.
Spotkanie otworzyło wystawę Kamili Kobierzyńskiej POCZEKALNIA. Poprowadziły je Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster.
Współorganizatorem wydarzenia było Kujawsko-Pomorskie Koło Psychoterapii Psychoanalitycznej.
Wystawa potrwa do 21 kwietnia.
fot. Łukasz Sowiński
Spotkanie otworzyło wystawę Kamili Kobierzyńskiej POCZEKALNIA. Poprowadziły je Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster.
Współorganizatorem wydarzenia było Kujawsko-Pomorskie Koło Psychoterapii Psychoanalitycznej.
Wystawa potrwa do 21 kwietnia.
fot. Łukasz Sowiński
/media/blog/medium/h2qW1jkKhqECYCmC.jpg
Fotorelacja z Poruszeń w Poczekalni
3 marca
Spółdzielczy dom handlowy Rywal
28 lutego (wtorek), godzina 18.00
Zapomniany epizod bydgoskiej architektury PRL-u. Wykład dr Emilii Ziółkowskiej-Ganc
wiecej
28 lutego, wtorek, godz. 18.00; wstęp wolny
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Spółdzielczy dom handlowy Rywal – zapomniany epizod bydgoskiej architektury PRL-u
wykład dr Emilii Ziółkowskiej-Ganc
Mimo trwających od kilkunastu lat szeroko zakrojonych badań i popularyzacji wiedzy o architekturze PRL-u, na jej postrzeganiu nadal zdaje się cieniem kłaść odium do trudnej, „słusznie minionej” epoki. Nie ulega wątpliwości, że znaczna część wzniesionych wówczas budowli to przeciętne przykłady późnego modernizmu, powstałe w warunkach chronicznego niedoinwestowania, według normatywów i typizacji, zwykle przy użyciu niskiej jakości materiałów. Zaniedbywane latami obiekty przez swój zły stan techniczny ulegały rozbiórkom, lub „modernizacjom” w imię nowej rzeczywistości społeczno-gospodarczej. Czy jednak ta część architektonicznej spuścizny okresu PRL-u zasługuje na zapomnienie?
Wykład stanowi okazję do przyjrzenia się wartościom powojennego dziedzictwa na przykładzie Spółdzielczego Domu Handlowego Rywal, zapewne znanego każdemu mieszkańcowi Bydgoszczy. Spoglądając na współczesne oblicze pawilonu, trudno uwierzyć, że w czasach swojej świetności był on największym w województwie budynkiem tego typu, przyciągającym klientów z całego regionu. Warto zatem prześledzić historię tej realizacji, nie tylko z perspektywy estetycznej i funkcjonalnej, lecz także pod kątem potencjału społecznego. Obecnie ten aspekt przestrzeni stał się jeszcze istotniejszy wobec gett osiedlowych, potwornie zagęszczonych blokowisk, dominacji galerii handlowych jako jedynych miejsc wspólnoty, niestety nie obywatelskiej, ale konsumpcyjnej.
Emilia Ziółkowska-Ganc – doktor nauk humanistycznych, historyczka sztuki, absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, adiunkt na Wydziale Sztuk Pięknych tej uczelni, członkini Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata. Interesuje się architekturą nowoczesną, zwłaszcza XIX wieku z obszaru Królestwa Polskiego. Prywatnie cyklistka uzależniona od kawy, górskich szlaków i przesiadywania w archiwach.
na zdj. Rywal, lata 70., fot. Henryk Nahorski (fragment)
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
Spółdzielczy dom handlowy Rywal – zapomniany epizod bydgoskiej architektury PRL-u
wykład dr Emilii Ziółkowskiej-Ganc
Mimo trwających od kilkunastu lat szeroko zakrojonych badań i popularyzacji wiedzy o architekturze PRL-u, na jej postrzeganiu nadal zdaje się cieniem kłaść odium do trudnej, „słusznie minionej” epoki. Nie ulega wątpliwości, że znaczna część wzniesionych wówczas budowli to przeciętne przykłady późnego modernizmu, powstałe w warunkach chronicznego niedoinwestowania, według normatywów i typizacji, zwykle przy użyciu niskiej jakości materiałów. Zaniedbywane latami obiekty przez swój zły stan techniczny ulegały rozbiórkom, lub „modernizacjom” w imię nowej rzeczywistości społeczno-gospodarczej. Czy jednak ta część architektonicznej spuścizny okresu PRL-u zasługuje na zapomnienie?
Wykład stanowi okazję do przyjrzenia się wartościom powojennego dziedzictwa na przykładzie Spółdzielczego Domu Handlowego Rywal, zapewne znanego każdemu mieszkańcowi Bydgoszczy. Spoglądając na współczesne oblicze pawilonu, trudno uwierzyć, że w czasach swojej świetności był on największym w województwie budynkiem tego typu, przyciągającym klientów z całego regionu. Warto zatem prześledzić historię tej realizacji, nie tylko z perspektywy estetycznej i funkcjonalnej, lecz także pod kątem potencjału społecznego. Obecnie ten aspekt przestrzeni stał się jeszcze istotniejszy wobec gett osiedlowych, potwornie zagęszczonych blokowisk, dominacji galerii handlowych jako jedynych miejsc wspólnoty, niestety nie obywatelskiej, ale konsumpcyjnej.
Emilia Ziółkowska-Ganc – doktor nauk humanistycznych, historyczka sztuki, absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, adiunkt na Wydziale Sztuk Pięknych tej uczelni, członkini Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata. Interesuje się architekturą nowoczesną, zwłaszcza XIX wieku z obszaru Królestwa Polskiego. Prywatnie cyklistka uzależniona od kawy, górskich szlaków i przesiadywania w archiwach.
na zdj. Rywal, lata 70., fot. Henryk Nahorski (fragment)
/media/blog/medium/VeTssxMxUTx6hd4t.png
Spółdzielczy dom handlowy Rywal
28 lutego (wtorek), godzina 18.00
OPEN CALL DO BIULETYNU RZEŹBY
do 31 marca
Nabór tekstów do czwartego numeru trwa! Zapraszamy do współpracy!
wiecej
Ogłaszamy nabór tekstów do czwartego numeru „Biuletynu Rzeźby”!
Nasze czasopismo skierowane jest do wszystkich, którym szczególnie bliska jest szeroko pojęta rzeźba i ma charakter przede wszystkim popularyzatorski. Skupiamy się na współczesności, jednak na naszych łamach jest również miejsce dla sztuki dawnej. Czekamy na Wasze eseje, recenzje, wywiady i felietony do 31 marca pod adresem: bcs@horno.pl.
Artykuły o maksymalnej objętości 12 000 znaków należy przesłać w formacie doc.(x). z dołączonym krótkim biogramem oraz oświadczeniem o treści:
„Oświadczam, iż jestem autorką/autorem artykułu o tytule ”..." , oraz że artykuł ten jest wolny od wad prawnych i praw osób trzecich, nie był wcześniej publikowany i nie został przesłany redakcji innego czasopisma. W momencie jego publikacji autorskie prawa majątkowe przekazuję Fundacji Take Care. Ponadto oświadczam, że wszelkie materiały graficzne załączone do ww. artykułu wolne są od praw osób trzecich i mogą zostać użyte przy publikacji artykułu bez naruszenia praw osób trzecich. Oświadczam, że w razie naruszenia praw osób trzecich czy to w odniesieniu do artykułu, czy do materiałów graficznych ponoszę pełną odpowiedzialność za te naruszenia".
Redakcja zastrzega sobie prawo do wprowadzenia zmian w przyjętych do publikacji tekstach. Prosimy o nieprzesyłanie utworów wcześniej publikowanych. Decyzję o wyborze propozycji podejmiemy zespołowo do 30 kwietnia. Osoby, których teksty wybierzemy do publikacji otrzymają honorarium w wysokości 180 złotych brutto.
Poprzednie numery dostępne są online i stacjonarnie w Bydgoskim Centrum Sztuki. Czwarty numer „Biuletynu Rzeźby” ukaże się na przełomie maja i czerwca 2023 roku.
Nasze czasopismo skierowane jest do wszystkich, którym szczególnie bliska jest szeroko pojęta rzeźba i ma charakter przede wszystkim popularyzatorski. Skupiamy się na współczesności, jednak na naszych łamach jest również miejsce dla sztuki dawnej. Czekamy na Wasze eseje, recenzje, wywiady i felietony do 31 marca pod adresem: bcs@horno.pl.
Artykuły o maksymalnej objętości 12 000 znaków należy przesłać w formacie doc.(x). z dołączonym krótkim biogramem oraz oświadczeniem o treści:
„Oświadczam, iż jestem autorką/autorem artykułu o tytule ”..." , oraz że artykuł ten jest wolny od wad prawnych i praw osób trzecich, nie był wcześniej publikowany i nie został przesłany redakcji innego czasopisma. W momencie jego publikacji autorskie prawa majątkowe przekazuję Fundacji Take Care. Ponadto oświadczam, że wszelkie materiały graficzne załączone do ww. artykułu wolne są od praw osób trzecich i mogą zostać użyte przy publikacji artykułu bez naruszenia praw osób trzecich. Oświadczam, że w razie naruszenia praw osób trzecich czy to w odniesieniu do artykułu, czy do materiałów graficznych ponoszę pełną odpowiedzialność za te naruszenia".
Redakcja zastrzega sobie prawo do wprowadzenia zmian w przyjętych do publikacji tekstach. Prosimy o nieprzesyłanie utworów wcześniej publikowanych. Decyzję o wyborze propozycji podejmiemy zespołowo do 30 kwietnia. Osoby, których teksty wybierzemy do publikacji otrzymają honorarium w wysokości 180 złotych brutto.
Poprzednie numery dostępne są online i stacjonarnie w Bydgoskim Centrum Sztuki. Czwarty numer „Biuletynu Rzeźby” ukaże się na przełomie maja i czerwca 2023 roku.
/media/blog/medium/Gc0s1tAgOPDuE9SN.png
OPEN CALL DO BIULETYNU RZEŹBY
do 31 marca
Przekaż 1,5% dla Fundacji Take Care
od 15 lutego
Zachęcamy do wsparcia Fundacji Take Care, w ramach której od 2017 roku działa BCS.
wiecej
Przekaż 1,5% dla Fundacji Take Care.
Fundacja Take Care powstała w 2013 roku w Bydgoszczy. Już od 10 lat wspieramy osoby z niepełnosprawnościami, dotknięte trudno uleczalnymi schorzeniami i wymagające kosztownych zabiegów medycznych. Pomagamy też chronić zdrowie i życie poszkodowanych przez katastrofy, klęski żywiołowe i konflikty zbrojne.
Fundacja Take Care daje szansę na rozwijanie talentów dzieciom w trudnej sytuacji materialnej. Na nasze wsparcie mogą liczyć osoby działające na rzecz oświaty, wychowania oraz kultury.
Naszym zdaniem dla rozwoju niezbędna jest sztuka, dlatego w 2017 roku stworzyliśmy Bydgoskie Centrum Sztuki im. Stanisława Horno-Popławskiego. Organizujemy wystawy zarówno młodych, jak i uznanych już artystek i artystów, warsztaty rękodzieła, wykłady o sztuce współczesnej, wydajemy książki i bezpłatny magazyn „Biuletyn Rzeźby”. BCS to miejsce kultury otwarte na inicjatywy osób
potrzebujących wsparcia w realizacji swoich pomysłów.
Fundacja Take Care
Fundacja Take Care powstała w 2013 roku w Bydgoszczy. Już od 10 lat wspieramy osoby z niepełnosprawnościami, dotknięte trudno uleczalnymi schorzeniami i wymagające kosztownych zabiegów medycznych. Pomagamy też chronić zdrowie i życie poszkodowanych przez katastrofy, klęski żywiołowe i konflikty zbrojne.
Fundacja Take Care daje szansę na rozwijanie talentów dzieciom w trudnej sytuacji materialnej. Na nasze wsparcie mogą liczyć osoby działające na rzecz oświaty, wychowania oraz kultury.
Naszym zdaniem dla rozwoju niezbędna jest sztuka, dlatego w 2017 roku stworzyliśmy Bydgoskie Centrum Sztuki im. Stanisława Horno-Popławskiego. Organizujemy wystawy zarówno młodych, jak i uznanych już artystek i artystów, warsztaty rękodzieła, wykłady o sztuce współczesnej, wydajemy książki i bezpłatny magazyn „Biuletyn Rzeźby”. BCS to miejsce kultury otwarte na inicjatywy osób
potrzebujących wsparcia w realizacji swoich pomysłów.
Fundacja Take Care
ul. Fordońska 248G, 85-766 Bydgoszcz
takecare.com.pl
grafika: Asia Bagnucka, po lewej fragment pracy Arkadiusza Szweda, wazon z serii "Guts" Male (dzięki uprzejmości artysty)
grafika: Asia Bagnucka, po lewej fragment pracy Arkadiusza Szweda, wazon z serii "Guts" Male (dzięki uprzejmości artysty)
/media/blog/medium/q2cqVw6EWy0vtzWJ.png
Przekaż 1,5% dla Fundacji Take Care
od 15 lutego
O czym szumi las?
12 stycznia (czwartek), godzina 18.00
Sztuka współczesna i alternatywny model opowiadania historii - wykład Magdaleny Maciudzińskiej-Kamczyckiej
wiecej
/media/blog/medium/oQreQYBax3XP7hat.png
O czym szumi las?
12 stycznia (czwartek), godzina 18.00
Oskar Zięta, Matt is the new shine
15 grudnia 2022
wernisaż 15 grudnia o 18:00
wiecej
15.12.2022-14.02.2023
Oskar Zięta
MATT IS THE NEW SHINE
wernisaż 15 grudnia o 18.00
Znakiem rozpoznawczym Oskara Zięty są napompowane obiekty i spektakularne rzeźby wykonane w technologii FiDU ze stali nierdzewnej wypolerowanej na lustrzany efekt. Tym razem jednak artysta zaprasza nas w przewrotną podróż po minimalizmie skupionym na formie i kolorze.
Drastyczna redukcja blasku na rzecz matowego wykończenia oraz epatowanie bielą – sumą wszystkich kolorów - to swoisty manifest podkreślający siłę wyrazu minimalistycznych form i przestrzeni. Obiekty skupiają uwagę na kompozycji, fakturze i detalu. Kiedy nie wiemy, co jest do końca wklęsłe, a co wypukłe, zaburza się nasza percepcja, uruchamia wyobraźnia i emocje.
Eksplorowanie barw to kontynuacja poszukiwań kolorystycznych dla dobrze znanych obiektów designerskich Zieta Studio, zapoczątkowanych na wystawie Warsaw Home w 2018 r. Matowa powierzchnia tworzy dla nich nową estetykę i sposoby wykorzystania w przestrzeni.
Jako pierwsza na artystyczny warsztat została wzięta biel, barwa o wielu znaczeniach i symbolach. Pokój, czystość, pustka, tabula rasa, stan idealnej równowagi to konteksty, do których się odwołuje. Biel pozwala oczyścić umysł od przytłaczających bodźców; w zależności od światła jest ciepła lub zimna. Biel, podobnie jak twórczość Oskara Zięty, jest sensoryczna i powściągliwa, pełna znaczeń, a zarazem neutralna.
Oskar Zięta to architekt, artysta i projektant procesów. Stworzył ponad 200 oryginalnych form użytkowych, w których wypracował własny rozpoznawalny styl. Autor rzeźb, które manifestują jego pełne pasji eksperymentalne podejście do projektowania. Głównym paradygmatem jego twórczości jest eksplorowanie formalnych i technicznych właściwości metalu przekształcanego przy wykorzystaniu autorskiej technologii FiDU.
Działalność projektowa i artystyczna Oskara Zięty była wielokrotnie nagradzana najważniejszymi wyróżnieniami, m.in. Designpreis Award, Red Dot oraz Audi Mentor Preis, Must Have, a także nominacją do Schweizer Design Preis. W 2019 roku jego NAWA zdobyła nominację do prestiżowej europejskiej nagrody Miesa van der Rohe. Ponadto Oskar Zięta ma na swoim koncie współpracę z takimi markami jak Audi, Architonic, Rado i Pirelli. Jego prace znajdują się w kilkudziesięciu muzeach na świecie, m.in. w kolekcjach Museum für Gestaltung w Zurychu, Pinakotece w Monachium, Muzeum Jerke oraz Centrum Pompidou w Paryżu.
[ENG]
15.12.2022-14.02.2023
Oskar Zięta
MATT IS THE NEW SHINE
Inflated objects and spectacular sculptures made of stainless steel in FiDU technology and polished to a high gloss are Oskar Zięta’s trademarks. However this time the artist invites us on a perverse journey through minimalism focused on form and color thanks to his exhibition entitled "Matt is the new shine".
A drastic reduction of glow in favor of a matte finish combined with dazzling white - the sum of all colors - constitutes a one-of-a-kind manifesto emphasizing the expressive power of minimalist forms and spaces. Objects surrounded by the ubiquitous white emphasize shapes, halftones and nuances. They focus on form and detail. When we do not know what is completely concave or convex, our perception is disturbed, while our imagination and emotions are triggered.
Oskar Zięta is an architect and a designer of processes, an artist merging in his projects the advanced technologies with forms that cross the limits of geometry and play with the senses. The iconic representative of his style is the PLOPP stool (2008), as well as the architectonic sculptures in the public space: WIR (2017) in Warsaw, and NAWA, a sculptural pavilion on Daliowa Island in Wrocław (2017).
Oskar Zięta's design and artistic activity has been repeatedly awarded the most important awards, among others the Designpreis Award, Red Dot and Audi Mentor Preis, Must Have, as well as a nomination for the Schweizer Design Preis. In 2019, his NAWA was nominated for the prestigious European Mies van der Rohe award. Moreover, Oskar Zięta has collaborated with brands such as Audi, Architonic, Rado and Pirelli. His works are in several dozen museums around the world, including the collections of the Museum für Gestaltung in Zurich, the Pinakothek in Munich, the Jerke Museum and the Pompidou Center in Paris.
zdj. Weronika Trojanowska dla Zieta Design
Oskar Zięta
MATT IS THE NEW SHINE
wernisaż 15 grudnia o 18.00
Znakiem rozpoznawczym Oskara Zięty są napompowane obiekty i spektakularne rzeźby wykonane w technologii FiDU ze stali nierdzewnej wypolerowanej na lustrzany efekt. Tym razem jednak artysta zaprasza nas w przewrotną podróż po minimalizmie skupionym na formie i kolorze.
Drastyczna redukcja blasku na rzecz matowego wykończenia oraz epatowanie bielą – sumą wszystkich kolorów - to swoisty manifest podkreślający siłę wyrazu minimalistycznych form i przestrzeni. Obiekty skupiają uwagę na kompozycji, fakturze i detalu. Kiedy nie wiemy, co jest do końca wklęsłe, a co wypukłe, zaburza się nasza percepcja, uruchamia wyobraźnia i emocje.
Eksplorowanie barw to kontynuacja poszukiwań kolorystycznych dla dobrze znanych obiektów designerskich Zieta Studio, zapoczątkowanych na wystawie Warsaw Home w 2018 r. Matowa powierzchnia tworzy dla nich nową estetykę i sposoby wykorzystania w przestrzeni.
Jako pierwsza na artystyczny warsztat została wzięta biel, barwa o wielu znaczeniach i symbolach. Pokój, czystość, pustka, tabula rasa, stan idealnej równowagi to konteksty, do których się odwołuje. Biel pozwala oczyścić umysł od przytłaczających bodźców; w zależności od światła jest ciepła lub zimna. Biel, podobnie jak twórczość Oskara Zięty, jest sensoryczna i powściągliwa, pełna znaczeń, a zarazem neutralna.
Oskar Zięta to architekt, artysta i projektant procesów. Stworzył ponad 200 oryginalnych form użytkowych, w których wypracował własny rozpoznawalny styl. Autor rzeźb, które manifestują jego pełne pasji eksperymentalne podejście do projektowania. Głównym paradygmatem jego twórczości jest eksplorowanie formalnych i technicznych właściwości metalu przekształcanego przy wykorzystaniu autorskiej technologii FiDU.
Działalność projektowa i artystyczna Oskara Zięty była wielokrotnie nagradzana najważniejszymi wyróżnieniami, m.in. Designpreis Award, Red Dot oraz Audi Mentor Preis, Must Have, a także nominacją do Schweizer Design Preis. W 2019 roku jego NAWA zdobyła nominację do prestiżowej europejskiej nagrody Miesa van der Rohe. Ponadto Oskar Zięta ma na swoim koncie współpracę z takimi markami jak Audi, Architonic, Rado i Pirelli. Jego prace znajdują się w kilkudziesięciu muzeach na świecie, m.in. w kolekcjach Museum für Gestaltung w Zurychu, Pinakotece w Monachium, Muzeum Jerke oraz Centrum Pompidou w Paryżu.
[ENG]
15.12.2022-14.02.2023
Oskar Zięta
MATT IS THE NEW SHINE
Inflated objects and spectacular sculptures made of stainless steel in FiDU technology and polished to a high gloss are Oskar Zięta’s trademarks. However this time the artist invites us on a perverse journey through minimalism focused on form and color thanks to his exhibition entitled "Matt is the new shine".
A drastic reduction of glow in favor of a matte finish combined with dazzling white - the sum of all colors - constitutes a one-of-a-kind manifesto emphasizing the expressive power of minimalist forms and spaces. Objects surrounded by the ubiquitous white emphasize shapes, halftones and nuances. They focus on form and detail. When we do not know what is completely concave or convex, our perception is disturbed, while our imagination and emotions are triggered.
Oskar Zięta is an architect and a designer of processes, an artist merging in his projects the advanced technologies with forms that cross the limits of geometry and play with the senses. The iconic representative of his style is the PLOPP stool (2008), as well as the architectonic sculptures in the public space: WIR (2017) in Warsaw, and NAWA, a sculptural pavilion on Daliowa Island in Wrocław (2017).
Oskar Zięta's design and artistic activity has been repeatedly awarded the most important awards, among others the Designpreis Award, Red Dot and Audi Mentor Preis, Must Have, as well as a nomination for the Schweizer Design Preis. In 2019, his NAWA was nominated for the prestigious European Mies van der Rohe award. Moreover, Oskar Zięta has collaborated with brands such as Audi, Architonic, Rado and Pirelli. His works are in several dozen museums around the world, including the collections of the Museum für Gestaltung in Zurich, the Pinakothek in Munich, the Jerke Museum and the Pompidou Center in Paris.
zdj. Weronika Trojanowska dla Zieta Design
/media/blog/medium/Kz3vPiuo0VWyc6qB.png
Oskar Zięta, Matt is the new shine
15 grudnia 2022
fotorelacja z wernisażu Oskara Zięty
15 grudnia
Matt is the new shine
wiecej
Dziękujemy za wernisaż wystawy Oskara Zięty MATT IS THE NEW SHINE. Na naszym instagramie znajdziecie live z otwarcia i opowieści naszych gości - projektanta wystawy Alka Rokosza i Małgorzaty Udała z Zieta Studio, a teraz zapraszamy Was do obejrzenia fotorelacji.
I oczywiście zapraszamy na wystawę która potrwa do 14 lutego.
fot. Łukasz Sowiński
/media/blog/medium/BJEaTFxFvjMXR9lV.jpg
fotorelacja z wernisażu Oskara Zięty
15 grudnia
Sztuka współczesna na rzecz równych geografii świata
8 grudnia (czwartek), 18:00
wykład Doroty Grubby-Thiede z cyklu Kątem oka
wiecej
„Kątem oka” – cykl wykładów o sztuce współczesnej
· 8.12.2022, czwartek, godz. 18.00; wstęp wolny
Sztuka współczesna na rzecz równych geografii świata – wykład dr Doroty Grubby-Thiede
Tegoroczny cykl wykładów odbędzie się pod hasłem „Kątem oka”. Chcemy mówić o twórczości, której próżno szukać w podręcznikach, którą łatwo przeoczyć, bo znajduje się gdzieś na marginesie naszej uwagi, poza centrum.
Inspiracją do grudniowego wykładu stało się tegoroczne Biennale Sztuki w Berlinie, na które zaproszono osobowości sztuki współczesnej z najróżniejszych rejonów globu, często z krajów niedoinwestowanych, pomijanych na wielu płaszczyznach w strategiach planowań. Zbiorowy, niejednokrotnie wybitny formalnie głos wielu artystek i artystów był rodzajem upominania się o słabszych, o tematy „niewidzialne”, przemilczane w mediach i dyskursach. Przywołane zostaną wybrane realizacje, które inspirowały do wkluczania pomijanych oraz do działań na rzecz naprawiania drastycznych kontrastów w wyniku utrwalonych już nierównych geografii świata. Przypomnimy m.in. wystawę „Zjednoczona Pangea” [Muzeum Sztuki w Łodzi 2019], która zapraszała do próby wyobrażenia sobie ziemskiej wspólnoty jako jednego gospodarstwa domowego.
Wykład będzie próbą unaocznienia, iż zamykanie obiegu, rozbudowywanie strategii, sytuacji oraz obiektów rozdzielających naturalne kontakty ludzi i idei, jest jednym z czynników degradujących kolejne rejony świata.
Dorota Grubba-Thiede – Zakład Historii i Teorii Sztuki ASP w Gdańsku, Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata
zdj. Kątem oka - Gast Bouschet & Nadine Hilbert „Collision Zone” 2009, Biennale Sztuki w Wenecji, fot. D. Grubba
· 8.12.2022, czwartek, godz. 18.00; wstęp wolny
Sztuka współczesna na rzecz równych geografii świata – wykład dr Doroty Grubby-Thiede
Tegoroczny cykl wykładów odbędzie się pod hasłem „Kątem oka”. Chcemy mówić o twórczości, której próżno szukać w podręcznikach, którą łatwo przeoczyć, bo znajduje się gdzieś na marginesie naszej uwagi, poza centrum.
Inspiracją do grudniowego wykładu stało się tegoroczne Biennale Sztuki w Berlinie, na które zaproszono osobowości sztuki współczesnej z najróżniejszych rejonów globu, często z krajów niedoinwestowanych, pomijanych na wielu płaszczyznach w strategiach planowań. Zbiorowy, niejednokrotnie wybitny formalnie głos wielu artystek i artystów był rodzajem upominania się o słabszych, o tematy „niewidzialne”, przemilczane w mediach i dyskursach. Przywołane zostaną wybrane realizacje, które inspirowały do wkluczania pomijanych oraz do działań na rzecz naprawiania drastycznych kontrastów w wyniku utrwalonych już nierównych geografii świata. Przypomnimy m.in. wystawę „Zjednoczona Pangea” [Muzeum Sztuki w Łodzi 2019], która zapraszała do próby wyobrażenia sobie ziemskiej wspólnoty jako jednego gospodarstwa domowego.
Wykład będzie próbą unaocznienia, iż zamykanie obiegu, rozbudowywanie strategii, sytuacji oraz obiektów rozdzielających naturalne kontakty ludzi i idei, jest jednym z czynników degradujących kolejne rejony świata.
Dorota Grubba-Thiede – Zakład Historii i Teorii Sztuki ASP w Gdańsku, Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata
zdj. Kątem oka - Gast Bouschet & Nadine Hilbert „Collision Zone” 2009, Biennale Sztuki w Wenecji, fot. D. Grubba
/media/blog/medium/stlnNV5B8fReNiVd.png
Sztuka współczesna na rzecz równych geografii świata
8 grudnia (czwartek), 18:00
Sztuka prezentu
01 grudnia 2022
kiermasz świąteczny
wiecej
SZTUKA PREZENTU
1.12-5.01
Znalezienie idealnego prezentu to trudna sztuka, dlatego chcąc ułatwić Wam to zadanie, zebrałyśmy w galerii ceramikę, plakaty, zabawki, biżuterię, notesy, kosmetyki i inne unikatowe przedmioty autorstwa twórczyń i twórców z całej Polski. To doskonała okazja, aby obdarować bliskich (lub siebie), jednocześnie wspierając autorów sztuki użytkowej, rzemiosła i designu.
Na kiermaszu znajdziecie:
- ceramikę artystyczną i użytkową autorstwa Jakuba Niewdany, PANGZI ceramics, Elemthebrand, O.LALAdesigns, HADAKI
- biżuterię od maDesign, KORDECKA ART
- obiekty i akcesoria od Zięta Studio
- plakaty autorstwa Barrakuz, Magdaleny Pankiewicz, KORDECKA ART
- zabawki pluszowe Kalimba i Grażyny Studnickiej
- puzzle Figgle
- świece, kosmetyki i szczotki z Bydgoskiej Wytwórni Mydła
- notesy, przepiśniki, pudełka na zdjęcia od PAPER PROJECT
- vouchery na masaże, treningi i pilates od MS Studio
1.12-5.01
Znalezienie idealnego prezentu to trudna sztuka, dlatego chcąc ułatwić Wam to zadanie, zebrałyśmy w galerii ceramikę, plakaty, zabawki, biżuterię, notesy, kosmetyki i inne unikatowe przedmioty autorstwa twórczyń i twórców z całej Polski. To doskonała okazja, aby obdarować bliskich (lub siebie), jednocześnie wspierając autorów sztuki użytkowej, rzemiosła i designu.
Na kiermaszu znajdziecie:
- ceramikę artystyczną i użytkową autorstwa Jakuba Niewdany, PANGZI ceramics, Elemthebrand, O.LALAdesigns, HADAKI
- biżuterię od maDesign, KORDECKA ART
- obiekty i akcesoria od Zięta Studio
- plakaty autorstwa Barrakuz, Magdaleny Pankiewicz, KORDECKA ART
- zabawki pluszowe Kalimba i Grażyny Studnickiej
- puzzle Figgle
- świece, kosmetyki i szczotki z Bydgoskiej Wytwórni Mydła
- notesy, przepiśniki, pudełka na zdjęcia od PAPER PROJECT
- vouchery na masaże, treningi i pilates od MS Studio
/media/blog/medium/VKrj319zDgcKSiN7.png
Sztuka prezentu
01 grudnia 2022
Zygmunt Piekacz, Wobec świata wartości
17.11-9.12.2022
wernisaż 17 listopada o 18:00
wiecej
17.11-9.12.2022
wernisaż 17 listopada o 18:00 (wstęp wolny)
Wobec świata wartości
Zygmunt Piekacz
wystawa rzeźby
kurator: Stanisław Kośmiński
Zygmunt Piekacz (ur. w 1936 w Zawichoście, zm. 10.12.2015 w Zakopanem) ukończył Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem w 1957 roku, będąc uczniem wybitnego artysty i pedagoga – Antoniego Kenara. Po ukończeniu studiów na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie został nauczycielem rzeźby w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem, gdzie pracował nieprzerwanie przez 36 lat. Zygmunt Piekacz stał się współtwórcą i kontynuatorem tradycji „szkoły Kenara”, która wydała kilka pokoleń nierzadko wybitnych artystów.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki stanowi prezentację rzeźby w drewnie, którą cechuje syntetyczna forma, ekspresja i uniwersalna symbolika. To, w połączeniu ze zrozumieniem materii drewna i biegłością warsztatową, składa się na niepowtarzalny i charakterystyczny styl. Inspiracją dla artysty było życie codzienne, sprawy społeczne i polityczne, przyroda, poezja. Przekrojowe spojrzenie na twórczość Zygmunta Piekacza stwarza okazję wejścia do świata wartości bliskich artyście i nam wszystkim.
wernisaż 17 listopada o 18:00 (wstęp wolny)
Wobec świata wartości
Zygmunt Piekacz
wystawa rzeźby
kurator: Stanisław Kośmiński
Zygmunt Piekacz (ur. w 1936 w Zawichoście, zm. 10.12.2015 w Zakopanem) ukończył Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem w 1957 roku, będąc uczniem wybitnego artysty i pedagoga – Antoniego Kenara. Po ukończeniu studiów na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie został nauczycielem rzeźby w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem, gdzie pracował nieprzerwanie przez 36 lat. Zygmunt Piekacz stał się współtwórcą i kontynuatorem tradycji „szkoły Kenara”, która wydała kilka pokoleń nierzadko wybitnych artystów.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki stanowi prezentację rzeźby w drewnie, którą cechuje syntetyczna forma, ekspresja i uniwersalna symbolika. To, w połączeniu ze zrozumieniem materii drewna i biegłością warsztatową, składa się na niepowtarzalny i charakterystyczny styl. Inspiracją dla artysty było życie codzienne, sprawy społeczne i polityczne, przyroda, poezja. Przekrojowe spojrzenie na twórczość Zygmunta Piekacza stwarza okazję wejścia do świata wartości bliskich artyście i nam wszystkim.
/media/blog/medium/o8U4NDGmy05vOQin.png
Zygmunt Piekacz, Wobec świata wartości
17.11-9.12.2022
fotorelacja z wernisażu wystawy Zygmunta Piekacza
17 listopada 2022
Wobec świata wartości
wiecej
Dziękujemy wszystkim za wczorajsze wernisażowe spotkanie wokół rzeźby Zygmunta Piekacza, bardzo nas cieszy, że była to okazja do małego zjazdu absolwentów slynnej zakopiańskiej Szkoły Kenara, bo gościliśmy również Aleksandra Dętkosia i Piotra Tyborskiego.
Wystawę Wobec świata wartości otworzyła córka Rzeźbiarza, Lucyna Omieczyńska, Hanna Kardas, prezes Fundacji Take Care oraz kurator wystawy Stanisław Kośmiński.
Zapraszamy do 9 grudnia.
fot. Łukasz Sowiński
/media/blog/medium/h8Tud9JHEsbFtf96.jpg
fotorelacja z wernisażu wystawy Zygmunta Piekacza
17 listopada 2022
Dmitrij Buławka-Fankidejski, Tlen
18.10-10.11.2022
wernisaż 18 października o 18:00
wiecej
18.10-10.11.2022
wernisaż 18.10, godz. 18:00
wernisaż 18.10, godz. 18:00
Tlen
Dmitrij Buławka-Fankidejski
Dmitrij Buławka-Fankidejski
kuratorka: Grażyna Tomaszewska-Sobko
muzyka, dźwięk: Jozsef Iszlai
muzyka, dźwięk: Jozsef Iszlai
Tlen to oddech wyróżniający w kategoriach kosmogonicznych to, co niezbędne do życia. Według wczesnych greckich filozofów to boski eter, z którego powstało wszystko we Wszechświecie. Według wierzeń starożytnych Egipcjan bóg powietrza Szu wypełniał przestrzeń między niebem a ziemią i chronił nieboskłon przed upadkiem. Dlaczego ta ulotna materia stanowi również tytuł przekrojowej wystawy rzeźb Dmitrija Buławki-Fankidejskiego?
Od czasu realizacji pracy dyplomowej na Wydziale Rzeźby i Intermediów gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych, dominującym tematem w jego twórczości jest percepcja otaczającej przestrzeni, natomiast formalną dominantą stały się sferyczne soczewki w różnych formatach, dzięki którym możliwa jest analiza przestrzeni wewnątrz i na zewnątrz obiektów. Kształt soczewek umożliwia skupianie lub rozpraszanie światła, ale należy zauważyć, że wytwarzany przez nie obraz zmienia kształt i wielkość zatopionych w nich obiektów – zafałszowuje więc rzeczywistość. Formy zamknięte w wypełnionej wodą swoistej kapsule (między innymi ceramiczne postaci naturalnej wielkości), sugerują wydzieloną z przestrzeni strefę bezpieczeństwa, jakiej każdy z nas doświadczał w okresie prenatalnym, ale jednocześnie są oddzielone od otoczenia w zamkniętej bryle stanowiącej barierę izolującą.
Cykl Metamorphosis to zestaw kilkunastu średniej wielkości obiektów w formie soczewek, w których artysta zatopił mikroświaty, czy też mikrokosmosy. Widz może domniemywać inspiracje pejzażem nieznanej planety lub zdestruowaną współczesną metropolią. Tytułowa metamorfoza to stały proces korozji, któremu pod wpływem wody i zawartego w niej tlenu, ulegają metalowe elementy, wciąż zmieniając formę.
W swoich najnowszych pracach Dmitrij Buławka-Fankidejski bada funkcjonowanie materii będącej w nieustannym procesie. Jego zainteresowanie krystalografią ma swoje odzwierciedlenie między innymi w ceramicznych obiektach analizujących procesy polimorfii, czyli inaczej mówiąc zjawiska wielopostaciowości tej samej materii, przechodzenia jednej odmiany do drugiej. Głównymi czynnikami mającymi wpływ na to zjawisko są ciśnienie, temperatura i historia termiczna.
Cykl wielkoformatowych rzeźb ceramicznych sugeruje koneksje z formacjami i strukturami geologicznymi zatrzymanymi na chwilę w swych nieustannych, trwających miliony lat przeobrażeniach. To zdumiewające bogactwem form i faktur bryły niosące ze sobą tajemnice swojej genezy.
Procesualność prac rzeźbiarza można prześledzić w większości jego dzieł, ale również w sposobach wypalania ceramik, gdzie wieloletnie eksperymenty pozwalają na uzyskanie optymalnego i adekwatnego efektu. Tytułowy Tlen to niezbędny składnik ognia, który towarzyszy przecież wypałom. Sam artysta tak definiuje żywioł, któremu poddaje swoje prace: Ogień to forma dotyku, która ukazuje wiele twarzy ceramicznej rzeźby. Wielobarwne powierzchnie powstałe podczas wypalania, spływają na zewnątrz i do wnętrza rzeźby, dokumentując ślady ingerencji tego żywiołu. Ogień pozostawia swój ostateczny ślad. Chciałbym współtworzyć z ogniem, kształtując formę. Połączyć nasze zmagania we wspólnym procesie.
Jedną z najnowszych prac Dmitrija Buławki-Fankidejskiego jest obiekt zatytułowany Nadzieja 2. Jest to rodzaj wielkoformatowej, ciężkiej tkaniny wykonanej z wełny stalowej, która w permanentnym trybie oksydacji, czyli procesu, w którym główną rolę po raz kolejny odgrywa Tlen, ulega powolnej anihilacji. Dla widza jednak oglądane rzeźby zastygają w zatrzymaniu, a właściwie poza czasem, onego czasu, czyli jak mawiał Mircea Eliade In illo tempore.
_________________
Dmitrij Buławka-Fankidejski (ur. 29 lipca 1988 roku w Guranie, rosja) obywatel Ukrainy, ukończył studia na Wydziale Rzeźby i Intermediów w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Dyplom w pracowni prof. Mariusza Białeckiego w 2016 roku, aneks Medalierstwo i Małe Formy Rzeźbiarskie w pracowni prof. Ludmiły Ostrogórskiej. Asystent w Pracowni Podstaw Rysunku na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Wraz z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku organizuje i prowadzi plener „Ceramika alternatywnie”. Zajmuje się rzeźbą, instalacją, rysunkiem, ceramiką, tworzy rzeźby w metalu. Do swoich realizacji konstruuje i buduje piece do wypałów ceramiki i topienia metali.
Jozsef Iszlai | Kompozytor, projektant dźwięku i multiinstrumentalista pracujący w animacji, filmie i teatrze. Wykłada na Uniwersytecie Kun Shan (Tainan, TW) i Uniwersytecie Partium (Oradea, RO). Prowadzi badania nad zjawiskami dźwiękowymi w obszarze muzyki konkretnej i elektronicznej, współpracując z Central European Society for Soundscape Ecology i Prague National Institute of Philosophy. Laureat wielu nagród, m.in. Cannes FIPRESCI w 2018 roku.
/media/blog/medium/Azzg5nzPJUOydaUx.png
Dmitrij Buławka-Fankidejski, Tlen
18.10-10.11.2022
fotorelacja z wernisażu
18 października 2022
Tlen. Dmitrij Buławka-Fankidejski
wiecej
Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z wernisażu wystawy TLEN Dmitrija Buławki-Fankidejskiego, który odbył się 18 października.
kuratorka: Grażyna Tomaszewska-Sobko
zdjęcia: Łukasz Sowiński
Wystawa trwa do 10 listopada.
kuratorka: Grażyna Tomaszewska-Sobko
zdjęcia: Łukasz Sowiński
Wystawa trwa do 10 listopada.
/media/blog/medium/RIDH3lp5NZgEJtjJ.jpg
fotorelacja z wernisażu
18 października 2022
Vintage Photo Festival
24 września, 16:00
Andrzej Różycki - Wywoływanie
wiecej
24.09-8.10
wernisaż 24.09 o 16:00
Vintage Photo Festival
Andrzej Różycki
„Wywoływanie”
kurator: Karol Jóźwiak
bilety dostępne na stronie vintagephotofestival.com
wstęp wolny na wernisaż
Ta pośmiertna wystawa prac Andrzeja Różyckiego ma być swoistym epitafium, hołdem dla zmarłego w 2021 artysty i fotozofa. Podejmie ona temat, który przenikał całą jego twórczość – obecności medialnej, zapośredniczonej przez medium fotograficzne. Zatem wystawa będzie miała charakter przeglądowy i obejmie prace z okresu czterech dekad pracy twórczej artysty. Tytułowe wywoływanie jest procesem ciemniowym, zamknięciem się w grobowej przestrzeni ciemni, w której ujawniają się uwiecznione w przeszłości obrazy. Ta wystawa ma wywołać postać zmarłego Andrzeja Różyckiego za pośrednictwem jego prac.
Różycki często świadomie sięgał po metaforykę procesów fotograficznych, aby uprawiać własną refleksję filozoficzną, co określał pojęciem Fotozofii. Do tematyki wywoływania ducha poprzez fotografię sięgnął wprost „animując” prace swojej zmarłej przyjaciółki Zofii Rydet w cyklu FotoAndrzejoZofia. Temat dialogu z przeszłością i zmarłymi przodkami obecny jest w cyklach Fotografia nostalgiczna i Kamienie. Zagadnienie włączenia swojego wizerunku w porządek transcendentalny zawarł w cyklach Natury frasobliwe i Moje prywatne kalwarie, a pośrednio również w swoich neokonceptualnych pracach z okresu Warsztatu Formy Filmowej, takich jak Identyfikacja pozorna.
Swoistym mottem wystawy będzie cykl „W hołdzie ś.p. fotografii analogowej”, w którym Różycki ujął wanitatywny i epitafijny potencjał fotografii. Stanowi on punkt wyjścia do tytułowego wywoływania postaci zmarłego fotozofa.
Andrzej Różycki - artysta, filmowiec, kolekcjoner, teoretyk i kurator sztuki, fotozof. Urodzony w 1942 w Baranowiczach, zmarł 12.12.2021 w Łodzi, gdzie mieszkał od kilkudziesięciu lat. Jedna z kluczowych postaci sztuki w Polsce ostatnich sześciu dekad. Członek grupy Zero-61, współzałożyciel Warsztatu Formy Filmowej, autor kilkudziesięciu filmów etnograficznych, twórca i propagator koncepcji fotozofii. Swoją twórczość artystyczną koncentrował wokół medium fotografii, dostrzegając w nim niewyczerpany potencjał refleksyjny, meta-artystyczny, estetyczny.
Od pierwszych działań w grupie Zero-61 dążył do naginania i przekraczania parametrów fotografii. Równolegle do działań medialnych i konceptualnych namiętnie poszukiwał sacrum. Stąd jego zainteresowanie ludowością i religijnością wsi, objawiające się w jego kolekcji sztuki naiwnej, a także w twórczości określanej przez niego od lat 90. jako fotografia sakralna, a później Fotozofia. Te zainteresowania prowadziły go ku eksplorowaniu pamięci, relacji z przodkami i przeszłością, jak w cyklu Fotografia nostalgiczna, lub wprost do tajemnicy śmierci, jak w Fotoandrzejozofii, w której konstruował dialog ze zmarłą przyjaciółką Zofią Rydet. Twierdził, że „tworzenie jest aktem sakralnym”, i w istocie dążył do realizacji tej idei. W czerwcu ubiegłego roku zaprezentował wystawę, która ukazała wielowątkowy charakter jego działań pt. Przejęcia. Między zbieractwem a fotozofią, prezentująca jego monumentalną kolekcję, twórczość filmową, refleksję teoretyczną i działalność artystyczną.
Andrzej Różycki kroczył własnymi drogami, nie zważając na dominujące trendy artystyczne. Świadomie sięgał po medium fotografii, po kwestie tożsamości polskiej i religijności, które pozostawały poza głównymi zainteresowaniami świata sztuki. Pełen entuzjazmu i energii, w planach miał kolejne prace, wystawy i działania na pograniczu sztuki, nauki i literatury. Pozostawił bogaty i różnorodny dorobek, którego doniosłość i waga będą jeszcze długo ujawniane.
(mat. prasowe Vintage Photo Festival)
wernisaż 24.09 o 16:00
Vintage Photo Festival
Andrzej Różycki
„Wywoływanie”
kurator: Karol Jóźwiak
bilety dostępne na stronie vintagephotofestival.com
wstęp wolny na wernisaż
Ta pośmiertna wystawa prac Andrzeja Różyckiego ma być swoistym epitafium, hołdem dla zmarłego w 2021 artysty i fotozofa. Podejmie ona temat, który przenikał całą jego twórczość – obecności medialnej, zapośredniczonej przez medium fotograficzne. Zatem wystawa będzie miała charakter przeglądowy i obejmie prace z okresu czterech dekad pracy twórczej artysty. Tytułowe wywoływanie jest procesem ciemniowym, zamknięciem się w grobowej przestrzeni ciemni, w której ujawniają się uwiecznione w przeszłości obrazy. Ta wystawa ma wywołać postać zmarłego Andrzeja Różyckiego za pośrednictwem jego prac.
Różycki często świadomie sięgał po metaforykę procesów fotograficznych, aby uprawiać własną refleksję filozoficzną, co określał pojęciem Fotozofii. Do tematyki wywoływania ducha poprzez fotografię sięgnął wprost „animując” prace swojej zmarłej przyjaciółki Zofii Rydet w cyklu FotoAndrzejoZofia. Temat dialogu z przeszłością i zmarłymi przodkami obecny jest w cyklach Fotografia nostalgiczna i Kamienie. Zagadnienie włączenia swojego wizerunku w porządek transcendentalny zawarł w cyklach Natury frasobliwe i Moje prywatne kalwarie, a pośrednio również w swoich neokonceptualnych pracach z okresu Warsztatu Formy Filmowej, takich jak Identyfikacja pozorna.
Swoistym mottem wystawy będzie cykl „W hołdzie ś.p. fotografii analogowej”, w którym Różycki ujął wanitatywny i epitafijny potencjał fotografii. Stanowi on punkt wyjścia do tytułowego wywoływania postaci zmarłego fotozofa.
Andrzej Różycki - artysta, filmowiec, kolekcjoner, teoretyk i kurator sztuki, fotozof. Urodzony w 1942 w Baranowiczach, zmarł 12.12.2021 w Łodzi, gdzie mieszkał od kilkudziesięciu lat. Jedna z kluczowych postaci sztuki w Polsce ostatnich sześciu dekad. Członek grupy Zero-61, współzałożyciel Warsztatu Formy Filmowej, autor kilkudziesięciu filmów etnograficznych, twórca i propagator koncepcji fotozofii. Swoją twórczość artystyczną koncentrował wokół medium fotografii, dostrzegając w nim niewyczerpany potencjał refleksyjny, meta-artystyczny, estetyczny.
Od pierwszych działań w grupie Zero-61 dążył do naginania i przekraczania parametrów fotografii. Równolegle do działań medialnych i konceptualnych namiętnie poszukiwał sacrum. Stąd jego zainteresowanie ludowością i religijnością wsi, objawiające się w jego kolekcji sztuki naiwnej, a także w twórczości określanej przez niego od lat 90. jako fotografia sakralna, a później Fotozofia. Te zainteresowania prowadziły go ku eksplorowaniu pamięci, relacji z przodkami i przeszłością, jak w cyklu Fotografia nostalgiczna, lub wprost do tajemnicy śmierci, jak w Fotoandrzejozofii, w której konstruował dialog ze zmarłą przyjaciółką Zofią Rydet. Twierdził, że „tworzenie jest aktem sakralnym”, i w istocie dążył do realizacji tej idei. W czerwcu ubiegłego roku zaprezentował wystawę, która ukazała wielowątkowy charakter jego działań pt. Przejęcia. Między zbieractwem a fotozofią, prezentująca jego monumentalną kolekcję, twórczość filmową, refleksję teoretyczną i działalność artystyczną.
Andrzej Różycki kroczył własnymi drogami, nie zważając na dominujące trendy artystyczne. Świadomie sięgał po medium fotografii, po kwestie tożsamości polskiej i religijności, które pozostawały poza głównymi zainteresowaniami świata sztuki. Pełen entuzjazmu i energii, w planach miał kolejne prace, wystawy i działania na pograniczu sztuki, nauki i literatury. Pozostawił bogaty i różnorodny dorobek, którego doniosłość i waga będą jeszcze długo ujawniane.
(mat. prasowe Vintage Photo Festival)
/media/blog/medium/Em9TVFdHTfKUCRRL.png
Vintage Photo Festival
24 września, 16:00
DRAG SHOW
26 sierpnia, 21:00
W ramach Festiwalu Lato Wolnej Miłości zapraszamy na Quiz o miłości w popkulturze połączony z występami drag queens!
wiecej
Festiwal Lato Wolnej Miłości
DRAG SHOW + Quiz o miłości w popkulturze
26 sierpnia, 21:00
Gospodarzem wydarzenia będzie House of the Bills. W przerwach między kolejnymi rundami konkursu będzie można zobaczyć występy lip sync bydgoskich i toruńskich drag queens. Zapraszamy wszystkich!
Pełen program festiwalu znajduje się na stronie facebookowej Lata Wolnej Miłości.
DRAG SHOW + Quiz o miłości w popkulturze
26 sierpnia, 21:00
Gospodarzem wydarzenia będzie House of the Bills. W przerwach między kolejnymi rundami konkursu będzie można zobaczyć występy lip sync bydgoskich i toruńskich drag queens. Zapraszamy wszystkich!
Pełen program festiwalu znajduje się na stronie facebookowej Lata Wolnej Miłości.
/media/blog/medium/vAUHgdGkEBZKLYz4.jpg
DRAG SHOW
26 sierpnia, 21:00
Nowa Planeta
wernisaż 16 sierpnia, 18:00
Karolina Wojnowska-Paterek
wiecej
[English below]
16.08-9.09
wernisaż 16 sierpnia o 18:00
Nowa Planeta
Karolina Wojnowska-Paterek
patronat medialny: Polskie Radio PiK
Instalacja artystyczna Nowa Planeta to opowieść o tym, co pozostawimy po nas następnym pokoleniom. Inspiracją do zrobienia tej pracy była dla mnie moja ostatnia podróż do Indonezji. Miejsca, w których spędziłam czas 12 lat temu, zamieniły się w wysypiska odpadów, a ocean niesie tony plastiku. Zmiany na Ziemi jakie MY pozostawimy po naszym pokoleniu będą widoczne przez co najmniej 500 lat. Pięćset lat to dużo i mało. Z punktu widzenia gwiazd to krótka chwila, a dla nas to osiem pokoleń….
Nasuwa się pytanie, czego będą szukać archeolodzy przyszłych pokoleń. Nowa Planeta pokazuje proces zmiany produkowanych przez nas tworzyw sztucznych. Pod wpływem podnoszącej się temperatury tworzywa przybierają formy organiczne podobne do form świata żywych organizmów. Istotną częścią instalacji są filmy z procesu tworzenia. Plastikowe pojemniki pod wpływem ciepła zmieniają formę, przeradzają się w formy organiczne, łączą się ze światem roślin. Każdy fragment prezentowanej rzeźby zbudowany jest ze zużytego plastiku. W instalację wbudowane są kości zwierząt. Instalacja zmienia swoje oblicze wraz ze zmieniającym się oświetleniem.
dr Karolina Wojnowska-Paterek | artystka i architektka. Przez lata zajmowała się zarówno działalnością artystyczną, jak i projektowaniem, co wywarło wpływ na jej pracę twórczą. W 2017 roku uzyskała tytuł doktora sztuki.
16.08-9.09
wernisaż 16 sierpnia o 18:00
Nowa Planeta
Karolina Wojnowska-Paterek
patronat medialny: Polskie Radio PiK
Instalacja artystyczna Nowa Planeta to opowieść o tym, co pozostawimy po nas następnym pokoleniom. Inspiracją do zrobienia tej pracy była dla mnie moja ostatnia podróż do Indonezji. Miejsca, w których spędziłam czas 12 lat temu, zamieniły się w wysypiska odpadów, a ocean niesie tony plastiku. Zmiany na Ziemi jakie MY pozostawimy po naszym pokoleniu będą widoczne przez co najmniej 500 lat. Pięćset lat to dużo i mało. Z punktu widzenia gwiazd to krótka chwila, a dla nas to osiem pokoleń….
Nasuwa się pytanie, czego będą szukać archeolodzy przyszłych pokoleń. Nowa Planeta pokazuje proces zmiany produkowanych przez nas tworzyw sztucznych. Pod wpływem podnoszącej się temperatury tworzywa przybierają formy organiczne podobne do form świata żywych organizmów. Istotną częścią instalacji są filmy z procesu tworzenia. Plastikowe pojemniki pod wpływem ciepła zmieniają formę, przeradzają się w formy organiczne, łączą się ze światem roślin. Każdy fragment prezentowanej rzeźby zbudowany jest ze zużytego plastiku. W instalację wbudowane są kości zwierząt. Instalacja zmienia swoje oblicze wraz ze zmieniającym się oświetleniem.
dr Karolina Wojnowska-Paterek | artystka i architektka. Przez lata zajmowała się zarówno działalnością artystyczną, jak i projektowaniem, co wywarło wpływ na jej pracę twórczą. W 2017 roku uzyskała tytuł doktora sztuki.
[EN]
A New Planet
Karolina Wojnowska-Paterek
16.08-9.09.2022
opening: August 16th, 6p.m.
The art installation New Planet is a story about what we will leave behind for future generations. I was inspired to make this work by my recent trip to Indonesia. Places where I was twelve years ago have turned into landfills and the ocean carries tons of plastic. The changes we leave on Earth will be visible for at least five hundred years. Five hundred years is a lot and a little. From the point of view of the stars, it's a short moment, and for us it's eight generations.... It begs the question of what archaeologists will look for in the future. The New Planet shows the process of changing the plastics we produce, which, under the influence of rising temperatures, take on organic forms similar to living organisms. Our planet absorbs these new particles and also transforms itself. An important part of the installation are videos showing the process of its creation. Plastic containers under the influence of heat change form, transform into organic forms, merge with the world of plants. Each fragment of the presented sculpture is built from used plastic, and animal bones are embedded in the installation. The work changes its face with the changing light.
"The plastic undergoes photodegradation and under the influence of the sun's rays it disintegrates into particles. This process, depending on conditions, takes up to four hundred years [...] changes can be detected in the sediments that form, and this gives rise to the recognition of the boundary of the new geological epoch at the middle of the 20th century. Therefore, when archaeologists or paleontologists in the future study the sediments left behind at the bottom of the oceans and on land, they will be able to determine the beginning of the Anthropocene - the epoch of man - with the help of the plastic layer." — Prof. Jan Zalasiewicz
Karolina Wojnowska-Paterek | After studying in Poland and Austria, the artist moved to Singapore which became her home for more than 11 years. Working as an architect and designer, she has been travelling around Asia. These travels influenced the artist's creative output and gave rise to a series of paintings “Imperfect Beauty of Asian Cities” devoted to disappearing magical places which contribute to the unique atmosphere of the city. The paintings were recently exhibited in the Palace of Fine Art in Cracow. Other artistic projects from this time are “Light Travel” and “New Planet”. The last work on view at the Bydgoszcz Art Center together with New Planet is an art & science project, "The Wonders of Light." This mobile installation alludes to one of the main principles of quantum physics which states that an object can reside in multiple places at once. The work is funded by the Foundational Questions Institute (FQXi) in the US, an independent, philanthropically financed non-profit organization, run by scientists.
/media/blog/medium/G1pAbwjxBJ1HlzWM.jpg
Nowa Planeta
wernisaż 16 sierpnia, 18:00
Dumny benefit na Lato Wolnej Miłości
25 czerwca (sobota)
Wokół książki „Cała siła, jaką czerpię na życie"
wiecej
Benefit na Lato Wolnej Miłości
sobota, 25 czerwca, 11:00-20:00
Mamy ogromną przyjemność zaprosić Was na benefit na rzecz tegorocznego festiwalu Lato Wolnej Miłości.
sobota, 25 czerwca, 11:00-20:00
Mamy ogromną przyjemność zaprosić Was na benefit na rzecz tegorocznego festiwalu Lato Wolnej Miłości.
W sobotę 25 czerwca od 11:00 będą z nami bydgoskie tatuatorki: jasno.tatoo ze Studia Tatuażu Demolka, Freckle Hand Poke z Pantera Bydgoszcz i Lisia Nora Tattoo ze Studia Szerszeń oraz Tarocista Rafał. Po południu zapraszamy na rozmowę z autorami publikacji „Cała siła, jaką czerpię na życie" (Wydawnictwo Karakter). To zbiór autobiograficznych opowieści osób LGBTQ+ zebranych przez Pracownię Badań nad Historią i Tożsamościami LGBT+ w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Są zapisem lęku i niepewności, ale też wściekłości, buntu, wzajemnej solidarności, determinacji i odwagi. Te intymne teksty odzwierciedlają rzeczywistość osób LGBTQ+, są jednak także lustrem, w którym odbija się Polska. Podczas spotkania odbędzie się czytanie performatywne w wykonaniu aktorów z Teatru Polskiego w Bydgoszczy.Do zobaczenia!
/media/blog/medium/kqeHf7DtwhydwlUL.jpg
Dumny benefit na Lato Wolnej Miłości
25 czerwca (sobota)
Maluję, bo lubię
23.06-5.08
Refleksjoniści - bydgoskie art brut
wiecej
23.06-5.08
wernisaż 23.06, godzina 18:00
zespół kuratorski: Inga Kopciewicz, Stanisław Stasiulewicz, Natalia Pichłacz
Wystawa twórców ─ uczestników Warsztatu Terapii Zajęciowej "mega-Art" Stawowa 1 w Bydgoszczy. Grupa artystyczna „Refleksjonistów”, której aktywność oparta jest o formę terapii przez sztukę, od niemal trzydziestu lat buduje bydgoską formację art brut. Twórczość ta ─ surowa, czasami trudna ─ niepozbawiona jest pierwiastka magicznego, odkrywa wewnętrzne bogactwo autorów. Z kolei spontaniczność kreacji, oryginalne interpretacje przedstawianego świata, szczerość ekspresji i siła koloru oraz estetyczna dojrzałość urzekają widza.
„Refleksjonistów” w świat sztuki cierpliwie wprowadza instruktor Stanisław Stasiulewicz. Odkrywa, rozwija i pielęgnuje talenty nie ingerując w osobowość twórców, szanując ich indywidualność. Taka postawa pozwala artystom z sukcesami brać udział m.in. w Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Teofila Ociepki oraz zdobywać nagrody i wyróżnienia. Swoje dokonania uczestnicy warsztatów prezentują również w ramach wystaw indywidualnych.
Na ekspozycji w Bydgoskim Centrum Sztuki zobaczymy różnorodne postawy sztuki intuicyjnej, wyrażone w malarstwie, tkaninie i rzeźbie autorstwa m.in. Piotra Matuszka, Małgorzaty Lehmann, Piotra Paprockiego, Jacka Szwagrzyka, Sławomira Mianowicza, Ireneusza Bednarczyka, Sławy Radke i Adama Pyciora.
na zdjęciach: Małgorzata Lehmann, Smok VII; Sławomir Mianowicz, Kurza Łapka (Motyw z Wawelu), 2017; Tomasz Wróbel, Satelita, 2009; Rafał Zeydlewicz, Kompozycja, 2017
patronat medialny: Polskie Radio PiK
wernisaż 23.06, godzina 18:00
zespół kuratorski: Inga Kopciewicz, Stanisław Stasiulewicz, Natalia Pichłacz
Wystawa twórców ─ uczestników Warsztatu Terapii Zajęciowej "mega-Art" Stawowa 1 w Bydgoszczy. Grupa artystyczna „Refleksjonistów”, której aktywność oparta jest o formę terapii przez sztukę, od niemal trzydziestu lat buduje bydgoską formację art brut. Twórczość ta ─ surowa, czasami trudna ─ niepozbawiona jest pierwiastka magicznego, odkrywa wewnętrzne bogactwo autorów. Z kolei spontaniczność kreacji, oryginalne interpretacje przedstawianego świata, szczerość ekspresji i siła koloru oraz estetyczna dojrzałość urzekają widza.
„Refleksjonistów” w świat sztuki cierpliwie wprowadza instruktor Stanisław Stasiulewicz. Odkrywa, rozwija i pielęgnuje talenty nie ingerując w osobowość twórców, szanując ich indywidualność. Taka postawa pozwala artystom z sukcesami brać udział m.in. w Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Teofila Ociepki oraz zdobywać nagrody i wyróżnienia. Swoje dokonania uczestnicy warsztatów prezentują również w ramach wystaw indywidualnych.
Na ekspozycji w Bydgoskim Centrum Sztuki zobaczymy różnorodne postawy sztuki intuicyjnej, wyrażone w malarstwie, tkaninie i rzeźbie autorstwa m.in. Piotra Matuszka, Małgorzaty Lehmann, Piotra Paprockiego, Jacka Szwagrzyka, Sławomira Mianowicza, Ireneusza Bednarczyka, Sławy Radke i Adama Pyciora.
na zdjęciach: Małgorzata Lehmann, Smok VII; Sławomir Mianowicz, Kurza Łapka (Motyw z Wawelu), 2017; Tomasz Wróbel, Satelita, 2009; Rafał Zeydlewicz, Kompozycja, 2017
patronat medialny: Polskie Radio PiK
/media/blog/medium/Do8wnUuNLLIsNMR7.jpg
Maluję, bo lubię
23.06-5.08
Pride Month w BCS!
1 czerwca 18:00
w wystawie udział biorą: Tatiana i Karol, Feliks Łosiński, Marta Mach
wiecej
1.06-20.06, wernisaż 1 czerwca (środa), godz. 18:00
Tatiana i Karol
Feliks Łosiński
„Wszystkie zaimki miłości" by LEVI'S, reż. Marta Mach
Feliks Łosiński
„Wszystkie zaimki miłości" by LEVI'S, reż. Marta Mach
BCS od zawsze wspiera społeczność LGBT+. Chcemy być częścią tegorocznego PRIDE MONTH i pokazać Wam w przestrzeni galeryjnej projekty, które edukują i ukazują drogę osób queerowych do odnalezienia samych siebie.
______________________
W 2021 roku Levi's z okazji Miesiąca Dumy zaprosił znane osoby z polskiego środowiska LGBT+ do tego, aby opowiedziały o swoich doświadczeniach i drodze, którą przebyły, żeby odnaleźć własne ja. W materiale wystąpili: Anton Ambroziak, Karolina Kędziora, Ola Kaczorek, Dorota Kotas, Dawid Nickel i Andrzej Szwan (Lulla La Polaca).
Kampania „Wszystkie zaimki miłości" poprzez swoje hasło podkreśla to, jak ważne dla osób LGBT+ jest używanie odpowiednich zaimków. Film nagrany na potrzeby polskiej odsłony kampanii pozwolił też szóstce bohaterów na krótkie opowiedzenie swojej historii i opisu drogi, która poprowadziła ich do odnalezienia samych siebie.
Podczas wystawy będzie okazja zobaczyć zdjęcia powstałe na potrzeby kampanii autorstwa duetu fotografów: Tatiany i Karola oraz serię filmów, które wyreżyserowała Marta Mach.
________________________
Na wystawie pokażemy pracę Feliksa Łosińskiego, który od początku hormonalnej terapii zastępczej codziennie publikuje selfie na Instagramie. Na potrzeby wystawy PRIDE wybrał sto zdjęć z okresu prawie czterech lat, które pokazują przekrój jego drogi i dokumentują ważniejsze wydarzenia. Częścią projektu są też nagrania dźwiękowe, „próbki głosu” z pierwszych trzynastu miesięcy terapii.
Patronat: Stowarzyszenie Stan Równości, Kampania Przeciw Homofobii
/media/blog/medium/aLw4L9Ju8HdXzQEH.png
Pride Month w BCS!
1 czerwca 18:00
Nowy numer Biuletynu Rzeźby
nr 3/2022
Trzeci numer naszego magazynu o sztuce współczesnej jest już dostępny!
wiecej
Jest już nowy „Biuletyn Rzeźby"!
W tym numerze Dorota Grubba pisze o Stanisławie Horno-Popławskim, Dominika Kiss-Orska o bydgoskiej rzeźbie plenerowej, Inga Kopciewicz przybliża historię Fontanny Potop i bydgoskiej Łuczniczki, Agnieszka Markowska opowiada o Wacławie Bębnowskim, Paweł Chmielewski o zaskakujących powiązaniach komiksu z rzeźbą, Tomek Rogaliński o mężczyźnie wyzwolonym w swoich rzeźbach, Beata Śliwińska_Barrakuz o Expo 2020 Dubai.
Poza tym w nowym wydaniu znajdziecie rozmowy z Małgorzatą Wojnowską-Sobecką oraz Ewą Żuławską-Bogacką, opowieść z notatnika kolekcjonera Marty Kardas i plakaty wspierające Ukrainę autorstwa artystek i artystów z Polski.
Wersja online dostępna pod adresem https://issuu.com/bydgoskiecentrumsztuki/docs/biuletyn2022_issuu
Biuletyn Rzeźby dostępny jest bezpłatnie w Bydgoskim Centrum Sztuki oraz zaprzyjaźnionych miejscach w całej Polsce:
w Bydgoszczy:
Galeria Miejska bwa
Miejskie Centrum Kultury
Księgarnia Gratka
Parzymy Tutaj
Landschaft
Księgarnia Toniebajka
MS Studio Pilates
Zaczyn w Młynach Rothera
i poza Bydgoszczą:
Księgarnia Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu
Bęc Zmiana w Warszawie (stacjonarnie i online)
MOCAK Bookstore w Krakowie
Europejski Park Rzeźby w Łodzi
Księgarnia Sztuki CSW Znaki Czasu w Toruniu
Sopoteka w Sopocie
Sopocki Dom Aukcyjny w Gdańsku
Sopocki Dom Aukcyjny w Warszawie
Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
Redaktorka naczelna: Hanna Kardas
Redaktorka numeru:Edyta Iljaszewicz
Opracowanie graficzne: Joanna Witek
Zapraszamy do lektury!
W tym numerze Dorota Grubba pisze o Stanisławie Horno-Popławskim, Dominika Kiss-Orska o bydgoskiej rzeźbie plenerowej, Inga Kopciewicz przybliża historię Fontanny Potop i bydgoskiej Łuczniczki, Agnieszka Markowska opowiada o Wacławie Bębnowskim, Paweł Chmielewski o zaskakujących powiązaniach komiksu z rzeźbą, Tomek Rogaliński o mężczyźnie wyzwolonym w swoich rzeźbach, Beata Śliwińska_Barrakuz o Expo 2020 Dubai.
Poza tym w nowym wydaniu znajdziecie rozmowy z Małgorzatą Wojnowską-Sobecką oraz Ewą Żuławską-Bogacką, opowieść z notatnika kolekcjonera Marty Kardas i plakaty wspierające Ukrainę autorstwa artystek i artystów z Polski.
Wersja online dostępna pod adresem https://issuu.com/bydgoskiecentrumsztuki/docs/biuletyn2022_issuu
Biuletyn Rzeźby dostępny jest bezpłatnie w Bydgoskim Centrum Sztuki oraz zaprzyjaźnionych miejscach w całej Polsce:
w Bydgoszczy:
Galeria Miejska bwa
Miejskie Centrum Kultury
Księgarnia Gratka
Parzymy Tutaj
Landschaft
Księgarnia Toniebajka
MS Studio Pilates
Zaczyn w Młynach Rothera
i poza Bydgoszczą:
Księgarnia Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu
Bęc Zmiana w Warszawie (stacjonarnie i online)
MOCAK Bookstore w Krakowie
Europejski Park Rzeźby w Łodzi
Księgarnia Sztuki CSW Znaki Czasu w Toruniu
Sopoteka w Sopocie
Sopocki Dom Aukcyjny w Gdańsku
Sopocki Dom Aukcyjny w Warszawie
Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
Redaktorka naczelna: Hanna Kardas
Redaktorka numeru:Edyta Iljaszewicz
Opracowanie graficzne: Joanna Witek
Zapraszamy do lektury!
/media/blog/medium/wC6h9cVed9DZk0FL.jpg
Nowy numer Biuletynu Rzeźby
nr 3/2022
retrospektywa Stanisława Radwańskiego
5-28.05
Obecny — nieusprawiedliwiony, wernisaż 5 maja o 18:00
wiecej
Stanisław Radwański
Obecny — nieusprawiedliwiony
5-28.05.2022
wernisaż 5.05, godz. 18:00
honorowy patronat: Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
kurator: prof. Mariusz Białecki
„Obecny — nieusprawiedliwiony” to jubileuszowa retrospektywa wybitnego artysty rzeźbiarza, malarza i cenionego pedagoga związanego z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku prof. Stanisława Radwańskiego. Jej pierwsza odsłona miała miejsce w listopadzie 2021 roku w gdańskiej Zbrojowni Sztuki. Projekt wystawy został wsparty przez Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku dr hab. prof. ASP Krzysztofa Polkowskiego. Honorowy patronat objęło Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, z którym to profesor od wielu lat jest mocno związany nie tylko emocjonalnie, ale i z racji pełnienia funkcji Członka Rady Programowej.
Profesor Stanisław Radwański jest postacią, która szczególnie zaznaczyła swoją obecność w historii naszej Uczelni i Wydziału Rzeźby. Przez 40 lat związany z macierzystą uczelnią, dał się poznać jako znakomity artysta, pedagog, organizator życia uczelni oraz jej przedstawiciel w wielu znaczących dla kultury polskiej gremiach, bardzo ceniony zarówno przez swoich absolwentów, jak i w gronie przedstawicieli wielu środowisk twórczych w kraju i za granicą.
Z dyplomowej Pracowni Rzeźby, prowadzonej przez prof. Stanisława Radwańskiego wyszło około 80 absolwentów. Wielu z nich to obecni pracownicy naukowi, pedagodzy, twórcy pomników, artyści tworzący w różnych przestrzeniach kultury. Pracownia Mistrza na ulicy Mariackiej jest — jak na plakacie promującym wystawę — ciągle otwarta. Pracownię tę z pewnością można nazwać nie tylko otwartą, ale i kultową. (...) Na Profesora się czekało. Korekty się pamięta. Pamięta się powagę chwili, siłę dykcji. Rozbudowane metafory poruszały naszą wyobraźnię. Podobnie kalambury słowne. Problemy rzeźby rozpatruje zawsze wielopłaszczyznowo, dokonując interesujących, wnikliwych analiz. Wartościuje nasz świat. Nie burzy go, ale pomaga na nowo zrozumieć. Kieruje się lekarską dewizą: primum non nocere. Zawsze nienaganny strój, chciałoby się powiedzieć, prosto z Paryża. Nie uczy nas polityki w sztuce, ale uwrażliwia, kreśli różne narracje. Uczy dostrzegania paradoksów rzeczywistości. Definiuje rzeźbę. Wpoił w nas szacunek dla ciężkiej pracy, do materiału i modela.
Wystawa „Obecny — nieusprawiedliwiony” to hołd złożony Profesorowi Stanisławowi Radwańskiemu przez gdańską Akademię, Wydział Rzeźby i Intermediów oraz jego absolwentów.
[fragment tekstu kuratorskiego]
Stanisław Radwański ur. 5 lipca 1941 w Poturzynie, woj. Lubelskie. Studiował w PWSSP w Gdańsku na Wydziale Rzeźby. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1968 r. w pracowni prof. Stanisława Horno-Popławskiego. Od 1970 r. do 2012 r. był zatrudniony w macierzystej uczelni. W latach 1971-1973 pracował jako nauczyciel wychowania plastycznego w III LO w Gdańsku. Pełnił wiele funkcji w macierzystej uczelni, m. in. w 1979 r. zaczął prowadzić Pracownię Podstaw Rzeźby, 1987 Pracownię Rzeźby, od 1996 r. równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby. W latach 1981-1984 pełnił funkcję prodziekana, a następnie w latach 1984-1990 dziekana Wydziału Rzeźby. Rektorem był dwie kadencje w okresie od 1990 do 1996 r. W 1990 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1995 r. profesora zwyczajnego W 1996 r. prowadził Pracownię Rzeźby na Radford University w Wirginii (USA). W 1996-2011 r. prowadził pracownię rzeźby. W latach 1996-2002 był członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 2002 r. był ekspertem w Komisji Akredytacyjnej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej, a od 2003 r. wchodził w skład Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych przy Ministerstwie Edukacji Narodowej. Członek Kapituły Nagrody im. św. Brata Alberta i Kapituły Nagrody im. Kwiatkowskiego. Przez dwie kadencje zasiadał w Radzie Artystycznej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
wydarzenie na FB: https://fb.me/e/3eKI2BSvI
Obecny — nieusprawiedliwiony
5-28.05.2022
wernisaż 5.05, godz. 18:00
honorowy patronat: Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
kurator: prof. Mariusz Białecki
„Obecny — nieusprawiedliwiony” to jubileuszowa retrospektywa wybitnego artysty rzeźbiarza, malarza i cenionego pedagoga związanego z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku prof. Stanisława Radwańskiego. Jej pierwsza odsłona miała miejsce w listopadzie 2021 roku w gdańskiej Zbrojowni Sztuki. Projekt wystawy został wsparty przez Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku dr hab. prof. ASP Krzysztofa Polkowskiego. Honorowy patronat objęło Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, z którym to profesor od wielu lat jest mocno związany nie tylko emocjonalnie, ale i z racji pełnienia funkcji Członka Rady Programowej.
Profesor Stanisław Radwański jest postacią, która szczególnie zaznaczyła swoją obecność w historii naszej Uczelni i Wydziału Rzeźby. Przez 40 lat związany z macierzystą uczelnią, dał się poznać jako znakomity artysta, pedagog, organizator życia uczelni oraz jej przedstawiciel w wielu znaczących dla kultury polskiej gremiach, bardzo ceniony zarówno przez swoich absolwentów, jak i w gronie przedstawicieli wielu środowisk twórczych w kraju i za granicą.
Z dyplomowej Pracowni Rzeźby, prowadzonej przez prof. Stanisława Radwańskiego wyszło około 80 absolwentów. Wielu z nich to obecni pracownicy naukowi, pedagodzy, twórcy pomników, artyści tworzący w różnych przestrzeniach kultury. Pracownia Mistrza na ulicy Mariackiej jest — jak na plakacie promującym wystawę — ciągle otwarta. Pracownię tę z pewnością można nazwać nie tylko otwartą, ale i kultową. (...) Na Profesora się czekało. Korekty się pamięta. Pamięta się powagę chwili, siłę dykcji. Rozbudowane metafory poruszały naszą wyobraźnię. Podobnie kalambury słowne. Problemy rzeźby rozpatruje zawsze wielopłaszczyznowo, dokonując interesujących, wnikliwych analiz. Wartościuje nasz świat. Nie burzy go, ale pomaga na nowo zrozumieć. Kieruje się lekarską dewizą: primum non nocere. Zawsze nienaganny strój, chciałoby się powiedzieć, prosto z Paryża. Nie uczy nas polityki w sztuce, ale uwrażliwia, kreśli różne narracje. Uczy dostrzegania paradoksów rzeczywistości. Definiuje rzeźbę. Wpoił w nas szacunek dla ciężkiej pracy, do materiału i modela.
Wystawa „Obecny — nieusprawiedliwiony” to hołd złożony Profesorowi Stanisławowi Radwańskiemu przez gdańską Akademię, Wydział Rzeźby i Intermediów oraz jego absolwentów.
[fragment tekstu kuratorskiego]
Stanisław Radwański ur. 5 lipca 1941 w Poturzynie, woj. Lubelskie. Studiował w PWSSP w Gdańsku na Wydziale Rzeźby. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1968 r. w pracowni prof. Stanisława Horno-Popławskiego. Od 1970 r. do 2012 r. był zatrudniony w macierzystej uczelni. W latach 1971-1973 pracował jako nauczyciel wychowania plastycznego w III LO w Gdańsku. Pełnił wiele funkcji w macierzystej uczelni, m. in. w 1979 r. zaczął prowadzić Pracownię Podstaw Rzeźby, 1987 Pracownię Rzeźby, od 1996 r. równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby. W latach 1981-1984 pełnił funkcję prodziekana, a następnie w latach 1984-1990 dziekana Wydziału Rzeźby. Rektorem był dwie kadencje w okresie od 1990 do 1996 r. W 1990 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1995 r. profesora zwyczajnego W 1996 r. prowadził Pracownię Rzeźby na Radford University w Wirginii (USA). W 1996-2011 r. prowadził pracownię rzeźby. W latach 1996-2002 był członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 2002 r. był ekspertem w Komisji Akredytacyjnej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej, a od 2003 r. wchodził w skład Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych przy Ministerstwie Edukacji Narodowej. Członek Kapituły Nagrody im. św. Brata Alberta i Kapituły Nagrody im. Kwiatkowskiego. Przez dwie kadencje zasiadał w Radzie Artystycznej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
wydarzenie na FB: https://fb.me/e/3eKI2BSvI
/media/blog/medium/0gLmtsfyQo3eNXcI.png
retrospektywa Stanisława Radwańskiego
5-28.05
NURTY bydgoskie
21-28.04
wystawa lokalnych artystów, wernisaż 21.04 o 18:00
wiecej
/media/blog/medium/NRcLsz56BDhB9QcS.png
NURTY bydgoskie
21-28.04
Horno-Popławski w Słupsku
do 18 września
Zapraszamy do Muzeum Pomorza Środkowego na wystawę rzeźb z naszej kolekcji
wiecej
Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku
serdecznie zaprasza na wystawę
„Mistrz polskiego dłuta. Stanisław Horno-Popławski i jego rzeźba”
prezentowaną w Sali im. Barbary Zielińskiej w Białym Spichlerzu
8 kwietnia - 18 września 2022
Wystawa prezentuje dzieła jednego z najbardziej utalentowanych rzeźbiarzy polskich XX wieku, także malarza i pedagoga żyjącego w latach 1902-1997. Twórczość tego artysty ewoluowała od monumentalnego klasycyzmu, zainteresowania rzeźbą antyczną, poprzez realizm, aż po dzieła zbliżone do abstrakcji. Rzeźbiarz wypracował swój własny, indywidualny styl. W dorobku Stanisława Horno-Popławskiego odnaleźć można rzeźby portretowe, posągi, ludowe, rodzajowe, także historyczne, patriotyczne oraz alegoryczne i sakralne. Tworzył w kamieniu, granicie, nefrycie, później także w kamieniu polnym. Jest autorem m.in. pomnika Adama Mickiewicza w Warszawie czy Karola Szymanowskiego w Słupsku. Dzieła zaprezentowane na wystawie, to prace wykonane w kamieniu, gipsie oraz odlane w brązie pochodzące z kolekcji Bydgoskiego Centrum Sztuki im. Stanisława Horno-Popławskiego.
/media/blog/medium/TAVwh2VVgNDw4D7M.jpg
Horno-Popławski w Słupsku
do 18 września
POMOC DLA UKRAINY
zbiórka nadal trwa!
Zbieramy dary w Bydgoskim Centrum Sztuki w porozumieniu z PCK
wiecej
Przyjmujemy:
- materiały opatrunkowe, rękawiczki i maseczki jednorazowe
- żywność długoterminową
- środki higieny (kosmetyki, pieluchy, podpaski, pasty do zębów itd.)
- środki czystości
- nowy sprzęt kwatermistrzowski (prześcieradła, śpiwory, łóżka polowe, koce itd.)
- nowe ręczniki
Bardzo prosimy o przynoszenie tylko tego, co znajduje się na liście. Jest ona stworzona wspólnie z Polski Czerwony Krzyż Bydgoszcz!
Zbiórka odbywa się w naszym budynku przy ulicy Jagiellońskiej 47! Jesteśmy czynni od pn-pt od 10:00-18:00 oraz w soboty od 10:00 do 16:00
- materiały opatrunkowe, rękawiczki i maseczki jednorazowe
- żywność długoterminową
- środki higieny (kosmetyki, pieluchy, podpaski, pasty do zębów itd.)
- środki czystości
- nowy sprzęt kwatermistrzowski (prześcieradła, śpiwory, łóżka polowe, koce itd.)
- nowe ręczniki
Bardzo prosimy o przynoszenie tylko tego, co znajduje się na liście. Jest ona stworzona wspólnie z Polski Czerwony Krzyż Bydgoszcz!
Zbiórka odbywa się w naszym budynku przy ulicy Jagiellońskiej 47! Jesteśmy czynni od pn-pt od 10:00-18:00 oraz w soboty od 10:00 do 16:00
/media/blog/medium/GD835gDWSPtA58dg.png
POMOC DLA UKRAINY
zbiórka nadal trwa!
Hanna Żuławska - męski punkt widzenia.
25 lutego 2022
BOYS BOYS BOYS, wernisaż 25.02 o 18:00
wiecej
wernisaż 25.02 o 18:00
wystawa potrwa do 25.03
po jej zakończeniu rozpocznie się aukcja online prac artystów
Zapraszamy na kontynuację wystawy, której pierwsza odsłona miała miejsce w zeszłym roku. Sierpniowa wystawa nosiła tytuł: GIRLS, GIRLS, GIRLS, Tadeusz Gronowski oczami kobiet. Dziewczyny (malarki, graficzki, ilustratorki) interpretowały prace Tadeusza Gronowskiego, które znajdują się w naszych zbiorach.
wystawa potrwa do 25.03
po jej zakończeniu rozpocznie się aukcja online prac artystów
Zapraszamy na kontynuację wystawy, której pierwsza odsłona miała miejsce w zeszłym roku. Sierpniowa wystawa nosiła tytuł: GIRLS, GIRLS, GIRLS, Tadeusz Gronowski oczami kobiet. Dziewczyny (malarki, graficzki, ilustratorki) interpretowały prace Tadeusza Gronowskiego, które znajdują się w naszych zbiorach.
Tym razem przedmiotem wystawy będzie męski punkt widzenia na rzeźby autorstwa Hanny Żuławskiej.
W wystawie wezmą udział:
David Błażewicz
Bartek Chwilczyński
Marcin Domański
Patryk Hardziej
Jan Kardas
Zulu Kuki
Tomasz Kulka
Robert Kuta
Milionerboy
Witold Winek
Bartek Chwilczyński
Marcin Domański
Patryk Hardziej
Jan Kardas
Zulu Kuki
Tomasz Kulka
Robert Kuta
Milionerboy
Witold Winek
Każdy z nich podjął się interpretacji wybranej przez siebie rzeźby Hanny Żuławskiej w ulubionej technice. Wystawa to unikatowe połączenie twórczości różnych pokoleń. W jednym miejscu udaje nam się zgromadzić różne spojrzenia artystów na rzeźbę, ceramikę i na twórczość artystki. Różnorodność powstałych prac jest synonimem różnorodności sztuki i zmian jakie w niej zachodzą wraz z upływem czasu.
Wernisaż wystawy odbędzie się 25.02 w Bydgoskim Centrum Sztuki, przy ulicy Jagiellońskiej 47 w Bydgoszczy. Wystawa potrwa do 25.03. Po jej zakończeniu rozpocznie się aukcja online prac artystów, dzięki której będzie można nabyć powstałe unikaty.
Wernisaż wystawy odbędzie się 25.02 w Bydgoskim Centrum Sztuki, przy ulicy Jagiellońskiej 47 w Bydgoszczy. Wystawa potrwa do 25.03. Po jej zakończeniu rozpocznie się aukcja online prac artystów, dzięki której będzie można nabyć powstałe unikaty.
/media/blog/medium/gSWYpb15gPoSTfHb.png
Hanna Żuławska - męski punkt widzenia.
25 lutego 2022
Poruszenia wokół wystawy Joanny Babuli
5 lutego
spotkanie sztuki i psychoanalizy, wstęp bezpłatny, zapisy: bcs@horno.pl
wiecej
Zapraszamy na 7.edycję Poruszeń - spotkanie sztuki i psychoanalizy wokół wystawy Joanny Babuli „URYWKI”.
wstęp bezpłatny, zapisy: bcs@horno.pl
Tym razem inspiracją do rozmowy będzie wystawa Joanny Babuli „Urywki”, której prace zaciekawiają formą, materiałem i obrazem oraz wywołują pogłębioną refleksję.Słowo od prowadzących:
wstęp bezpłatny, zapisy: bcs@horno.pl
Tym razem inspiracją do rozmowy będzie wystawa Joanny Babuli „Urywki”, której prace zaciekawiają formą, materiałem i obrazem oraz wywołują pogłębioną refleksję.Słowo od prowadzących:
Chciałybyśmy porozmawiać o tym jakie znaczenie dla psychiki ma myślenie i sztuka, kiedy znajdujemy się w trudnej i przytłaczającej rzeczywistości, nie tylko w czasie pandemii, o utraconych pewnikach jakie sobie zbudowaliśmy. Myślimy, że „Urywki” w intrygujący sposób wprowadzają nas w złożoność odbioru świata i nas samych oraz sprawiają, że rzeczywistość chociaż bardzo trudna staje się bardziej znośna.
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było- PORUSZENIE
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata.
PROWADZĄCE:
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata.
PROWADZĄCE:
Elżbieta Marchlewicz jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkinią zwyczajną Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgenejacyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
Maria Szuster jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
Zapraszamy serdecznie!
/media/blog/medium/9SG9Zkk0pao0EwZS.jpg
Poruszenia wokół wystawy Joanny Babuli
5 lutego
OPEN CALL DLA ARTYSTEK_ÓW
1-28 luty
zgłoszenia do końca lutego
wiecej
Jesteś związany_a z Bydgoszczą?
Robisz zdjęcia? Malujesz? Rzeźbisz? Jesteśmy otwarci na wszelkie techniki i pomysły. Szukamy osób, których prace pojawią się na wystawie prezentującej lokalny dorobek. Wysyłajcie swoje portfolio pod adres: bcs@horno.pl
* na zgłoszenia czekamy do końca lutego!
Robisz zdjęcia? Malujesz? Rzeźbisz? Jesteśmy otwarci na wszelkie techniki i pomysły. Szukamy osób, których prace pojawią się na wystawie prezentującej lokalny dorobek. Wysyłajcie swoje portfolio pod adres: bcs@horno.pl
* na zgłoszenia czekamy do końca lutego!
/media/blog/medium/eLZyfgkptFElWW1L.png
OPEN CALL DLA ARTYSTEK_ÓW
1-28 luty
Joanna Babula | URYWKI
7 grudnia 2021, godzina 18:00
URYWKI to instalacja złożona z około 60 rysunków wykonanych na listkach papieru toaletowego.
Brzmi intrygująco? Zapraszamy na niezwykłą podróż do świata Joanny Babuli.
wiecej
Joanna Babula o swojej wystawie:
Różne są oblicza wolności i każde z nich jest w równej mierze istotne, ale w moim odczuciu ponad wszystko wyrasta wolność wewnętrzna, osobista, która jakby przekracza ten świat.
Płótna „wyszły”, pędzle „zjedzone”, szkicownik zarysowany. Nim zorientowałam się w materiałowych brakach, odgórnym rozporządzeniem, z dnia na dzień, wprowadzono ograniczenia przemieszczania, zamknięto sklepy „drugiej” potrzeby, w tym mój ulubiony lokalny sklep plastyczny. Nastała ogólnonarodowa kwarantanna - pierwsza fala covid. Przedziwny czas. Gdy wydawało się, że ludzkość już od dawna funkcjonuje według ogólnie akceptowanych zasad, które co prawda sprawdzają się raz lepiej raz gorzej, ale jakieś poczucie stabilności stwarzają, nagle wybuchła zaraza. Epidemia chińskiego wirusa uśmiercająca ludzkość za dotknięciem klamki. Zachwiał się świat w posadach, rozjechały punkty odniesienia, a mnie na domiar złego skończyły się czyste kartki.
Stał na biurku bodaj od ubiegłej jesieni, gdy to przywiozłam sobie z wycieczki do Krakowa okropne przeziębienie i katar, i chusteczek nie nastarczałam, więc papier toaletowy stanowił najprostszą alternatywą. Od tamtego czasu trwał wciśnięty za monitor i tylko sporadycznie odsączałam w niego wodę, żeby taki smutny, niepotrzebny miejsca nie zajmował. On/ona - rolka. Aż dnia jednego, kwarantannowego utargałam sobie listek, i zaczęłam rysować, a potem kolejny i kolejny. Ot, przecież papier.
Tymczasem panika, zwana również przezornością, ogarnęła całe społeczeństwo. Ludzie ruszyli robić zapasy. Każdy chciał przetrwać. Widmo toaletowego deficytu zawisło nad światem. Ruszyłam i ja. Półka z papierem toaletowym długa do połowy sklepu była już do połowy pusta, ale wciąż do połowy pełna, gdyż u nas w markecie przezornie wprowadzono reglamentację. Który z nich najlepiej nada się do rysowania? Różowy, niebieski, żółty, z wytłoczonymi motywami roślinnymi, z wzorkami na kształt mandali, z nadrukowaną owieczką, kotkiem, tarmoszącymi się szczeniaczkami... Komu i po co stokrotki na papierze toaletowym? Jakie potrzeby zaspokaja taka dekoracja? Estetyczne? Ładność nad ładnościami i wszystko ładność na tej półce przede mną, a papiery uciekały mi sprzed oczu całymi dwunastorolkowymi zastępami. Zakupowa histeria rozkręcała się w najlepsze.
Malowanie i rysowanie na papierze toaletowym okazało się wcale nie takie łatwe, a to głównie za sprawą nieprzewidywalności. Ten rwie się, przemaka, rozsiąka w niewiadomym kierunku, gubi prostokątny kształt, - same tylko przeciwności materii, aczkolwiek, o ironio, właśnie w tych ograniczeniach odnalazłam sobie wolność twórczego działania. Gdzie znajduje się punkt krytyczny nasiąkania? O ile jeszcze uda się przesunąć granicę rozpadu? Jak suszyć, by utrzymać prostokątny kształt? Alchemiczne rzemiosło. W nieskończonej ilości listków papieru toaletowego nieograniczone możliwości. Mogę pomylić się tysiąc razy, mogę powtórzyć ten sam motyw tysiąc razy, mogę zarysować tysiąc karteczek, i nie braknie mi ani długopisów, ani farb, ani pędzli, ani miejsca w mieszkaniu. I nie muszę dokonywać malarskiego wyboru już teraz, i mogę narysować rzeczy mądre albo głupie, i dopiero gdy przyjdzie właściwy moment poddać całość krytycznej selekcji i bez żalu zniszczyć te, które nie powinny przetrwać.
JOANNA BABULA - malarka o temperamencie graficzki, urodzona w Tarnowie, gdzie nadal mieszka i działa twórczo. W 2020 roku wyróżniona stypendium artystycznym Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w ramach którego zrealizowany został cykl prac pt. Urywki. Laureatka drugiej nagrody konkursu Nowy obraz/nowe spojrzenie 2017 organizowanego przez Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu, zwyciężczyni konkursu Bryły Platona 2017, nad którym patronat sprawowało ASP we Wrocławiu. W 2016 roku obroniła dyplom na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie w pracowni dra hab. Rafała Borcza (studia podyplomowe). Z wykształcenia również mgr inż. geofizyk środowiska. Obecnie prowadzi autorską pracownię plastyczną „sztuka Współczesna” dla młodzieży i dorosłych w Centrum Sztuki Mościce w rodzinnym mieście.
/media/blog/medium/weSfThC33TjMwGAo.png
Joanna Babula | URYWKI
7 grudnia 2021, godzina 18:00
Poruszenia wokół wystawy Łukasza Wodyńskiego
20 listopada
spotkanie sztuki i psychoanalizy, wstęp bezpłatny, zapisy: bcs@horno.pl
wiecej
Zapraszamy na 6.edycję Poruszeń, która połączona będzie z oprowadzaniem Łukasza Wodyńskiego po jego wystawie: GLOBAL WARNING.
Oprowadzenie rozpocznie się o godzinie 13:00, a Poruszenia, godzinę później, czyli o 14:00.
Oprowadzenie rozpocznie się o godzinie 13:00, a Poruszenia, godzinę później, czyli o 14:00.
Rozmawiając o wystawie Global Warning chciałybyśmy porozmawiać o granicach. Granicach naszej psychiki, naszego ciała, naszego kraju. Jak radzić sobie z poczuciem nadmiaru, przeciążenia, ataku i bezsilności. Wydaje się, że dzieła Łukasza Wodyńskiego wprowadzają nas w tego typu rozważania.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata.
Elżbieta Marchlewicz jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
Maria Szuster jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas.
Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas- dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas- dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było- PORUSZENIE
/media/blog/medium/HnqCWP6DVLKoRVL7.jpg
Poruszenia wokół wystawy Łukasza Wodyńskiego
20 listopada
Łukasz Wodyński Global Warning
14 października - 20 listopada
wernisaż 14 października o 19:00
wiecej
wernisaż 14.10.2021 19:00,
14.10-20.11.2021
14.10-20.11.2021
GLOBAL WARNING to wielowymiarowa, multimedialna ekspozycja składająca się obrazów, dźwięków, rzeźb, wideo i instalacji mających na celu zaatakować różne zmysły odbiorcy.
Projekt opowiada o utopijnych ideałach cywilizacji zachodu tworzących model pogrążonego w letargu społeczeństwa szybkiej gratyfikacji. Artysta sięga tematu wszechogarniającej „cyfrozy”, infantylizacji i upraszczania świata poprzez kreowanie alternatywnej rzeczywistości, która zdaje się wypierać tę fizyczną. Egocentryczne eksponowanie swojego życia w przestrzeni cyfrowej wypacza realne więzi ze światem, tworząc poważne zagrożenie dla dalszego istnienia, a eksploatujący agresywnie naturę i czerpiący z resztek jej zasobów człowiek podlega powolnej dekonstrukcji, tracąc fragmentarycznie swoją tożsamość.
GLOBAL WARNING to forma krzyku i ostrzeżenia, a także istotne pytanie o alternatywę dla dalszego rozwoju cywilizacji, ocalenia uczuć, emocji oraz odzyskania więzi i połączenia ze sobą.
Łukasz Wodyński (ur.1985 w Bydgoszczy) – multimedialny artysta wizualny oraz performer.
Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy oraz Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu.
Łączy solidne zaplecze warsztatowe z odwagą na polu eksperymentów estetycznych. Jego działania bywają uznawane za kontrowersyjne ze względu na sposób obrazowania.
W swojej twórczości płynnie przemieszcza się między szerokim spektrum technik i materiałów naprzemiennie pracując w rysunku, malarstwie, rzeźbie jak i technikach nowych mediów, live act czy instalacji. Jego prace oscylują wokół tematów związanych z psychologicznym a także egzystencjalnym aspektem człowieka, jego naturą, emocjami oraz relacjami z otoczeniem.
Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy oraz Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu.
Łączy solidne zaplecze warsztatowe z odwagą na polu eksperymentów estetycznych. Jego działania bywają uznawane za kontrowersyjne ze względu na sposób obrazowania.
W swojej twórczości płynnie przemieszcza się między szerokim spektrum technik i materiałów naprzemiennie pracując w rysunku, malarstwie, rzeźbie jak i technikach nowych mediów, live act czy instalacji. Jego prace oscylują wokół tematów związanych z psychologicznym a także egzystencjalnym aspektem człowieka, jego naturą, emocjami oraz relacjami z otoczeniem.
Projekt dofinansowany ze stypendium artystycznego Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego
wstęp wolny na wernisaż
więcej na www.wodynski.com.pl
więcej na www.wodynski.com.pl
/media/blog/medium/2KyZaBFvDou18uHS.jpg
Łukasz Wodyński Global Warning
14 października - 20 listopada
Oprowadzanie kuratorskie
25 września (sobota) 12:00
Natalia LL „Sztuka i wolność"
prowadzenie: Dawid Lewandowski
wiecej
25 września, godz. 12:00
oprowadzanie kuratorskie po wystawie Natalii LL
wstęp z karnetami Vintage Photo Festival
„Tylko w rzeczywistości sztuki stajemy się autentycznie niezależni, wolni” – te słowa z manifestu Natalii LL „Sztuka i wolność” (1987) stały się hasłem przewodnim wystawy prezentowanej w ramach 7. Międzynarodowego Festiwalu Miłośników Fotografii Analogowej Vintage Photo Festival. Jak wolności w sztuce przez lata poszukiwała Natalia LL? Jak odbierane były jej prace w momencie powstawania, a jak odbierają je dzisiejsi widzowie? Co zdecydowało o tym, że młoda artystka zdecydowała się związać swoją twórczą drogę z medium fotografii?
O tym wszystkim porozmawiamy w ramach kuratorskiego oprowadzania po wystawie SZTUKA I WOLNOŚĆ w Bydgoskim Centrum Sztuki w sobotę, 25 września o godz. 12.00.
O twórczości artystki opowie kurator wystawy – Dawid Lewandowski, wiceprezes zarządu Fundacji ZW / Archiwum Natalii LL.
oprowadzanie kuratorskie po wystawie Natalii LL
wstęp z karnetami Vintage Photo Festival
„Tylko w rzeczywistości sztuki stajemy się autentycznie niezależni, wolni” – te słowa z manifestu Natalii LL „Sztuka i wolność” (1987) stały się hasłem przewodnim wystawy prezentowanej w ramach 7. Międzynarodowego Festiwalu Miłośników Fotografii Analogowej Vintage Photo Festival. Jak wolności w sztuce przez lata poszukiwała Natalia LL? Jak odbierane były jej prace w momencie powstawania, a jak odbierają je dzisiejsi widzowie? Co zdecydowało o tym, że młoda artystka zdecydowała się związać swoją twórczą drogę z medium fotografii?
O tym wszystkim porozmawiamy w ramach kuratorskiego oprowadzania po wystawie SZTUKA I WOLNOŚĆ w Bydgoskim Centrum Sztuki w sobotę, 25 września o godz. 12.00.
O twórczości artystki opowie kurator wystawy – Dawid Lewandowski, wiceprezes zarządu Fundacji ZW / Archiwum Natalii LL.
/media/blog/medium/tTzkBEPpVo3NGOv9.jpg
Oprowadzanie kuratorskie
25 września (sobota) 12:00
Sztuka i wolność Natalia LL
18 września - 2 października
Wystawa w ramach Vintage Photo Festival, wernisaż 18 września o 18:00 (wstęp wolny)
wiecej
Natalia LL | Sztuka i wolność
wystawa w ramach Vintage Photo Festival
wstęp na wystawę po wcześniejszym zakupieniu karnetu (dostępne również w kasie BCS): 20 zł normalny, 10 zł ulgowy,wernisaż 18.09 o 18:00 (wstęp wolny)
18.09-2.10.2021
kurator: Dawid Lewandowski (Fundacja ZW / Archiwum Natalii LL)
WOLNOŚĆ!
To jedno z haseł przewodnich tegorocznego festiwalu. Natalia LL w swoim manifeście napisała: „Tylko w rzeczywistości sztuki stajemy się autentycznie niezależni, wolni".
Zapraszamy Was na Wystawę Natalii LL pt. „Wolność i sztuka”.
Można powiedzieć, że eksperymenty artystki z aparatem fotograficznym zaczęły inspirować ją do poszukiwania wolności. Prace takie jak „Rejestracja intymna" – będąca dosłowną rejestracją seksualnego stosunku, czy „Sztuka konsumpcyjna" – zapis momentu jedzenia przez młode dziewczyny, to odważne odkrywanie siebie w rewolucji seksualnej lat 60. i 70. w Polsce.
Zobaczymy także prace z wczesnego okresu twórczości artystki, nieznane dotąd szerszej publiczności. Są to głównie portrety bliskich jej osób, zdjęcia czarno-białe, zainspirowane przez rzeczywistość PRL-u.
//
Wystawa trwać będzie w dniach 18.09 - 2.10.2021 w Bydgoskim Centrum Sztuki.
Partnerem wystawy jest Fundacja ZW / Archiwum Natalii LL
Partnerem Głównym wydarzenia jest Województwo Kujawsko-Pomorskie.
Projekt dofinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego.
Projekt dofinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego.
/media/blog/medium/ZQ1CPVry2FPvueFE.jpg
Sztuka i wolność Natalia LL
18 września - 2 października
Aukcja online
6 - 13 września
Prace z wystawy GIRLS, GIRLS, GIRLS trafiają na aukcję!
wiecej
|
Szóstego września rusza aukcja online 10 prac z wystawy GIRLS, GIRLS, GIRLS. Tadeusz Gronowski oczami kobiet.
10 artystek stworzyło własne interpretacje jednego, wybranego dzieła Tadeusza Gronowskiego. Do projektu zaproszone zostały: Beata Śliwińska, Diana Grabowska, Joanna Grochocka, Joanna Witek, Justyna Frąckiewicz, Karolina Pawelczyk, Magdalena Pankiewicz, Martyna Wędzicka-Obuchowicz, Patrycja Podkościelny oraz Katarzyna Kotnowska. Wszystkie prace można zobaczyć online na stronie internetowej aukcji lub jeszcze do 3. września na żywo na wystawie w Bydgoskim Centrum Sztuki. Aukcja online odbędzie się za pośrednictwem portalu Onebid: https://onebid.pl/pl/auction/- |
|
|
|
|
|
Zapraszamy do licytacji!
|
/media/blog/medium/Pk8VddQpLnO0HX0F.jpg
Aukcja online
6 - 13 września
GIRLS, GIRLS, GIRLS.
27 lipca - 3 września
Tadeusz Gronowski oczami kobiet
wiecej
[English below]
GIRLS, GIRLS, GIRLS. Tadeusz Gronowski through the eyes of women.
GIRLS, GIRLS, GIRLS. Tadeusz Gronowski oczami kobiet.
27.07-3.09 (edit: przedłużona do 4.09)
wernisaż 27 lipca, g. 18:00
aukcja online 6 września
aukcja online 6 września
Tadeusz Gronowski (1894–1990) był grafikiem, malarzem, ilustratorem, projektantem reklam, plakatów i znaczków pocztowych, scenografem i architektem wnętrz. Działał w Warszawie i Paryżu. Gronowski należał do najwybitniejszych polskich twórców grafiki użytkowej, ilustracji książkowej i plakatu. Projektował reklamy dla takich firm jak: Wedel, Orbis, LOT, które do dziś są przykładem tego, jak stworzyć coś ponadczasowego.
Na wystawie zaprezentowane zostanie 11 prac Tadeusza Gronowskiego, do tej pory nie znanych szerszej publiczności. Dzieła powstały pod koniec lat 50. i w latach 60., kiedy to Tadeusz Gronowski odwoływał się do estetyki kubizmu, ograniczył skalę barw i śmiało syntetyzował formy. W serii obrazów wykonanych pod koniec lat 60. tworzył abstrakcyjne, zgeometryzowane kompozycje. Nadał im dynamiczny układ i zróżnicowaną fakturę uzyskaną poprzez zmienny rytm równoległych linii; akcentował relacje pomiędzy pierwszoplanowymi figurami i tłem. Częstym motywem był akt kobiecy, zgeometryzowany, o manierycznie wydłużonych proporcjach i miękkim modelunku lub całkowicie spłaszczony i schematyczny. Artysta umieszczał postacie na abstrakcyjnym tle utworzonym przez geometryczne figury lub zrytmizowane układy płaszczyzn. Prace z tego okresu są inne niż reklamowe plakaty i dzieła grafiki użytkowej – ukazują artystę z zupełnie nowej, mniej znanej strony.
Wyjątkowość prac artysty zainspirowała nas do stworzenia niecodziennej wystawy. Do udziału w projekcie zaprosiliśmy 11 artystek, z których każda została poproszona o własną interpretację jednego, wybranego obrazu Gronowskiego. Dzięki temu otrzymujemy obraz twórczości Gronowskiego widziany oczami współczesnych kobiet. W jednym miejscu udaje nam się zgromadzić różne spojrzenia artystek na kobiecość i jednocześnie na twórczość artysty. Różnorodność powstałych prac jest synonimem różnorodności kobiet i tego jak widzimy to, co nas otacza.
Do projektu zaproszone zostały: Beata Śliwińska, Diana Grabowska, Joanna Grochocka, Joanna Witek, Justyna Frąckiewicz, Karolina Pawelczyk, Magdalena Pankiewicz, Martyna Wędzicka-Obuchowicz, Patrycja Podkościelny, Beata Konarska i Katarzyna Kotnowska.
Wernisaż wystawy odbędzie się 27.07 w Bydgoskim Centrum Sztuki, przy ulicy Jagiellońskiej 47 w Bydgoszczy. Wystawa potrwa ponad miesiąc. Finisaż będzie miał miejsce 3.09, następnie 6.09 rozpocznie się aukcja online prac artystek, dzięki której będzie można nabyć powstałe unikaty.
_______________________
Na wystawie zaprezentowane zostanie 11 prac Tadeusza Gronowskiego, do tej pory nie znanych szerszej publiczności. Dzieła powstały pod koniec lat 50. i w latach 60., kiedy to Tadeusz Gronowski odwoływał się do estetyki kubizmu, ograniczył skalę barw i śmiało syntetyzował formy. W serii obrazów wykonanych pod koniec lat 60. tworzył abstrakcyjne, zgeometryzowane kompozycje. Nadał im dynamiczny układ i zróżnicowaną fakturę uzyskaną poprzez zmienny rytm równoległych linii; akcentował relacje pomiędzy pierwszoplanowymi figurami i tłem. Częstym motywem był akt kobiecy, zgeometryzowany, o manierycznie wydłużonych proporcjach i miękkim modelunku lub całkowicie spłaszczony i schematyczny. Artysta umieszczał postacie na abstrakcyjnym tle utworzonym przez geometryczne figury lub zrytmizowane układy płaszczyzn. Prace z tego okresu są inne niż reklamowe plakaty i dzieła grafiki użytkowej – ukazują artystę z zupełnie nowej, mniej znanej strony.
Wyjątkowość prac artysty zainspirowała nas do stworzenia niecodziennej wystawy. Do udziału w projekcie zaprosiliśmy 11 artystek, z których każda została poproszona o własną interpretację jednego, wybranego obrazu Gronowskiego. Dzięki temu otrzymujemy obraz twórczości Gronowskiego widziany oczami współczesnych kobiet. W jednym miejscu udaje nam się zgromadzić różne spojrzenia artystek na kobiecość i jednocześnie na twórczość artysty. Różnorodność powstałych prac jest synonimem różnorodności kobiet i tego jak widzimy to, co nas otacza.
Do projektu zaproszone zostały: Beata Śliwińska, Diana Grabowska, Joanna Grochocka, Joanna Witek, Justyna Frąckiewicz, Karolina Pawelczyk, Magdalena Pankiewicz, Martyna Wędzicka-Obuchowicz, Patrycja Podkościelny, Beata Konarska i Katarzyna Kotnowska.
Wernisaż wystawy odbędzie się 27.07 w Bydgoskim Centrum Sztuki, przy ulicy Jagiellońskiej 47 w Bydgoszczy. Wystawa potrwa ponad miesiąc. Finisaż będzie miał miejsce 3.09, następnie 6.09 rozpocznie się aukcja online prac artystek, dzięki której będzie można nabyć powstałe unikaty.
_______________________
GIRLS, GIRLS, GIRLS. Tadeusz Gronowski through the eyes of women.
Tadeusz Gronowski (1894-1990) was an artist who needs no introduction. Graphic artist, painter, illustrator, designer of advertisements, posters and stamps, set designer and interior designer working in Warsaw and Paris. Gronowski was one of the most outstanding Polish creators of applied graphics, book illustration and posters. He designed advertisements for such companies as Wedel, Orbis, LOT, which to this day are an example of how to create something timeless.
In the collection of the Bydgoszcz branch of the Sopot Auction House, there are 11 works by Tadeusz Gronowski. However, these works are different from those we can find every day on the Internet and see at exhibitions. The works were created in the late 1950s and in the 1960s, during a period when Tadeusz Gronowski referred to the aesthetics of cubism, limited the scale of colours and boldly synthesised forms. In a series of paintings made in the late 1960s, he created abstract, geometric compositions. He gave them a dynamic layout and varied texture obtained by changing the rhythm of parallel lines; he emphasised the relations between the foreground figures and the background. A frequent motif was a female nude, geometrised, with manneristically elongated proportions and soft modelling or completely flattened and schematic. The artist placed figures on an abstract background formed by geometric figures or rhythmic arrangements of planes. Works from this period are different from advertising posters and works of applied graphics - they show the artist from a completely new, less known side.
Being aware of the uniqueness of these works, we decided to organize an exhibition.
We invited 11 artists to participate in the project. Each of them interprets one of the selected works in her own way. This way, we get a picture of Gronowski's work seen through the eyes of contemporary women. In one place, we bring together the different perspectives of female artists on femininity and on the artist's work at the same time. The diversity of the works created is synonymous with the diversity of women and how we see what surrounds us.
The artists invited to partivcipate in the project are: Beata Śliwińska, Diana Grabowska, Joanna Grochocka, Joanna Witek, Justyna Frąckiewicz, Karolina Pawelczyk, Magdalena Pankiewicz, Martyna Wędzicka-Obuchowicz, Patrycja Podkościelny, Beata Konarska and Katarzyna Kotnowska.
The opening of the exhibition will take place on July 27 in the Bydgoszcz Art Centre, at 47 Jagiellońska Street in Bydgoszcz. The exhibition will last over a month. The finissage will take place on September 3. A few days after, an online auction of the artists' works will begin, thanks to that it will be possible to buy the unique pieces created.
In the collection of the Bydgoszcz branch of the Sopot Auction House, there are 11 works by Tadeusz Gronowski. However, these works are different from those we can find every day on the Internet and see at exhibitions. The works were created in the late 1950s and in the 1960s, during a period when Tadeusz Gronowski referred to the aesthetics of cubism, limited the scale of colours and boldly synthesised forms. In a series of paintings made in the late 1960s, he created abstract, geometric compositions. He gave them a dynamic layout and varied texture obtained by changing the rhythm of parallel lines; he emphasised the relations between the foreground figures and the background. A frequent motif was a female nude, geometrised, with manneristically elongated proportions and soft modelling or completely flattened and schematic. The artist placed figures on an abstract background formed by geometric figures or rhythmic arrangements of planes. Works from this period are different from advertising posters and works of applied graphics - they show the artist from a completely new, less known side.
Being aware of the uniqueness of these works, we decided to organize an exhibition.
We invited 11 artists to participate in the project. Each of them interprets one of the selected works in her own way. This way, we get a picture of Gronowski's work seen through the eyes of contemporary women. In one place, we bring together the different perspectives of female artists on femininity and on the artist's work at the same time. The diversity of the works created is synonymous with the diversity of women and how we see what surrounds us.
The artists invited to partivcipate in the project are: Beata Śliwińska, Diana Grabowska, Joanna Grochocka, Joanna Witek, Justyna Frąckiewicz, Karolina Pawelczyk, Magdalena Pankiewicz, Martyna Wędzicka-Obuchowicz, Patrycja Podkościelny, Beata Konarska and Katarzyna Kotnowska.
The opening of the exhibition will take place on July 27 in the Bydgoszcz Art Centre, at 47 Jagiellońska Street in Bydgoszcz. The exhibition will last over a month. The finissage will take place on September 3. A few days after, an online auction of the artists' works will begin, thanks to that it will be possible to buy the unique pieces created.
/media/blog/medium/nc35QsS2s4VkKe9X.jpg
GIRLS, GIRLS, GIRLS.
27 lipca - 3 września
Finisaż Fascynacji
17 sierpnia (sobota), 13:00
spotkanie z Hanną Cander, kuratorką wystawy Krzysztofa Candera
wiecej
Zapraszamy na finisaż wystawy Krzysztofa Candera w sobotę 17 lipca od 13:00. Będzie to ostatnia okazja do zobaczenia wystawy i porozmawiania z jej kuratorką, Hanną Cander.
Wstęp wolny!
Wstęp wolny!
/media/blog/medium/s68bhvqQc5BUSRDv.png
Finisaż Fascynacji
17 sierpnia (sobota), 13:00
Oprowadzanie kuratorskie
3 lipca (sobota), 15:00
Hanna Cander oprowadzi po wystawie Fascynacje,
zapisy: bcs@horno.pl
wiecej
zapisy | bcs@horno.pl (liczba miejsc ograniczona)
wstęp w cenie biletu na wystawę
3 lipca (sobota), 15:00-16:00
3 lipca (sobota), 15:00-16:00
prowadzenie: Hanna Cander
Zapraszamy na oprowadzanie kuratorskie po wystawie Krzysztofa Candera (1936-2006) „Fascynacje".
Kuratorką wystawy jest córka Artysty, HANNA CANDER – absolwentka Historii Sztuki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zajmuje się tkaniną artystyczną oraz modą. Jest laureatką Nagrody Ministra Kultury i Sztuki za realizacje gobelinów dla Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy. Prof. KRZYSZTOF CANDER w 1981 r. rozpoczął pracę w Zakładzie Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 90. uzyskał tytuł profesora i pracował do 2006 r. Absolwent PWSSP w Gdańsku, studiował malarstwo u prof. Stanisława Borysowskiego, a dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1963 r.Zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz grafiką wydawniczą. Projektował wnętrza i ekspozycje muzealne oraz zrealizował trzydzieści witraży sakralnych. Malował obrazy z podtekstem symbolicznym w technice tempery klasycznej, charakteryzujące się precyzyjnym rysunkiem i kompozycją, czystym kolorem, zawierające duży ładunek emocjonalny.
Zapraszamy do zapisów na bcs@horno.pl, liczba osób ograniczona!
/media/blog/medium/cO3b76rGFCYmJxbV.png
Oprowadzanie kuratorskie
3 lipca (sobota), 15:00
Krzysztof Cander Fascynacje
1 czerwca - 17 lipca
wystawa malarstwa
wiecej
Krzysztof Cander
Fascynacje
1.06-17.07.2021
kuratorka: Hanna Cander
Hanna Cander (córka Artysty): Wystawa malarstwa prof. Krzysztofa Candera, na którą mam zaszczyt Państwa zaprosić ma służyć przypomnieniu sylwetki jednego z najwybitniejszych przedstawicieli sztuki polskiej na Kujawach i Pomorzu w XX i XXI w. Okazją do tego jest piętnasta rocznica odejścia artysty, który związany był z Grudziądzem, Toruniem i przez 28 lat z Bydgoszczą.
Bydgoskie Centrum Sztuki prezentuje wczesne prace powstałe w okresie studiów w Gdańsku. Stanowią one przykład malarstwa z ambicjami intelektualnymi, już wtedy Cander zdradza zainteresowanie sztuką współczesną, kubizmem, którego w późniejszych latach wpływ odnajdziemy w charakterystycznych kompozycjach zimowych pejzaży.
W tym okresie artysta również fascynował się techniką tempery klasycznej. Pod wpływem wystaw malarstwa indyjskiego i Paula Klee oraz podróży artystycznych (Moskwa, Leningrad i Rumunia) odkrył dla siebie tę technikę malarską, którą posługiwał się do końca swojej drogi twórczej.
Wystawa została wzbogacona o film Pana Marcina Sautera pt.: „Autoportret – Krzysztof Cander" . Jest to impresja na temat artysty, Jego obrazów i rodziny. W postać Ojca – artysty malarza wcielił się mój śp. brat Michał, który nie tylko był wizualnie doskonałą kopią Ojca, ale także pokazał w filmie talent aktorski.
//
Krzysztof Cander (1936 Ostrów Wielkopolski – 2006 Bydgoszcz)
Artysta malarz i pedagog. Absolwent PWSSP w Gdańsku, studiował malarstwo u prof. Stanisława Borysowskiego, a dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1963 r. Zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz grafiką wydawniczą. Projektował wnętrza i ekspozycje muzealne oraz zrealizował trzydzieści witraży sakralnych. W 1981 r. rozpoczął pracę w Zakładzie Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach dziewięćdziesiątych uzyskał tytuł profesora i pracował do 2006 roku. Był rzeczoznawcą mianowanym przez Ministra Kultury i Sztuki, członkiem ZPAP odznaczonym Złotym Krzyżem Zasługi. Dzieła znajdują się w zbiorach Muzeów w Krakowie, Toruniu, Chorzowie, Bydgoszczy, Grudziądzu, Włocławku, Ostrowie Wielkopolskim. Obrazy są także w ważnych kolekcjach Regionu Kujaw i Pomorza w Pałacu w Ostromecku, Filharmonii Pomorskiej, Akademii Muzycznej i Operze Nova w Bydgoszczy oraz w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu.
Fascynacje
1.06-17.07.2021
kuratorka: Hanna Cander
Hanna Cander (córka Artysty): Wystawa malarstwa prof. Krzysztofa Candera, na którą mam zaszczyt Państwa zaprosić ma służyć przypomnieniu sylwetki jednego z najwybitniejszych przedstawicieli sztuki polskiej na Kujawach i Pomorzu w XX i XXI w. Okazją do tego jest piętnasta rocznica odejścia artysty, który związany był z Grudziądzem, Toruniem i przez 28 lat z Bydgoszczą.
Bydgoskie Centrum Sztuki prezentuje wczesne prace powstałe w okresie studiów w Gdańsku. Stanowią one przykład malarstwa z ambicjami intelektualnymi, już wtedy Cander zdradza zainteresowanie sztuką współczesną, kubizmem, którego w późniejszych latach wpływ odnajdziemy w charakterystycznych kompozycjach zimowych pejzaży.
W tym okresie artysta również fascynował się techniką tempery klasycznej. Pod wpływem wystaw malarstwa indyjskiego i Paula Klee oraz podróży artystycznych (Moskwa, Leningrad i Rumunia) odkrył dla siebie tę technikę malarską, którą posługiwał się do końca swojej drogi twórczej.
Wystawa została wzbogacona o film Pana Marcina Sautera pt.: „Autoportret – Krzysztof Cander" . Jest to impresja na temat artysty, Jego obrazów i rodziny. W postać Ojca – artysty malarza wcielił się mój śp. brat Michał, który nie tylko był wizualnie doskonałą kopią Ojca, ale także pokazał w filmie talent aktorski.
//
Krzysztof Cander (1936 Ostrów Wielkopolski – 2006 Bydgoszcz)
Artysta malarz i pedagog. Absolwent PWSSP w Gdańsku, studiował malarstwo u prof. Stanisława Borysowskiego, a dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1963 r. Zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz grafiką wydawniczą. Projektował wnętrza i ekspozycje muzealne oraz zrealizował trzydzieści witraży sakralnych. W 1981 r. rozpoczął pracę w Zakładzie Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach dziewięćdziesiątych uzyskał tytuł profesora i pracował do 2006 roku. Był rzeczoznawcą mianowanym przez Ministra Kultury i Sztuki, członkiem ZPAP odznaczonym Złotym Krzyżem Zasługi. Dzieła znajdują się w zbiorach Muzeów w Krakowie, Toruniu, Chorzowie, Bydgoszczy, Grudziądzu, Włocławku, Ostrowie Wielkopolskim. Obrazy są także w ważnych kolekcjach Regionu Kujaw i Pomorza w Pałacu w Ostromecku, Filharmonii Pomorskiej, Akademii Muzycznej i Operze Nova w Bydgoszczy oraz w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu.
/media/blog/medium/Ok1apNswCOSqU5m8.jpg
Krzysztof Cander Fascynacje
1 czerwca - 17 lipca
Aktualizacja regulaminu 6/2021
11 czerwca 2021
Zapraszamy do zapoznania się z aktualnym regulaminem.
wiecej
Regulamin zwiedzania Bydgoskiego Centrum Sztuki
w związku z zapobieganiem rozprzestrzenianiu się koronawirusa SARS-Cov-2
Szanowni Zwiedzający,
od 25 maja 2020 r. udostępniamy dla Zwiedzających przestrzeń Bydgoskiego Centrum Sztuki (dalej „BCS”). W trosce o Państwa i nasze bezpieczeństwo, wprowadziliśmy szereg środków ostrożności, których przestrzeganie jest warunkiem bezpiecznego korzystania z naszych zasobów:
Powyższe zasady mogą ulec zmianie w najbliższym czasie, o czym będziemy informować na bieżąco. Dziękujemy za Państwa wyrozumiałość w imię dbania o wspólne bezpieczeństwo.
Regulamin z dnia 11.06.2021r.
w związku z zapobieganiem rozprzestrzenianiu się koronawirusa SARS-Cov-2
Szanowni Zwiedzający,
od 25 maja 2020 r. udostępniamy dla Zwiedzających przestrzeń Bydgoskiego Centrum Sztuki (dalej „BCS”). W trosce o Państwa i nasze bezpieczeństwo, wprowadziliśmy szereg środków ostrożności, których przestrzeganie jest warunkiem bezpiecznego korzystania z naszych zasobów:
- Dezynfekcja: prosimy Zwiedzających o dezynfekcję rąk na stanowisku znajdującym się przy wejściu do BCS,
- Stosowanie maseczki: wprowadzamy obowiązek stosowania przez Zwiedzających maseczki zasłaniającej usta i nos,
- Dystans: wprowadzamy obowiązek zachowania przez Zwiedzających wymaganej odległości min. 2 metrów od innych osób,
- Liczebność: ograniczamy liczebność Zwiedzających do maksymalnie 20 (dwudziestu) osób,
- Środki ochrony indywidualnej: zapewniamy dostęp do płynu dezynfekcyjnego Zwiedzającym – pojemniki będą w kilku widocznych, oznaczonych miejscach na terenie BCS,
- VR: stanowiska wirtualnej rzeczywistości pozostają nieczynne do odwołania.
Powyższe zasady mogą ulec zmianie w najbliższym czasie, o czym będziemy informować na bieżąco. Dziękujemy za Państwa wyrozumiałość w imię dbania o wspólne bezpieczeństwo.
Regulamin z dnia 11.06.2021r.
/media/blog/medium/ygLqAEgQRSP2JtFp.jpg
Aktualizacja regulaminu 6/2021
11 czerwca 2021
Znaczenia tęczy
15 kwietnia, 18:00
Od sztuki średniowiecza do homoerotycznych semantyk kontrkultury, wykład online dr Doroty Grubby-Thiede
wiecej
Znaczenia tęczy. Od sztuki średniowiecza do homoerotycznych semantyk kontrkultury. Teorie Susan Sontag
Zapraszamy na wykład dr Doroty Grubby-Thiede, który odbędzie się online 15 kwietnia o godzinie 18:00.
Szczegóły wkrótce.
Wydarzenie towarzyszy wystawie Barta Staszewskiego "Strefy".
[na zdj. Robert Delaunay, Tęcza, 1913]
/media/blog/medium/zfi55I14m9ORrq2X.png
Znaczenia tęczy
15 kwietnia, 18:00
Strefy | Bart Staszewski
16 marca - 15 maja
wystawa
wiecej
16 marca – 15 maja 2021
Bart Staszewski
„Strefy”
matronat: Miłość Nie Wyklucza, Stan Równości
kuratorka: Natalia Pichłacz
tekst towarzyszący wystawie: Paweł Leszkowicz
wernisaż online: 16 marca o godzinie 16:00 na FB i Instagramie
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki będzie pierwszą monograficzną prezentacją cyklu „Strefy” w instytucji wystawienniczej. Zdjęcia funkcjonowały do tej pory głównie w obiegu internetowym, pokazanie ich w przestrzeni galerii pozwoli je wpisać w kontekst sztuki współczesnej i artywizmu, czyli działań łączących twórczość artystyczną z aktywizmem.
Bart Staszewski: W 2019 r. około 50 gmin, powiatów i województw, głównie w Polsce południowo-wschodniej, ogłosiło się strefami wolnymi od LGBT, przyjmując homofobiczne deklaracje lub uchwały i ogłaszając walkę z „ideologią LGBT” oraz obronę „tradycji i chrześcijaństwa” przed „homopropagandą”.
Aby zwrócić uwagę na działania tych samorządów oraz na sytuację osób LGBT w tych regionach, postanowiłem stworzyć znak drogowy, który stanowi odzwierciedlenie homofobicznych uchwał. Pod pozorem obrony rodziny i tradycyjnych wartości, wykluczają one z lokalnej wspólnoty tych, którzy według radnych do niej nie pasują. Którzy są zagrożeniem. Którzy, jeśli już tam żyją, to tylko pod warunkiem życia w ukryciu i „nieobnoszenia się” ze swoją seksualnością. Mój znak wizualizuje jedynie to, co jest w tekście uchwał, jest ich materialnym odpowiednikiem.
W ramach swojego projektu jeżdżę do miejscowości, które zadeklarowały walkę z „ideologią” LGBT, stawiam znak i robię zdjęcie. Chciałem też pokazać tych, którzy żyją w „strefach” i muszą się codziennie mierzyć z otaczającą ich niechęcią, dlatego szukałem osób, które chciałyby zapozować przed znakiem w swojej miejscowości. Niestety w większości przypadków nie udało mi się znaleźć bohaterów do zdjęcia. Nawet jeśli wstępnie deklarowali swój udział w projekcie, ostatecznie zwyciężał strach przed ujawnieniem się i przed reakcją lokalnej społeczności.
Pierwsze zdjęcia z projektu opublikowałem w mediach społecznościowych w styczniu 2020 r., co wywołało lawinę komentarzy na całym świecie. Media rządowe oskarżyły mnie o rozsiewanie fake newsów na temat Polski, a premier polskiego rządu stwierdził, że „nazwać mój projekt oszustwem, to jakby nic nie powiedzieć”. Ceną za skuteczność moich działań były pozwy sądowe ze strony trzech gmin, które poczuły się zniesławione. Przeciwko mnie toczy się też kilkanaście śledztw o wykroczenia. Mimo to nadal kontynuuję przedsięwzięcie."
Bart Staszewski (ur. 1990 r.) Pochodzi z Lublina. Jest reżyserem filmów dokumentalnych, fotografem i działaczem na rzecz LGBT. Autor filmu „Artykuł osiemnasty". Jako fotograf dokumentuje przemiany społeczne i protesty dotyczące ruchu LGBT+.
Współorganizował Marsz Równości w Lublinie, o który musiał dwukrotnie walczyć w sądzie z powodu zakazu wydanego przez prezydenta Lublina. Od 2019 r. realizuje projekt „Strefy”, który zainteresował tematem polskiej homofobii media z całego świata.
Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany – otrzymał Europejską Nagrodę Tolerantia Award (2018), NatWest LGBT+ Diamonds Polish Business Awards (2020). Magazyn „Bloomberg Businessweek” umieścił Staszewskiego na liście „Ones To Watch", za skuteczność w działaniu i doprowadzenie do tego, że szefowa Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen skrytykowała strefy wolne od LGBT. W 2021 r. został uznany przez amerykański tygodnik „Time” za jednego ze 100 wschodzących liderów w plebiscycie Time 100 Next.
wydarzenie towarzyszące: Dorota Grubba-Thiede „Znaczenia tęczy. Od sztuki średniowiecza do homoerotycznych semantyk kontrkultury”, wykład online 15 kwietnia o 18:00
zdj. z wernisażu: Markus Lambert
/media/blog/medium/YtQkbB0hKTm5TRdr.jpg
Strefy | Bart Staszewski
16 marca - 15 maja
Poruszenia Na Łączach
27 lutego, 14:00
spotkania sztuki i psychoanalizy
wiecej
V Poruszenia
spotkania sztuki i psychoanalizy
wokół Pomnika Walki i Męczeństwa Ziemi Bydgoskiej
27/02 (sobota) 14:00-15:30
spotkania sztuki i psychoanalizy
wokół Pomnika Walki i Męczeństwa Ziemi Bydgoskiej
27/02 (sobota) 14:00-15:30
prowadzenie: Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster | psychoterapeutki psychoanalityczne
Zapraszamy na 5. edycję Poruszeń, które odbędą się online na platformie Zoom. Tym razem chciałybyśmy z Państwem przyjrzeć się pomnikowi autorstwa Franciszka Masiaka, który od 52 lat wpisuje się w krajobraz Starego Rynku w Bydgoszczy. Będziemy wspólnie zastanawiać się kogo widzimy, patrząc na pomnik, jakich wydarzeń jesteśmy świadkami i jak to nas porusza…
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE. Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
Do spotkania będzie można dołączyć przez cały czas jego trwania. Zaczynamy 27 lutego o 14:00
Meeting ID: 861 3325 8327
Password: 474122
Password: 474122
Osoby, które będą po raz pierwszy korzystały z Zoom prosimy o wcześniejsze zainstalowanie tego komunikatora na swoim urządzeniu, żeby nie stracić ani chwili ze spotkania.
W trosce o lepszy odbiór, prosimy osoby, które dołączą w trakcie spotkania o wyłączenie mikrofonów. Sugerujemy włączenie mikrofonu w momencie włączania się do dyskusji. W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
W trosce o lepszy odbiór, prosimy osoby, które dołączą w trakcie spotkania o wyłączenie mikrofonów. Sugerujemy włączenie mikrofonu w momencie włączania się do dyskusji. W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/2yj0QWjcfM6IMEee.png
Poruszenia Na Łączach
27 lutego, 14:00
Biuletyn Rzeźby już w druku
21 stycznia 2021
Zapraszamy po odbiór "Biuletynu Rzeźby" do naszej galerii.
Wydawnictwo jest bezpłatne.
Magazyn jest dostępny również w:
- Księgarni Toniebajka przy ul. Focha w Bydgoszczy
- Kawiarni Landschaft przy ul. Gimnazjalnej w Bydgoszczy
- Kawiarni Parzymy Tutaj przy ul. Długiej w Bydgoszczy
- Księgarni Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu
- Księgarni Galerii Zachęta w Warszawie
- Księgarni MOCAK Bookstore w Krakowie
- Galerii Arttrakt we Wrocławiu
Lista miejsc jest aktualizowana na bieżąco.
Wydawnictwo jest bezpłatne.
Magazyn jest dostępny również w:
- Księgarni Toniebajka przy ul. Focha w Bydgoszczy
- Kawiarni Landschaft przy ul. Gimnazjalnej w Bydgoszczy
- Kawiarni Parzymy Tutaj przy ul. Długiej w Bydgoszczy
- Księgarni Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu
- Księgarni Galerii Zachęta w Warszawie
- Księgarni MOCAK Bookstore w Krakowie
- Galerii Arttrakt we Wrocławiu
Lista miejsc jest aktualizowana na bieżąco.
/media/blog/medium/vNhu5bJuZdpRJutb.jpg
Biuletyn Rzeźby już w druku
21 stycznia 2021
Sztuka Protestu | zbiórka transparentów
10 listopada 2020
Czekamy na Wasze transparenty ze strajku kobiet!
wiecej
Sztuka Protestu | zbiórka transparentów
Protesty przeciw zaostrzeniu prawa aborcyjnego w Polsce zaowocowały niezwykłą twórczością w postaci transparentów.
Zainspirowane inicjatywą Muzeum Gdańska, postanowiłyśmy zorganizować w Bydgoskim Centrum Sztuki zbiórkę Waszych transparentów ze strajku kobiet.
Jesteśmy przekonane, że należy je zachować jako świadectwo historii, która dzieje się na naszych oczach. Chcemy, aby pamiątki tego pełnego solidarności czasu zostały z nami na dłużej i dały siłę do dalszej walki o prawa kobiet.
Jeśli chciałabyś/chciałbyś przekazać nam swój transparent ze strajku kobiet, napisz proszę pod adres bcs@horno.pl lub zadzwoń pod numer 668 892 896
Podarowane nam transparenty pokażemy na wystawie w Bydgoskim Centrum Sztuki.
Protesty przeciw zaostrzeniu prawa aborcyjnego w Polsce zaowocowały niezwykłą twórczością w postaci transparentów.
Zainspirowane inicjatywą Muzeum Gdańska, postanowiłyśmy zorganizować w Bydgoskim Centrum Sztuki zbiórkę Waszych transparentów ze strajku kobiet.
Jesteśmy przekonane, że należy je zachować jako świadectwo historii, która dzieje się na naszych oczach. Chcemy, aby pamiątki tego pełnego solidarności czasu zostały z nami na dłużej i dały siłę do dalszej walki o prawa kobiet.
Jeśli chciałabyś/chciałbyś przekazać nam swój transparent ze strajku kobiet, napisz proszę pod adres bcs@horno.pl lub zadzwoń pod numer 668 892 896
Podarowane nam transparenty pokażemy na wystawie w Bydgoskim Centrum Sztuki.
/media/blog/medium/lz2cGAY3HMKN7vee.png
Sztuka Protestu | zbiórka transparentów
10 listopada 2020
Poruszenia Na Łączach
7 listopada 14:00
spotkanie online
wiecej
Poruszenia Na Łączach
spotkania sztuki i psychoanalizy
2. spotkanie online
wokół wystawy Hanny Żuławskiej
7/11 (sobota), 14:00-15:30
prowadzenie: Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli spotkanie sztuki i psychoanalizy. Będzie to okazja do dyskusji wokół prezentowanej w Bydgoskim Centrum Sztuki wystawy Hanny Żuławskiej. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
//
Niestety pandemia ponownie zmusiła nas do przeniesienia spotkania "na łącza". "Poruszenia" odbędą się online za pośrednictwem platformy Zoom (link podamy wkrótce).
Wystarczy kliknąć i dołączyć do spotkania. Link będzie aktywny w ciągu całego spotkania, czyli do godziny 15:30.
Osoby, które będą po raz pierwszy korzystały z Zoom prosimy o wcześniejsze zainstalowanie tego komunikatora na swoim urządzeniu, żeby nie stracić ani chwili ze spotkania.
W trosce o lepszy odbiór, prosimy osoby, które dołączą w trakcie spotkania o wyłączenie mikrofonów. Sugerujemy włączenie mikrofonu w momencie włączania się do dyskusji.
W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
//
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
spotkania sztuki i psychoanalizy
2. spotkanie online
wokół wystawy Hanny Żuławskiej
7/11 (sobota), 14:00-15:30
prowadzenie: Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli spotkanie sztuki i psychoanalizy. Będzie to okazja do dyskusji wokół prezentowanej w Bydgoskim Centrum Sztuki wystawy Hanny Żuławskiej. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
//
Niestety pandemia ponownie zmusiła nas do przeniesienia spotkania "na łącza". "Poruszenia" odbędą się online za pośrednictwem platformy Zoom (link podamy wkrótce).
Wystarczy kliknąć i dołączyć do spotkania. Link będzie aktywny w ciągu całego spotkania, czyli do godziny 15:30.
Osoby, które będą po raz pierwszy korzystały z Zoom prosimy o wcześniejsze zainstalowanie tego komunikatora na swoim urządzeniu, żeby nie stracić ani chwili ze spotkania.
W trosce o lepszy odbiór, prosimy osoby, które dołączą w trakcie spotkania o wyłączenie mikrofonów. Sugerujemy włączenie mikrofonu w momencie włączania się do dyskusji.
W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
//
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/mmDf7ZrvJAeksO8t.png
Poruszenia Na Łączach
7 listopada 14:00
Ogólnopolski Strajk Kobiet
28 października 2020
nieczynne
wiecej
Ogólnopolski Strajk Kobiet trwa.
Trzymamy się razem!
Na zdj. Kolaż z wykorzystaniem rzeźby "Tancerka" Josefa Lorenzla z 1 poł. XX wieku
Trzymamy się razem!
Na zdj. Kolaż z wykorzystaniem rzeźby "Tancerka" Josefa Lorenzla z 1 poł. XX wieku
Plik do druku: https://we.tl/t-OVKrBJhulV
/media/blog/medium/XrKcaFo2Rj8OpBcC.png
Ogólnopolski Strajk Kobiet
28 października 2020
Poruszenia. Spotkania sztuki i psychoanalizy
17 października, 14:00
vol.4 wokół wystawy Hanny Żuławskiej
wiecej
PORUSZENIA. Spotkania sztuki i psychoanalizy
vol. 4 / wokół wystawy Hanny Żuławskiej
17 października (sobota) 14:00
Prowadzenie: Elźbieta Marchlewicz i Maria Szuster
Współorganizator: Kujawsko-Pomorskie Koło PTTP
Prowadzenie: Elźbieta Marchlewicz i Maria Szuster
Współorganizator: Kujawsko-Pomorskie Koło PTTP
wstęp bezpłatny, zapisy: bcs@horno.pl
(max. 12 osób)
(max. 12 osób)
Osoby uczestniczące w spotkaniu proszone będą o zakrycie ust i nosa.
//
Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
Prowadzące:
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/2boRND25x7q3q4E6.png
Poruszenia. Spotkania sztuki i psychoanalizy
17 października, 14:00
wystawa | Hanna Żuławska (1908-1988)
do 25 października
Malarstwo i ceramika ze zbiorów rodzinnych Ewy Żuławskiej-Bogackiej
wiecej
Hanna Żuławska (1908-1988). Malarstwo. Ceramika.
ze zbiorów rodzinnych Ewy Żuławskiej-Bogackiej
18.09-25.10.2020
Bydgoskie Centrum Sztuki
Wernisaż 18.09, godzina 18:00
kuratorka: Alicja Buławka-Fankidejska
wystawa połączona ze sprzedażą
Na wystawie Hanny Żuławskiej w Bydgoskim Centrum Sztuki pokazane zostaną rzeźby ceramiczne oraz obrazy ze zbiorów rodzinnych Ewy Żuławskiej-Bogackiej.
To już kolejna wystawa w BCS, na której to artysta obejmuje rolę kuratora. Tym razem swoje spojrzenie pokaże Alicja Buławka-Fankidejska – artystka, której ulubionym obszarem działań są alternatywne metody wypalania ceramiki, obecnie asystentka w Pracowni Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby i Intermediów gdańskiej ASP.
//
Alicja Buławka-Fankidejska: „Profesor Hanna Żuławska była niezwykłą osobowością, artystką wszechstronną i charyzmatycznym pedagogiem. Z wykształcenia malarka (studia artystyczne odbyła w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom uzyskała w 1947 roku w pracowni prof. Felicjana Kowarskiego), zajmowała się także ceramiką związaną z architekturą, polichromią, sgraffito, ceramiką użytkowo – dekoracyjną i rzeźbą ceramiczną. Była współzałożycielką Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych w Sopocie w 1945 roku, późniejszej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, obecnie Akademii Sztuk Pięknych. To pod jej opieką w roku 1947 zaczęła funkcjonować Pracownia Ceramiki. W latach 1964-66, Hanna Żuławska pełniła funkcję dziekana Wydziału Rzeźby na gdańskiej PWSSP.
Na wystawie „Hanna Żuławska. Malarstwo.Ceramika” w Bydgoskim Centrum Sztuki, zaprezentujemy kilkadziesiąt prac artystki z lat 60. i 70., znajdujących się w zbiorach prywatnych rodziny.
W obrazach Żuławskiej widać wrażliwe i wytrawne oko artystki: pejzaże, martwe natury, a przede wszystkim liczne sceny podpatrzone z „życia miasta”, w których przekłada ówczesną rzeczywistość na pełne koloru, często trochę ironiczne, a nawet pocieszające rozwiązania malarskie.
Przykłady prezentowanej na wystawie twórczości związanej z ceramiką, obrazują nowatorskie i autentyczne podejście do kształtowania materii ceramicznej. Wpływ malarstwa i niezwykłe współgranie, balansowanie rzeźby ceramicznej i malarstwa uwidacznia się w efektach formalnych oraz wielokrotnym powlekaniu i nawarstwianiu szkliwa, jego często strukturalnej, żużlowej fakturze i kolorystyce. Artystka mówiła: Ceramika zawsze czarowała mnie przez dotyk, głębię koloru, trwałość i blask szkliwa.”
Wernisaż z udziałem Ewy Żuławskiej-Bogackiej.
Organizator: Bydgoskie Centrum Sztuki
Partner: SDA Bydgoszcz
Patronat medialny: Polskie Radio PiK, Artinfo.pl
ze zbiorów rodzinnych Ewy Żuławskiej-Bogackiej
18.09-25.10.2020
Bydgoskie Centrum Sztuki
Wernisaż 18.09, godzina 18:00
kuratorka: Alicja Buławka-Fankidejska
wystawa połączona ze sprzedażą
Na wystawie Hanny Żuławskiej w Bydgoskim Centrum Sztuki pokazane zostaną rzeźby ceramiczne oraz obrazy ze zbiorów rodzinnych Ewy Żuławskiej-Bogackiej.
To już kolejna wystawa w BCS, na której to artysta obejmuje rolę kuratora. Tym razem swoje spojrzenie pokaże Alicja Buławka-Fankidejska – artystka, której ulubionym obszarem działań są alternatywne metody wypalania ceramiki, obecnie asystentka w Pracowni Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby i Intermediów gdańskiej ASP.
//
Alicja Buławka-Fankidejska: „Profesor Hanna Żuławska była niezwykłą osobowością, artystką wszechstronną i charyzmatycznym pedagogiem. Z wykształcenia malarka (studia artystyczne odbyła w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom uzyskała w 1947 roku w pracowni prof. Felicjana Kowarskiego), zajmowała się także ceramiką związaną z architekturą, polichromią, sgraffito, ceramiką użytkowo – dekoracyjną i rzeźbą ceramiczną. Była współzałożycielką Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych w Sopocie w 1945 roku, późniejszej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, obecnie Akademii Sztuk Pięknych. To pod jej opieką w roku 1947 zaczęła funkcjonować Pracownia Ceramiki. W latach 1964-66, Hanna Żuławska pełniła funkcję dziekana Wydziału Rzeźby na gdańskiej PWSSP.
Na wystawie „Hanna Żuławska. Malarstwo.Ceramika” w Bydgoskim Centrum Sztuki, zaprezentujemy kilkadziesiąt prac artystki z lat 60. i 70., znajdujących się w zbiorach prywatnych rodziny.
W obrazach Żuławskiej widać wrażliwe i wytrawne oko artystki: pejzaże, martwe natury, a przede wszystkim liczne sceny podpatrzone z „życia miasta”, w których przekłada ówczesną rzeczywistość na pełne koloru, często trochę ironiczne, a nawet pocieszające rozwiązania malarskie.
Przykłady prezentowanej na wystawie twórczości związanej z ceramiką, obrazują nowatorskie i autentyczne podejście do kształtowania materii ceramicznej. Wpływ malarstwa i niezwykłe współgranie, balansowanie rzeźby ceramicznej i malarstwa uwidacznia się w efektach formalnych oraz wielokrotnym powlekaniu i nawarstwianiu szkliwa, jego często strukturalnej, żużlowej fakturze i kolorystyce. Artystka mówiła: Ceramika zawsze czarowała mnie przez dotyk, głębię koloru, trwałość i blask szkliwa.”
Wernisaż z udziałem Ewy Żuławskiej-Bogackiej.
Organizator: Bydgoskie Centrum Sztuki
Partner: SDA Bydgoszcz
Patronat medialny: Polskie Radio PiK, Artinfo.pl
/media/blog/medium/s24hIrUGNH6yC3v3.jpg
wystawa | Hanna Żuławska (1908-1988)
do 25 października
Wystawa Kore przedłużona
do 12 września
Wystawa Danki Jarzyńskiej "Kore" została przedłużona do 12 września. Zapraszamy!
/media/blog/medium/AVXf5MhW2qu74PXY.jpg
Wystawa Kore przedłużona
do 12 września
Kore - Danka Jarzyńska
17 lipca 2020
kuratorka: Adriana Majdzińska
wiecej
Kore | Danka Jarzyńska
wystawa rzeźb
kuratorka wystawy: dr hab. Adriana Majdzińska
17.07-5.09.2020
Kore to po grecku dziewczyna. A także źrenica. Starożytni Grecy wierzyli, że duszę w postaci maleńkiej dziewczynki można zobaczyć przez źrenicę oka. „Skąd mogli wiedzieć, że źrenica to jedyne okienko z widokiem na mózg, na jego nerwy wzrokowe? A gdzie dziś podziała się dusza?” pytał Andrzej Szczeklik w książce wydanej pod tym tytułem (Kraków 2007).Ta niezwykła książka była dla mnie drogowskazem w trudnym okresie życia i stała się inspiracją dla twórczości.
Nie można zajrzeć do wnętrza kamienia, ale rzeźbienie pozwala czasem rozpoznać w nim zarysy jakiegoś "okienka". Patrząc w nie, być może dowiadujemy się czegoś o własnej duszy, a na pewno o świecie, o strukturze materii i o samym patrzeniu. Niektóre z kamieni, w których pracuję, kryją wzory przypominające sieci neuronalne. Staram się od nich czegoś nauczyć, patrząc uważnie i tworząc formy sprzyjające koncentracji. Z czasem przekonałam się, dlaczego mózg posługuje się dwiema źrenicami: dopiero zbalansowanie sygnałów przesyłanych z obu stron pozwala uzyskać sensowny obraz. Na wystawie zaprezentuję prace, które na różne sposoby rozgrywają tę podwójność.
//
Danka Jarzyńska – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (2001), członkini Związku Polskich Artystów Plastyków. Pracuje głównie w klasycznych materiałach rzeźbiarskich. Laureatką Międzynarodowego Konkursu NanoArt109 im. profesora Tadeusza Malińskiego, Galerie Roi Doré w Paryżu (2017). Inicjatorka cyklu Plenerów Rzeźby w Granicie Gdańsk – Wyspa Sobieszewska i kuratorka jego I edycji pod hasłem „Wyspa w Granicie” (2017).
Więcej: www.dankajarzynska.pl
Patronat medialny: Artinfo.pl, Polskie Radio PiK, ZPAP Gdańsk, Wydawnictwo ZNAK
wystawa rzeźb
kuratorka wystawy: dr hab. Adriana Majdzińska
17.07-5.09.2020
Kore to po grecku dziewczyna. A także źrenica. Starożytni Grecy wierzyli, że duszę w postaci maleńkiej dziewczynki można zobaczyć przez źrenicę oka. „Skąd mogli wiedzieć, że źrenica to jedyne okienko z widokiem na mózg, na jego nerwy wzrokowe? A gdzie dziś podziała się dusza?” pytał Andrzej Szczeklik w książce wydanej pod tym tytułem (Kraków 2007).Ta niezwykła książka była dla mnie drogowskazem w trudnym okresie życia i stała się inspiracją dla twórczości.
Nie można zajrzeć do wnętrza kamienia, ale rzeźbienie pozwala czasem rozpoznać w nim zarysy jakiegoś "okienka". Patrząc w nie, być może dowiadujemy się czegoś o własnej duszy, a na pewno o świecie, o strukturze materii i o samym patrzeniu. Niektóre z kamieni, w których pracuję, kryją wzory przypominające sieci neuronalne. Staram się od nich czegoś nauczyć, patrząc uważnie i tworząc formy sprzyjające koncentracji. Z czasem przekonałam się, dlaczego mózg posługuje się dwiema źrenicami: dopiero zbalansowanie sygnałów przesyłanych z obu stron pozwala uzyskać sensowny obraz. Na wystawie zaprezentuję prace, które na różne sposoby rozgrywają tę podwójność.
//
Danka Jarzyńska – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (2001), członkini Związku Polskich Artystów Plastyków. Pracuje głównie w klasycznych materiałach rzeźbiarskich. Laureatką Międzynarodowego Konkursu NanoArt109 im. profesora Tadeusza Malińskiego, Galerie Roi Doré w Paryżu (2017). Inicjatorka cyklu Plenerów Rzeźby w Granicie Gdańsk – Wyspa Sobieszewska i kuratorka jego I edycji pod hasłem „Wyspa w Granicie” (2017).
Więcej: www.dankajarzynska.pl
Patronat medialny: Artinfo.pl, Polskie Radio PiK, ZPAP Gdańsk, Wydawnictwo ZNAK
/media/blog/medium/gV87UnP9YMhqenX9.png
Kore - Danka Jarzyńska
17 lipca 2020
wyróżnienie | Ola Makuch
konkurs Sztuka Izolacji
Pudełko do wspomnień
wiecej
WYRÓŻNIENIE W KONKURSIE SZTUKA IZOLACJI
ALEKSANDRA MAKUCH "Pudełko do wspomnień"
"Czas epidemii i odizolowania od najbliższych pozwolił nam zanurzyć się w siebie i nasze wspomnienia. Wspomnienia, które przekłamują, ubarwiają rzeczywistość, przedstawiają ją jednostronnie i wybiórczo. [...]
Zatem, jakim wspomnieniom pozwalamy uciec, a co zostawiamy w naszej pamięci? [...] Niektóre ze wspomnień, choć faktycznie dotyczą wydarzeń z naszego życia, możemy znać jedynie z drugiej ręki, zwłaszcza jeśli dotyczą naszego dzieciństwa. [...]
Moje pudełka to konkretne wspomnienia: wiosenne spotkanie plenerowe z najbliższą rodziną i przywitanie bocianów po zimowej rozłące, wernisaż przyjaciółki i celebrowanie jej sukcesu, odwiedziny chrześnicy i smak pierwszych truskawek prosto z gospodarstwa sąsiada.
Jak działa pudełko do wspomnień?
Praca jest interaktywna. Każde pudełko składa się z ruchomych klatek z pleksi, otoczonych z obu stron drewnianymi ramkami. Na każdej pleksi znajduje się przetransferowany fragment zrobionego przeze mnie analogowego zdjęcia (jedno pudełko to jeden film z aparatu). Każda pleksi to oddzielna mobilna kwadratowa klatka, półprzezroczysta, którą można oglądać z obu stron.
Gdzieniegdzie pojawiają się także suszone kwiaty i liście, które razem ze zdjęciami stanowią elementy „z przeszłości”. Oddając widzowi możliwość uporządkowania klatek według własnego uznania (możliwości jest wiele: od zmieniania kolejności, po obracanie ich o 90 stopni i lustrzane odbicia do wymieniania klatek między pudełkami) pozwalam na kształtowanie moich wspomnień przez osobę, która w nich nie uczestniczyła.
Zatem znając mechanizmy działania ludzkiej pamięci, a nuż kawałki moich wspomnień ułożą się i w Twoje wspomnienie, drogi widzu?"
Ola Makuch | Absolwentka Międzyobszarowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytet Warszawski; socjolożka, naukowo zainteresowana kobiecym sportem drużynowym w Polsce; studentka 4. roku Wydziału Malarstwa Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie; zawodowo graficzka, projektuje dla organizacji non-profit, zajmujących się edukacją obywatelską.
ALEKSANDRA MAKUCH "Pudełko do wspomnień"
"Czas epidemii i odizolowania od najbliższych pozwolił nam zanurzyć się w siebie i nasze wspomnienia. Wspomnienia, które przekłamują, ubarwiają rzeczywistość, przedstawiają ją jednostronnie i wybiórczo. [...]
Zatem, jakim wspomnieniom pozwalamy uciec, a co zostawiamy w naszej pamięci? [...] Niektóre ze wspomnień, choć faktycznie dotyczą wydarzeń z naszego życia, możemy znać jedynie z drugiej ręki, zwłaszcza jeśli dotyczą naszego dzieciństwa. [...]
Moje pudełka to konkretne wspomnienia: wiosenne spotkanie plenerowe z najbliższą rodziną i przywitanie bocianów po zimowej rozłące, wernisaż przyjaciółki i celebrowanie jej sukcesu, odwiedziny chrześnicy i smak pierwszych truskawek prosto z gospodarstwa sąsiada.
Jak działa pudełko do wspomnień?
Praca jest interaktywna. Każde pudełko składa się z ruchomych klatek z pleksi, otoczonych z obu stron drewnianymi ramkami. Na każdej pleksi znajduje się przetransferowany fragment zrobionego przeze mnie analogowego zdjęcia (jedno pudełko to jeden film z aparatu). Każda pleksi to oddzielna mobilna kwadratowa klatka, półprzezroczysta, którą można oglądać z obu stron.
Gdzieniegdzie pojawiają się także suszone kwiaty i liście, które razem ze zdjęciami stanowią elementy „z przeszłości”. Oddając widzowi możliwość uporządkowania klatek według własnego uznania (możliwości jest wiele: od zmieniania kolejności, po obracanie ich o 90 stopni i lustrzane odbicia do wymieniania klatek między pudełkami) pozwalam na kształtowanie moich wspomnień przez osobę, która w nich nie uczestniczyła.
Zatem znając mechanizmy działania ludzkiej pamięci, a nuż kawałki moich wspomnień ułożą się i w Twoje wspomnienie, drogi widzu?"
Ola Makuch | Absolwentka Międzyobszarowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytet Warszawski; socjolożka, naukowo zainteresowana kobiecym sportem drużynowym w Polsce; studentka 4. roku Wydziału Malarstwa Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie; zawodowo graficzka, projektuje dla organizacji non-profit, zajmujących się edukacją obywatelską.
/media/blog/medium/5qZjy2xcAdQFSQEU.png
wyróżnienie | Ola Makuch
konkurs Sztuka Izolacji
wyróżnienie | Paweł Masin
konkurs Sztuka Izolacji
Inside
wiecej
WYRÓŻNIENIE W KONKURSIE SZTUKA IZOLACJI
Paweł Masin | "Inside"
Paweł Masin | urodzony w Radomsku w 1998 r. Jest na drugim roku licencjatu z fotografii na Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. W swoich pracach najczęściej sięga po fotografie i wizualne obiekty.
Paweł Masin | "Inside"
Paweł Masin | urodzony w Radomsku w 1998 r. Jest na drugim roku licencjatu z fotografii na Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. W swoich pracach najczęściej sięga po fotografie i wizualne obiekty.
/media/blog/medium/4PStSiYnIMAcUFST.jpg
wyróżnienie | Paweł Masin
konkurs Sztuka Izolacji
wyróżnienie | Patrycja Kurus
konkurs Sztuka Izolacji
Niepokój
wiecej
Patrycja Kurus | Urodziłam się 22 września 1990 r w Chełmie.
Jestem absolwentką Wydziału Malarstwa na Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz liceum Plastycznego im. Bernarda Morando w Zamościu.
Brałam udział w plenerach malarsko-rysunkowych (m.in. XVII Ogólnopolski Plener Malarsko-Rysunkowy w Kazimierzu Biskupim) oraz wystawach zbiorowych i indywidualnych swoich prac m.in. w Chełmie (Wystawa „Przyrodnicze inspiracje” w Muzeum Ziemi Chełmskiej, Wystawa indywidualna malarstwa „P. Kurus - Malarstwo” w Chełmskim Domu Kultury), Żyrardowie (Wystawa zbiorowa), Płocku (Wystawa zbiorowa „Poranek dzieciństwa…” w Płockiej Galerii Sztuki) oraz wielokrotnie w Warszawie (Wystawa konkursowa „Bright Spring” w Warsaw Trade Tower w Warszawie, Wystawa zbiorowa „Struktury” w MDK w Warszawie, Wystawa zbiorowa „Portret Doriana Gray’a” w Domu Kultury Świt w Warszawie).
W malarstwie pasjonuje się tematyką emocji nam bliskich: smutek niepokój, melancholia.
W obrazie ukazuję negatywne emocje, które sprawiają, że zamykamy się w czterech ścianach, sami ze sobą ze swoimi myślami i problemami nie dopuszczając do siebie nikogo, nawet najbliższych.
Obraz jest częścią cyklu opowiadającego o niepokoju, depresji i melancholii oraz trudnościach związanych z tymi stanami.
Jestem absolwentką Wydziału Malarstwa na Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz liceum Plastycznego im. Bernarda Morando w Zamościu.
Brałam udział w plenerach malarsko-rysunkowych (m.in. XVII Ogólnopolski Plener Malarsko-Rysunkowy w Kazimierzu Biskupim) oraz wystawach zbiorowych i indywidualnych swoich prac m.in. w Chełmie (Wystawa „Przyrodnicze inspiracje” w Muzeum Ziemi Chełmskiej, Wystawa indywidualna malarstwa „P. Kurus - Malarstwo” w Chełmskim Domu Kultury), Żyrardowie (Wystawa zbiorowa), Płocku (Wystawa zbiorowa „Poranek dzieciństwa…” w Płockiej Galerii Sztuki) oraz wielokrotnie w Warszawie (Wystawa konkursowa „Bright Spring” w Warsaw Trade Tower w Warszawie, Wystawa zbiorowa „Struktury” w MDK w Warszawie, Wystawa zbiorowa „Portret Doriana Gray’a” w Domu Kultury Świt w Warszawie).
W malarstwie pasjonuje się tematyką emocji nam bliskich: smutek niepokój, melancholia.
W obrazie ukazuję negatywne emocje, które sprawiają, że zamykamy się w czterech ścianach, sami ze sobą ze swoimi myślami i problemami nie dopuszczając do siebie nikogo, nawet najbliższych.
Obraz jest częścią cyklu opowiadającego o niepokoju, depresji i melancholii oraz trudnościach związanych z tymi stanami.
/media/blog/medium/rzjOQ69KVhZmSk4H.jpg
wyróżnienie | Patrycja Kurus
konkurs Sztuka Izolacji
Wyróżnienie | Malwina Kowalewska
konkurs Sztuka Izolacji
Proksemika
wiecej
WYRÓŻNIENIE W KONKURSIE SZTUKA IZOLACJI
MALWINA KOWALEWSKA "Proksemika"
Malwina Kowalewska | Liceum plastyczne Zespół Szkół Plastycznych w Gdyni Orłowie ukończyła z wyróżnieniem na specjalizacji ceramiki w 2017 roku.
Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia artystyczne z lat 2014-2017. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 2017/2018, od 2018 studentka Wydziału Rzeźby i Intermediów na Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku. Uczestniczka licznych plenerów i wystaw, w tym międzynarodowych.
MALWINA KOWALEWSKA "Proksemika"
Malwina Kowalewska | Liceum plastyczne Zespół Szkół Plastycznych w Gdyni Orłowie ukończyła z wyróżnieniem na specjalizacji ceramiki w 2017 roku.
Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia artystyczne z lat 2014-2017. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 2017/2018, od 2018 studentka Wydziału Rzeźby i Intermediów na Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku. Uczestniczka licznych plenerów i wystaw, w tym międzynarodowych.
Gratulujemy!
Proksemika – nauka zajmująca się badaniem wzajemnego wpływu relacji przestrzennych między osobami oraz między osobami a otoczeniem materialnym na relacje psychologiczne, sposób komunikacji, itp. [źródło: wikipedia]
#konkurs #sztukaizolacji
Proksemika – nauka zajmująca się badaniem wzajemnego wpływu relacji przestrzennych między osobami oraz między osobami a otoczeniem materialnym na relacje psychologiczne, sposób komunikacji, itp. [źródło: wikipedia]
#konkurs #sztukaizolacji
/media/blog/medium/8xPtVnENCqG1zR4i.jpg
Wyróżnienie | Malwina Kowalewska
konkurs Sztuka Izolacji
Wyróżnienie | Hertz Haus
konkurs Sztuka Izolacji
Nic się nie dzieje, dzieje się wszystko
wiecej
Wyróżnienie w konkursie Sztuka Izolacji
HERTZ HAUS "Nic się nie dzieje, dzieje się wszystko"
film dostępny na FB
"Praca powstała w odpowiedzi na sytuację pandemii i izolacji. Jako artystki i jako jednostki dotknięte nową rzeczywistością, miałyśmy potrzebę odzwierciedlenia swojej reakcji na nią. Materiał wideo jest zapisem trzech ciał zafiksowanych na minimalnym geście, który reprezentuje poczucie izolacji specyficzne dla danej osoby, a także jest sposobem radzenia sobie z narzuconą sytuacją.
Poczucie ograniczenia dominuje wrażenia ciał, które, na co dzień wyrażają się w tańcu, oraz poprzez dotyk i ruch. Komunikują się na głębokim poziomie rozumienia detalu w ruchu, a także odczuwają ogromną potrzebę poczucia pracy mięśni, przyspieszonego tętna, gorąca, przesuwania się powięzi pod skórą i potu na skórze. Izolacja jest tym samym podwójnie odczuwalna dla ciała i wpływa na odczucia psychiczne. W tym ograniczeniu i deprywacji jest jednak miejsce na dokonanie niecodziennych obserwacji ciała, na jeszcze wnikliwszym poziomie, w minimalistycznym schemacie.
Poprzez ograniczenie bodźców do wizualnych i dźwiękowych i jedynie wewnętrzne poczucie zmian w ciele; poprzez rozwiniecie naturalnego pulsu ciała; aż do najprostszego dziecięcego uwolnienia energii otwieramy się na informacje. Jest to rodzaj systematycznej medytacji, która przez regulację i rytmizację ciała pozwala ukoić jego braki i dopuścić z wnętrza i zewnętrza przewartościowane treści.
Zamknięto nas na klucz niepewności, zamknięto nas wewnątrz, gdzie otworzyły się nieskończone przestrzenie dzielone ciasnymi korytarzami. Wyruszyłyśmy w podróż do wnętrza, jako że tylko ten kierunek wydawał się słuszny. Z zamkniętymi oczami przesuwamy kształty, rzeźbiąc je w bardziej organiczne kształty.
Zdolności, które uwalniają się w nowej i obcej rzeczywistości, stają się po czasie nowymi zdolnościami w starej i znanej rzeczywistości. Następuje systematyczne uśpienie odczuwania zewnętrzem, które budzi się we wnętrzu, moszcząc sobie nowe środowisko do bytowania.
Uśpienie jest ograniczeniem pól, powierzchni widzenia, poruszania się, perspektywy wirują widząc rzeczy z bliska, pod innym kątem, oglądając sufity, podłogi, kąty, pory, ubytki, smugi. Ta przestrzeń widziana z bliska, ciasna, okazuje się przewrotnie na tyle chłonna i uprawialna, że stawiasz na niej obozowisko i nie wiesz na ile. Wnętrze, które przechwyciło zewnętrze umiejętnie prowadzi nas po nim, pozwala na jego przyjęcie. Stajemy się tym skrawkiem, który przylgnięty do nas podąża za każdym mikro krokiem, który stawiamy. Ostatecznie dzieje się tak, że nie odrywamy stóp od ziemi, to ona chodzi nie my, ciągnie się za nami jak fantomowy ogon.
Ciężko o lekkość. Oddechy chcą wybrzuszyć płuca, ale skrępowane ostatecznie osiągają stan niewiele ponad wklęsłość, wydychane powietrze odbija się od bliskości i maleńkości wszystkiego i szybko zawraca zmieniając się w duszność, zniekształcając postrzeganie. Zniekształcone postrzeganie, zniekształcone ergonomię ciała stają się powoli tym umoszczonym nowym miejscem, które otula ciasną ścianą i ciszą. Zniekształcone oczy widzą matowo, czując się podglądane, chowają się za szybą, szukają koloru. Moje obozowisko.
I. Uratuje mnie tylko przestrzeń, która wyraźnie odbija moje myśli. Nic się nie dzieje. Czuję sens, rozwój, spokój. Zaskakuje mnie ilość zakrętów, mnogość pomieszczeń i faktur aranżacji. Im dłużej jestem w podróży, tym krótsza się wydaje. Dopuszczam najmniejsze szczegóły do swojej uwagi – okazują się decydujące.
II. Ucisk przestrzeni mnie otula. Nie ma rozstajów dróg, nie ma nawet czasem mnie, co rodzi silną potrzebę wydania komunikatu, najkrótszego manifestu, uszczypnięcia skóry, zimnego prysznica, wystawienia połowy ciała na słońce. Potem wraca ucisk, skóra znowu się napina i bieleje, aż traci czucie. Wracam do swojego inkubatora.
III. Upewniam się jak brzmi mój głos – czy nadal jest zawadiacki i pełen śmiechu. Wraca ze ścian trochę obcy, ale z czasem go oswajam. Mija napięcie ciała, rozluźniają się członki, przyjemnie ciążą u tułowia. Przyjemny spadek napięcia. Rozluźniam. Odpuszczam. Oddycham. Zaczyna się. Kumulacja energii w rozluźnionym ciele napiera. Fala odbija się, rozczłonkowuje, przechodzi przeze mnie. Ja wciąż generuje zamknięta w kilku ścianach. Mogę wszystko. Tylko ciągle mam koszmary. Wtapiam się w przestrzeń, idealnie dopasowuję do niej kąty i łuki swojego obrysu; nadal nie czuję się jak w domu.
Hertz Haus – kolektyw tancerek, (w obecnym składzie: Magdalena Kowala, Natalia Murawska, Joanna Woźna i Anna Zglenicka). Założycielem zespołu jest Natalia Murawska.
Obecną siedzibą zespołu jest Zakład Kulturalny w Gdańsku - miejsce inicjatyw artystycznych z różnych dziedzin sztuki. Tancerki tworzą własną estetykę, korzystając z tańca współczesnego, fizycznego, a także z improwizacji i działań performatywnych i dążą tym samy do stworzenia własnego języka ruchu. Wzbogaceniem ich narracji często stają się sztuki wizualne (obok spektakli, tancerki podejmują projekty wideo artu). Zespół tworzą osoby o różnym doświadczeniu artystycznym, ale o wspólnej estetyce aranżacji tańca i teatru.
Dotychczasowe produkcje zespołu:
-„Her(t)z” [2018; chor. i wykonanie – Hertz Haus; 50 min.] - realizacja w ramach GFT/Trójmiejski Punkt Taneczny
-„102 i pół [2019; chor. i wykonanie – Magdalena Kowala i Joanna Woźna, 10 min.] – duet zdobył pierwsze miejsce w konkursie SoloDuo 2020 w Budapeszcie.
-„Solo na 4 kaski i stracony czas” [2019; reżyseria, choreografia i koncept - Anna Piotrowska; wykonanie – Hertz Haus; 60 min.] - realizacja w ramach GFT/Trójmiejski Punkt Taneczny
-„Unbody” [2020; realizowany w ramach Rezydencji Gdańskiego Festiwalu Tańca, planowana premiera 09.09.2020 r.]
HERTZ HAUS "Nic się nie dzieje, dzieje się wszystko"
film dostępny na FB
"Praca powstała w odpowiedzi na sytuację pandemii i izolacji. Jako artystki i jako jednostki dotknięte nową rzeczywistością, miałyśmy potrzebę odzwierciedlenia swojej reakcji na nią. Materiał wideo jest zapisem trzech ciał zafiksowanych na minimalnym geście, który reprezentuje poczucie izolacji specyficzne dla danej osoby, a także jest sposobem radzenia sobie z narzuconą sytuacją.
Poczucie ograniczenia dominuje wrażenia ciał, które, na co dzień wyrażają się w tańcu, oraz poprzez dotyk i ruch. Komunikują się na głębokim poziomie rozumienia detalu w ruchu, a także odczuwają ogromną potrzebę poczucia pracy mięśni, przyspieszonego tętna, gorąca, przesuwania się powięzi pod skórą i potu na skórze. Izolacja jest tym samym podwójnie odczuwalna dla ciała i wpływa na odczucia psychiczne. W tym ograniczeniu i deprywacji jest jednak miejsce na dokonanie niecodziennych obserwacji ciała, na jeszcze wnikliwszym poziomie, w minimalistycznym schemacie.
Poprzez ograniczenie bodźców do wizualnych i dźwiękowych i jedynie wewnętrzne poczucie zmian w ciele; poprzez rozwiniecie naturalnego pulsu ciała; aż do najprostszego dziecięcego uwolnienia energii otwieramy się na informacje. Jest to rodzaj systematycznej medytacji, która przez regulację i rytmizację ciała pozwala ukoić jego braki i dopuścić z wnętrza i zewnętrza przewartościowane treści.
Zamknięto nas na klucz niepewności, zamknięto nas wewnątrz, gdzie otworzyły się nieskończone przestrzenie dzielone ciasnymi korytarzami. Wyruszyłyśmy w podróż do wnętrza, jako że tylko ten kierunek wydawał się słuszny. Z zamkniętymi oczami przesuwamy kształty, rzeźbiąc je w bardziej organiczne kształty.
Zdolności, które uwalniają się w nowej i obcej rzeczywistości, stają się po czasie nowymi zdolnościami w starej i znanej rzeczywistości. Następuje systematyczne uśpienie odczuwania zewnętrzem, które budzi się we wnętrzu, moszcząc sobie nowe środowisko do bytowania.
Uśpienie jest ograniczeniem pól, powierzchni widzenia, poruszania się, perspektywy wirują widząc rzeczy z bliska, pod innym kątem, oglądając sufity, podłogi, kąty, pory, ubytki, smugi. Ta przestrzeń widziana z bliska, ciasna, okazuje się przewrotnie na tyle chłonna i uprawialna, że stawiasz na niej obozowisko i nie wiesz na ile. Wnętrze, które przechwyciło zewnętrze umiejętnie prowadzi nas po nim, pozwala na jego przyjęcie. Stajemy się tym skrawkiem, który przylgnięty do nas podąża za każdym mikro krokiem, który stawiamy. Ostatecznie dzieje się tak, że nie odrywamy stóp od ziemi, to ona chodzi nie my, ciągnie się za nami jak fantomowy ogon.
Ciężko o lekkość. Oddechy chcą wybrzuszyć płuca, ale skrępowane ostatecznie osiągają stan niewiele ponad wklęsłość, wydychane powietrze odbija się od bliskości i maleńkości wszystkiego i szybko zawraca zmieniając się w duszność, zniekształcając postrzeganie. Zniekształcone postrzeganie, zniekształcone ergonomię ciała stają się powoli tym umoszczonym nowym miejscem, które otula ciasną ścianą i ciszą. Zniekształcone oczy widzą matowo, czując się podglądane, chowają się za szybą, szukają koloru. Moje obozowisko.
I. Uratuje mnie tylko przestrzeń, która wyraźnie odbija moje myśli. Nic się nie dzieje. Czuję sens, rozwój, spokój. Zaskakuje mnie ilość zakrętów, mnogość pomieszczeń i faktur aranżacji. Im dłużej jestem w podróży, tym krótsza się wydaje. Dopuszczam najmniejsze szczegóły do swojej uwagi – okazują się decydujące.
II. Ucisk przestrzeni mnie otula. Nie ma rozstajów dróg, nie ma nawet czasem mnie, co rodzi silną potrzebę wydania komunikatu, najkrótszego manifestu, uszczypnięcia skóry, zimnego prysznica, wystawienia połowy ciała na słońce. Potem wraca ucisk, skóra znowu się napina i bieleje, aż traci czucie. Wracam do swojego inkubatora.
III. Upewniam się jak brzmi mój głos – czy nadal jest zawadiacki i pełen śmiechu. Wraca ze ścian trochę obcy, ale z czasem go oswajam. Mija napięcie ciała, rozluźniają się członki, przyjemnie ciążą u tułowia. Przyjemny spadek napięcia. Rozluźniam. Odpuszczam. Oddycham. Zaczyna się. Kumulacja energii w rozluźnionym ciele napiera. Fala odbija się, rozczłonkowuje, przechodzi przeze mnie. Ja wciąż generuje zamknięta w kilku ścianach. Mogę wszystko. Tylko ciągle mam koszmary. Wtapiam się w przestrzeń, idealnie dopasowuję do niej kąty i łuki swojego obrysu; nadal nie czuję się jak w domu.
Hertz Haus – kolektyw tancerek, (w obecnym składzie: Magdalena Kowala, Natalia Murawska, Joanna Woźna i Anna Zglenicka). Założycielem zespołu jest Natalia Murawska.
Obecną siedzibą zespołu jest Zakład Kulturalny w Gdańsku - miejsce inicjatyw artystycznych z różnych dziedzin sztuki. Tancerki tworzą własną estetykę, korzystając z tańca współczesnego, fizycznego, a także z improwizacji i działań performatywnych i dążą tym samy do stworzenia własnego języka ruchu. Wzbogaceniem ich narracji często stają się sztuki wizualne (obok spektakli, tancerki podejmują projekty wideo artu). Zespół tworzą osoby o różnym doświadczeniu artystycznym, ale o wspólnej estetyce aranżacji tańca i teatru.
Dotychczasowe produkcje zespołu:
-„Her(t)z” [2018; chor. i wykonanie – Hertz Haus; 50 min.] - realizacja w ramach GFT/Trójmiejski Punkt Taneczny
-„102 i pół [2019; chor. i wykonanie – Magdalena Kowala i Joanna Woźna, 10 min.] – duet zdobył pierwsze miejsce w konkursie SoloDuo 2020 w Budapeszcie.
-„Solo na 4 kaski i stracony czas” [2019; reżyseria, choreografia i koncept - Anna Piotrowska; wykonanie – Hertz Haus; 60 min.] - realizacja w ramach GFT/Trójmiejski Punkt Taneczny
-„Unbody” [2020; realizowany w ramach Rezydencji Gdańskiego Festiwalu Tańca, planowana premiera 09.09.2020 r.]
/media/blog/medium/dMsNob8OwanAgM1F.jpg
Wyróżnienie | Hertz Haus
konkurs Sztuka Izolacji
Trzecia nagroda | konkurs sztuka izolacji
Elena Vertikova
List
wiecej
TRZECIA NAGRODA w konkursie SZTUKA IZOLACJI
ELENA VERTIKOVA "List" (film dostępny na naszym FB)
Elena Vertikova - urodzona w 1984 roku na Syberii, obecnie mieszka w Gdańsku. Jej główne obszary działalności artystycznej to malarstwo i instalacja. Pracuje z tematem wody poprzez różne formy ekspresji artystycznej.
Obecnie jest studentką Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku na Wydziale Malarstwa (IV rok). Członkini organizacji Women Working With Light od 2018 roku. Uczestniczka licznych wystaw w kraju i za granicą. Bierze udział w międzynarodowych festiwalach sztuki w Rosji, Europie i Afryce. Stypendystka Miasta Gdańska (Stypendium Kulturalne Miasta Gdańska w 2019 roku).
Gratulujemy!
ELENA VERTIKOVA "List" (film dostępny na naszym FB)
Elena Vertikova - urodzona w 1984 roku na Syberii, obecnie mieszka w Gdańsku. Jej główne obszary działalności artystycznej to malarstwo i instalacja. Pracuje z tematem wody poprzez różne formy ekspresji artystycznej.
Obecnie jest studentką Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku na Wydziale Malarstwa (IV rok). Członkini organizacji Women Working With Light od 2018 roku. Uczestniczka licznych wystaw w kraju i za granicą. Bierze udział w międzynarodowych festiwalach sztuki w Rosji, Europie i Afryce. Stypendystka Miasta Gdańska (Stypendium Kulturalne Miasta Gdańska w 2019 roku).
Gratulujemy!
/media/blog/medium/pyDzXwiB0fsLARD8.jpg
Trzecia nagroda | konkurs sztuka izolacji
Elena Vertikova
Trzecia nagroda | konkurs sztuka izolacji
Sprawy kluczowe
Tomasz Drewicz
wiecej
TRZECIA NAGRODA (ex aequo): Tomasz Drewicz
Sprawy kluczowe (wym. 90x90x40 cm)
Punktem wyjścia dla tego projektu była próba potraktowania problematyki związanej z "izolacją" jak również "infekcją" jako wartości pozytywnej. Zastanawiając się nad tym wyzwaniem doszedłem do wniosku, że przedmiotem o takiej właśnie naturze jest tradycyjny klucz patentowy. Jego zadaniem jest przecież ingerencja w zamek i ostatecznie zainfekowanie go w taki sposób aby móc go otworzyć. Może to być cokolwiek – na przykład drzwi do domu lub gabinetu, jak również sejf, szafka w szatni czy kłódka do roweru. Trzymając w ręku klucz otrzymujemy dostęp do wyselekcjonowanych treści.
Praca składa się z siedmiu złączonych ze sobą, przeskalowanych kluczy patentowych. Każdy z nich składa się z siedmiu warstw. Klucze te posiadają "wrąbki" w kształcie obecnej linii granicznej Polski, a złożone razem w odpowiedni sposób ukazują znany nam wszystkim kontur naszego kraju. Jak wiadomo Rzeczpospolita Polska graniczy dokładnie z siedmioma państwami (nie licząc granicy morskiej).
Cyfra 7 jest więc w tym przypadku zastosowana nieprzypadkowo i ma na celu powołanie wspomnianej wcześniej "wartości pozytywnej". Jest ona bowiem powszechnie uważana za liczbę szczęśliwą. Jej mistyczne konotacje na tym się jednak nie kończą. W wielu mitologiach i religiach świata jest symbolem całości, dopełnienia, symbolizuje związek czasu i przestrzeni. W Nowym Testamencie (Mt 18,21) oznacza pełnię i doskonałość, w religii judaistycznej kojarzyła się z siedmioma dniami tygodnia, siedmioma archaniołami. [...]. Starożytni filozofowie przypisywali jej własności opieki i władzy nad światem, kojarząc z siedmioma planetami. Pitagorejczycy uważali ją za najwyższą podstawową liczbę całkowitą. W wielu mitologiach stanowiła atrybut bogów, jej wartość była przedstawiana w architekturze, świętych pismach, przykazaniach i kosmologii.
Z drugiej strony mamy przecież jednak siedem grzechów głównych więc wydźwięk samej pracy nie do końca pozostaje prosty i jednoznaczny. W tym konkretnym przypadku owych siedem kluczy służy raczej wytwarzaniu granicy niż ich otwieraniu i choć w obliczu pandemii, nasza narodowa (jak i osobista) izolacja, zastosowana została dla naszego wspólnego dobra to jednak w dłuższej perspektywie trudno byłoby obronić jej pozytywną wartość."
Biogram:
Tomasz Drewicz | Ur. 29.04.1982 w Obornikach Wielkopolskich. Artysta, kurator, krytyk i animator kultury.
W latach 2001 - 2005 studiował na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska na Politechnika Poznańska. W latach 2004 - 2009 na Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. Ukończył studia na Wydziale Edukacji Artystycznej w dwóch specjalnościach: Promocja i Krytyka Sztuki oraz Pedagogika Sztuki. Dyplom w drugim zakresie (z Rzeźby) w pracowni prof. Marcina Berdyszaka. Od roku 2009 pracuje na macierzystej uczelni – obecnie na stanowisku adiunkta w 1 Pracownia Rzeźby i Działań Przestrzennych. W roku 2014 uzyskał stopień doktora sztuki.
Laureat stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska” w roku 2010 oraz Stypendium Artystycznego Miasta Poznania w roku 2011. Zrealizował kilka wystaw indywidualnych, między innymi „Komfort termiczny” w MCSW „Elektrownia” w Radomiu oraz „Ciepłem” i „Zaraz wracam” w Galerii AT w Poznaniu. Brał również udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą. Publikuje teksty w magazynach polskich i zagranicznych.
W swojej praktyce artystycznej zajmuje się przede wszystkim instalacją i obiektem. Często sięga również po inne media takie jak: fotografia, wideo a czasem również performance. Swoje realizacje nazywa „zdarzeniami”, a do ich współtworzenia często zaprasza odbiorców. W swoich ostatnich pracach rozpatruje zagadnienia związane z fenomenem Ciepła i Wymiany.
Mieszka i pracuje w Poznaniu.
Sprawy kluczowe (wym. 90x90x40 cm)
Punktem wyjścia dla tego projektu była próba potraktowania problematyki związanej z "izolacją" jak również "infekcją" jako wartości pozytywnej. Zastanawiając się nad tym wyzwaniem doszedłem do wniosku, że przedmiotem o takiej właśnie naturze jest tradycyjny klucz patentowy. Jego zadaniem jest przecież ingerencja w zamek i ostatecznie zainfekowanie go w taki sposób aby móc go otworzyć. Może to być cokolwiek – na przykład drzwi do domu lub gabinetu, jak również sejf, szafka w szatni czy kłódka do roweru. Trzymając w ręku klucz otrzymujemy dostęp do wyselekcjonowanych treści.
Praca składa się z siedmiu złączonych ze sobą, przeskalowanych kluczy patentowych. Każdy z nich składa się z siedmiu warstw. Klucze te posiadają "wrąbki" w kształcie obecnej linii granicznej Polski, a złożone razem w odpowiedni sposób ukazują znany nam wszystkim kontur naszego kraju. Jak wiadomo Rzeczpospolita Polska graniczy dokładnie z siedmioma państwami (nie licząc granicy morskiej).
Cyfra 7 jest więc w tym przypadku zastosowana nieprzypadkowo i ma na celu powołanie wspomnianej wcześniej "wartości pozytywnej". Jest ona bowiem powszechnie uważana za liczbę szczęśliwą. Jej mistyczne konotacje na tym się jednak nie kończą. W wielu mitologiach i religiach świata jest symbolem całości, dopełnienia, symbolizuje związek czasu i przestrzeni. W Nowym Testamencie (Mt 18,21) oznacza pełnię i doskonałość, w religii judaistycznej kojarzyła się z siedmioma dniami tygodnia, siedmioma archaniołami. [...]. Starożytni filozofowie przypisywali jej własności opieki i władzy nad światem, kojarząc z siedmioma planetami. Pitagorejczycy uważali ją za najwyższą podstawową liczbę całkowitą. W wielu mitologiach stanowiła atrybut bogów, jej wartość była przedstawiana w architekturze, świętych pismach, przykazaniach i kosmologii.
Z drugiej strony mamy przecież jednak siedem grzechów głównych więc wydźwięk samej pracy nie do końca pozostaje prosty i jednoznaczny. W tym konkretnym przypadku owych siedem kluczy służy raczej wytwarzaniu granicy niż ich otwieraniu i choć w obliczu pandemii, nasza narodowa (jak i osobista) izolacja, zastosowana została dla naszego wspólnego dobra to jednak w dłuższej perspektywie trudno byłoby obronić jej pozytywną wartość."
Biogram:
Tomasz Drewicz | Ur. 29.04.1982 w Obornikach Wielkopolskich. Artysta, kurator, krytyk i animator kultury.
W latach 2001 - 2005 studiował na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska na Politechnika Poznańska. W latach 2004 - 2009 na Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. Ukończył studia na Wydziale Edukacji Artystycznej w dwóch specjalnościach: Promocja i Krytyka Sztuki oraz Pedagogika Sztuki. Dyplom w drugim zakresie (z Rzeźby) w pracowni prof. Marcina Berdyszaka. Od roku 2009 pracuje na macierzystej uczelni – obecnie na stanowisku adiunkta w 1 Pracownia Rzeźby i Działań Przestrzennych. W roku 2014 uzyskał stopień doktora sztuki.
Laureat stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska” w roku 2010 oraz Stypendium Artystycznego Miasta Poznania w roku 2011. Zrealizował kilka wystaw indywidualnych, między innymi „Komfort termiczny” w MCSW „Elektrownia” w Radomiu oraz „Ciepłem” i „Zaraz wracam” w Galerii AT w Poznaniu. Brał również udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą. Publikuje teksty w magazynach polskich i zagranicznych.
W swojej praktyce artystycznej zajmuje się przede wszystkim instalacją i obiektem. Często sięga również po inne media takie jak: fotografia, wideo a czasem również performance. Swoje realizacje nazywa „zdarzeniami”, a do ich współtworzenia często zaprasza odbiorców. W swoich ostatnich pracach rozpatruje zagadnienia związane z fenomenem Ciepła i Wymiany.
Mieszka i pracuje w Poznaniu.
/media/blog/medium/J8DedvolLGFuEyQa.jpg
Trzecia nagroda | konkurs sztuka izolacji
Sprawy kluczowe
DRUGA NAGRODA | KONKURS SZTUKA IZOLACJI
Natalia Galasińska
Zwyciężyłam
wiecej
DRUGA NAGRODA w konkursie SZTUKA IZOLACJI
NATALIA GALASIŃSKA "Zwyciężyłam" / obiekty, na potrzeby wystawy online pokazane w formie filmu (całość na naszym Facebooku https://www.facebook.com/watch/?v=1445834552271005).
Natalia Galasińska - Urodzona w 1996 roku w Gryficach. Studiuje fotografię na Akademii Sztuki w Szczecinie. Zajmuje się tworzeniem obiektów oraz fotografią. Interesuje ją tematyka polskiej wsi, głównie popegeerowska wieś Karnicie, z której pochodzi.
NATALIA GALASIŃSKA "Zwyciężyłam" / obiekty, na potrzeby wystawy online pokazane w formie filmu (całość na naszym Facebooku https://www.facebook.com/watch/?v=1445834552271005).
Natalia Galasińska - Urodzona w 1996 roku w Gryficach. Studiuje fotografię na Akademii Sztuki w Szczecinie. Zajmuje się tworzeniem obiektów oraz fotografią. Interesuje ją tematyka polskiej wsi, głównie popegeerowska wieś Karnicie, z której pochodzi.
"W dzieciństwie zawsze bardzo chciałam dostać puchar. Moje koleżanki miały ich wiele za różne osiągnięcia: taniec, wiedzę, zawody sportowe. Ja nigdy w niczym nie byłam wystarczająco dobra, nigdy nie byłam najlepsza.
Drugą inspiracją była rozprzestrzeniającą się wraz z epidemią koronawirusa moda na domowe pieczywo. Zapach pieczonego chleba pojawił się po raz pierwszy w wielu domach. Zdjęcia wypieków trafiły na portale społecznościowe a lajki podbijały rywalizację pomiędzy domowymi piekarzami. Zwyciężyć można było na wielu etapach, samodzielnie zrobiony zakwas, który łatwo może się nie udać, czy znalezienie drożdży na półkach sklepowych, które nagle stały się towarem bardzo pożądanym i niedostępnym. Na szczęście zapas drożdży w mojej lodówce nigdy się nie kończy, kupiłam je przed tą całą modą, miałam też zakwas, kilka rodzajów mąki i sporą wiedzę na temat pieczenia chleba.
Z zapasów, które zgromadziłam upiekłam 5 pucharów z ciasta chlebowego. Każdy puchar zrobiony jest według innego przepisu i z innych składników. Pierwszy puchar jest żytni na żytnim zakwasie, drugi pszenno-żytni na zakwasie żytnim, trzeci pszenny na drożdżach, czwarty bezglutenowy na drożdżach i ostatni, dla mnie najtrudniejszy, pszenny na zakwasie pszennym. Wszystkie puchary dumnie stoją na półce w moim pokoju. Czuję, że zwyciężyłam."
Gratulujemy! I życzymy powodzenia w 19. edycji konkursu Artystyczna Podróż Hestii, którego nasza laureatka jest finalistką.
Drugą inspiracją była rozprzestrzeniającą się wraz z epidemią koronawirusa moda na domowe pieczywo. Zapach pieczonego chleba pojawił się po raz pierwszy w wielu domach. Zdjęcia wypieków trafiły na portale społecznościowe a lajki podbijały rywalizację pomiędzy domowymi piekarzami. Zwyciężyć można było na wielu etapach, samodzielnie zrobiony zakwas, który łatwo może się nie udać, czy znalezienie drożdży na półkach sklepowych, które nagle stały się towarem bardzo pożądanym i niedostępnym. Na szczęście zapas drożdży w mojej lodówce nigdy się nie kończy, kupiłam je przed tą całą modą, miałam też zakwas, kilka rodzajów mąki i sporą wiedzę na temat pieczenia chleba.
Z zapasów, które zgromadziłam upiekłam 5 pucharów z ciasta chlebowego. Każdy puchar zrobiony jest według innego przepisu i z innych składników. Pierwszy puchar jest żytni na żytnim zakwasie, drugi pszenno-żytni na zakwasie żytnim, trzeci pszenny na drożdżach, czwarty bezglutenowy na drożdżach i ostatni, dla mnie najtrudniejszy, pszenny na zakwasie pszennym. Wszystkie puchary dumnie stoją na półce w moim pokoju. Czuję, że zwyciężyłam."
Gratulujemy! I życzymy powodzenia w 19. edycji konkursu Artystyczna Podróż Hestii, którego nasza laureatka jest finalistką.
/media/blog/medium/4Rd0MZeAU3reQvYT.jpg
DRUGA NAGRODA | KONKURS SZTUKA IZOLACJI
Natalia Galasińska
Wyniki konkursu Sztuka Izolacji
07 lipca 2020
Z ogromną przyjemnością ogłaszamy wyniki konkursu „Sztuka Izolacji”.
Dziękujemy za wszystkie 92 zgłoszenia, które napłynęły na nasz konkurs. W Waszych pracach zobaczyliśmy szaleństwo izolacji, samotność, tęsknotę, melancholię, ironię.
Choć sytuacja nieustannie się zmienia, w Waszych pracach pozostanie ślad tego najtrudniejszego, pierwszego etapu pandemii, gdy trudno było zrozumieć, co się dzieje i co będzie dalej.
Przed Wami laureatki i laureaci konkursu "Sztuka Izolacji":
I miejsce: Kamila Kobierzyńska „Sehnsucht z domu Gieni”
II miejsce: Natalia Galasińska „Zwyciężyłam”
III miejsce (ex aequo): Tomasz Drewicz „Sprawy kluczowe”
Elena Vertikova „List”
Wyróżnienia:
Zuzanna Gillert i Kamil Składanek „Izoalienation”
Hertz Haus „Nic się nie dzieje, dzieje się wszystko”
Malwina Kowalewska „Proksemika”
Patrycja Kurus „Niepokój”
Ola Makuch „Pudełko do wspomnień”
Paweł Masin „Inside”
Alicja Paszkiel „Lekcje online”
Katarzyna Pitek „Rozłączeni”
Agata Polny „Matka boska Pandemiczna - Prze-ciąż-Ona”
Dariusz Sitek „Blaszany bębenek”
Wiktoria Sobota „Kontrast”
Natalia Spyrka „W zamknięciu”
Wojciech Ulman „Izolacja”
Sylwia Zdzichowska „Pomnit I”
Gratulujemy laureatkom, laureatowi oraz wszystkim wyróżnionym!
Wszystkie prace zaprezentujemy na naszym profilu FB oraz na stronie internetowej.
Dziękujemy za wszystkie 92 zgłoszenia, które napłynęły na nasz konkurs. W Waszych pracach zobaczyliśmy szaleństwo izolacji, samotność, tęsknotę, melancholię, ironię.
Choć sytuacja nieustannie się zmienia, w Waszych pracach pozostanie ślad tego najtrudniejszego, pierwszego etapu pandemii, gdy trudno było zrozumieć, co się dzieje i co będzie dalej.
Przed Wami laureatki i laureaci konkursu "Sztuka Izolacji":
I miejsce: Kamila Kobierzyńska „Sehnsucht z domu Gieni”
II miejsce: Natalia Galasińska „Zwyciężyłam”
III miejsce (ex aequo): Tomasz Drewicz „Sprawy kluczowe”
Elena Vertikova „List”
Wyróżnienia:
Zuzanna Gillert i Kamil Składanek „Izoalienation”
Hertz Haus „Nic się nie dzieje, dzieje się wszystko”
Malwina Kowalewska „Proksemika”
Patrycja Kurus „Niepokój”
Ola Makuch „Pudełko do wspomnień”
Paweł Masin „Inside”
Alicja Paszkiel „Lekcje online”
Katarzyna Pitek „Rozłączeni”
Agata Polny „Matka boska Pandemiczna - Prze-ciąż-Ona”
Dariusz Sitek „Blaszany bębenek”
Wiktoria Sobota „Kontrast”
Natalia Spyrka „W zamknięciu”
Wojciech Ulman „Izolacja”
Sylwia Zdzichowska „Pomnit I”
Gratulujemy laureatkom, laureatowi oraz wszystkim wyróżnionym!
Wszystkie prace zaprezentujemy na naszym profilu FB oraz na stronie internetowej.
/media/blog/medium/h9NjpVlNDkVVJNAO.png
Wyniki konkursu Sztuka Izolacji
07 lipca 2020
Nagroda Główna | Konkurs Sztuka Izolacji
Kamila Kobierzyńska
Sehnsucht z domu Gieni
wiecej
"Podczas izolacji zajęłam się archiwum rodzinnym po matce mojego ojca - od zawsze nazywanej po prostu Gienią. Okazała się skrywać wiele sekretów, które odkrywaliśmy z każdym kolejnym dniem po jej nagłej śmierci. Dożyła późnej starości, a całe życie zamieniła w jedną, wielką kolekcję. Wszystko w sekrecie przed najbliższymi, wszystko w imię pragnienia nieśmiertelności.
Sehnsucht oznacza tęsknotę, smutek, nostalgię. Psychologia określa to dążeniem do idealnego, jednocześnie niemożliwego do spełnienia doświadczenia. W swojej pracy użyłam archiwalnych fotografii ze zbiorów zmarłej Gieni, w jednej kopercie były zamknięte celebracje rodzinnych świąt - nikt nie może już dziś rozpoznać postaci na zdjęciach. Średnioformatowe negatywy, głównie z lat 50 i 60 skrywają za rozmazaną
warstwą obrazu rodzinnego świętowania coś więcej niż tylko zapis spotkania. Nie wszyscy wyglądają na zadowolonych, niektóre postacie wręcz wymykają się z ostrego oka aparatu, a niewątpliwie selekcja i zamknięcie ich razem w jednym miejscu było potrzebą zatrzymania pewnych uczuć. Uczuć, które zdawałoby się charakteryzują każdą babcię - ciepło, gościnność, radość z przebywania z bliskimi... to było obce wszystkim, którzy przeszli przez dom Gieni. Czasem myślę, że rolę towarzyszy życia przejęły gromadzone przez nią przedmioty.
W jej kolekcjach (nazywam je kolekcjami, ponieważ w większości nie spełniały swoich użytkowych funkcji) upchniętych w każdy kąt domu poza znacznymi ilościami nieużywanych, niepasujących ubrań, setek kilogramów dóbr w postaci czekolady, kawy i perfum lat z 80, ogromu przeterminowanych produktów spożywczych, zeszytów, urządzeń (oraz list tych wszystkich rzeczy) znalazłam też sporo talerzy. Większość z nich została już „zjedzona” dawno temu. W miejscu, szkliwa pokryłam je emulsją fotograficzną i odbiłam na nich obraz z wyżej opisanych negatywów, z kolekcji Gieni powstała moja kolekcja - talerze nie spełniają już swojej roli, ale jakoś nie mogłam ich wyrzucić....
Odnoszę tę propozycję działania do innych moich praktyk artystycznych wokół badania traumy transgeneracyjnej. Niemieckie słowo bezsprzecznie kojarzy mi się z babcią, która była pochodzenia niemieckiego, a przeżycia wojenne z pewnością odcisnęła na niej piętno - od kiedy pamiętam w wypowiedziach wtrącała niemieckie wyrażenia. Prowadziła też korespondencję oraz sporo list. Z analizy jej poszczególnych działań, a czasem obsesji wynika, że jednocześnie tęskniła i kazała tęsknić."
Biogram:
Mieszkam i pracuję w Poznaniu. Od 2014 roku współtworzę II Pracownię na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz Pracownię Fotografii w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Studiowałam rejestrację filmową i telewizyjną w Instytucie Twórczej Fotografii na Uniwersytecie Śląskim w Opawie oraz Fotografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Głównym polem moich zainteresowań jest pojęcie indywidualnej pamięci, postpamięć pokoleń, ich tożsamość. Podczas projektów zapraszam do współpracy społeczności, analizuję związki człowieka z otoczeniem, a także szeroko pojęte archiwa. W ramach działalności artystycznej organizuję działania z udziałem publiczności oraz warsztaty. Od 2019 roku realizuję projekt doktorski „Kiedy kwitną wiśnie. Postpamięć i transmisja traumy.”
Sehnsucht oznacza tęsknotę, smutek, nostalgię. Psychologia określa to dążeniem do idealnego, jednocześnie niemożliwego do spełnienia doświadczenia. W swojej pracy użyłam archiwalnych fotografii ze zbiorów zmarłej Gieni, w jednej kopercie były zamknięte celebracje rodzinnych świąt - nikt nie może już dziś rozpoznać postaci na zdjęciach. Średnioformatowe negatywy, głównie z lat 50 i 60 skrywają za rozmazaną
warstwą obrazu rodzinnego świętowania coś więcej niż tylko zapis spotkania. Nie wszyscy wyglądają na zadowolonych, niektóre postacie wręcz wymykają się z ostrego oka aparatu, a niewątpliwie selekcja i zamknięcie ich razem w jednym miejscu było potrzebą zatrzymania pewnych uczuć. Uczuć, które zdawałoby się charakteryzują każdą babcię - ciepło, gościnność, radość z przebywania z bliskimi... to było obce wszystkim, którzy przeszli przez dom Gieni. Czasem myślę, że rolę towarzyszy życia przejęły gromadzone przez nią przedmioty.
W jej kolekcjach (nazywam je kolekcjami, ponieważ w większości nie spełniały swoich użytkowych funkcji) upchniętych w każdy kąt domu poza znacznymi ilościami nieużywanych, niepasujących ubrań, setek kilogramów dóbr w postaci czekolady, kawy i perfum lat z 80, ogromu przeterminowanych produktów spożywczych, zeszytów, urządzeń (oraz list tych wszystkich rzeczy) znalazłam też sporo talerzy. Większość z nich została już „zjedzona” dawno temu. W miejscu, szkliwa pokryłam je emulsją fotograficzną i odbiłam na nich obraz z wyżej opisanych negatywów, z kolekcji Gieni powstała moja kolekcja - talerze nie spełniają już swojej roli, ale jakoś nie mogłam ich wyrzucić....
Odnoszę tę propozycję działania do innych moich praktyk artystycznych wokół badania traumy transgeneracyjnej. Niemieckie słowo bezsprzecznie kojarzy mi się z babcią, która była pochodzenia niemieckiego, a przeżycia wojenne z pewnością odcisnęła na niej piętno - od kiedy pamiętam w wypowiedziach wtrącała niemieckie wyrażenia. Prowadziła też korespondencję oraz sporo list. Z analizy jej poszczególnych działań, a czasem obsesji wynika, że jednocześnie tęskniła i kazała tęsknić."
Biogram:
Mieszkam i pracuję w Poznaniu. Od 2014 roku współtworzę II Pracownię na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz Pracownię Fotografii w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Studiowałam rejestrację filmową i telewizyjną w Instytucie Twórczej Fotografii na Uniwersytecie Śląskim w Opawie oraz Fotografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Głównym polem moich zainteresowań jest pojęcie indywidualnej pamięci, postpamięć pokoleń, ich tożsamość. Podczas projektów zapraszam do współpracy społeczności, analizuję związki człowieka z otoczeniem, a także szeroko pojęte archiwa. W ramach działalności artystycznej organizuję działania z udziałem publiczności oraz warsztaty. Od 2019 roku realizuję projekt doktorski „Kiedy kwitną wiśnie. Postpamięć i transmisja traumy.”
/media/blog/medium/szXoMZxvUEWl2f6D.jpg
Nagroda Główna | Konkurs Sztuka Izolacji
Kamila Kobierzyńska
oprowadzanie z udziałem artystów
1 lipca, 18:00
Postacademism | Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski (zapisy bcs@horno.pl)
wiecej
Oprowadzanie z udziałem artystów
Postacademism | Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
1 lipca (środa), 18:00
zapisy na bcs@horno.pl (liczba miejsc ograniczona)
//
Oprowadzający:
Anna Niestatek /fontAnna/ (rocznik 1991) - artystka dźwiękowa, wokalistka, dyrygentka, performerka, eksperymentatorka, autorka instalacji, poszukiwaczka indywidualnych, awangardowych form ekspresji wokalnej. Inspiracją w jej działaniach artystycznych jest metoda pracy „Voice and Body” Zygmunta Molika oraz praca organiczna. W twórczości solowej jako medium wykorzystuje głównie głos i ciało. Współpracuje z muzykami sceny niezależnej. Współtworzy zespół Salimara, prowadzi i dyryguje Bydgoską Orkiestrą Improwizowaną. Jest autorką koncepcji laboratoriów badania ciała i głosu w improwizacji oraz pieśni z różnych regionów świata.
Absolwentka Edukacji Artystycznej w Zakresie Sztuki Muzycznej w klasie śpiewu i dyrygentury. Studentka kierunku Intermedia na ASP w Gdańsku oraz UAP w Poznaniu.
Dwukrotna stypendystka Prezydenta Miasta Bydgoszczy.
https://soundcloud.com/user-70716070
https://vimeo.com/user107594699
Maciej Zakrzewski (rocznik 1983) - fotograf, aktor, muzyk, nauczyciel, podróżnik, Absolwent Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (UAM). W szczególności i najchętniej fotografuje teatr, taniec oraz szeroko rozumiane działania performatywne. Pięciokrotny finalista oraz zeszłoroczny laureat głównej nagrody w Konkursie Fotografii Teatralnej, organizowanym przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, laureat Medalu Młodej Sztuki “Głosu Wielkopolskiego” 2018 r. Zamieszkały w Poznaniu, tworzy na terenie całego kraju.
www.foto-teatr.pl
Wystawę zrealizowano dzięki wsparciu finansowemu miasta Bydgoszczy / bydgoszcz.pl
//
Uczestnicy oprowadzania proszeni będą o zakrycie ust i nosa (maseczki, chusty, przyłbice) oraz włożenie rękawiczek ochronnych.
W trosce o Wasze i nasze bezpieczeństwo, ograniczyliśmy liczbę uczestników spotkania do 14 osób, prosimy o zapisy pod adresem bcs@horno.pl
Postacademism | Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
1 lipca (środa), 18:00
zapisy na bcs@horno.pl (liczba miejsc ograniczona)
//
Oprowadzający:
Anna Niestatek /fontAnna/ (rocznik 1991) - artystka dźwiękowa, wokalistka, dyrygentka, performerka, eksperymentatorka, autorka instalacji, poszukiwaczka indywidualnych, awangardowych form ekspresji wokalnej. Inspiracją w jej działaniach artystycznych jest metoda pracy „Voice and Body” Zygmunta Molika oraz praca organiczna. W twórczości solowej jako medium wykorzystuje głównie głos i ciało. Współpracuje z muzykami sceny niezależnej. Współtworzy zespół Salimara, prowadzi i dyryguje Bydgoską Orkiestrą Improwizowaną. Jest autorką koncepcji laboratoriów badania ciała i głosu w improwizacji oraz pieśni z różnych regionów świata.
Absolwentka Edukacji Artystycznej w Zakresie Sztuki Muzycznej w klasie śpiewu i dyrygentury. Studentka kierunku Intermedia na ASP w Gdańsku oraz UAP w Poznaniu.
Dwukrotna stypendystka Prezydenta Miasta Bydgoszczy.
https://soundcloud.com/user-70716070
https://vimeo.com/user107594699
Maciej Zakrzewski (rocznik 1983) - fotograf, aktor, muzyk, nauczyciel, podróżnik, Absolwent Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (UAM). W szczególności i najchętniej fotografuje teatr, taniec oraz szeroko rozumiane działania performatywne. Pięciokrotny finalista oraz zeszłoroczny laureat głównej nagrody w Konkursie Fotografii Teatralnej, organizowanym przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, laureat Medalu Młodej Sztuki “Głosu Wielkopolskiego” 2018 r. Zamieszkały w Poznaniu, tworzy na terenie całego kraju.
www.foto-teatr.pl
Wystawę zrealizowano dzięki wsparciu finansowemu miasta Bydgoszczy / bydgoszcz.pl
//
Uczestnicy oprowadzania proszeni będą o zakrycie ust i nosa (maseczki, chusty, przyłbice) oraz włożenie rękawiczek ochronnych.
W trosce o Wasze i nasze bezpieczeństwo, ograniczyliśmy liczbę uczestników spotkania do 14 osób, prosimy o zapisy pod adresem bcs@horno.pl
/media/blog/medium/fBCPideol9sJcbmY.png
oprowadzanie z udziałem artystów
1 lipca, 18:00
Poruszenia | spotkania sztuki i psychoanalizy
4 lipca, 14:00
vol. 3 / wokół wystawy Postacademism | Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
wiecej
Poruszenia. Spotkania sztuki i psychoanalizy
vol. 3 / wokół wystawy Postacademism - Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
4 lipca (sobota) 14:00
Prowadzenie: Elźbieta Marchlewicz i Maria Szuster
Uwaga! wstęp bezpłatny, zapisy: bcs@horno.pl
(max. 14 osób)
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli trzecie już spotkanie sztuki i psychoanalizy. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół dzieł na wystawie Postacademism Anny Niestatek i Macieja Zakrzewskiego. Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas.
Tym razem spotkamy się w przestrzeni galerii. Wystawa Postacademism wymaga bezpośredniego odbioru, instalacje dźwiękowe i przestrzenne trzeba poczuć, usłyszeć, dotknąć, doświadczyć. Uczestnicy spotkania proszeni będą o zakrycie ust i nosa (maseczki, chusty, przyłbice) oraz włożenie rękawiczek ochronnych.
W trosce o Państwa i nasze bezpieczeństwo, ograniczyliśmy liczbę uczestników spotkania do 14 osób, prosimy o zapisy pod adresem bcs@horno.pl
//
Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
vol. 3 / wokół wystawy Postacademism - Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
4 lipca (sobota) 14:00
Prowadzenie: Elźbieta Marchlewicz i Maria Szuster
Uwaga! wstęp bezpłatny, zapisy: bcs@horno.pl
(max. 14 osób)
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli trzecie już spotkanie sztuki i psychoanalizy. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół dzieł na wystawie Postacademism Anny Niestatek i Macieja Zakrzewskiego. Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas.
Tym razem spotkamy się w przestrzeni galerii. Wystawa Postacademism wymaga bezpośredniego odbioru, instalacje dźwiękowe i przestrzenne trzeba poczuć, usłyszeć, dotknąć, doświadczyć. Uczestnicy spotkania proszeni będą o zakrycie ust i nosa (maseczki, chusty, przyłbice) oraz włożenie rękawiczek ochronnych.
W trosce o Państwa i nasze bezpieczeństwo, ograniczyliśmy liczbę uczestników spotkania do 14 osób, prosimy o zapisy pod adresem bcs@horno.pl
//
Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/SGhTN85OZZmwJgii.png
Poruszenia | spotkania sztuki i psychoanalizy
4 lipca, 14:00
Postacademism - Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
16 czerwca 2020
wystawa
wiecej
POSTACADEMISM – Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
wystawa
16.06-11.07.2020 r.
Artystka postanowiła przymierzyć sylwetki i historie najznamienitszych przedstawicielek akademizmu w sztuce i muzyce. Tym samym zmierzyć się z tonalnością, sztywnym kanonem piękna sugerowanym przez zastałe w swych przekonaniach szkoły i uczelnie artystyczne oraz media. Dokonuje rozpoznania i retrospekcji, rozkładając możliwe do przybrania formy akademizmu na czynniki pierwsze. W gronie przymierzonych znalazły się m. in. Maria Callas, Grażyna Bacewicz, Frida Kahlo, Camille Claudel czy Sylvia Plath.
Wystawa obejmować będzie serię fotografii będących pastiszem kultowych, najbardziej zakodowanych w umyśle odbiorców klatek fotograficznych, wykonanych w technice natychmiastowej (polaroid peel-apart film oraz sx-70) oraz przy użyciu klasycznych materiałów światłoczułych (średni format). Na ekspozycję złożą się także instalacje oraz obiekty.
//
Anna Niestatek /fontAnna/ (rocznik 1991) - artystka dźwiękowa, wokalistka, dyrygentka, performerka, eksperymentatorka, autorka instalacji, poszukiwaczka indywidualnych, awangardowych form ekspresji wokalnej. Inspiracją w jej działaniach artystycznych jest metoda pracy „Voice and Body” Zygmunta Molika oraz praca organiczna. W twórczości solowej jako medium wykorzystuje głównie głos i ciało. Współpracuje z muzykami sceny niezależnej. Współtworzy zespół Salimara, prowadzi i dyryguje Bydgoską Orkiestrę Improwizowaną. Jest autorką koncepcji laboratoriów badania ciała i głosu w improwizacji oraz pieśni z różnych regionów świata.
Absolwentka Edukacji Artystycznej w Zakresie Sztuki Muzycznej w klasie śpiewu i dyrygentury. Studentka kierunku Intermedia na ASP w Gdańsku oraz UAP w Poznaniu.
Dwukrotna stypendystka Prezydenta Miasta Bydgoszczy.
https://soundcloud.com/user-70716070
https://vimeo.com/user107594699
Maciej Zakrzewski (rocznik 1983) - fotograf, aktor, muzyk, nauczyciel, podróżnik, Absolwent Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (UAM). W szczególności i najchętniej fotografuje teatr, taniec oraz szeroko rozumiane działania performatywne. Pięciokrotny finalista oraz zeszłoroczny laureat głównej nagrody w Konkursie Fotografii Teatralnej, organizowanym przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, laureat Medalu Młodej Sztuki “Głosu Wielkopolskiego” 2018 r. Zamieszkały w Poznaniu, tworzy na terenie całego kraju.
www.foto-teatr.pl
Wystawę zrealizowano dzięki wsparciu finansowemu miasta Bydgoszczy.
dokumentacja / fot. M. Zakrzewski
dokumentacja / fot. M. Zakrzewski
/media/blog/medium/ieNWrtGIjK0OZqoh.jpg
Postacademism - Anna Niestatek & Maciej Zakrzewski
16 czerwca 2020
Wykład online | dr Dorota Grubba-Thiede
2 czerwca, 16:00
Stanisław Horno-Popławski. Od poezji w kamieniu do feminizmu. Kontekst sztuki ziemi
wiecej
wykład dr Doroty Grubba-Thiede
2/06 (wtorek), 16:00
spotkanie online na platformie ZOOM, transmisja na FB
link wkrótce
Obcowanie z niejednorodną obfitością prac Stanisława Horno-Popławskiego (14 VII 1902-5 VI 1997) wprowadza w stan wyciszenia, refleksji nad kruchością i przemijalnością świata. Zwłaszcza późne rzeźby odarte są z ponadczasowej dumy, pulsując na granicy bytu i nicości, narodzin i obumierania, wzrostu i zaniku. Obiekty są niekiedy brutalnie doświadczone, „zranione" do samego wnętrza.
Sędziwy rzeźbiarz mawiał: „Nawróciłem się do antyku, ale takiego jaki jawi się on nam dzisiaj, a nie z czasów Peryklesa". Najbardziej inspirujące stały się dla niego zdruzgotane, naznaczone piętnem wieków torsy bez głowy i kończyn, twarze bez oczu, fryzy wyrwane hakami, obite na statkach, ponownie wyniesione na muzealnych „ołtarzach". Sięgał po kamienie nadwątlone w swojej trwałości, naznaczał metawrażliwością swojej ręki. Charakter „pisma" tych rzeźb jest najbardziej przejmującym aspektem jego twórczości, wyróżnikiem wśród wielu zjawisk sztuki.
W wykładzie położony będzie nacisk na ważną w oeuvre Stanisława Horno-Popławskiego ikonosferę dedykowaną losom kobiet.
Do dziś szepczącymi arcydziełami współczesnej rzeźby są np. Hadasa, Tehura (z lat 30.-60. XX w.), cykl Ranna Łączniczka (lata 60.-70.), Biała głowa (1980), wreszcie cały taoistyczny zbiór pt. Sen Kamienia, onirycznych, intuicyjnie archetypowych, symbolicznych a zarazem metakulturowych kobiecych głów, który rozwijał do ostatnich dni życia. Od najwcześniejszych lat proces twórczy artysta opierał o mnogość wędrówek i uważne obserwacje Ziemi, Powietrza, Ognia i Wody, co w wykładzie stanie się pretekstem do przypomnienia innych twórców z międzynarodowego obiegu sztuki, z kręgu land artu, arte-povera, odnoszących się do filozofii Rudolfa Steinera, wreszcie z feministycznym fenomenem Goddess Art [sztuką bogiń], rozwijanym m.in. przez Anę Mendietę od lat 70.
Sztuka bogiń ustanowiła miękką antytezę militaryzmu, patriarchalnej dominacji opartej o surowe prawa, wręcz kulturową hegemonię. Jak pisał Marcin Giżycki, u podstaw Goddess Art tkwi wiara, „że w kultach bogiń można znaleźć afirmację uniwersalnej kobiecości jako siły sprawczej w przyrodzie” . Uważnie analizując twórczość Stanisława Horno-Popławskiego, od pierwszej nagrodzonej rzeźby, portretu Antosi Grzymajło z Kalina (1928), do patrzącej w niebo onirycznej, archetypowej, przeskalowanej kamiennej formy z cyklu Sen Kamienia, rozpoznajemy antycypacyjne pierwiastki w sztuce mistrza kamiennej rzeźby współczesnej, poety rzeźby polskiej, który „kamienie nauczył śpiewać”.
Dekonstrukcje ugruntowanych przez wieki „rytuałów wojny”, ponawiane przez Stanisława Horno-Popławskiego w jego sztuce, poprzez wniknięcie w indywidualną historię, w problematykę przekraczającą biało czarną perspektywę: zwycięzca – podbity, dobry- zły, kierują ku problematyce ofiary i wartości indywidualnego życia na ziemi.
//
DOROTA GRUBBA-THIEDE: doktor nauk humanistycznych w zakresie historii sztuki (2009), magister Ochrony Dóbr Kultury (2000) i magister sztuki [na kierunku Rzeźba, 2005], absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, laureatka Konkursu gdańskiej Fundacji im. Dr Katarzyny Cieślak na najlepszą pracę doktorską i magisterską związaną z tematyką Pomorza, które to wyróżnienie otrzymała za napisaną pod kierunkiem prof. Jerzego Malinowskiego pracę magisterską pt. „Życie i twórczość Stanisława Horno-Popławskiego w kontekście sztuki XX wieku”.
Autorka miała zaszczyt poznać osobiście profesora Stanisława Horno-Popławskiego w czasie spotkań w 1997 r., w jego rodzinnym domu w Sopocie, do których doszło dzięki życzliwości P. Jolanty Ronczewskiej – córki artysty i P. Ingi Stanisławy Popławskiej – jego żony. Nagrodzony tekst, w którym autorka starała się zawrzeć bezcenne doświadczenia Rozmów z Artystą, został po redakcjach prof. Jerzego Malinowskiego i we współpracy z Rodziną Rzeźbiarza, wydany w w formie albumu-monografii pt. Stanisław Horno-Popławski (1902-1997) – Droga sztuki – sztuka drogi (2002, wydawca Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, publikacja towarzyszyła wystawie monograficznej pod tym samym tytułem, kuratorowanej przez autorkę).
Dorota Grubba-Thiede jest adiunktem w Zakładzie Historii i Teorii Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, członkinią Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata, oraz AICA Int. i AICA Sekcja Polska. Autorka wielu publikacji i wystaw.
2/06 (wtorek), 16:00
spotkanie online na platformie ZOOM, transmisja na FB
link wkrótce
Obcowanie z niejednorodną obfitością prac Stanisława Horno-Popławskiego (14 VII 1902-5 VI 1997) wprowadza w stan wyciszenia, refleksji nad kruchością i przemijalnością świata. Zwłaszcza późne rzeźby odarte są z ponadczasowej dumy, pulsując na granicy bytu i nicości, narodzin i obumierania, wzrostu i zaniku. Obiekty są niekiedy brutalnie doświadczone, „zranione" do samego wnętrza.
Sędziwy rzeźbiarz mawiał: „Nawróciłem się do antyku, ale takiego jaki jawi się on nam dzisiaj, a nie z czasów Peryklesa". Najbardziej inspirujące stały się dla niego zdruzgotane, naznaczone piętnem wieków torsy bez głowy i kończyn, twarze bez oczu, fryzy wyrwane hakami, obite na statkach, ponownie wyniesione na muzealnych „ołtarzach". Sięgał po kamienie nadwątlone w swojej trwałości, naznaczał metawrażliwością swojej ręki. Charakter „pisma" tych rzeźb jest najbardziej przejmującym aspektem jego twórczości, wyróżnikiem wśród wielu zjawisk sztuki.
W wykładzie położony będzie nacisk na ważną w oeuvre Stanisława Horno-Popławskiego ikonosferę dedykowaną losom kobiet.
Do dziś szepczącymi arcydziełami współczesnej rzeźby są np. Hadasa, Tehura (z lat 30.-60. XX w.), cykl Ranna Łączniczka (lata 60.-70.), Biała głowa (1980), wreszcie cały taoistyczny zbiór pt. Sen Kamienia, onirycznych, intuicyjnie archetypowych, symbolicznych a zarazem metakulturowych kobiecych głów, który rozwijał do ostatnich dni życia. Od najwcześniejszych lat proces twórczy artysta opierał o mnogość wędrówek i uważne obserwacje Ziemi, Powietrza, Ognia i Wody, co w wykładzie stanie się pretekstem do przypomnienia innych twórców z międzynarodowego obiegu sztuki, z kręgu land artu, arte-povera, odnoszących się do filozofii Rudolfa Steinera, wreszcie z feministycznym fenomenem Goddess Art [sztuką bogiń], rozwijanym m.in. przez Anę Mendietę od lat 70.
Sztuka bogiń ustanowiła miękką antytezę militaryzmu, patriarchalnej dominacji opartej o surowe prawa, wręcz kulturową hegemonię. Jak pisał Marcin Giżycki, u podstaw Goddess Art tkwi wiara, „że w kultach bogiń można znaleźć afirmację uniwersalnej kobiecości jako siły sprawczej w przyrodzie” . Uważnie analizując twórczość Stanisława Horno-Popławskiego, od pierwszej nagrodzonej rzeźby, portretu Antosi Grzymajło z Kalina (1928), do patrzącej w niebo onirycznej, archetypowej, przeskalowanej kamiennej formy z cyklu Sen Kamienia, rozpoznajemy antycypacyjne pierwiastki w sztuce mistrza kamiennej rzeźby współczesnej, poety rzeźby polskiej, który „kamienie nauczył śpiewać”.
Dekonstrukcje ugruntowanych przez wieki „rytuałów wojny”, ponawiane przez Stanisława Horno-Popławskiego w jego sztuce, poprzez wniknięcie w indywidualną historię, w problematykę przekraczającą biało czarną perspektywę: zwycięzca – podbity, dobry- zły, kierują ku problematyce ofiary i wartości indywidualnego życia na ziemi.
//
DOROTA GRUBBA-THIEDE: doktor nauk humanistycznych w zakresie historii sztuki (2009), magister Ochrony Dóbr Kultury (2000) i magister sztuki [na kierunku Rzeźba, 2005], absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, laureatka Konkursu gdańskiej Fundacji im. Dr Katarzyny Cieślak na najlepszą pracę doktorską i magisterską związaną z tematyką Pomorza, które to wyróżnienie otrzymała za napisaną pod kierunkiem prof. Jerzego Malinowskiego pracę magisterską pt. „Życie i twórczość Stanisława Horno-Popławskiego w kontekście sztuki XX wieku”.
Autorka miała zaszczyt poznać osobiście profesora Stanisława Horno-Popławskiego w czasie spotkań w 1997 r., w jego rodzinnym domu w Sopocie, do których doszło dzięki życzliwości P. Jolanty Ronczewskiej – córki artysty i P. Ingi Stanisławy Popławskiej – jego żony. Nagrodzony tekst, w którym autorka starała się zawrzeć bezcenne doświadczenia Rozmów z Artystą, został po redakcjach prof. Jerzego Malinowskiego i we współpracy z Rodziną Rzeźbiarza, wydany w w formie albumu-monografii pt. Stanisław Horno-Popławski (1902-1997) – Droga sztuki – sztuka drogi (2002, wydawca Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, publikacja towarzyszyła wystawie monograficznej pod tym samym tytułem, kuratorowanej przez autorkę).
Dorota Grubba-Thiede jest adiunktem w Zakładzie Historii i Teorii Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, członkinią Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata, oraz AICA Int. i AICA Sekcja Polska. Autorka wielu publikacji i wystaw.
il. Stanisław Horno-Popławski, Problem, 1982, fot. Jerzy Hajdul
/media/blog/medium/i3r5yeZbXMWurC1X.jpg
Wykład online | dr Dorota Grubba-Thiede
2 czerwca, 16:00
Stanisław Horno-Popławski
25 maja do 3 czerwca
wystawa pomników i rzeźby plenerowej
wiecej
Stanisław Horno-Popławski
wystawa rzeźb z kolekcji Bydgoskiego Centrum Sztuki
WYSTAWA PRZEDŁUŻONA DO 3/06
25.02-3.06 (z przerwą)
Pandemia przerwała wystawę naszego patrona, Stanisława Horno-Popławskiego. Galeria została zamknięta 12 marca, a rzeźby czekały na ponowne otwarcie naszych drzwi.
Od 25 maja do 3 czerwca możecie zobaczyć naszą urodzinową wystawę w nowych godzinach otwarcia. Zapraszamy od poniedziałku do piątku w godzinach od 12 do 17.
Prosimy o zachowanie wszelkich środków ostrożności zgodnie z nowym regulaminem.
Wprowadziliśmy dla Waszego i naszego bezpieczeństwa nowe zasady:
W budynku może przebywać maksymalnie 7 osób zwiedzających.
Należy zasłonić usta i nos (maseczki, chusty, przyłbice).
Należy zachować odległość min. 2 metrów od innych zwiedzających.
Nie ma możliwości zwiedzania grupowego, korzystania ze stanowisk VR oraz szatni.
Zapraszamy!
//
Na wystawie pokazujemy fragment naszej kolekcji rzeźb Stanisława Horno-Popławskiego. Przyglądamy się bliżej jego twórczości pomnikowej. Rzeźbom towarzyszą zdjęcia i wycinki prasowe z prywatnego archiwum artysty.
Stanisław Horno-Popławski (1902-1997):
W Warszawie Hornowskim symbolem jest pomnik Adama Mickiewicza – swoiste art deco wdzierające się niejako w siermiężny klimat socjalizmu Pałacu Kultury Nauki i Sztuki. Rzeźbiarski Białystok to perfekcyjne Praczki – najbardziej charakterystyczny element miejskich Plantów. Gdzieś w cieniu Praczek kryją się inne dowody geniuszu Horno: Chrystus na ołtarzu głównym, Matka Boska w ołtarzu zewnętrznym i Chrystus Dobry Pasterz na galerii dziedzińca kościoła św. Rocha. W Słupsku Horno-Popławski pozostawił po sobie pomnik Karola Szymanowskiego, w Bydgoszczy – monument Henryka Sienkiewicza w parku Jana Kochanowskiego oraz Pomnik Nieznanego Powstańca Wielkopolskiego.
wystawa rzeźb z kolekcji Bydgoskiego Centrum Sztuki
WYSTAWA PRZEDŁUŻONA DO 3/06
25.02-3.06 (z przerwą)
Pandemia przerwała wystawę naszego patrona, Stanisława Horno-Popławskiego. Galeria została zamknięta 12 marca, a rzeźby czekały na ponowne otwarcie naszych drzwi.
Od 25 maja do 3 czerwca możecie zobaczyć naszą urodzinową wystawę w nowych godzinach otwarcia. Zapraszamy od poniedziałku do piątku w godzinach od 12 do 17.
Prosimy o zachowanie wszelkich środków ostrożności zgodnie z nowym regulaminem.
Wprowadziliśmy dla Waszego i naszego bezpieczeństwa nowe zasady:
W budynku może przebywać maksymalnie 7 osób zwiedzających.
Należy zasłonić usta i nos (maseczki, chusty, przyłbice).
Należy zachować odległość min. 2 metrów od innych zwiedzających.
Nie ma możliwości zwiedzania grupowego, korzystania ze stanowisk VR oraz szatni.
Zapraszamy!
//
Na wystawie pokazujemy fragment naszej kolekcji rzeźb Stanisława Horno-Popławskiego. Przyglądamy się bliżej jego twórczości pomnikowej. Rzeźbom towarzyszą zdjęcia i wycinki prasowe z prywatnego archiwum artysty.
Stanisław Horno-Popławski (1902-1997):
W Warszawie Hornowskim symbolem jest pomnik Adama Mickiewicza – swoiste art deco wdzierające się niejako w siermiężny klimat socjalizmu Pałacu Kultury Nauki i Sztuki. Rzeźbiarski Białystok to perfekcyjne Praczki – najbardziej charakterystyczny element miejskich Plantów. Gdzieś w cieniu Praczek kryją się inne dowody geniuszu Horno: Chrystus na ołtarzu głównym, Matka Boska w ołtarzu zewnętrznym i Chrystus Dobry Pasterz na galerii dziedzińca kościoła św. Rocha. W Słupsku Horno-Popławski pozostawił po sobie pomnik Karola Szymanowskiego, w Bydgoszczy – monument Henryka Sienkiewicza w parku Jana Kochanowskiego oraz Pomnik Nieznanego Powstańca Wielkopolskiego.
/media/blog/medium/hUoMOP0VJRSyKqyp.png
Stanisław Horno-Popławski
25 maja do 3 czerwca
Sztuka Izolacji
do 30 czerwca
Konkurs dla artystek i artystów
wiecej
SZTUKA IZOLACJI
Konkurs dla artystek i artystów
zgłoszenia do 30.06.2020 r. | bcs@horno.pl
Gdy izolacja społeczna stała się warunkiem bezpieczeństwa, cała ludzka nadprodukcja, nadmiarowość przeniosła się do Internetu. Czas pandemii to trudny czas dla artystek i artystów. Pozbawieni często praw pracowniczych, ubezpieczenia zdrowotnego, stanęliście w obliczu niezwykle wymagającej sytuacji. Jako miejsce kultury, chcielibyśmy pośredniczyć w zapewnieniu kontaktu z odbiorcami i pomóc Wam przetrwać ten okres.
Zapraszamy artystki i artystów do nadsyłania prac o swoim doświadczeniu izolacji. Czym dla Was jest izolacja, czy wpłynęła na Waszą twórczość? Czekamy na prace o teraźniejszości, o dziwnej codzienności, ale również o przyszłości – o, miejmy nadzieję, lepszej „nowej normalności”.
Jak aplikować?
Czekamy na Wasze prace w dowolnej technice umożliwiającej prezentację online. Może to być np. fotografia rzeźby czy obrazu, szkic, ale również wideo czy projekt performensu.
Zgłoszenia przyjmujemy do 30 czerwca pod adresem bcs@horno.pl. W temacie wiadomości prosimy wpisać „Konkurs: Sztuka izolacji”.
Trzy wybrane przez nas prace otrzymają nagrody w wysokości:
Pełen regulamin konkursu: https://tiny.pl/77frx
Konkurs dla artystek i artystów
zgłoszenia do 30.06.2020 r. | bcs@horno.pl
Gdy izolacja społeczna stała się warunkiem bezpieczeństwa, cała ludzka nadprodukcja, nadmiarowość przeniosła się do Internetu. Czas pandemii to trudny czas dla artystek i artystów. Pozbawieni często praw pracowniczych, ubezpieczenia zdrowotnego, stanęliście w obliczu niezwykle wymagającej sytuacji. Jako miejsce kultury, chcielibyśmy pośredniczyć w zapewnieniu kontaktu z odbiorcami i pomóc Wam przetrwać ten okres.
Zapraszamy artystki i artystów do nadsyłania prac o swoim doświadczeniu izolacji. Czym dla Was jest izolacja, czy wpłynęła na Waszą twórczość? Czekamy na prace o teraźniejszości, o dziwnej codzienności, ale również o przyszłości – o, miejmy nadzieję, lepszej „nowej normalności”.
Czekamy na Wasze prace w dowolnej technice umożliwiającej prezentację online. Może to być np. fotografia rzeźby czy obrazu, szkic, ale również wideo czy projekt performensu.
Zgłoszenia przyjmujemy do 30 czerwca pod adresem bcs@horno.pl. W temacie wiadomości prosimy wpisać „Konkurs: Sztuka izolacji”.
Załączniki nie powinny przekraczać 10MB. W przypadku większych plików cyfrowych prosimy o przesłanie załączników przez Wetransfer.
Trzy wybrane przez nas prace otrzymają nagrody w wysokości:
- I miejsca 3000,00 zł
- II miejsce 2000,00 zł
- III miejsce 1000,00 zł
Pełen regulamin konkursu: https://tiny.pl/77frx
/media/blog/medium/jWahQdVwafV5R4tv.png
Sztuka Izolacji
do 30 czerwca
Regulamin konkursu
19 maja 2020
dostępny również pod adresem: https://tiny.pl/77frx
wiecej
REGULAMIN
Załącznik nr 1
SZTUKA IZOLACJI
Konkurs dla artystek i artystów
zgłoszenia do 30.06.2020 r. | bcs@horno.pl
Gdy izolacja społeczna stała się warunkiem bezpieczeństwa, cała ludzka nadprodukcja, nadmiarowość przeniosła się do Internetu. Czas pandemii to trudny czas dla artystek i artystów. Pozbawieni często praw pracowniczych, ubezpieczenia zdrowotnego, stanęliście w obliczu niezwykle wymagającej sytuacji. Jako miejsce kultury, chcielibyśmy pośredniczyć w zapewnieniu kontaktu z odbiorcami i pomóc Wam przetrwać ten okres.
Zapraszamy artystki i artystów do nadsyłania prac o swoim doświadczeniu izolacji. Czym dla Was jest izolacja, czy wpłynęła na Waszą twórczość? Czekamy na prace o teraźniejszości, o dziwnej codzienności, ale również o przyszłości – o, miejmy nadzieję, lepszej „nowej normalności”.
Jak aplikować?
Czekamy na Wasze prace w dowolnej technice umożliwiającej prezentację online. Może to być np. fotografia rzeźby czy obrazu, szkic, ale również wideo czy projekt performensu.
Zgłoszenia przyjmujemy do 30 czerwca pod adresem bcs@horno.pl. W temacie wiadomości prosimy wpisać „Konkurs: Sztuka izolacji”.
Trzy wybrane przez nas prace otrzymają nagrody w wysokości:
Załącznik nr 2
Klauzula RODO w stosunku do uczestników Konkursu „SZTUKA IZOLACJI”
- Organizatorem konkursu “SZTUKA IZOLACJI” (dalej: Konkurs) jest Fundacja Take Care, ul. Fordońska 248G, 85-766 Bydgoszcz, NIP 5542920604, REGON 341404963, email: bcs@horno.pl, zwana dalej Organizatorem.
- W Konkursie mogą uczestniczyć wyłącznie osoby pełnoletnie, posiadający pełną zdolność do czynności prawnych (dalej Uczestnik/ Uczestnicy).
- Celem Konkursu jest wyłonienie prac, które zostaną zaprezentowane online jako galeria o nazwie “SZTUKA IZOLACJI” (dalej: Galeria). Galeria dostępna będzie od dnia 5 lipca 2020 r. do dnia 17 lipca 2020 r. na stronach internetowych Bydgoskiego Centrum Sztuki:
- WWW: bcs.bydgoszcz.pl
- FACEBOOK: facebook.com/bcs.horno
- Organizator zastrzega sobie możliwość zmiany terminu udostępnienia Galerii ze względu na okoliczności pozostające poza kontrolą Organizatora, a w szczególności, ze względu na sytuację epidemiczną i pandemiczną wywołaną wirusem
SARS CoV-19. - Szczegółowy opis tematu Konkursu stanowi Załącznik nr 1 do niniejszego Regulaminu.
- Uczestnicy zobowiązują się do zgłaszania prac wyłącznie drogą elektroniczną. Prace nadsyłane w innej formie nie zostaną przyjęte.
- Konkurs ma charakter otwarty, jeden Uczestnik może zgłosić do Konkursu tylko jedną Pracę. Praca musi spełniać następujące warunki techniczne:
- Zgłoszenie musi zostać wysłana na adres poczty elektronicznej bcs@horno.pl,
- Rozmiar pliku z Pracą wysłany jako załącznik może wynosić maksymalnie 10MB,
- Pliki większe niż 10MB muszą zostać przesłane za pośrednictwem serwisu WeTransfer (https://wetransfer.com/), podczas udostępniania pliku za pośrednictwem serwisu WeTransfer należy oznaczyć plik tak, by umożliwiał on identyfikację autora,
- Dopuszczalne formaty: JPG, JPEG, PNG, PDF, MOV, MP4, AVI.
- Zgłoszenia do Konkursu będą przyjmowane do dnia 30.06.2020 r. Ogłoszenie listy Prac wybranych w Konkursie do zaprezentowania w Galerii nastąpi w dniu 05.07.2020 r. Organizator zastrzega sobie prawo do wydłużenia tych terminów, o czym poinformuje za pośrednictwem stron internetowych wskazanych w pkt. 3 Regulaminu.
- W celu zgłoszenia udziału w Konkursie należy przesłać wiadomość ze zgłoszeniem wyłącznie drogą mailową na adres bcs@horno.pl, dopisując w temacie wiadomości “Konkurs: Sztuka izolacji”. W treści wiadomości muszą znaleźć się:
- Załącznik z Pracą konkursową o rozmiarze nie większym niż 10MB lub link do Pracy konkursowej w serwisie WeTransfer (https://wetransfer.com/) – zgodnie z wytycznymi wskazanymi w pkt. 7 Regulaminu,
- Biogram Uczestnika,
- Dane kontaktowe Uczestnika.
- Organizator poinformuje zgłaszającego drogą mailową o przyjęciu zgłoszenia. Zgłoszenia niepełne i/lub nieprawidłowe nie będą akceptowane, a Organizator nie ma obowiązku wzywania do ich uzupełnienia czy poprawienia. Organizator może wyrazić zgodę na późniejsze uzupełnienie lub poprawienie zgłoszenia nadesłanego w terminie.
- W celu uzyskania dodatkowych informacji o pracy zgłoszonej do Konkursu, Organizator zastrzega sobie prawo do kontaktu z wybranymi Uczestnikami i ustalenia indywidualnych zasad prezentacji prac konkursowych.
- Wszystkie prawidłowe zgłoszenia nadesłane w terminie wskazanym w pkt. 8 niniejszego Regulaminu wezmą udział w Konkursie, w ramach którego jury powołane przez Organizatora dokona wyboru prac, które zostaną zaprezentowane w Galerii online “SZTUKA IZOLACJI”. Spośród prac jury wskaże prace, które zajęły 3 (trzy) pierwsze miejsca (I miejsce, II miejsce oraz III miejsce). Werdykt jury jest ostateczny i nie przysługuje od niego odwołanie.
- Prace zgłoszone do Konkursu muszą stanowić utwór, do którego zgłaszającemu je Uczestnikowi Konkursu przysługują pełne autorskie prawa majątkowe i autorskie prawa osobiste, bez jakichkolwiek ograniczeń, oraz które nie mogą naruszać jakichkolwiek praw osób trzecich ani obowiązujących przepisów prawa. Uczestnik zgłaszający prace do Konkursu ponosi pełną odpowiedzialność za naruszenie praw osób trzecich i zobowiązany jest do zaspokojenia wszelkich roszczeń zgłoszonych w tym zakresie wobec Organizatora. Uczestnik niniejszym zwalnia Organizatora z wszelkiej odpowiedzialności za ww. naruszenia.
- Zgłoszenie udziału w Konkursie jest jednoznaczne z zaakceptowaniem niniejszego Regulaminu. Naruszenie postanowień Regulaminu może prowadzić do wykluczenia z udziału w Konkursie, co następuje decyzją Organizatora.
- Zgłoszenie pracy do Konkursu jest jednoznaczne z wyrażeniem zgody Uczestnika na utrwalanie, powielanie zapisu Pracy/Prac tylko i wyłącznie w celach rozstrzygnięcia Konkursu.
- Uczestnik Konkursu, którego praca została wytypowana do zaprezentowania w Galerii jako taka, która zajęła jedno z 3 (trzech) pierwszych miejsc, o których mowa w pkt. 12, udzieli Organizatorowi niewyłącznej, nieograniczonej terytorialnie i czasowo licencji do zgłoszonych Prac. Udzielenie licencji następuje odpłatnie, a honorarium zostało określone w pkt. 17 niniejszego Regulaminu i obejmuje wszystkie pola eksploatacji znane w dniu zawarcia umowy, w szczególności: publiczne wystawienie prac; powielanie i utrwalanie prac dowolną techniką, w tym digitalizowanie; wprowadzanie utworów do pamięci komputera oraz sieci publicznej Internet; zwielokrotnianie utrwalonych egzemplarzy prac w postaci folderów informacyjnych oraz innych materiałów promocyjnych oraz wydawnictw Organizatora i podmiotów współpracujących z Organizatorem. Organizator zastrzega możliwość rozszerzenia katalogu pól eksploatacji w umowie licencyjnej, o której mowa w pkt. 17 niniejszego Regulaminu.
- Uczestnikom Konkursu, których prace zajęły 3 (trzy) pierwsze miejsca, przysługiwać będzie honorarium w wysokości: I miejsce 3000,00 zł brutto, II miejsce 2000,00 zł brutto, III miejsce 1000,00 zł brutto. Podstawą do wypłacenia honorarium będzie umowa licencyjna oraz wystawiony przez Uczestnika rachunek.
- W uzasadnionych wypadkach Organizator uprawniony jest do zmiany niniejszego Regulaminu, w tym ogłoszonych terminów, jak również w wypadkach gdy przeprowadzenie Konkursu stanie się niemożliwe lub też poważnie utrudnione, w tym w szczególności ze względu na okoliczności pozostające poza kontrolą Organizatora, a w szczególności, ze względu na sytuację epidemiczną i pandemiczną wywołaną wirusem SARS CoV-19. Konkurs może zostać odwołany przez Organizatora, o czym powiadomi on niezwłocznie poprzez zamieszczenie stosownego ogłoszenia na stronach internetowych wskazanych w pkt. 3 niniejszego Regulaminu.
- Wszelkie uwagi i reklamacje dotyczące przebiegu Konkursu należy zgłaszać pocztą elektroniczną na adres e-mail: bcs@horno.pl lub pocztą tradycyjną na adres Organizatora (Fundacja Take Care, ul. Fordońska 248 G, 85-766 Bydgoszcz). Reklamacje zostaną rozpatrzone w terminie 14 dni od dnia otrzymania (decyduje data wysłania odpowiedzi na reklamację przez Organizatora). Odpowiedź na reklamację zostanie przesłana na adres e-mail, z którego wysłana została reklamacja, a w wypadku reklamacji przysłanej pocztą tradycyjną – na adres nadawcy lub inny wskazany w reklamacji jako adres do korespondencji.
- Administratorem danych osobowych Uczestników jest Organizator. Dane osobowe będą przetwarzane w celu przeprowadzenia Konkursu, korzystania z udzielonej licencji oraz publikacji prac w Galerii online. Podanie danych jest dobrowolne, ale konieczne w celu zgłoszenia uczestnictwa w Konkursie. Dane osobowe Uczestników będą przetwarzane do czasu przedawnienia roszczeń związanych z Konkursem lub do czasu wygaśnięcia udzielonych licencji i przedawnienia roszczeń z tego tytułu.
- Pełna treść klauzuli informacyjnej dotyczącej zasad przetwarzania danych osobowych uczestników przez Organizatora stanowi Załącznik nr 2 do niniejszego Regulaminu. Uczestnicy mają obowiązek zapoznania się z tą klauzulą i potwierdzenie tego faktu w treści formularza zgłoszeniowego.
- Zmiana Regulaminu ogłaszana będzie na stronach internetowych wskazanych w pkt.3 Regulaminu.
Załącznik nr 1
SZTUKA IZOLACJI
Konkurs dla artystek i artystów
zgłoszenia do 30.06.2020 r. | bcs@horno.pl
Gdy izolacja społeczna stała się warunkiem bezpieczeństwa, cała ludzka nadprodukcja, nadmiarowość przeniosła się do Internetu. Czas pandemii to trudny czas dla artystek i artystów. Pozbawieni często praw pracowniczych, ubezpieczenia zdrowotnego, stanęliście w obliczu niezwykle wymagającej sytuacji. Jako miejsce kultury, chcielibyśmy pośredniczyć w zapewnieniu kontaktu z odbiorcami i pomóc Wam przetrwać ten okres.
Zapraszamy artystki i artystów do nadsyłania prac o swoim doświadczeniu izolacji. Czym dla Was jest izolacja, czy wpłynęła na Waszą twórczość? Czekamy na prace o teraźniejszości, o dziwnej codzienności, ale również o przyszłości – o, miejmy nadzieję, lepszej „nowej normalności”.
Czekamy na Wasze prace w dowolnej technice umożliwiającej prezentację online. Może to być np. fotografia rzeźby czy obrazu, szkic, ale również wideo czy projekt performensu.
Zgłoszenia przyjmujemy do 30 czerwca pod adresem bcs@horno.pl. W temacie wiadomości prosimy wpisać „Konkurs: Sztuka izolacji”.
Załączniki nie powinny przekraczać 10MB. W przypadku większych plików cyfrowych prosimy o przesłanie załączników przez Wetransfer.
Trzy wybrane przez nas prace otrzymają nagrody w wysokości:
- I miejsca 3000,00 zł
- II miejsce 2000,00 zł
- III miejsce 1000,00 zł
Załącznik nr 2
Klauzula RODO w stosunku do uczestników Konkursu „SZTUKA IZOLACJI”
- Administratorem danych osobowych uczestnika Konkursu w rozumieniu przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) dalej „RODO”, jest Fundacja Take Care, ul. Fordońska 248G, 85-766 Bydgoszcz, NIP 5542920604, REGON 341404963.
- Dane osobowe osoby biorącej udział w konkursie będą przetwarzane w celu przeprowadzenia i promocji Konkursu „SZTUKA IZOLACJI” poprzez opublikowanie nazwiska Uczestnika Konkursu w przypadku otrzymania nagrody lub wyróżnienia w konkursie. Podstawą prawną przetwarzania danych osobowych w tej sytuacji jest udzielona zgoda (art.6 ust. 1lit.a RODO); w celu ustalenia lub dochodzenia ewentualnych roszczeń lub obrony przed takimi roszczeniami przez Administratora – podstawą prawną przetwarzania danych jest prawnie uzasadniony interes Administratora ( art.6 ust.1 lit. F RODO)
- Podanie danych osobowych przez Uczestnika Konkursu jest dobrowolne, ale niezbędne w celu wzięcia przez Uczestnika udziału w Konkursie.
- Dane osobowe Uczestnika Konkursu nie będą udostępniane podmiotom trzecim.
- Dane będą przetwarzane do momentu wycofania przez Uczestnika Konkursu zgody na przetwarzanie danych osobowych lub upływu okresu przedawnienia roszczeń.
- Uczestnikowi Konkursu przysługuje prawo dostępu do swoich danych oraz prawo żądania ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia ich przetwarzania lub prawo do wycofania zgody w dowolnym momencie poprzez podany kontakt do Administratora.
- Ponadto uczestnikowi konkursu przysługuje prawo wniesienia skargi do organu nadzorczego zajmującego się ochroną danych osobowych – Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.
/media/blog/medium/FmAJNdFF8AiPrO86.png
Regulamin konkursu
19 maja 2020
Poruszenia Na Łączach
25 kwietnia (sobota), 14:00
spotkania sztuki i psychoanalizy | spotkanie online wokół wystawy Horno-Popławskiego
wiecej
Poruszenia Na Łączach
spotkania sztuki i psychoanalizy
spotkanie online
wokół wystawy Stanisława Horno-Popławskiego
25/04 (sobota), 14:00-15:30
prowadzenie: Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli drugie spotkanie sztuki i psychoanalizy. Będzie to okazja do dyskusji wokół prezentowanej w Bydgoskim Centrum Sztuki wystawy rzeźb Stanisława Horno -Popławskiego. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
Ze względu na okoliczności pandemii spotkamy się online za pośrednictwem platformy Zoom: https://us02web.zoom.us/j/86022591794?pwd=MW1FdmZ2RlNKWjNNNm9kaW1sTU1XUT09
Wystarczy kliknąć i dołączyć do spotkania. Link będzie aktywny w ciągu całego spotkania, czyli do godziny 15:30.
W trosce o lepszy odbiór, prosimy osoby, które dołączą w trakcie spotkania o wyłączenie mikrofonów. Sugerujemy włączenie mikrofonu w momencie włączania się do dyskusji.
W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.Poruszenia Na Łączach
spotkania sztuki i psychoanalizy
spotkanie online
wokół wystawy Stanisława Horno-Popławskiego
25/04 (sobota), 14:00-15:30
prowadzenie: Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli drugie spotkanie sztuki i psychoanalizy. Będzie to okazja do dyskusji wokół prezentowanej w Bydgoskim Centrum Sztuki wystawy rzeźb Stanisława Horno -Popławskiego. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
Ze względu na okoliczności pandemii spotkamy się online za pośrednictwem platformy Zoom.
UWAGA! wstęp via ZOOM / link wkrótce (wystarczy kliknąć i dołączyć do spotkania)
W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
spotkania sztuki i psychoanalizy
spotkanie online
wokół wystawy Stanisława Horno-Popławskiego
25/04 (sobota), 14:00-15:30
prowadzenie: Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli drugie spotkanie sztuki i psychoanalizy. Będzie to okazja do dyskusji wokół prezentowanej w Bydgoskim Centrum Sztuki wystawy rzeźb Stanisława Horno -Popławskiego. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
Ze względu na okoliczności pandemii spotkamy się online za pośrednictwem platformy Zoom: https://us02web.zoom.us/j/86022591794?pwd=MW1FdmZ2RlNKWjNNNm9kaW1sTU1XUT09
Wystarczy kliknąć i dołączyć do spotkania. Link będzie aktywny w ciągu całego spotkania, czyli do godziny 15:30.
W trosce o lepszy odbiór, prosimy osoby, które dołączą w trakcie spotkania o wyłączenie mikrofonów. Sugerujemy włączenie mikrofonu w momencie włączania się do dyskusji.
W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.Poruszenia Na Łączach
spotkania sztuki i psychoanalizy
spotkanie online
wokół wystawy Stanisława Horno-Popławskiego
25/04 (sobota), 14:00-15:30
prowadzenie: Elżbieta Marchlewicz i Maria Szuster
//
Pragniemy Państwa zaprosić na Poruszenia, czyli drugie spotkanie sztuki i psychoanalizy. Będzie to okazja do dyskusji wokół prezentowanej w Bydgoskim Centrum Sztuki wystawy rzeźb Stanisława Horno -Popławskiego. Spotkanie pozwoli nam na podzielenie się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
Myślimy o „Spotkaniach…” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas. Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas - dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
Ze względu na okoliczności pandemii spotkamy się online za pośrednictwem platformy Zoom.
UWAGA! wstęp via ZOOM / link wkrótce (wystarczy kliknąć i dołączyć do spotkania)
W razie trudności lub pytań prosimy o kontakt mailowy maria.szuster@gmail.com
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/ptE00uy4E8Z7djMF.png
Poruszenia Na Łączach
25 kwietnia (sobota), 14:00
Pierwszy numer "Biuletynu Rzeźby"
27 marca 2020
Zapraszamy do lektury (link we wpisie).
wiecej
https://issuu.com/bydgoskiecentrumsztuki/docs/biuletyn_rzezbybcs_a4_2018__1_
/media/blog/medium/HCeFTlgHVqeAv0hw.jpg
Pierwszy numer "Biuletynu Rzeźby"
27 marca 2020
Kolorowanki
Do dzieła!
Zapraszamy do pobrania kolorowanek na podstawie obrazów z wystawy "Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego"
(wpis aktualizowany na bieżąco)
wiecej
Jeśli chcecie otrzymać plik w wysokiej jakości, napiszcie wiadomość na adres bcs@horno.pl.
Kolorowanki zaprojektowała Joanna Witek.
Kolorowanki zaprojektowała Joanna Witek.
/media/blog/medium/xAgkyTYRc9T7jA20.jpg
Kolorowanki
Do dzieła!
OPEN CALL
do 30 kwietnia
Zapraszamy do współpracy przy drugim numerze "Biuletynu Rzeźby"!
wiecej
Ogłaszamy open call do drugiego numeru „Biuletynu Rzeźby”!
Zapraszamy do współpracy wszystkich pasjonatów sztuki, a w szczególności współczesnej rzeźby i instalacji artystycznej.
Czekamy na Wasze propozycje tekstów do działów:
- Wokół rzeźby
- Nowe technologie
- Z notatnika kolekcjonera
- Sztuka młodych
- Rozmowy o rzeźbie
Na Wasze teksty czekamy do 30 kwietnia 2020 roku pod adresem: bcs@horno.pl.
Prosimy o artykuły o maksymalnej objętości 10 000 znaków (ze spacjami) oraz o dołączenie krótkiego biogramu (maks. 5–6 zdań) oraz oświadczenia o treści: "Oświadczam, iż jestem autorką/autorem artykułu o tytule "...", oraz że artykuł ten jest wolny od wad prawnych i praw osób trzecich, nie był wcześniej publikowany i nie został przesłany redakcji innego czasopisma. W momencie jego publikacji autorskie prawa majątkowe przekazuję Fundacji Take Care. Ponadto oświadczam, że wszelkie materiały graficzne załączone do ww. artykułu wolne są od praw osób trzecich i mogą zostać użyte przy publikacji artykułu bez naruszenia praw osób trzecich. Oświadczam, że w razie naruszenia praw osób trzecich czy to w odniesieniu do artykułu, czy do materiałów graficznych ponoszę pełną odpowiedzialność za te naruszenia."
Redakcja zastrzega sobie prawo do wprowadzania zmian w przyjętych do publikacji tekstach. Autorzy tekstów wybranych do numeru otrzymają honorarium w wysokości 180 złotych brutto.
Do klawiatur, drodzy miłośnicy!
Pierwszy numer dostępny na naszej stronie.
Zapraszamy do współpracy wszystkich pasjonatów sztuki, a w szczególności współczesnej rzeźby i instalacji artystycznej.
Czekamy na Wasze propozycje tekstów do działów:
- Wokół rzeźby
- Nowe technologie
- Z notatnika kolekcjonera
- Sztuka młodych
- Rozmowy o rzeźbie
Na Wasze teksty czekamy do 30 kwietnia 2020 roku pod adresem: bcs@horno.pl.
Prosimy o artykuły o maksymalnej objętości 10 000 znaków (ze spacjami) oraz o dołączenie krótkiego biogramu (maks. 5–6 zdań) oraz oświadczenia o treści: "Oświadczam, iż jestem autorką/autorem artykułu o tytule "...", oraz że artykuł ten jest wolny od wad prawnych i praw osób trzecich, nie był wcześniej publikowany i nie został przesłany redakcji innego czasopisma. W momencie jego publikacji autorskie prawa majątkowe przekazuję Fundacji Take Care. Ponadto oświadczam, że wszelkie materiały graficzne załączone do ww. artykułu wolne są od praw osób trzecich i mogą zostać użyte przy publikacji artykułu bez naruszenia praw osób trzecich. Oświadczam, że w razie naruszenia praw osób trzecich czy to w odniesieniu do artykułu, czy do materiałów graficznych ponoszę pełną odpowiedzialność za te naruszenia."
Redakcja zastrzega sobie prawo do wprowadzania zmian w przyjętych do publikacji tekstach. Autorzy tekstów wybranych do numeru otrzymają honorarium w wysokości 180 złotych brutto.
Do klawiatur, drodzy miłośnicy!
Pierwszy numer dostępny na naszej stronie.
/media/blog/medium/ccnFmSwSvE4YjCOa.png
OPEN CALL
do 30 kwietnia
Stanisław Horno-Popławski
25 lutego, 18:00
wystawa rzeźb z kolekcji BCS
wiecej
Stanisław Horno-Popławski
wystawa rzeźb z kolekcji Bydgoskiego Centrum Sztuki
25.02 - 14.03.2020
wernisaż 25/02 18:00
finisaż podczas 3. urodzin BCS 14/03
Patronat: Polskie Radio PiK
Na wystawie pokażemy fragment naszej kolekcji rzeźb Stanisława Horno-Popławskiego. Przyjrzymy się bliżej jego twórczości pomnikowej. Rzeźbom towarzyszyć będą zdjęcia i wycinki prasowe z archiwum artysty oraz pamiątki zebrane przez Aleksandra Dętkosia, ucznia naszego patrona.
Stanisław Horno-Popławski (1902-1997):
W Warszawie Hornowskim symbolem jest pomnik Adama Mickiewicza – swoiste art deco wdzierające się niejako w siermiężny klimat socjalizmu Pałacu Kultury Nauki i Sztuki. Rzeźbiarski Białystok to perfekcyjne Praczki – najbardziej charakterystyczny element miejskich Plantów. Gdzieś w cieniu Praczek kryją się inne dowody geniuszu Horno: Chrystus na ołtarzu głównym, Matka Boska w ołtarzu zewnętrznym i Chrystus Dobry Pasterz na galerii dziedzińca kościoła św. Rocha. W Słupsku Horno-Popławski pozostawił po sobie pomnik Karola Szymanowskiego, w Bydgoszczy – monument Henryka Sienkiewicza w parku Jana Kochanowskiego oraz Pomnik Nieznanego Powstańca Wielkopolskiego.
wystawa rzeźb z kolekcji Bydgoskiego Centrum Sztuki
25.02 - 14.03.2020
wernisaż 25/02 18:00
finisaż podczas 3. urodzin BCS 14/03
Patronat: Polskie Radio PiK
Na wystawie pokażemy fragment naszej kolekcji rzeźb Stanisława Horno-Popławskiego. Przyjrzymy się bliżej jego twórczości pomnikowej. Rzeźbom towarzyszyć będą zdjęcia i wycinki prasowe z archiwum artysty oraz pamiątki zebrane przez Aleksandra Dętkosia, ucznia naszego patrona.
Stanisław Horno-Popławski (1902-1997):
W Warszawie Hornowskim symbolem jest pomnik Adama Mickiewicza – swoiste art deco wdzierające się niejako w siermiężny klimat socjalizmu Pałacu Kultury Nauki i Sztuki. Rzeźbiarski Białystok to perfekcyjne Praczki – najbardziej charakterystyczny element miejskich Plantów. Gdzieś w cieniu Praczek kryją się inne dowody geniuszu Horno: Chrystus na ołtarzu głównym, Matka Boska w ołtarzu zewnętrznym i Chrystus Dobry Pasterz na galerii dziedzińca kościoła św. Rocha. W Słupsku Horno-Popławski pozostawił po sobie pomnik Karola Szymanowskiego, w Bydgoszczy – monument Henryka Sienkiewicza w parku Jana Kochanowskiego oraz Pomnik Nieznanego Powstańca Wielkopolskiego.
/media/blog/medium/KKyepfnQnoz5MKvl.jpg
Stanisław Horno-Popławski
25 lutego, 18:00
wernisaż | Stanisław Horno-Popławski
25 lutego
fotorelacja
wiecej
Bardzo dziękujemy wszystkim gościom za przybycie na wernisaż naszej urodzinowej wystawy Stanisława Horno-Popławskiego.
Jako że pokazujemy na niej pomniki i rzeźbę plenerową Horno, na wernisażu nie mogło zabraknąć Pana Aleksandra Dętkosia - ucznia Horno i wykonawcy jego bydgoskich pomników - Henryka Sienkiewicza oraz Pomnika Nieznanego Powstańca Wielkopolskiego.
Zapraszamy na wystawę do 14 marca.
/media/blog/medium/U6ryrgcyflgmHfWW.JPG
wernisaż | Stanisław Horno-Popławski
25 lutego
Między Ścianą Płaczu a Murem Bezpieczeństwa
18 lutego (wtorek) 17:30
konflikt izraelsko-palestyński w sztukach wizualnych / wykład / dr Magdalena Maciudzińska-Kamczycka
wiecej
18 lutego (wtorek) 17:30
wykład | wstęp wolny
Między Ścianą Płaczu a Murem Bezpieczeństwa: konflikt izraelsko-palestyński w sztukach wizualnych
Prowadzenie: dr Magdalena Maciudzińska-Kamczycka
//
Magdalena Maciudzińska-Kamczycka
Adiunktka w Katedrze Historii Sztuki XX wieku w Europie Środkowej i na Emigracji przy Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Studia magisterskie i doktoranckie ukończyła w Instytucie Historii Sztuki UAM w Poznaniu. Zajmuje się problemem reprezentacji judaizmu w sztuce antycznej oraz zagadnieniami współczesnej kultury wizualnej. Autorka monografii Żydzi i judaizm w zwierciadle sztuki antycznej, Warszawa 2014; współredaktorka tomu (Nie)chciana tożsamość, Toruń 2016.
fot. Thomas Struth, Silwan, East Jerusalem, fotografia z 2009 roku
https://www.facebook.com/events/2509027822704697/
wykład | wstęp wolny
Między Ścianą Płaczu a Murem Bezpieczeństwa: konflikt izraelsko-palestyński w sztukach wizualnych
Prowadzenie: dr Magdalena Maciudzińska-Kamczycka
//
Magdalena Maciudzińska-Kamczycka
Adiunktka w Katedrze Historii Sztuki XX wieku w Europie Środkowej i na Emigracji przy Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Studia magisterskie i doktoranckie ukończyła w Instytucie Historii Sztuki UAM w Poznaniu. Zajmuje się problemem reprezentacji judaizmu w sztuce antycznej oraz zagadnieniami współczesnej kultury wizualnej. Autorka monografii Żydzi i judaizm w zwierciadle sztuki antycznej, Warszawa 2014; współredaktorka tomu (Nie)chciana tożsamość, Toruń 2016.
fot. Thomas Struth, Silwan, East Jerusalem, fotografia z 2009 roku
https://www.facebook.com/events/2509027822704697/
/media/blog/medium/CndBqJvyhj2ozeaJ.jpg
Między Ścianą Płaczu a Murem Bezpieczeństwa
18 lutego (wtorek) 17:30
Okiem Historii Sztuki
semestr II / 2020
cykl wykładów / wstęp wolny
wiecej
18/02 (wtorek) 17:30 Między Ścianą Płaczu a Murem Bezpieczeństwa: konflikt izraelsko-palestyński w sztukach wizualnych / dr Magdalena Maciudzińska-Kamczycka
24/03 (wtorek) 17:30 Sześćdziesięciu, i więcej, milionom: atlantycki handel uprowadzonymi mieszkańcami Afryki w sztuce / Jacek Zwierzyński
22/04 (środa) 17:30 Stanisław Horno-Popławski: od poezji w kamieniu do feminizmu. Kontekst sztuki ziemi / dr Dorota Grubba-Thiede
23/05 (sobota) 14:00 Ciałem we władzę: radykalna sztuka feministyczna / dr Katarzyna Lewandowska
3/06 (środa) 17:30 Znaczenia tęczy: od sztuki średniowiecza do homoerotycznych semantyk kontrkultury. Teorie Susan Sontag / dr Dorota Grubba-Thiede
kuratorka cyklu: Natalia Pichłacz
24/03 (wtorek) 17:30 Sześćdziesięciu, i więcej, milionom: atlantycki handel uprowadzonymi mieszkańcami Afryki w sztuce / Jacek Zwierzyński
22/04 (środa) 17:30 Stanisław Horno-Popławski: od poezji w kamieniu do feminizmu. Kontekst sztuki ziemi / dr Dorota Grubba-Thiede
23/05 (sobota) 14:00 Ciałem we władzę: radykalna sztuka feministyczna / dr Katarzyna Lewandowska
3/06 (środa) 17:30 Znaczenia tęczy: od sztuki średniowiecza do homoerotycznych semantyk kontrkultury. Teorie Susan Sontag / dr Dorota Grubba-Thiede
kuratorka cyklu: Natalia Pichłacz
/media/blog/medium/bhOCtZfiN5mYVEHJ.png
Okiem Historii Sztuki
semestr II / 2020
„Twój Vincent” z wprowadzeniem Anny Kluzy
13 lutego, 17:00
wstęp wolny, liczba miejsc ograniczona
wiecej
13 lutego, 17:00
Pokaz filmu „Twój Vincent” z wprowadzeniem Anny Kluzy
wstęp wolny, liczba miejsc ograniczona
REŻYSERIA: Dorota Kobiela, Hugh Welchman
PRODUCENT: BreakThru Films, Trademark Films
(+12)
Anna Kluza pracuje jako malarka animatorka dla wytwórni filmowej BreakThru Films. Wyzwaniem dla niej był udział w tworzeniu nominowanego do Oscara filmu „Twój Vincent" („Loving Vincent” 2017), pierwszej na świecie pełnometrażowej animacji malarskiej. Anna Kluza miała ogromny wpływ na realizację tego filmu jako supervisorka, projektantka klatek kluczowych i malarka animatorka. Jest także autorką obrazu z odwracającym się Vincentem van Goghiem, który stał się ikoną produkcji – znalazł się na plakatach, bilbordach promujących film, widzieliśmy go także w zwiastunie.
Pokaz filmu „Twój Vincent” z wprowadzeniem Anny Kluzy
wstęp wolny, liczba miejsc ograniczona
REŻYSERIA: Dorota Kobiela, Hugh Welchman
PRODUCENT: BreakThru Films, Trademark Films
(+12)
Anna Kluza pracuje jako malarka animatorka dla wytwórni filmowej BreakThru Films. Wyzwaniem dla niej był udział w tworzeniu nominowanego do Oscara filmu „Twój Vincent" („Loving Vincent” 2017), pierwszej na świecie pełnometrażowej animacji malarskiej. Anna Kluza miała ogromny wpływ na realizację tego filmu jako supervisorka, projektantka klatek kluczowych i malarka animatorka. Jest także autorką obrazu z odwracającym się Vincentem van Goghiem, który stał się ikoną produkcji – znalazł się na plakatach, bilbordach promujących film, widzieliśmy go także w zwiastunie.
/media/blog/medium/A79pxbFsmx7y8Dzp.jpg
„Twój Vincent” z wprowadzeniem Anny Kluzy
13 lutego, 17:00
Karawana Opowieści
8 lutego (sobota), 12:00
Karawana Opowieści przedstawia: Jak pokonać olbrzyma? Baśnie polskie
spotkanie dla dzieci
wiecej
Karawana Opowieści przedstawia: Jak pokonać olbrzyma? Baśnie polskie
spotkanie dla dzieci, wstęp wolny
zapisy bcs@horno.pl
Opowiada i muzykę gra: Szymon Góralczyk z grupy Karawana Opowieści
Nasze spotkanie z opowieściami to podróż wzdłuż Wisły. Wspólnie będziemy odkrywać tajemnice polskich baśni i legend. Jak powstała ta potężna rzeka, która płynie z gór aż do morza? Jak powstały bociany? Co zrobić kiedy spotkamy olbrzyma, który chce nas zjeść? Jak go pokonać? Zabierzemy Was do świata wyobraźni, gdzie wszystko jest możliwe, a przygody emocjonujące.
spotkanie dla dzieci, wstęp wolny
zapisy bcs@horno.pl
Opowiada i muzykę gra: Szymon Góralczyk z grupy Karawana Opowieści
Nasze spotkanie z opowieściami to podróż wzdłuż Wisły. Wspólnie będziemy odkrywać tajemnice polskich baśni i legend. Jak powstała ta potężna rzeka, która płynie z gór aż do morza? Jak powstały bociany? Co zrobić kiedy spotkamy olbrzyma, który chce nas zjeść? Jak go pokonać? Zabierzemy Was do świata wyobraźni, gdzie wszystko jest możliwe, a przygody emocjonujące.
/media/blog/medium/V0Yk3gvDSyLDkwJs.png
Karawana Opowieści
8 lutego (sobota), 12:00
Poruszenia | NOWY CYKL
8 lutego (sobota), 14:30
wstęp wolny
wiecej
NOWY CYKL SPOTKAŃ | Poruszenia. Spotkania sztuki i psychoanalizy
1. spotkanie | wokół wystawy C(i)ałoistnienia | Anna Kluza i Alina Kluza-Kaja
8 lutego (sobota) 14:30
Prowadzenie: Elźbieta Marchlewicz i Maria Szuster
wstęp wolny
Zapraszamy na cykl spotkań sztuki i psychoanalizy, podczas których będzie okazja do dyskusji wokół wystaw prezentowanych w Bydgoskim Centrum Sztuki. Spotkania będą okazją do podzielenia się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
Myślimy o „Poruszeniach” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas.
Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas- dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
1. spotkanie | wokół wystawy C(i)ałoistnienia | Anna Kluza i Alina Kluza-Kaja
8 lutego (sobota) 14:30
Prowadzenie: Elźbieta Marchlewicz i Maria Szuster
wstęp wolny
Zapraszamy na cykl spotkań sztuki i psychoanalizy, podczas których będzie okazja do dyskusji wokół wystaw prezentowanych w Bydgoskim Centrum Sztuki. Spotkania będą okazją do podzielenia się z innymi odbiorem, rozumieniem i skojarzeniami wokół przedstawianych dzieł.
Myślimy o „Poruszeniach” jak o możliwości pobycia razem we wspólnej przestrzeni między dziełem a nieświadomością każdego z nas.
Jesteśmy przekonane, że przez całe życie zwracamy się ku innym. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w twórczości artystycznej. Uważamy, że w sztuce są pokazywane i twórczo przekształcane procesy, które zachodzą w każdym z nas- dzięki temu wszyscy możemy być odbiorcami.
Spotkanie odbiorcy ze sztuką jest zawsze spotkaniem nieświadomości dzieła artystycznego z naszą nieświadomością. W takiej przestrzeni może wyłonić się znaczenie, którego wcześniej nie było - PORUSZENIE.
Chcemy z Państwem porozmawiać o sztuce jako okazji do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Zapraszamy.
//
ELŻBIETA MARCHLEWICZ jest psychoterapeutką psychoanalityczną, członkiem nadzwyczajnym Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Wcześniej szkoliła się i pracowała w nurcie psychoterapii integratywnej. Interesuje się wczesną relacją matki z dzieckiem i wpływem przekazu transgeneracyjnego oraz jego przejawami w pracy psychoterapeutycznej. Pracuje z osobami dorosłymi i parami.
MARIA SZUSTER jest psychoterapeutką psychoanalityczną i superwizorem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej oraz kandydatką Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i parami. Interesuje się możliwościami badania nieświadomości oraz zjawiskami z pogranicza psychoanalizy i codziennego funkcjonowania.
/media/blog/medium/pwzP92CfOiSozNND.jpg
Poruszenia | NOWY CYKL
8 lutego (sobota), 14:30
Bajkowe ferie
28 stycznia - 8 lutego
wstęp wolny, obowiązują zapisy
wiecej
Bajkowe ferie
28/01 (wtorek) i 30/01 (czwartek) BAJKOTERAPIA 16:00-17:00
4/02 (wtorek) i 6/02 (czwartek) BAJKOMALARSTWO 11:30-13:30
8/02 Karawana Opowieści, 12:00
wstęp wolny, obowiązują zapisy (na Karawanę Opowieści bez zapisów)
(bcs@horno.pl - w mailu proszę napisać datę zajęć, imię opiekuna/ki, imię i nazwisko oraz wiek dziecka)
liczba miejsc ograniczona (grupy 15-osobowe)
UWAGA! Można zapisać się na wszystkie zajęcia, ponieważ każdego dnia będzie inny program.
28/01 (wtorek) i 30/01 (czwartek) 16:00-17:00
BAJKOTERAPIA: Relaks i edukacja z wykorzystaniem bajek i baśni. Dzięki tej formie zajęć dziecko poznaje kulturę, obyczaje, uczy się rozumieć świat, a także rozwija wyobraźnię i pogłębia zainteresowania. Bajkoterapia może być również stosowana w celach terapeutycznych - wyzwala różne emocje, pozwala odreagować napięcie oraz zaspokajać podstawowe potrzeby. Pozwala spojrzeć na problem dziecka z innej strony.
Wspólna lektura bajek i analiza przedstawionych w nich wydarzeń przyczynia się do uspokojenia dziecka, zredukowania problemów emocjonalnych i wspiera jego rozwój. Bajki nie tylko rozwijają wyobraźnię dziecka. Kształtują również jego wrażliwość i pomagają w wyrażaniu uczuć.
Prowadzenie | Marta Salomon – pedagog z wykształcenia, pasji i zamiłowania. Od kilku lat spełnia się pracując z dziećmi. Obecnie pracuje w żłobku.
//
4/02 (wtorek) i 6/02 (czwartek) 11:30-13:30
BAJKOMALARSTWO - zajęcia plastyczne dla dzieci od 6. roku życia
Prowadzenie: Agnieszka Markowska - konserwatorka dzieł sztuki, nauczycielka plastyki i zajęć artystycznych
//
8 lutego, 12:00
Karawana Opowieści przedstawia: Jak pokonać olbrzyma? Baśnie polskie
spotkanie dla dzieci, wstęp wolny
Opowiada i muzykę gra: Szymon Góralczyk z grupy Karawana Opowieści
Nasze spotkanie z opowieściami to podróż wzdłuż Wisły. Wspólnie będziemy odkrywać tajemnice polskich baśni i legend. Jak powstała ta potężna rzeka, która płynie z gór aż do morza? Jak powstały bociany? Co zrobić kiedy spotkamy olbrzyma, który chce nas zjeść? Jak go pokonać? Zabierzemy Was do świata wyobraźni, gdzie wszystko jest możliwe, a przygody emocjonujące.
28/01 (wtorek) i 30/01 (czwartek) BAJKOTERAPIA 16:00-17:00
4/02 (wtorek) i 6/02 (czwartek) BAJKOMALARSTWO 11:30-13:30
8/02 Karawana Opowieści, 12:00
wstęp wolny, obowiązują zapisy (na Karawanę Opowieści bez zapisów)
(bcs@horno.pl - w mailu proszę napisać datę zajęć, imię opiekuna/ki, imię i nazwisko oraz wiek dziecka)
liczba miejsc ograniczona (grupy 15-osobowe)
UWAGA! Można zapisać się na wszystkie zajęcia, ponieważ każdego dnia będzie inny program.
28/01 (wtorek) i 30/01 (czwartek) 16:00-17:00
BAJKOTERAPIA: Relaks i edukacja z wykorzystaniem bajek i baśni. Dzięki tej formie zajęć dziecko poznaje kulturę, obyczaje, uczy się rozumieć świat, a także rozwija wyobraźnię i pogłębia zainteresowania. Bajkoterapia może być również stosowana w celach terapeutycznych - wyzwala różne emocje, pozwala odreagować napięcie oraz zaspokajać podstawowe potrzeby. Pozwala spojrzeć na problem dziecka z innej strony.
Wspólna lektura bajek i analiza przedstawionych w nich wydarzeń przyczynia się do uspokojenia dziecka, zredukowania problemów emocjonalnych i wspiera jego rozwój. Bajki nie tylko rozwijają wyobraźnię dziecka. Kształtują również jego wrażliwość i pomagają w wyrażaniu uczuć.
Prowadzenie | Marta Salomon – pedagog z wykształcenia, pasji i zamiłowania. Od kilku lat spełnia się pracując z dziećmi. Obecnie pracuje w żłobku.
//
4/02 (wtorek) i 6/02 (czwartek) 11:30-13:30
BAJKOMALARSTWO - zajęcia plastyczne dla dzieci od 6. roku życia
Prowadzenie: Agnieszka Markowska - konserwatorka dzieł sztuki, nauczycielka plastyki i zajęć artystycznych
//
8 lutego, 12:00
Karawana Opowieści przedstawia: Jak pokonać olbrzyma? Baśnie polskie
spotkanie dla dzieci, wstęp wolny
Opowiada i muzykę gra: Szymon Góralczyk z grupy Karawana Opowieści
Nasze spotkanie z opowieściami to podróż wzdłuż Wisły. Wspólnie będziemy odkrywać tajemnice polskich baśni i legend. Jak powstała ta potężna rzeka, która płynie z gór aż do morza? Jak powstały bociany? Co zrobić kiedy spotkamy olbrzyma, który chce nas zjeść? Jak go pokonać? Zabierzemy Was do świata wyobraźni, gdzie wszystko jest możliwe, a przygody emocjonujące.
/media/blog/medium/AkWxUQgHX8JHszIX.png
Bajkowe ferie
28 stycznia - 8 lutego
C(i)ałoistnienia | Anna Kluza i Alina Kaja-Kluza
24 stycznia, 18:30
wystawa 24.01-23.02.2020
wiecej
C(i)ałoistnienia
Anna Kluza i Alina Kluza-Kaja
malarstwo | rzeźba | animacja
24.01-23.02.2020
wernisaż 24 stycznia (piątek), 18:30
FB: https://www.facebook.com/events/456719881693390/
Urodziły się 17 czerwca w 1985 roku w Czarnkowie. Razem uczęszczały do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, a potem studiowały na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Realizują się artystycznie głównie w malarstwie i rzeźbie. Anna i Alina tworzą w oryginalnej, niespotykanej technice, która pozwala ich obrazom „wychodzić” w przestrzeń i zyskiwać trzeci wymiar, a także zaglądać w głąb wyrzeźbionych ciał.
„W oparciu o technologię rzeźbiarską opracowaną przez Alinę, wykorzystujemy w twórczości barwione włókno lniane, materiał zaczerpnięty z natury, która jest nam bliska. Włókno lniane, utwardzone, tworzy delikatną skorupę na wzór chitynowego pancerza. Materiał zarazem utwardzany i barwiony daje wiele możliwości.”
Anna pracuje jako malarka animatorka dla wytwórni filmowej BreakThru Films. Wyzwaniem dla niej był udział w tworzeniu nominowanego do Oscara filmu „Twój Vincent" („Loving Vincent” 2017), pierwszej na świecie pełnometrażowej animacji malarskiej. Anna miała ogromny wpływ na realizację tego filmu jako supervisorka, projektantka klatek kluczowych i malarka animatorka. Jest także autorką obrazu z odwracającym się Vincentem van Goghiem, który stał się ikoną produkcji – znalazł się na plakatach, bilbordach promujących film, widzieliśmy go także w zwiastunie.
Obecnie współpracuje z paryską wytwórnią filmową Easy Tiger, gdzie z reżyserką Florą Molinie Deruy pracują nad filmem krótkometrażowym „Vilains”. W filmie stosują technikę malarstwa olejnego, gdzie na każdą sekundę filmu składa się osiem obrazów namalowanych farbami olejnymi na podobraziu. Na wystawie pokażemy obrazy z filmu oraz przedpremierowo fragment animacji.
Alina zajmuje się malarstwem, rzeźbą, realizuje także projekty statuetek, płaskorzeźb i medali. Zaprojektowała i wykonała między innymi statuetkę „Mistrza” - nagrodę poetycką Przyjaciół Miasta Sopot oraz „Orfeusza” - nagrodę literacką Muzeum K. I. Gałczyńskiego w Praniu. W Malborku i Bydgoszczy można podziwiać przestrzenne makiety przedstawiające te miasta w dawnych dziejach, wyrzeźbione przez Alinę i jej męża na podstawie starych map, ilustracji i fotografii.
na zdj. Alina Kluza-Kaja, Ja - Ty.1
Anna Kluza i Alina Kluza-Kaja
malarstwo | rzeźba | animacja
24.01-23.02.2020
wernisaż 24 stycznia (piątek), 18:30
FB: https://www.facebook.com/events/456719881693390/
Urodziły się 17 czerwca w 1985 roku w Czarnkowie. Razem uczęszczały do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, a potem studiowały na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Realizują się artystycznie głównie w malarstwie i rzeźbie. Anna i Alina tworzą w oryginalnej, niespotykanej technice, która pozwala ich obrazom „wychodzić” w przestrzeń i zyskiwać trzeci wymiar, a także zaglądać w głąb wyrzeźbionych ciał.
„W oparciu o technologię rzeźbiarską opracowaną przez Alinę, wykorzystujemy w twórczości barwione włókno lniane, materiał zaczerpnięty z natury, która jest nam bliska. Włókno lniane, utwardzone, tworzy delikatną skorupę na wzór chitynowego pancerza. Materiał zarazem utwardzany i barwiony daje wiele możliwości.”
Anna pracuje jako malarka animatorka dla wytwórni filmowej BreakThru Films. Wyzwaniem dla niej był udział w tworzeniu nominowanego do Oscara filmu „Twój Vincent" („Loving Vincent” 2017), pierwszej na świecie pełnometrażowej animacji malarskiej. Anna miała ogromny wpływ na realizację tego filmu jako supervisorka, projektantka klatek kluczowych i malarka animatorka. Jest także autorką obrazu z odwracającym się Vincentem van Goghiem, który stał się ikoną produkcji – znalazł się na plakatach, bilbordach promujących film, widzieliśmy go także w zwiastunie.
Obecnie współpracuje z paryską wytwórnią filmową Easy Tiger, gdzie z reżyserką Florą Molinie Deruy pracują nad filmem krótkometrażowym „Vilains”. W filmie stosują technikę malarstwa olejnego, gdzie na każdą sekundę filmu składa się osiem obrazów namalowanych farbami olejnymi na podobraziu. Na wystawie pokażemy obrazy z filmu oraz przedpremierowo fragment animacji.
Alina zajmuje się malarstwem, rzeźbą, realizuje także projekty statuetek, płaskorzeźb i medali. Zaprojektowała i wykonała między innymi statuetkę „Mistrza” - nagrodę poetycką Przyjaciół Miasta Sopot oraz „Orfeusza” - nagrodę literacką Muzeum K. I. Gałczyńskiego w Praniu. W Malborku i Bydgoszczy można podziwiać przestrzenne makiety przedstawiające te miasta w dawnych dziejach, wyrzeźbione przez Alinę i jej męża na podstawie starych map, ilustracji i fotografii.
na zdj. Alina Kluza-Kaja, Ja - Ty.1
/media/blog/medium/uxpulLZU1xQpZFsI.jpg
C(i)ałoistnienia | Anna Kluza i Alina Kaja-Kluza
24 stycznia, 18:30
Zakopiańczyk nad morzem. O pomnikach Hasiora
18 stycznia (sobota) 14:00
wykład Jacka Gernata (UAM), wstęp wolny
wiecej
WYKŁAD
Zakopiańczyk nad morzem. O pomnikach Władysława Hasiora raz jeszcze | Jacek Gernat (UAM)
wstęp wolny
wykład z cyklu „Okiem Historyka Sztuki”
W twórczości pomnikowej Władysława Hasiora – Zakopiańczyka, artysty z gór, ważne miejsce zajmują pomniki i rzeźby plenerowe zaprojektowane przez niego dla miast na Wybrzeżu. Należą do nich: projekt zespołu pomników na Westerplatte z 1963, projekty szklanego pomnika „Tym, co w morzu”, sporządzane przez rzeźbiarza w różnych wariantach (przewidywanych m.in. dla Gdyni i Szczecina) od ok. 1964 r., wreszcie spektakularny pomnik „Tym, którzy walczyli o polskość i wolność ziem Pomorza” w Koszalinie, jedyny zrealizowany pomorski monument Hasiora z lat 1977-1980, inspirowany wcześniejszą kompozycją plenerową Ogniste ptaki ze Szczecina (1975-1980).
W wymowie ideowej tych prac odnaleźć można liczne odwołania do motywów morskich, marynistycznych, jak również – szczególnie w pomniku koszalińskim – do wykreowanej przez propagandę PRL wizji historii „wyzwalania” ziem Pomorza przez Polaków w 1945 r., obecnej również w wielu innych pomnikach fundowanych przez komunistyczną władzę dla pomorskich miast. Zarazem wysokie walory artystyczne i wieloznaczność kreacji artysty wykraczają poza ów propagandowy kontekst, sprawiając, że „morskie” i pomorskie pomniki Hasiora stały się dla niego polem realizacji nowatorskich pomysłów o znacznie bardziej uniwersalnej wymowie.
JACEK GERNAT – historyk sztuki, doktorant w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przygotowywana przez niego pod kierunkiem prof. dr. hab. Tadeusza J. Żuchowskiego dysertacja doktorska dotyczy działalności rzeźbiarskich rodzin Klahrów, Kutzerów i Thammów w XVIII-XX w. na obszarze Hrabstwa Kłodzkiego i przyległych terenów Śląska. Jego zainteresowania obejmują rzeźbę okresu baroku i XIX-XX w. oraz rzeźbę współczesną, m.in. twórczość Władysława Hasiora, architekturę XX w.
Zakopiańczyk nad morzem. O pomnikach Władysława Hasiora raz jeszcze | Jacek Gernat (UAM)
wstęp wolny
wykład z cyklu „Okiem Historyka Sztuki”
W wymowie ideowej tych prac odnaleźć można liczne odwołania do motywów morskich, marynistycznych, jak również – szczególnie w pomniku koszalińskim – do wykreowanej przez propagandę PRL wizji historii „wyzwalania” ziem Pomorza przez Polaków w 1945 r., obecnej również w wielu innych pomnikach fundowanych przez komunistyczną władzę dla pomorskich miast. Zarazem wysokie walory artystyczne i wieloznaczność kreacji artysty wykraczają poza ów propagandowy kontekst, sprawiając, że „morskie” i pomorskie pomniki Hasiora stały się dla niego polem realizacji nowatorskich pomysłów o znacznie bardziej uniwersalnej wymowie.
JACEK GERNAT – historyk sztuki, doktorant w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przygotowywana przez niego pod kierunkiem prof. dr. hab. Tadeusza J. Żuchowskiego dysertacja doktorska dotyczy działalności rzeźbiarskich rodzin Klahrów, Kutzerów i Thammów w XVIII-XX w. na obszarze Hrabstwa Kłodzkiego i przyległych terenów Śląska. Jego zainteresowania obejmują rzeźbę okresu baroku i XIX-XX w. oraz rzeźbę współczesną, m.in. twórczość Władysława Hasiora, architekturę XX w.
/media/blog/medium/nRsRSLD9pBJteG9P.jpg
Zakopiańczyk nad morzem. O pomnikach Hasiora
18 stycznia (sobota) 14:00
Wypleć sobie dwie tace
11 stycznia, 10:00
Warsztaty wyplatania z wikliny z Serfentą
wiecej
11.01.2020 (sobota) 10:00-13:00
Warsztaty wyplatania z wikliny z Serfentą
bilety w cenie 135 zł
przy zapisach obowiązuje opłata za warsztaty
zapisy bcs@horno.pl
cykl WARSZTATOWNIA
Zapraszamy na spotkanie z wikliną – wspaniałym materiałem o wielu możliwościach! Każdy uczestnik warsztatów pod okiem profesjonalnego instruktora pozna podstawowe sploty i wykona dwie tace, które zabierze ze sobą do domu.
Zapewniamy nie tylko materiały i narzędzia, ale również relaks, odpoczynek przy pracy rąk i miłą atmosferę!
Warsztaty wyplatania z wikliny z Serfentą
bilety w cenie 135 zł
przy zapisach obowiązuje opłata za warsztaty
zapisy bcs@horno.pl
cykl WARSZTATOWNIA
Zapraszamy na spotkanie z wikliną – wspaniałym materiałem o wielu możliwościach! Każdy uczestnik warsztatów pod okiem profesjonalnego instruktora pozna podstawowe sploty i wykona dwie tace, które zabierze ze sobą do domu.
Zapewniamy nie tylko materiały i narzędzia, ale również relaks, odpoczynek przy pracy rąk i miłą atmosferę!
/media/blog/medium/y7dL7hNeXBdg894S.jpg
Wypleć sobie dwie tace
11 stycznia, 10:00
Propagandowy język współczesnej architektury
3 grudnia, 17:30
wykład dr Emilii Ziółek (UMK), wstęp wolny
wiecej
Propagandowy język współczesnej architektury
Prowadzenie | dr Emilia Ziółkowska (UMK)
3 grudnia, 17:30
wstęp wolny
wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
Wykorzystywanie architektury jako narzędzia propagandy, mającej wpływać na postawy, opinie i uczucia odbiorców, było obecne niemalże we wszystkich kulturach na przestrzeni dziejów, niezależnie od modelu sprawowania władzy, o czym świadczą chociażby piramidy faraonów, wersalska rezydencja Ludwika XIV, monumentalne gmachy państwowe III Rzeszy i krajów Związku Radzieckiego lub współczesna odbudowa zburzonych przez komunistów cerkwi zainicjowana przez Władimira Putina.
Jak trafnie zauważył Winston Churchill „najpierw my kształtujemy nasze budynki, a później to one kształtują nas”. Architektura ma niebywałą zdolność oddziaływania na użytkowników przestrzeni publicznej, wpływając na zachowania prospołeczne, poczucie więzi i tożsamości, a także mogąc stać się nośnikiem propagandowych treści, manifestacją idei politycznych, symbolem władzy opiekującej się swoimi obywatelami, ucieleśnieniem tradycji narodowej, potęgi i awansu cywilizacyjnego państwa.
Propagandowy przekaz można dostrzec w wielu współczesnych realizacjach, powstających jako rezultat rywalizacji wysoko rozwiniętych państw na polu architektury: Chin, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Arabii Saudyjskiej, Korei Południowej, Japonii i USA.
Najbardziej spektakularne budowle biją rekordy pod względem wysokości, gabarytów, futurystycznej formy, nowoczesnych rozwiązań technicznych. Wyrastające niczym grzyby po deszczu drapacze chmur, budzące zdumienie zespoły biznesowo-mieszkalne wzniesione na sztucznych wyspach czy ekologiczne miasta zakładane od podstaw na pustyni pokazują, że wczorajsze utopie dziś stają się rzeczywistością. Propagandową rolę pełnią również rezydencje meksykańskich karteli narkotykowych, pawilony wystawowe, będące wizytówką kraju na arenie międzynarodowej czy siedziby ambasad, stanowiące istotny element strategii marketingowej w dyplomacji.
___________________
Prowadzenie: dr Emilia Ziółkowska – absolwentka historii sztuki na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, adiunkt w Katedrze Historii Sztuki XX wieku w Europie Środkowej i na Emigracji przy Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Jej główne zainteresowania badawcze to historia architektury nowoczesnej, przede wszystkim dziewiętnastowiecznej, a także społeczno-kulturowy wymiar architektury i urbanistyki.
zdj. Wspaniała wieża Centralnej Telewizji Chińskiej, plakat propagandowy z Północnej Korei pokazany w 2013 na wystawie "Piękna Przyszłość" zorganizowanej przez Koryo Group.
Prowadzenie | dr Emilia Ziółkowska (UMK)
3 grudnia, 17:30
wstęp wolny
wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
Wykorzystywanie architektury jako narzędzia propagandy, mającej wpływać na postawy, opinie i uczucia odbiorców, było obecne niemalże we wszystkich kulturach na przestrzeni dziejów, niezależnie od modelu sprawowania władzy, o czym świadczą chociażby piramidy faraonów, wersalska rezydencja Ludwika XIV, monumentalne gmachy państwowe III Rzeszy i krajów Związku Radzieckiego lub współczesna odbudowa zburzonych przez komunistów cerkwi zainicjowana przez Władimira Putina.
Jak trafnie zauważył Winston Churchill „najpierw my kształtujemy nasze budynki, a później to one kształtują nas”. Architektura ma niebywałą zdolność oddziaływania na użytkowników przestrzeni publicznej, wpływając na zachowania prospołeczne, poczucie więzi i tożsamości, a także mogąc stać się nośnikiem propagandowych treści, manifestacją idei politycznych, symbolem władzy opiekującej się swoimi obywatelami, ucieleśnieniem tradycji narodowej, potęgi i awansu cywilizacyjnego państwa.
Propagandowy przekaz można dostrzec w wielu współczesnych realizacjach, powstających jako rezultat rywalizacji wysoko rozwiniętych państw na polu architektury: Chin, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Arabii Saudyjskiej, Korei Południowej, Japonii i USA.
Najbardziej spektakularne budowle biją rekordy pod względem wysokości, gabarytów, futurystycznej formy, nowoczesnych rozwiązań technicznych. Wyrastające niczym grzyby po deszczu drapacze chmur, budzące zdumienie zespoły biznesowo-mieszkalne wzniesione na sztucznych wyspach czy ekologiczne miasta zakładane od podstaw na pustyni pokazują, że wczorajsze utopie dziś stają się rzeczywistością. Propagandową rolę pełnią również rezydencje meksykańskich karteli narkotykowych, pawilony wystawowe, będące wizytówką kraju na arenie międzynarodowej czy siedziby ambasad, stanowiące istotny element strategii marketingowej w dyplomacji.
___________________
Prowadzenie: dr Emilia Ziółkowska – absolwentka historii sztuki na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, adiunkt w Katedrze Historii Sztuki XX wieku w Europie Środkowej i na Emigracji przy Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Jej główne zainteresowania badawcze to historia architektury nowoczesnej, przede wszystkim dziewiętnastowiecznej, a także społeczno-kulturowy wymiar architektury i urbanistyki.
zdj. Wspaniała wieża Centralnej Telewizji Chińskiej, plakat propagandowy z Północnej Korei pokazany w 2013 na wystawie "Piękna Przyszłość" zorganizowanej przez Koryo Group.
/media/blog/medium/YIypNIfC6SDgXuTR.jpg
Propagandowy język współczesnej architektury
3 grudnia, 17:30
Dorota Buczkowska | Okoliczności
29 listopada, 18:30
wystawa 29.11.2019 - 18.01.2020
wiecej
Okoliczności | Dorota Buczkowska
malarstwo & rzeźba
wernisaż 29.11.2019 (piątek), 18:30 (wstęp wolny)
29.11.2019 - 18.01.2020
kuratorka | Anna Fronckiewicz-Spodnik / ARTISNOW
Istotnym elementem twórczości Doroty Buczkowskiej jest dostrzeganie iluzji, której wszyscy ulegamy. Iluzja ta polega na przyjmowaniu tego, co widzimy jako tego, czym to w istocie jest.
Na wystawie “Okoliczności” prezentowane są obrazy i przestrzenne obiekty z blachy. Wielkoformatowe blachy przypominają pogniecione kartki, które artystka traktuje jako szkic w poszukiwaniu formy prezentowanej na obrazach. Są jednocześnie rzeźbą, malarstwem i instalacją.
Proces twórczy poddany jest intuicyjnym gestom, bez kontroli i nadmiernej analizy intelektualnej. Artystka daje się prowadzić własnym emocjom i odczuciom, a powstała w ten sposób forma jest otwarta, niedopowiedziana, abstrakcyjna.
To, co nieświadome i niewidoczne, zaczyna być widoczne. Z pustki wyłania się pełnia.
______________________
Dorota Buczkowska (ur. 1971 w Warszawie) | Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (Konserwacja i Restauracja Sztuki 1991-1998, Rzeźba 1999-2003), na Uniwersytecie Warszawskim (Gender Studies 1998-1999) i w Villa Arson École Nationale Supérieure D'art w Nicei (2004).
Prace artystki znajdują się w kolekcjach: Fundacja Sztuki Polskiej ING, Kolekcja PKO S.A, Kolekcja Zachęta, Narodowa Kolekcja Sztuki, Muzeum Rzeźby w Marl, Kolekcja Miasta Wiedeń, MoBy Museum Tel Aviv, Centre National des Arts Plastiques Villa Arson, Nicea.
malarstwo & rzeźba
wernisaż 29.11.2019 (piątek), 18:30 (wstęp wolny)
29.11.2019 - 18.01.2020
kuratorka | Anna Fronckiewicz-Spodnik / ARTISNOW
Istotnym elementem twórczości Doroty Buczkowskiej jest dostrzeganie iluzji, której wszyscy ulegamy. Iluzja ta polega na przyjmowaniu tego, co widzimy jako tego, czym to w istocie jest.
Na wystawie “Okoliczności” prezentowane są obrazy i przestrzenne obiekty z blachy. Wielkoformatowe blachy przypominają pogniecione kartki, które artystka traktuje jako szkic w poszukiwaniu formy prezentowanej na obrazach. Są jednocześnie rzeźbą, malarstwem i instalacją.
Proces twórczy poddany jest intuicyjnym gestom, bez kontroli i nadmiernej analizy intelektualnej. Artystka daje się prowadzić własnym emocjom i odczuciom, a powstała w ten sposób forma jest otwarta, niedopowiedziana, abstrakcyjna.
To, co nieświadome i niewidoczne, zaczyna być widoczne. Z pustki wyłania się pełnia.
______________________
Dorota Buczkowska (ur. 1971 w Warszawie) | Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (Konserwacja i Restauracja Sztuki 1991-1998, Rzeźba 1999-2003), na Uniwersytecie Warszawskim (Gender Studies 1998-1999) i w Villa Arson École Nationale Supérieure D'art w Nicei (2004).
Prace artystki znajdują się w kolekcjach: Fundacja Sztuki Polskiej ING, Kolekcja PKO S.A, Kolekcja Zachęta, Narodowa Kolekcja Sztuki, Muzeum Rzeźby w Marl, Kolekcja Miasta Wiedeń, MoBy Museum Tel Aviv, Centre National des Arts Plastiques Villa Arson, Nicea.
/media/blog/medium/sRlOP0A05pncVbbQ.jpg
Dorota Buczkowska | Okoliczności
29 listopada, 18:30
W pracowni konserwatorki dzieł sztuki
23 listopada, 13:00
Techniki pozłotnicze | pokaz
wiecej
Techniki pozłotnicze w pracy konserwatora dzieł sztuki
23 listopada (sobota), 13:00
wstęp wolny
prowadzenie: Marianna Handke - konserwatorka dzieł sztuki
//
Na kolejnej wizycie w pracowni Marianny Handke skupimy się na złocie. Dowiemy się między innymi jak pokroić złoto i jak sprawdzić, czy złota rama jest rzeczywiście ze złota. Posłuchamy również o starożytnych korzeniach sztuki pozłotniczej i zobaczymy na żywo techniki złocenia oraz sposoby imitacji tego najszlachetniejszego z kruszców.
______________________
Marianna Handke - absolwentka konserwacji i restauracji dzieł sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (2017), specjalizuje się w malarstwie sztalugowym i ściennym. Pracowała przy realizacjach konserwatorskich dzieł m.in. Franciszka Smuglewicza, Wacława Taranczewskiego i Adama Swacha. Od 2018 roku związana z Bydgoskim Centrum Sztuki i Sopockim Domem Aukcyjnym w Bydgoszczy.
23 listopada (sobota), 13:00
wstęp wolny
prowadzenie: Marianna Handke - konserwatorka dzieł sztuki
//
Na kolejnej wizycie w pracowni Marianny Handke skupimy się na złocie. Dowiemy się między innymi jak pokroić złoto i jak sprawdzić, czy złota rama jest rzeczywiście ze złota. Posłuchamy również o starożytnych korzeniach sztuki pozłotniczej i zobaczymy na żywo techniki złocenia oraz sposoby imitacji tego najszlachetniejszego z kruszców.
______________________
Marianna Handke - absolwentka konserwacji i restauracji dzieł sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (2017), specjalizuje się w malarstwie sztalugowym i ściennym. Pracowała przy realizacjach konserwatorskich dzieł m.in. Franciszka Smuglewicza, Wacława Taranczewskiego i Adama Swacha. Od 2018 roku związana z Bydgoskim Centrum Sztuki i Sopockim Domem Aukcyjnym w Bydgoszczy.
/media/blog/medium/lUPnKoUJyoA3LWLi.png
W pracowni konserwatorki dzieł sztuki
23 listopada, 13:00
Sztuka a homofobia
16 listopada, 14:30
wykład Prof. UAM dr hab. Pawła Leszkowicza, wstęp wolny
wiecej
Sztuka a homofobia - współcześnie i w wiekach dawnych
wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
Prowadzenie: Prof. UAM dr hab. Paweł Leszkowicz
16 listopada (sobota), 14:30
wstęp wolny
Przedmiotem mojego wykładu będzie homofobia jako temat w sztuce współczesnej i w historii sztuki. Przedstawię wybrane dzieła sztuki, które analizują lub przeciwstawiają się dyskryminacyjnym postawom wobec osób nieheteronormatywnych. W ten sposób zaprezentowane zostaną współczesne przykłady sztuki queer z Polski i innych krajów Europy Wschodniej. Tłem historycznym będzie próba określenia tzw. ikonografii homofobicznej w sztuce dawnej i postawienie szerszej kwestii, czy istnieje również tzw. „sztuka homofobiczna”.
Prof. UAM dr hab. Paweł Leszkowicz
Historyk sztuki, wykładowca akademicki i niezależny kurator specjalizujący się w obszarze sztuki i kultury współczesnej, wystawiennictwa i studiów LGBT.
Studiował kulturoznawstwo, historię sztuki, gender studies na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Courtauld Institute of Art w Londynie i New School University w Nowym Jorku. W 2000 r. obronił doktorat “Helen Chadwick. Ikonografia podmiotowości“ na UAM, pod kierunkiem prof. P. Piotrowskiego. Od tego czasu jest adiunktem w Instytucie Historii Sztuki UAM. Jako kurator współpracował z: CSW Łaźnia w Gdańsku, Muzeum Narodowe w Warszawie, Galeria Labirynt w Lublinie, Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu, University of Brighton.
Autor wystaw i katalogów Miłość i demokracja (2006), Ars Homo Erotica (2010), Love is Love. Sztuka jako aktywizm LGBTQ od Wielkiej Brytanii do Białorusi (2011), Gościnność. Festiwal sztuki publicznej Open City (2019).
__________
Wykład z okazji Międzynarodowego Dnia Tolerancji.
Patronat: Stowarzyszenie Stan Równości
wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
Prowadzenie: Prof. UAM dr hab. Paweł Leszkowicz
16 listopada (sobota), 14:30
wstęp wolny
Przedmiotem mojego wykładu będzie homofobia jako temat w sztuce współczesnej i w historii sztuki. Przedstawię wybrane dzieła sztuki, które analizują lub przeciwstawiają się dyskryminacyjnym postawom wobec osób nieheteronormatywnych. W ten sposób zaprezentowane zostaną współczesne przykłady sztuki queer z Polski i innych krajów Europy Wschodniej. Tłem historycznym będzie próba określenia tzw. ikonografii homofobicznej w sztuce dawnej i postawienie szerszej kwestii, czy istnieje również tzw. „sztuka homofobiczna”.
Prof. UAM dr hab. Paweł Leszkowicz
Historyk sztuki, wykładowca akademicki i niezależny kurator specjalizujący się w obszarze sztuki i kultury współczesnej, wystawiennictwa i studiów LGBT.
Studiował kulturoznawstwo, historię sztuki, gender studies na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Courtauld Institute of Art w Londynie i New School University w Nowym Jorku. W 2000 r. obronił doktorat “Helen Chadwick. Ikonografia podmiotowości“ na UAM, pod kierunkiem prof. P. Piotrowskiego. Od tego czasu jest adiunktem w Instytucie Historii Sztuki UAM. Jako kurator współpracował z: CSW Łaźnia w Gdańsku, Muzeum Narodowe w Warszawie, Galeria Labirynt w Lublinie, Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu, University of Brighton.
Autor wystaw i katalogów Miłość i demokracja (2006), Ars Homo Erotica (2010), Love is Love. Sztuka jako aktywizm LGBTQ od Wielkiej Brytanii do Białorusi (2011), Gościnność. Festiwal sztuki publicznej Open City (2019).
__________
Wykład z okazji Międzynarodowego Dnia Tolerancji.
Patronat: Stowarzyszenie Stan Równości
/media/blog/medium/OaX9qnztgXnsgxps.jpg
Sztuka a homofobia
16 listopada, 14:30
Łowca światła | Leon Wyczółkowski
6 listopada, 18:00
premiera książek Romana Konika i spotkanie z autorem + wernisaż wystawy
wiecej
Spotkanie z Romanem Konikiem | 6.11.2019 (środa), godzina 18:00
Wystawa | 6-24.11.2019
wstęp wolny
//
Zapraszamy na wieczór autorski Romana Konika z okazji premiery dwóch książek o Leonie Wyczółkowskim – fabularyzowanej powieści biograficznej „Łowca światła” oraz biografii „Portret malarza”.
Premierze książek towarzyszyć będzie wystawa obrazów Leona Wyczółkowskiego z prywatnych kolekcji oraz pamiątek po artyście i fotografii archiwalnych ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy.
_____________
„Łowca światła” to barwna opowieść o świecie dziewiętnastowiecznego malarstwa polskiego. Śledząc losy Leona Wyczółkowskiego, udajemy się w podróż do epoki, która bezpowrotnie odeszła. Korzystając z obfitego materiału źródłowego, nieznanych często zapisków i listów, Roman Konik pozwala czytelnikowi niejako wejść w skórę malarza i jego oczyma oglądać świat.
Książka „Portret malarza” to prywatna impresja autora na temat życia i twórczości Leona Wyczółkowskiego. Odwołując się do pojęć estetycznych oraz badań z zakresu teorii i historii sztuki, autor próbuje zrozumieć malarza, jego sposób widzenia świata oraz jego wybory artystyczne.
Roman Konik (ur. 1968) – filozof, pisarz i publicysta.
Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, pracuje w Zakładzie Estetyki Instytutu Filozofii, historyk idei, estetyk, prezes stowarzyszenia Polskie Forum Filozoficzne. Autor biografii Stanisława Horno-Popławskiego „Myślenie kamieniem”.
Współpraca: Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy
Patronat medialny: Gazeta Pomorska, Niezła Sztuka, Polskie Radio PiK
Wystawa | 6-24.11.2019
wstęp wolny
//
Zapraszamy na wieczór autorski Romana Konika z okazji premiery dwóch książek o Leonie Wyczółkowskim – fabularyzowanej powieści biograficznej „Łowca światła” oraz biografii „Portret malarza”.
Premierze książek towarzyszyć będzie wystawa obrazów Leona Wyczółkowskiego z prywatnych kolekcji oraz pamiątek po artyście i fotografii archiwalnych ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy.
_____________
„Łowca światła” to barwna opowieść o świecie dziewiętnastowiecznego malarstwa polskiego. Śledząc losy Leona Wyczółkowskiego, udajemy się w podróż do epoki, która bezpowrotnie odeszła. Korzystając z obfitego materiału źródłowego, nieznanych często zapisków i listów, Roman Konik pozwala czytelnikowi niejako wejść w skórę malarza i jego oczyma oglądać świat.
Książka „Portret malarza” to prywatna impresja autora na temat życia i twórczości Leona Wyczółkowskiego. Odwołując się do pojęć estetycznych oraz badań z zakresu teorii i historii sztuki, autor próbuje zrozumieć malarza, jego sposób widzenia świata oraz jego wybory artystyczne.
Roman Konik (ur. 1968) – filozof, pisarz i publicysta.
Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, pracuje w Zakładzie Estetyki Instytutu Filozofii, historyk idei, estetyk, prezes stowarzyszenia Polskie Forum Filozoficzne. Autor biografii Stanisława Horno-Popławskiego „Myślenie kamieniem”.
Współpraca: Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy
Patronat medialny: Gazeta Pomorska, Niezła Sztuka, Polskie Radio PiK
/media/blog/medium/lK2A3zqyEVFbcGQI.jpg
Łowca światła | Leon Wyczółkowski
6 listopada, 18:00
Grafika polska wobec współczesnych technologii
14 października, 17:00
wykład dra Sebastiana Dudzika, wstęp wolny
wiecej
Wykład // Między tradycją i nowatorstwem. Grafika polska wobec współczesnych technologii budowania wizualnego przekazu.
Prowadzenie | dr Sebastian Dudzik (UMK)
14 października,17:00
wstęp wolny
wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
Grafika, jak każda inna forma artystycznej ekspresji, nieustannie szuka najbardziej odpowiedniej i zarazem aktualnej formuły budowania wypowiedzi. Gdy spojrzymy sztukę jako na jeden z najbardziej wyrafinowanych i zarazem subtelnych sposobów komunikowania i opisu rzeczywistości, okaże się szybko, że rudymentarne znaczenie dla niej jako takiej ma szeroko pojęty „język wypowiedzi”. W jego zakres wchodzi nie tylko sfera tworzenia znaków symboli budujących treść bądź wyrażających idee. Nie mniej ważnym jego elementem jest sposób budowania, utrwalania i przesyłania, czyli wszystko to, co tradycyjnie określamy mianem techniki i technologii.
Pytanie - Jak to jest zrobione? - nie może być jednak stawiane w oderwaniu od innego pytania - Dlaczego to zostało tak zrobione?. Bez tego uzupełnienia nasza odpowiedź będzie dotyczyła tylko aspektów rzemieślniczych twórczego procesu. Dopiero pytanie „dlaczego?” kieruje z powrotem naszą uwagę na język i jego aktualność, na ciągłe nieustające „dostosowywanie” się sztuki do współczesnych norm i sposobów komunikacji.
W tym kontekście grafika artystyczna zajmuje specyficzną pozycję. Dzięki swej mechanicznej naturze uwarunkowanej istnieniem matrycy i jej multiplikacyjnego potencjału blisko jej do nauki i technologii. Jednocześnie doskonale wpasowuje się we współczesną cywilizacyjną rzeczywistość, która zawładnięta została poprzez proces nieustannego, wielopoziomowego powielania (od produktów po informację). Temu ostatniemu nierzadko towarzyszy zarówno swobodne cytowanie i nieodzowna dla niego dekompozycja pierwotnych komponentów, jak i rekompozycja i kolażowa natura kreacji. Wszystkie te procesy odnajdziemy we współczesnej grafice. Co więcej, są naturalnymi elementami jej języka.
Doskonale widać to na przykładzie twórczości polskich grafików. Zaobserwować w niej można zarówno łączenie tradycyjnych form i technik graficznych z nowymi sposobami budowania obrazu, włączanie nowych zdobyczy technicznych w obszar sztuki matrycy, jak i daleko posunięte eksperymentowanie z obrazem i samym przekazem.
W większości przypadków owe poszukiwania czy nawet „wichrzycielskie” próby łamania dotychczasowych norm i definicji sztuki graficznej wynikają bezpośrednio ze wspomnianego już wyżej nieustannego procesu aktualizowania „języka”, dostosowywania jego norm do panujących „tu i teraz” kulturowych i cywilizacyjnych realiów. Zapraszam zatem na małą wyprawę w fascynujący świat graficznego dyskursu z komunikacyjnymi, technologicznymi, ale także mentalnymi i kulturowymi uwarunkowaniami współczesności.
[artyści m.in.: Izabela Gustowska, Marek Glinkowski, Ksawery Kaliski, Karol Pomykała, Marta Pogorzelec, Grzegorz Myćka, Darek Gajewski, Jakub Cikała, Andreas Guskos, Małgorzata ET BER Warlikowska]
SEBASTIAN DUDZIK | absolwent Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK, w 2006 uzyskał tytuł doktora na Wydziale Historycznym UAM w Poznaniu pod przewodnictwem prof. dr hab. Zygmunta Waźbińskiego.
Jego zainteresowania badawcze lokują się zasadniczo w dwóch obszarach czasowych i problemowych. Pierwszym z nich jest mecenat artystyczny i kultura przedmiotu czasów nowożytnych, ze szczególnym uwzględnieniem drugiej połowy XVI i początków XVII wieku. Drugim obszarem jest historia oraz teoria grafiki artystycznej oraz mediów cyfrowych i ich relacji z tradycyjnymi formami wypowiedzi artystycznej; w tym zakresie mieści się również szeroko pojęte zagadnienie prezentacji sztuki, strategii wystawienniczych i kolekcjonerskich nowych mediów.
na zdj. Ksawery Kalicki, Przeciw nicości, instalacja interaktywna
Prowadzenie | dr Sebastian Dudzik (UMK)
14 października,17:00
wstęp wolny
wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
Grafika, jak każda inna forma artystycznej ekspresji, nieustannie szuka najbardziej odpowiedniej i zarazem aktualnej formuły budowania wypowiedzi. Gdy spojrzymy sztukę jako na jeden z najbardziej wyrafinowanych i zarazem subtelnych sposobów komunikowania i opisu rzeczywistości, okaże się szybko, że rudymentarne znaczenie dla niej jako takiej ma szeroko pojęty „język wypowiedzi”. W jego zakres wchodzi nie tylko sfera tworzenia znaków symboli budujących treść bądź wyrażających idee. Nie mniej ważnym jego elementem jest sposób budowania, utrwalania i przesyłania, czyli wszystko to, co tradycyjnie określamy mianem techniki i technologii.
Pytanie - Jak to jest zrobione? - nie może być jednak stawiane w oderwaniu od innego pytania - Dlaczego to zostało tak zrobione?. Bez tego uzupełnienia nasza odpowiedź będzie dotyczyła tylko aspektów rzemieślniczych twórczego procesu. Dopiero pytanie „dlaczego?” kieruje z powrotem naszą uwagę na język i jego aktualność, na ciągłe nieustające „dostosowywanie” się sztuki do współczesnych norm i sposobów komunikacji.
W tym kontekście grafika artystyczna zajmuje specyficzną pozycję. Dzięki swej mechanicznej naturze uwarunkowanej istnieniem matrycy i jej multiplikacyjnego potencjału blisko jej do nauki i technologii. Jednocześnie doskonale wpasowuje się we współczesną cywilizacyjną rzeczywistość, która zawładnięta została poprzez proces nieustannego, wielopoziomowego powielania (od produktów po informację). Temu ostatniemu nierzadko towarzyszy zarówno swobodne cytowanie i nieodzowna dla niego dekompozycja pierwotnych komponentów, jak i rekompozycja i kolażowa natura kreacji. Wszystkie te procesy odnajdziemy we współczesnej grafice. Co więcej, są naturalnymi elementami jej języka.
Doskonale widać to na przykładzie twórczości polskich grafików. Zaobserwować w niej można zarówno łączenie tradycyjnych form i technik graficznych z nowymi sposobami budowania obrazu, włączanie nowych zdobyczy technicznych w obszar sztuki matrycy, jak i daleko posunięte eksperymentowanie z obrazem i samym przekazem.
W większości przypadków owe poszukiwania czy nawet „wichrzycielskie” próby łamania dotychczasowych norm i definicji sztuki graficznej wynikają bezpośrednio ze wspomnianego już wyżej nieustannego procesu aktualizowania „języka”, dostosowywania jego norm do panujących „tu i teraz” kulturowych i cywilizacyjnych realiów. Zapraszam zatem na małą wyprawę w fascynujący świat graficznego dyskursu z komunikacyjnymi, technologicznymi, ale także mentalnymi i kulturowymi uwarunkowaniami współczesności.
[artyści m.in.: Izabela Gustowska, Marek Glinkowski, Ksawery Kaliski, Karol Pomykała, Marta Pogorzelec, Grzegorz Myćka, Darek Gajewski, Jakub Cikała, Andreas Guskos, Małgorzata ET BER Warlikowska]
SEBASTIAN DUDZIK | absolwent Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK, w 2006 uzyskał tytuł doktora na Wydziale Historycznym UAM w Poznaniu pod przewodnictwem prof. dr hab. Zygmunta Waźbińskiego.
Jego zainteresowania badawcze lokują się zasadniczo w dwóch obszarach czasowych i problemowych. Pierwszym z nich jest mecenat artystyczny i kultura przedmiotu czasów nowożytnych, ze szczególnym uwzględnieniem drugiej połowy XVI i początków XVII wieku. Drugim obszarem jest historia oraz teoria grafiki artystycznej oraz mediów cyfrowych i ich relacji z tradycyjnymi formami wypowiedzi artystycznej; w tym zakresie mieści się również szeroko pojęte zagadnienie prezentacji sztuki, strategii wystawienniczych i kolekcjonerskich nowych mediów.
na zdj. Ksawery Kalicki, Przeciw nicości, instalacja interaktywna
/media/blog/medium/uRbHwJNrKnWlqaQ5.jpg
Grafika polska wobec współczesnych technologii
14 października, 17:00
Ogród w słoiku
8 października, 16:30
Warsztatownia | zapisy do 2/10!
wiecej
WARSZTATOWNIA to nowy cykl warsztatów rękodzieła artystycznego w BCS. W październiku zapraszamy Was do stworzenia własnego ogrodu w słoiku razem z Fundacją Schronisko dla Roślin!
Na warsztatach każdy będzie mógł przekształcić specjalne szkła ozdobne we floraria, czyli miejsca, gdzie żyją rośliny. Innymi słowy zaprojektujemy ogród w skali mikro, dowiemy się jak dobrać rośliny do tak specyficznego założenia oraz jak o nie dbać, by rosły bujnie i cieszyły oko.
Warsztaty są również odpowiednie dla dzieci.
SZCZEGÓŁY:
ILE? 110 zł – zawiera wszystkie niezbędne materiały do wykonania florarium - szkło ozdobne, rośliny, mech, ziemia, drenaż i elementy dekoracyjne
KIEDY? 08.10 o 16:30
‼️UWAGA‼️ płatność za warsztaty przelewem - dane do przelewu:
Fundacja Schronisko dla Roślin
nr rachunku: 58 2530 0008 2020 1009 8547 0002
Chętne osoby prosimy o wysyłanie maila na adres: schroniskodlaroslin@gmail.com podając imię, nazwisko i numer telefonu (dzień przed będziemy wysyłać smsa potwierdzającego obecność) + potwierdzenie przelewu w tytule wpisując "OGRÓD W SŁOIKU - BCS"
WYSŁANIE POTWIERDZENIA PRZELEWU JEST RÓWNOZNACZNE Z REZERWACJĄ MIEJSCA‼️‼️
Zapisy trwają do 02.10!
Fundacja Schronisko dla Roślin powstała w listopadzie 2015 roku. Jej ideą jest zwrócenie uwagi na problem jakim jest uprzedmiotowienie roślin, które za parę złotych można dziś kupić w prawie każdym sklepie. Dlatego te zaniedbane, niepotrzebne wyrzuca się i wymienia na nowe - nie zdając sobie sprawy z tego, jak ważną odgrywają rolę.
Schronisko działa na terenie całej Polski. Zasady działania są bardzo proste: "przygarniamy" niechciane rośliny i oddajemy dalej. Wszystko po to, by nie trafiły na śmietnik.
Organizujemy również warsztaty z tworzenia rękodzieła o tematyce roślinnej m.in. doniczki z betonu, kokedamy, podwieszane formy do oplątw, kartonowe doniczki, recyklingowe doniczki, ogrody w słoiku czy warsztaty z tworzenia kwietników metodą makramy.
________________________________________________
kolejne spotkania WARSZTATOWNI:
12.11 | haft płaski | Mereshka Shop
10.12 | zrób sobie notes | Fajne chłopaki
14.01 | wyplatanie z wikliny | Serfenta
Na warsztatach każdy będzie mógł przekształcić specjalne szkła ozdobne we floraria, czyli miejsca, gdzie żyją rośliny. Innymi słowy zaprojektujemy ogród w skali mikro, dowiemy się jak dobrać rośliny do tak specyficznego założenia oraz jak o nie dbać, by rosły bujnie i cieszyły oko.
Warsztaty są również odpowiednie dla dzieci.
SZCZEGÓŁY:
ILE? 110 zł – zawiera wszystkie niezbędne materiały do wykonania florarium - szkło ozdobne, rośliny, mech, ziemia, drenaż i elementy dekoracyjne
KIEDY? 08.10 o 16:30
‼️UWAGA‼️ płatność za warsztaty przelewem - dane do przelewu:
Fundacja Schronisko dla Roślin
nr rachunku: 58 2530 0008 2020 1009 8547 0002
Chętne osoby prosimy o wysyłanie maila na adres: schroniskodlaroslin@gmail.com podając imię, nazwisko i numer telefonu (dzień przed będziemy wysyłać smsa potwierdzającego obecność) + potwierdzenie przelewu w tytule wpisując "OGRÓD W SŁOIKU - BCS"
WYSŁANIE POTWIERDZENIA PRZELEWU JEST RÓWNOZNACZNE Z REZERWACJĄ MIEJSCA‼️‼️
Zapisy trwają do 02.10!
Fundacja Schronisko dla Roślin powstała w listopadzie 2015 roku. Jej ideą jest zwrócenie uwagi na problem jakim jest uprzedmiotowienie roślin, które za parę złotych można dziś kupić w prawie każdym sklepie. Dlatego te zaniedbane, niepotrzebne wyrzuca się i wymienia na nowe - nie zdając sobie sprawy z tego, jak ważną odgrywają rolę.
Schronisko działa na terenie całej Polski. Zasady działania są bardzo proste: "przygarniamy" niechciane rośliny i oddajemy dalej. Wszystko po to, by nie trafiły na śmietnik.
Organizujemy również warsztaty z tworzenia rękodzieła o tematyce roślinnej m.in. doniczki z betonu, kokedamy, podwieszane formy do oplątw, kartonowe doniczki, recyklingowe doniczki, ogrody w słoiku czy warsztaty z tworzenia kwietników metodą makramy.
________________________________________________
kolejne spotkania WARSZTATOWNI:
12.11 | haft płaski | Mereshka Shop
10.12 | zrób sobie notes | Fajne chłopaki
14.01 | wyplatanie z wikliny | Serfenta
/media/blog/medium/9S0oVHKO0PiGWxzf.jpg
Ogród w słoiku
8 października, 16:30
Premierowy koncert duetu Salimara
27 września, 19:00
Duet zagra na żywo płytę "Peron VI", w przededniu jej premiery w wydawnictwie Jvdasz Iskariota Rec.
wiecej
27.09.2019
godz. 19:00
wstęp: 10 PLN lub
30PLN -> bilet + płyta
Duet zagra dla Państwa na żywo płytę "Peron VI", w przededniu jej premiery w wydawnictwie Jvdasz Iskariota Rec.
Salimara - zespół snujący muzyczną opowieść na temat wędrówki. Anna Niestatek i Marcin Karnowski tworzą własny mikroklimat dźwiękowy przy pomocy niestandardowego instrumentarium akustycznego (handpan, hamgam, cymbały, shruti box, djembe, kalimba, perkusjonalia, głos), okraszając rzecz szczyptą elektroniki. Minimalizm i subtelne aluzje odsyłające do rozmaitych kierunków muzycznych, sprawiają, że twórczość duetu skutecznie umyka jednoznacznym klasyfikacjom.
Anna Niestatek – wokalistka, edukatorka muzyczna i artystyczna perkusjonistka, eksperymentatorka, dyrygentka Bydgoskiej Orkiestry Improwizowanej, współautorka instalacji dźwiękowych, poszukiwaczka indywidualnych, awangardowych form ekspresji wokalnej. Do tworzenia linii prowadzącej głos w duecie Salimara nie używa słów, szukając głębszego i bardziej instynktownego porozumienia ze słuchaczem. Od niedawna w swojej twórczości uskutecznia również słabość do elektronicznych przeobrażeń dźwięku, korzystając z efektorów, harmonizerów, dyktafonu i loopera.
Marcin Karnowski – muzykant, perkusjonista, autor tekstów, animator kultury. W duecie Salimara odpowiedzialny za dotykanie garnka, który śpiewa (handpan), stukanie patyczkami w rozmaite przedmioty (perkusjonalia) i poruszanie zabawkami (shruti box, grzechotki, tamburyna, bibelotki).
Nagrał kilkanaście płyt (gra w zespołach i projektach: Variete, Brda, 3moonboys, George Dorn Screams, Ur Jorge, Salimara, Hanowska/Karnowski, Ala Kryształ), dał blisko 200 koncertów w Polsce, w Niemczech, na Słowacji, we Włoszech, w Norwegii, w Islandii, na Litwie. Realizuje działania na styku rozmaitych dziedzin twórczych skoncentrowanych na dźwięku i słowie. Kierownik do spraw liberackich w międzynarodowym przedsięwzięciu „Brumba – Jedność słowa z przestrzenią zapisu. Cykl wydawnictw liberackich”
godz. 19:00
wstęp: 10 PLN lub
30PLN -> bilet + płyta
Duet zagra dla Państwa na żywo płytę "Peron VI", w przededniu jej premiery w wydawnictwie Jvdasz Iskariota Rec.
Salimara - zespół snujący muzyczną opowieść na temat wędrówki. Anna Niestatek i Marcin Karnowski tworzą własny mikroklimat dźwiękowy przy pomocy niestandardowego instrumentarium akustycznego (handpan, hamgam, cymbały, shruti box, djembe, kalimba, perkusjonalia, głos), okraszając rzecz szczyptą elektroniki. Minimalizm i subtelne aluzje odsyłające do rozmaitych kierunków muzycznych, sprawiają, że twórczość duetu skutecznie umyka jednoznacznym klasyfikacjom.
Anna Niestatek – wokalistka, edukatorka muzyczna i artystyczna perkusjonistka, eksperymentatorka, dyrygentka Bydgoskiej Orkiestry Improwizowanej, współautorka instalacji dźwiękowych, poszukiwaczka indywidualnych, awangardowych form ekspresji wokalnej. Do tworzenia linii prowadzącej głos w duecie Salimara nie używa słów, szukając głębszego i bardziej instynktownego porozumienia ze słuchaczem. Od niedawna w swojej twórczości uskutecznia również słabość do elektronicznych przeobrażeń dźwięku, korzystając z efektorów, harmonizerów, dyktafonu i loopera.
Marcin Karnowski – muzykant, perkusjonista, autor tekstów, animator kultury. W duecie Salimara odpowiedzialny za dotykanie garnka, który śpiewa (handpan), stukanie patyczkami w rozmaite przedmioty (perkusjonalia) i poruszanie zabawkami (shruti box, grzechotki, tamburyna, bibelotki).
Nagrał kilkanaście płyt (gra w zespołach i projektach: Variete, Brda, 3moonboys, George Dorn Screams, Ur Jorge, Salimara, Hanowska/Karnowski, Ala Kryształ), dał blisko 200 koncertów w Polsce, w Niemczech, na Słowacji, we Włoszech, w Norwegii, w Islandii, na Litwie. Realizuje działania na styku rozmaitych dziedzin twórczych skoncentrowanych na dźwięku i słowie. Kierownik do spraw liberackich w międzynarodowym przedsięwzięciu „Brumba – Jedność słowa z przestrzenią zapisu. Cykl wydawnictw liberackich”
/media/blog/medium/SG1tbSrps9z7k25O.jpg
Premierowy koncert duetu Salimara
27 września, 19:00
Imponderabilia | Ala Majewska
17 września, 18:30
wernisaż wystawy | 17.09, g.18:30, wystawa potrwa do 31.10
wiecej
Imponderabilia | Ala Majewska
Wystawa obiektów rzeźbiarskich
17.09 – 31.10.2019
Wernisaż 17 września (wtorek), godz. 18:30
Wstęp wolny na wernisaż
Wystawa toruńskiej rzeźbiarki to prezentacja prowokująca do pytań o współczesne rozumienie pojęcia „wartości” doświadczanego w obszarze osobistym, jak i w relacjach międzyludzkich opartych na zasadach uniwersalnych. Artystka przedstawi trzy zestawy prac: ARTEFAKTY, TABLICE, BETONY.
Ala Majewska / Studia i kariera zawodowa związana z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, dyplom artystyczny z rzeźby w pracowni prof. Adolfa Ryszki uzyskała w 1986 roku. Obecnie jest profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych macierzystej uczelni. Zainteresowania twórcze artystki to głównie medal oraz obiekt rzeźbiarski.
Autorka jedenastu wystaw indywidualnych i około stu wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Dwukrotna stypendystka w kategorii sztuka województwa kujawsko-pomorskiego (2004 i 2015). Członkini Międzynarodowej Organizacji Medalierstwa FIDEM, Polskiego Stowarzyszenia Sztuki Medalierskiej oraz Stowarzyszenia Artystycznego „Otwarte”. Projektantka prestiżowych wyróżnień dla instytucji państwowych i uczelni, między innymi medali Thorunium, Hereditas Saeculorum, statuetki Convallaria Copernicana.
Jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i muzealnych w kraju i za granicą (Muzeum Okręgowe w Toruniu, Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy, Muzeum Wrocławia, Medialia Gallery w Nowym Jorku).
Mieszka i pracuje w Toruniu.
Wystawa obiektów rzeźbiarskich
17.09 – 31.10.2019
Wernisaż 17 września (wtorek), godz. 18:30
Wstęp wolny na wernisaż
Wystawa toruńskiej rzeźbiarki to prezentacja prowokująca do pytań o współczesne rozumienie pojęcia „wartości” doświadczanego w obszarze osobistym, jak i w relacjach międzyludzkich opartych na zasadach uniwersalnych. Artystka przedstawi trzy zestawy prac: ARTEFAKTY, TABLICE, BETONY.
Ala Majewska / Studia i kariera zawodowa związana z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, dyplom artystyczny z rzeźby w pracowni prof. Adolfa Ryszki uzyskała w 1986 roku. Obecnie jest profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych macierzystej uczelni. Zainteresowania twórcze artystki to głównie medal oraz obiekt rzeźbiarski.
Autorka jedenastu wystaw indywidualnych i około stu wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Dwukrotna stypendystka w kategorii sztuka województwa kujawsko-pomorskiego (2004 i 2015). Członkini Międzynarodowej Organizacji Medalierstwa FIDEM, Polskiego Stowarzyszenia Sztuki Medalierskiej oraz Stowarzyszenia Artystycznego „Otwarte”. Projektantka prestiżowych wyróżnień dla instytucji państwowych i uczelni, między innymi medali Thorunium, Hereditas Saeculorum, statuetki Convallaria Copernicana.
Jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i muzealnych w kraju i za granicą (Muzeum Okręgowe w Toruniu, Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy, Muzeum Wrocławia, Medialia Gallery w Nowym Jorku).
Mieszka i pracuje w Toruniu.
/media/blog/medium/Gh5gHXyWmHm9aZVX.jpg
Imponderabilia | Ala Majewska
17 września, 18:30
Plecenie sznurkowej torby
10 września, 16:30
Zaczynamy nasz cykl WARSZTATOWNIA wspólnie z PlotkaPufy!
wiecej
WARSZTATOWNIA z PlotkaPufy - rękodzieło do Twojego domu
Warsztaty plecenia sznurkowej torby
10 września (wtorek), 16:30 - 19:00
Koszt: 75 zł (płatność na miejscu)
Zapisy: bcs@horno.pl
//
WARSZTATOWNIA to nowy cykl warsztatów rękodzieła artystycznego w BCS. We wrześniu zapraszamy Was na naukę plecenia sznurkowych toreb wspólnie z PlotkaPufy - rękodzieło do Twojego domu!
Będziecie mogli stworzyć okrągłą torbę na pasku.
Co powiesz, gdy ktoś spyta skąd jest Twoja torebka? Odpowiesz - ZROBIŁAM/EM SOBIE!
//
Koszt warsztatów: 75zł (w cenie sznurek, szydełko, guziki, pasek do torebki)
UWAGA! Liczba miejsc ograniczona (max. 10 osób)
zapisy pod adresem bcs@horno.pl
__________________________
kolejne spotkania WARSZTATOWNI:
8.10 | las w słoiku | Schronisko Dla Roślin
12.11 | haft płaski | Mereshka Shop
10.12 | warsztaty introligatorskie | Fajne chłopaki
14.01 | wyplatanie z wikliny | Serfenta
Szczegóły wkrótce. Zapraszamy!
Warsztaty plecenia sznurkowej torby
10 września (wtorek), 16:30 - 19:00
Koszt: 75 zł (płatność na miejscu)
Zapisy: bcs@horno.pl
//
WARSZTATOWNIA to nowy cykl warsztatów rękodzieła artystycznego w BCS. We wrześniu zapraszamy Was na naukę plecenia sznurkowych toreb wspólnie z PlotkaPufy - rękodzieło do Twojego domu!
Będziecie mogli stworzyć okrągłą torbę na pasku.
Co powiesz, gdy ktoś spyta skąd jest Twoja torebka? Odpowiesz - ZROBIŁAM/EM SOBIE!
//
Koszt warsztatów: 75zł (w cenie sznurek, szydełko, guziki, pasek do torebki)
UWAGA! Liczba miejsc ograniczona (max. 10 osób)
zapisy pod adresem bcs@horno.pl
__________________________
kolejne spotkania WARSZTATOWNI:
8.10 | las w słoiku | Schronisko Dla Roślin
12.11 | haft płaski | Mereshka Shop
10.12 | warsztaty introligatorskie | Fajne chłopaki
14.01 | wyplatanie z wikliny | Serfenta
Szczegóły wkrótce. Zapraszamy!
/media/blog/medium/V2t6m3gAYUiHq79O.png
Plecenie sznurkowej torby
10 września, 16:30
wykład //Helena Modrzejewska – mecenaska artystów
6 sierpnia, 17:30
wstęp wolny,
prowadzenie: Joanna Sokołowska-Gwizdka
wiecej
6 sierpnia 2019, 17:30
wstęp wolny
wykład // Helena Modrzejewska – mecenaska polskich artystów
prowadzenie: Joanna Sokołowska-Gwizdka
//
Chełmoński, Witkiewicz, Chmielowski, Gierymski, Sienkiewicz, Wyspiański, Paderewski - to przyjaciele Heleny Modrzejewskiej, którzy byli z nią przez całe życie. Piękna, uwielbiana i podziwiana, wielka amerykańska aktorka, o której krążyły legendy. Zdobyła serca widzów wprowadzając ich w świat szekspirowskich dramatów.
Moda na „Modjeską” była powszechna, wielkie firmy prześcigały się w reklamowaniu swoich produktów nazwiskiem artystki.
Modrzejewska nigdy nie ukrywała, że „z serca jest Polką”. Stworzyła Arden - ranczo w Kalifornii, które miało być symboliczną wolną Polską. W ten sposób również na kontynencie amerykańskim otaczało ją polskie słowo i sztuka.
Podczas prelekcji będzie można poznać historię zawrotnej kariery artystycznej Heleny Modrzejewskiej w Ameryce II poł. XIX i początku XX w., usłyszeć wiele anegdot i ciekawostek z życia gwiazdy, dowiedzieć się o jej przyjaźni z polskimi artystami, zobaczyć na slajdach pamiątki po artystce z prywatnego archiwum, posłuchać walca „Modjeska” napisanego specjalnie dla aktorki przez XIX wieczną kompozytorkę z New Jersey, Caroline Lowthian oraz podyskutować o losach artystki i jej sławnych przyjaciół.
Będzie też dostępna dwujęzyczna książka o Helenie Modrzejewskiej „Co otrzymałam od Boga i ludzi”, wydana w USA w 100. rocznicę śmierci artystki.
__________________
Wykład towarzyszy wystawie "Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego", na której można zobaczyć obraz Stanisława Witkiewicza. "Ułani" namalowany dla aktorki w 1884 roku, który przez lata zdobił jej willę w Kalifornii.
_________________
Prowadzenie: Joanna Sokołowska-Gwizdka - pisarka, dziennikarka.
Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim, pracowała na Uniwersytecie w Katedrze Literatury Staropolskiej. W 2001 roku wyjechała do Kanady, a od 2006 roku mieszka w USA, najpierw w New Jersey, a od 2013 roku w Austin w Teksasie. Jest autorką dwujęzycznej książki „Co otrzymałam od Boga i ludzi. Opowieść o Helenie Modrzejewskiej” oraz monografii teatru polskiego w Toronto „Teatr spełnionych nadziei. Kartki z życia emigracyjnej sceny”. Redaguje magazyn poświęcony polskiej kulturze poza krajem „Culture Avenue”. Wielokrotnie nagradzana za działalność na rzecz polskiej kultury za granicą. Od 1 stycznia 2019 r. jest wiceprezydentem Austin Polish Society.
na zdjęciu: Portret Heleny Modrzejewskiej, Tadeusz Ajdukiewicz, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
wstęp wolny
wykład // Helena Modrzejewska – mecenaska polskich artystów
prowadzenie: Joanna Sokołowska-Gwizdka
//
Chełmoński, Witkiewicz, Chmielowski, Gierymski, Sienkiewicz, Wyspiański, Paderewski - to przyjaciele Heleny Modrzejewskiej, którzy byli z nią przez całe życie. Piękna, uwielbiana i podziwiana, wielka amerykańska aktorka, o której krążyły legendy. Zdobyła serca widzów wprowadzając ich w świat szekspirowskich dramatów.
Moda na „Modjeską” była powszechna, wielkie firmy prześcigały się w reklamowaniu swoich produktów nazwiskiem artystki.
Modrzejewska nigdy nie ukrywała, że „z serca jest Polką”. Stworzyła Arden - ranczo w Kalifornii, które miało być symboliczną wolną Polską. W ten sposób również na kontynencie amerykańskim otaczało ją polskie słowo i sztuka.
Podczas prelekcji będzie można poznać historię zawrotnej kariery artystycznej Heleny Modrzejewskiej w Ameryce II poł. XIX i początku XX w., usłyszeć wiele anegdot i ciekawostek z życia gwiazdy, dowiedzieć się o jej przyjaźni z polskimi artystami, zobaczyć na slajdach pamiątki po artystce z prywatnego archiwum, posłuchać walca „Modjeska” napisanego specjalnie dla aktorki przez XIX wieczną kompozytorkę z New Jersey, Caroline Lowthian oraz podyskutować o losach artystki i jej sławnych przyjaciół.
Będzie też dostępna dwujęzyczna książka o Helenie Modrzejewskiej „Co otrzymałam od Boga i ludzi”, wydana w USA w 100. rocznicę śmierci artystki.
__________________
Wykład towarzyszy wystawie "Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego", na której można zobaczyć obraz Stanisława Witkiewicza. "Ułani" namalowany dla aktorki w 1884 roku, który przez lata zdobił jej willę w Kalifornii.
_________________
Prowadzenie: Joanna Sokołowska-Gwizdka - pisarka, dziennikarka.
Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim, pracowała na Uniwersytecie w Katedrze Literatury Staropolskiej. W 2001 roku wyjechała do Kanady, a od 2006 roku mieszka w USA, najpierw w New Jersey, a od 2013 roku w Austin w Teksasie. Jest autorką dwujęzycznej książki „Co otrzymałam od Boga i ludzi. Opowieść o Helenie Modrzejewskiej” oraz monografii teatru polskiego w Toronto „Teatr spełnionych nadziei. Kartki z życia emigracyjnej sceny”. Redaguje magazyn poświęcony polskiej kulturze poza krajem „Culture Avenue”. Wielokrotnie nagradzana za działalność na rzecz polskiej kultury za granicą. Od 1 stycznia 2019 r. jest wiceprezydentem Austin Polish Society.
na zdjęciu: Portret Heleny Modrzejewskiej, Tadeusz Ajdukiewicz, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
/media/blog/medium/7CESsLToQuSNJLAS.jpg
wykład //Helena Modrzejewska – mecenaska artystów
6 sierpnia, 17:30
W pracowni konserwatorki dzieł sztuki
3 sierpnia, 13:00
wstęp wolny, prezentacja technik konserwacji połączona z oprowadzaniem po wystawie "Powroty", prowadzenie: Marianna Handke - konserwatorka dzieł sztuki
wiecej
3 sierpnia (sobota), godz. 13:00
wstęp wolny
Prezentacja technik konserwacji połączona z oprowadzaniem po wystawie "Powroty"
Prowadzenie: Marianna Handke - konserwatorka dzieł sztuki
//
Rzadko kto zastanawia się jaką drogę przebywa obraz, zanim trafi na ściany galerii. Na przykładzie obrazów prezentowanych na wystawie "Powroty" poznamy, jakie są podstawowe zabiegi i narzędzia konserwatorskie, a nawet zajrzymy przez ramię konserwatorowi podczas pracy.
Prowadzenie: Marianna Handke - absolwentka konserwacji i restauracji dzieł sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (2017), specjalizuje się w malarstwie sztalugowym i ściennym. Pracowała przy realizacjach konserwatorskich dzieł m.in. Franciszka Smuglewicza, Wacława Taranczewskiego i Adama Swacha. Od 2018 roku związana z Bydgoskim Centrum Sztuki i Sopockim Domem Aukcyjnym w Bydgoszczy.
/media/blog/medium/RF0KGajoe072e75c.jpg
W pracowni konserwatorki dzieł sztuki
3 sierpnia, 13:00
Artystyczne wakacje z BCS-em
każdy czwartek lipca i sierpnia, 16:15
zajęcia artystyczne dla dzieci od 5 do 12 lat, obowiązują zapisy
(15 sierpnia BCS nieczynne, zajęć nie ma)
wiecej
Zapraszamy dzieci w wieku od 5 do 12 lat na zajęcia artystyczne w każdy wakacyjny czwartek w BCS od 16:15 do 18:15.
Będzie się działo, będziemy tworzyć! A co? Właśnie to:
- gry i zabawy integracyjne
- magnesy na lodówkę
- papierowe meduzy
- podkładki pod kubek
- wiele innych atrakcji
Koszt każdych dwugodzinnych zajęć to 15 zł (drugie i kolejne dziecko - 10 zł). Opiekunowie nie muszą uczestniczyć w zajęciach po podpisaniu zgody.
ZAPISY pod adresem: bcs@horno.pl
Prosimy o podanie w wiadomości imienia i nazwiska oraz liczby dzieci i wybranych dat.
Do zobaczenia!
Będzie się działo, będziemy tworzyć! A co? Właśnie to:
- gry i zabawy integracyjne
- magnesy na lodówkę
- papierowe meduzy
- podkładki pod kubek
- wiele innych atrakcji
Koszt każdych dwugodzinnych zajęć to 15 zł (drugie i kolejne dziecko - 10 zł). Opiekunowie nie muszą uczestniczyć w zajęciach po podpisaniu zgody.
ZAPISY pod adresem: bcs@horno.pl
Prosimy o podanie w wiadomości imienia i nazwiska oraz liczby dzieci i wybranych dat.
Do zobaczenia!
/media/blog/medium/wLUhYX00p5Z65Lcd.jpg
Artystyczne wakacje z BCS-em
każdy czwartek lipca i sierpnia, 16:15
Wernisaż wystawy "Powroty"
24 maja, 19:30
Relacja z wernisażu wystawy szwajcarskiej kolekcji Zbigniewa Mikulskiego, zdj. Łukasz Antczak
wiecej
Ponad 80 dzieł sztuki ze zbiorów nestora polskich filatelistów powróciło do Polski i po raz pierwszy od lat zostały udostępnione szerokiej publiczności na wystawie „Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego” w Bydgoskim Centrum Sztuki. Wśród nich znalazły się dzieła uważane przez lata za zaginione jak „Przekupka” Wacława Szymanowskiego, czy „Wiejski skryba” Włodzimierza Tetmajera.
Jak mówi kurator wystawy, Bogusław Deptuła: „Zapewne największą rewelacją zbioru jest namalowany przez Stanisława Witkiewicza – Ojca i dedykowany Helenie Modrzejewskiej, monumentalny batalistyczny Odwrót spod Moskwy. Udało nam się również odnaleźć fotografię przedstawiającą legendarną aktorkę w jej mieszkaniu na tle tego wyjątkowego obrazu.”
Na wystawie można zobaczyć dzieła takich twórców jak Jan Matejko, Wojciech Kossak, Józef Brandt, Włodzimierz Tetmajer, Artur Grottger, Stanisław Witkiewicz, Witkacy, Wlastimil Hofman, Mela Muter, Jacek Malczewski czy Władysław Skoczylas.
Na otwarcie wystawy przyjechał ze Szwajcarii syn Zbigniewa Mikulskiego – Krzysztof Mikulski wraz z rodziną, który wspominał swego ojca Zbigniewa Mikulskiego (1925-2017) - światowej sławy eksperta w zakresie filatelistyki i właściciela największej na świecie kolekcji polskich obiektów filatelistycznych i pocztowych z XVIII i XIX wieku.
Wystawę uświetnia najrzadszy obiekt polskiej filatelistyki – największy zachowany fragment arkusza pierwszego polskiego znaczka pocztowego, czyli sześcioblok z parką znaczka „Polska nr 1" z nakładu z 1862 roku. Na ekspozycji znalazł się również pierwszy znaczek z jego kolekcji, który kupił w wieku 13 lat oraz pasy kontuszowe i XVI-wieczna Biblia lwowska.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki to pierwsza tak obszerna ekspozycja zbiorów Zbigniewa Mikulskiego. Potrwa do końca sierpnia. Zapraszamy!
Jak mówi kurator wystawy, Bogusław Deptuła: „Zapewne największą rewelacją zbioru jest namalowany przez Stanisława Witkiewicza – Ojca i dedykowany Helenie Modrzejewskiej, monumentalny batalistyczny Odwrót spod Moskwy. Udało nam się również odnaleźć fotografię przedstawiającą legendarną aktorkę w jej mieszkaniu na tle tego wyjątkowego obrazu.”
Na wystawie można zobaczyć dzieła takich twórców jak Jan Matejko, Wojciech Kossak, Józef Brandt, Włodzimierz Tetmajer, Artur Grottger, Stanisław Witkiewicz, Witkacy, Wlastimil Hofman, Mela Muter, Jacek Malczewski czy Władysław Skoczylas.
Na otwarcie wystawy przyjechał ze Szwajcarii syn Zbigniewa Mikulskiego – Krzysztof Mikulski wraz z rodziną, który wspominał swego ojca Zbigniewa Mikulskiego (1925-2017) - światowej sławy eksperta w zakresie filatelistyki i właściciela największej na świecie kolekcji polskich obiektów filatelistycznych i pocztowych z XVIII i XIX wieku.
Wystawę uświetnia najrzadszy obiekt polskiej filatelistyki – największy zachowany fragment arkusza pierwszego polskiego znaczka pocztowego, czyli sześcioblok z parką znaczka „Polska nr 1" z nakładu z 1862 roku. Na ekspozycji znalazł się również pierwszy znaczek z jego kolekcji, który kupił w wieku 13 lat oraz pasy kontuszowe i XVI-wieczna Biblia lwowska.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki to pierwsza tak obszerna ekspozycja zbiorów Zbigniewa Mikulskiego. Potrwa do końca sierpnia. Zapraszamy!
/media/blog/medium/ZYQmxg4ffxD2zx8O.jpg
Wernisaż wystawy "Powroty"
24 maja, 19:30
Wystawa // Powroty
do 31 sierpnia
Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego (pierwszy polski znaczek oraz malarstwo: Jan Matejko, Wojciech Kossak, Włodzimierz Tetmajer, Artur Grottger, Witkacy, Mela Muter, Jacek Malczewski, Władysław Skoczylas i inni)
wiecej
24.05 – 31.08.2019
wernisaż 24 maja, g. 19:30
Kurator: Bogusław Deptuła
Stanisław Zbigniew Mikulski (1925-2017) był wybitnym ekspertem w zakresie filatelistyki i właścicielem największej na świecie kolekcji polskich obiektów filatelistycznych i pocztowych z XVIII i XIX wieku.
Na wystawie pokażemy pasy kontuszowe, zabytkowe monety oraz klejnot jego kolekcji - najrzadszy obiekt polskiej filatelistyki: największy zachowany fragment arkusza pierwszego polskiego znaczka pocztowego, czyli sześcioblok z parką znaczka "Polska nr 1".
Zbigniew Mikulski zgromadził imponującą kolekcję polskiego malarstwa i grafiki. Zaprezentujemy 80 dzieł takich twórców jak Jan Matejko, Wojciech Kossak, Józef Brandt, Włodzimierz Tetmajer, Artur Grottger, Stanisław Witkiewicz, Witkacy, Wlastimil Hofman, Mela Muter, Jacek Malczewski czy Władysław Skoczylas.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki jest pierwszą tak obszerną ekspozycją zbiorów Zbigniewa Mikulskiego.
Towarzyszy jej katalog (do nabycia w BCS lub za pośrednictwem poczty).
zdjęcia: Łukasz Antczak
//
Patronat medialny // Artinfo.pl, Niezła Sztuka, Radio TOK FM
Wydarzenie zostało objęte Patronatem Honorowym Prezydenta Bydgoszczy Rafała Bruskiego // bydgoszcz.pl
wernisaż 24 maja, g. 19:30
Kurator: Bogusław Deptuła
Stanisław Zbigniew Mikulski (1925-2017) był wybitnym ekspertem w zakresie filatelistyki i właścicielem największej na świecie kolekcji polskich obiektów filatelistycznych i pocztowych z XVIII i XIX wieku.
Na wystawie pokażemy pasy kontuszowe, zabytkowe monety oraz klejnot jego kolekcji - najrzadszy obiekt polskiej filatelistyki: największy zachowany fragment arkusza pierwszego polskiego znaczka pocztowego, czyli sześcioblok z parką znaczka "Polska nr 1".
Zbigniew Mikulski zgromadził imponującą kolekcję polskiego malarstwa i grafiki. Zaprezentujemy 80 dzieł takich twórców jak Jan Matejko, Wojciech Kossak, Józef Brandt, Włodzimierz Tetmajer, Artur Grottger, Stanisław Witkiewicz, Witkacy, Wlastimil Hofman, Mela Muter, Jacek Malczewski czy Władysław Skoczylas.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki jest pierwszą tak obszerną ekspozycją zbiorów Zbigniewa Mikulskiego.
Towarzyszy jej katalog (do nabycia w BCS lub za pośrednictwem poczty).
zdjęcia: Łukasz Antczak
//
Patronat medialny // Artinfo.pl, Niezła Sztuka, Radio TOK FM
Wydarzenie zostało objęte Patronatem Honorowym Prezydenta Bydgoszczy Rafała Bruskiego // bydgoszcz.pl
/media/blog/medium/Sx8tuM4fwXJgM1mJ.jpg
Wystawa // Powroty
do 31 sierpnia
wykład // I po co ta prowokacja?
25 kwietnia, 17:00
Kontrowersje w sztuce współczesnej.
wiecej
Wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
25 kwietnia, godz. 17:00
wstęp wolny
"I po co ta prowokacja? Kontrowersje w sztuce współczesnej."
(wykład Darii Jagiełło o Wyspiańskim zostanie wygłoszony w innym terminie)
Nienormatywne ciało, cierpienie i śmierć to źródła największych kontrowersji w sztuce na przestrzeni dziejów. Przesuwają się jedynie granice naszej tolerancji - kiedyś oburzenie budziły brudne stopy świętego Michała na obrazie Caravaggia, teraz szokuje fotografia nagiego, chorego ciała Katarzyny Kozyry podczas chemioterapii. Niezmiennie drażliwym tematem jest śmierć – czy to w przypadku obozu zagłady z klocków LEGO (Libera), czy piramidy z wypchanych zwierząt (Kozyra).
Na kolejnym spotkaniu porozmawiamy o tym jakie tematy budzą największe kontrowersje, dlaczego tak się dzieje, i co nam daje konfrontacja ze sztuką, która jest dla nas niewygodna.
Prowadzenie: Natalia Pichłacz (ur.1986) - historyczka sztuki (UAM w Poznaniu), autorka tekstów o sztuce współczesnej, pracownica Bydgoskiego Centrum Sztuki.
25 kwietnia, godz. 17:00
wstęp wolny
"I po co ta prowokacja? Kontrowersje w sztuce współczesnej."
(wykład Darii Jagiełło o Wyspiańskim zostanie wygłoszony w innym terminie)
Nienormatywne ciało, cierpienie i śmierć to źródła największych kontrowersji w sztuce na przestrzeni dziejów. Przesuwają się jedynie granice naszej tolerancji - kiedyś oburzenie budziły brudne stopy świętego Michała na obrazie Caravaggia, teraz szokuje fotografia nagiego, chorego ciała Katarzyny Kozyry podczas chemioterapii. Niezmiennie drażliwym tematem jest śmierć – czy to w przypadku obozu zagłady z klocków LEGO (Libera), czy piramidy z wypchanych zwierząt (Kozyra).
Na kolejnym spotkaniu porozmawiamy o tym jakie tematy budzą największe kontrowersje, dlaczego tak się dzieje, i co nam daje konfrontacja ze sztuką, która jest dla nas niewygodna.
Prowadzenie: Natalia Pichłacz (ur.1986) - historyczka sztuki (UAM w Poznaniu), autorka tekstów o sztuce współczesnej, pracownica Bydgoskiego Centrum Sztuki.
/media/blog/medium/4JjQ1u9ywfAOESFW.jpg
wykład // I po co ta prowokacja?
25 kwietnia, 17:00
Snik - Ordinary Inspirations | Premiera albumu
4 kwietnia, 19:00
wstęp wolny
wiecej
4 kwietnia 2019 (czwartek) o godzinie 19:00 w Bydgoskim Centrum Sztuki (Jagiellońska 47) odbędzie się niecodzienne wydarzenie.
SNIK - Ordinary Inspirations PREMIERA ALBUMU
Album Mateusza Dudzińskiego, bydgoskiego producenta muzyki elektronicznej, tworzącego pod pseudonimem SNIK ukaże się nakładem wydawnictwa Absys Records.
Tego magicznego wieczoru znajdziecie się w świecie wypełnionym przestrzenną muzyką i głębokim brzmieniem. Otoczeni instalacjami przygotowanymi specjalnie na tę okazję, jak i tematycznymi wizualizacjami na dwóch projektorach które zaprezentuje Tom Jahbwaiski (Wstrząs).
Fragment recenzji Adama Gowora:
"Album Ordinary Inspirations to zdecydowanie najbardziej dojrzała i spójna płyta w jego dorobku. Mimo iż nie odstaje gatunkowo od poprzednich, jest w niej coś, co zaskakuje nawet osłuchanego odbiorcę. Poza klasycznymi dźwiękami nurtu future garage słychać tutaj wyraźne wpływy surowego, abstrakcyjnego hip-hopu nasuwające na myśl solowe albumy Noona, łączące się gładko z przesiąkniętą atmosferą deszczowej nocy elektroniką, która kojarzyć się może z dokonaniami takich artystów jak Synkro czy Hatti Vatti. Nie oznacza to jednak kolejnej kalki, a raczej odważne wylanie w swoją sztukę wszystkich inspiracji jakimi nasiąkał przez ostatnie lata, szlifując warsztat. Nazwanie Ordinary Inspirations debiutem nie jest więc wcale przesadzone – oznacza tutaj osiągnięcie pełni dojrzałości kompozycji i brzmienia. Połamane perkusje łączą się perfekcyjne z elektronicznymi strukturami, a ostro cięte sample instrumentów i wokali pięknie kontrastują i dopinają całość."
Premiera powstałego w ciągu dwóch lat albumu SNIKa przybierze formę DJ SETu. Podczas imprezy odbędzie się również pierwsza projekcja teledysku towarzyszącego albumowi stworzonego przez Julia Libera i studentów Bucks New University.
Dnia 04.04.2019 w BCS będziecie mogli zakupić Album w limitowanej edycji na specjalnych nośnikach USB.
SNIK - Ordinary Inspirations PREMIERA ALBUMU
Album Mateusza Dudzińskiego, bydgoskiego producenta muzyki elektronicznej, tworzącego pod pseudonimem SNIK ukaże się nakładem wydawnictwa Absys Records.
Tego magicznego wieczoru znajdziecie się w świecie wypełnionym przestrzenną muzyką i głębokim brzmieniem. Otoczeni instalacjami przygotowanymi specjalnie na tę okazję, jak i tematycznymi wizualizacjami na dwóch projektorach które zaprezentuje Tom Jahbwaiski (Wstrząs).
Fragment recenzji Adama Gowora:
"Album Ordinary Inspirations to zdecydowanie najbardziej dojrzała i spójna płyta w jego dorobku. Mimo iż nie odstaje gatunkowo od poprzednich, jest w niej coś, co zaskakuje nawet osłuchanego odbiorcę. Poza klasycznymi dźwiękami nurtu future garage słychać tutaj wyraźne wpływy surowego, abstrakcyjnego hip-hopu nasuwające na myśl solowe albumy Noona, łączące się gładko z przesiąkniętą atmosferą deszczowej nocy elektroniką, która kojarzyć się może z dokonaniami takich artystów jak Synkro czy Hatti Vatti. Nie oznacza to jednak kolejnej kalki, a raczej odważne wylanie w swoją sztukę wszystkich inspiracji jakimi nasiąkał przez ostatnie lata, szlifując warsztat. Nazwanie Ordinary Inspirations debiutem nie jest więc wcale przesadzone – oznacza tutaj osiągnięcie pełni dojrzałości kompozycji i brzmienia. Połamane perkusje łączą się perfekcyjne z elektronicznymi strukturami, a ostro cięte sample instrumentów i wokali pięknie kontrastują i dopinają całość."
Premiera powstałego w ciągu dwóch lat albumu SNIKa przybierze formę DJ SETu. Podczas imprezy odbędzie się również pierwsza projekcja teledysku towarzyszącego albumowi stworzonego przez Julia Libera i studentów Bucks New University.
Dnia 04.04.2019 w BCS będziecie mogli zakupić Album w limitowanej edycji na specjalnych nośnikach USB.
/media/blog/medium/qeeZSDssxVLvTa2H.jpg
Snik - Ordinary Inspirations | Premiera albumu
4 kwietnia, 19:00
wykład // Włączyć rzeczy(wistość) w dzieło
21 marca, 17:00
Wokół przedmiotu w sztuce polskiej lat 50. i 60. XX wieku.
(wstęp wolny)
wiecej
Wykład w cyklu "Okiem historyka sztuki"
"Włączyć rzeczywistość w dzieło. Wokół przedmiotu w sztuce polskiej lat 50. i 60. XX wieku."
21 marca (środa), g.17:00
Artysta z wielości przedmiotów tkwiących w świecie rzeczywistym wybiera rzecz, której nadaje specjalny status dzieła wyjątkowego. Akt wyboru gotowego przedmiotu powoduje przesunięcie głównego nacisku z samego aktu tworzenia na metafizyczność dzieła. Zaciera się granica między rzeźbą a malarstwem.
W wystąpieniu, przybliżymy warunki w jakich przyszło tworzyć polskim artystom po okresie „odwilży” w 1955 roku. Dlaczego podstawowy materiał artystyczny zamienili oni na plastik, silikon, papier, tkaninę, gotowe fabryczne produkty oraz zapomniane przedmioty. Dlaczego zwykły, wyrzucony, niepotrzebny przedmiot, stał się ważny w ich twórczości. Jaki wpływ na obraz sztuki polskiej, w tym czasie, odegrały tendencje docierające z Zachodu: informel, taszyzm, Nowy Realizm i działalność artystów związanych z Grupą Phases. Jak mimo „żelaznej kurtyny” i politycznych restrykcji, eksperymenty i dokonania zachodniej neoawangardy, przenikały i były transponowane przez polskie środowisko artystyczne. Na ile wynikały one z silnie utrwalonej tradycji przedwojennej awangardy a na ile z chęci kreowania przez polskich artystów rozwiązań zgodnych z nowymi tendencjami w sztuce zachodniej. Jaki wpływ na twórczość artystów miał kontekst miejsca i czasu w jakim przyszło im tworzyć.
Wymienić wypada zwłaszcza twórczość artystów z kręgu „malarstwa materii” a także wyjątkowe dzieła Władysława Hasiora, Tadeusza Kantora, Włodzimierza Borowskiego, Tytusa Dzieduszyckiego, pracownię i procedury kolekcjonerskie Marka Piaseckiego oraz prace Henryka Morela i artystów biorących udział w plenerach i sympozjach organizowanych w latach 60. XX wieku.
Prowadzenie: Małgorzata Wawrzak - absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK - kierunek Konserwatorstwo i Muzealnictwo.
wstęp wolny
na zdj. Władysław Hasior, Wyszywanie charakteru, 1974
"Włączyć rzeczywistość w dzieło. Wokół przedmiotu w sztuce polskiej lat 50. i 60. XX wieku."
21 marca (środa), g.17:00
Artysta z wielości przedmiotów tkwiących w świecie rzeczywistym wybiera rzecz, której nadaje specjalny status dzieła wyjątkowego. Akt wyboru gotowego przedmiotu powoduje przesunięcie głównego nacisku z samego aktu tworzenia na metafizyczność dzieła. Zaciera się granica między rzeźbą a malarstwem.
W wystąpieniu, przybliżymy warunki w jakich przyszło tworzyć polskim artystom po okresie „odwilży” w 1955 roku. Dlaczego podstawowy materiał artystyczny zamienili oni na plastik, silikon, papier, tkaninę, gotowe fabryczne produkty oraz zapomniane przedmioty. Dlaczego zwykły, wyrzucony, niepotrzebny przedmiot, stał się ważny w ich twórczości. Jaki wpływ na obraz sztuki polskiej, w tym czasie, odegrały tendencje docierające z Zachodu: informel, taszyzm, Nowy Realizm i działalność artystów związanych z Grupą Phases. Jak mimo „żelaznej kurtyny” i politycznych restrykcji, eksperymenty i dokonania zachodniej neoawangardy, przenikały i były transponowane przez polskie środowisko artystyczne. Na ile wynikały one z silnie utrwalonej tradycji przedwojennej awangardy a na ile z chęci kreowania przez polskich artystów rozwiązań zgodnych z nowymi tendencjami w sztuce zachodniej. Jaki wpływ na twórczość artystów miał kontekst miejsca i czasu w jakim przyszło im tworzyć.
Wymienić wypada zwłaszcza twórczość artystów z kręgu „malarstwa materii” a także wyjątkowe dzieła Władysława Hasiora, Tadeusza Kantora, Włodzimierza Borowskiego, Tytusa Dzieduszyckiego, pracownię i procedury kolekcjonerskie Marka Piaseckiego oraz prace Henryka Morela i artystów biorących udział w plenerach i sympozjach organizowanych w latach 60. XX wieku.
Prowadzenie: Małgorzata Wawrzak - absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK - kierunek Konserwatorstwo i Muzealnictwo.
wstęp wolny
na zdj. Władysław Hasior, Wyszywanie charakteru, 1974
/media/blog/medium/V6ATon8fT4xpPGNQ.jpg
wykład // Włączyć rzeczy(wistość) w dzieło
21 marca, 17:00
wernisaż // Opowieści dwóch światów
1 marca, 18:00
Marcin Myśliwiec | Piotr Woroniec, wystawa trwa do 7 kwietnia
wiecej
Opowieści dwóch światów
Marcin Myśliwiec | Piotr Woroniec
1.03 - 7.04.2019
otwarcie 1 marca, godz. 18:00 (wstęp wolny)
"Wystawa „Opowieści dwóch światów” pokaże twórczość Marcina Myśliwca i Piotra Worońca , którzy prowadzą nas przez swoją rzeczywistość dzięki ekspresyjnym rzeźbom z drewna. Pomimo indywidualizmu w podejściu do rzeźby i wybieranych tematów, patrząc na ich prace widzimy pierwiastek wspólny. Dzieje się tak dzięki spotkaniu, jakiego doświadczyli na Uniwersytecie Ludowym Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej i przyjaźni, która trwa od ponad dziesięciu lat. Piotr pokazał Marcinowi nowe rzeźbiarskie szlaki w drewnie, zaprosił go poźniej do wspólnej pracy przy Exodusie i na kolejne plenery rzeźbiarskie realizowane przy ULRA.
Marcin Myśliwiec inspiruje się motywami pochodzącymi ze średniowiecznych bestiariuszy, w jego pracach obecny jest symbolizm i melancholia. Ważnym dla niego twórcą jest Francisco Goya, którego prace są swoistym oknem na świat nadprzyrodzony.
Piotr Woroniec odwołuje się do codzienności i sztuki ludowej, w alegoryczny sposób przekazuje ważne treści. Bliska jest mu twórczość Antoniego Rząsy, Władysława Hasiora czy Tadeusza Kantora.
Dla obu artystów ogromną rolę w procesie twórczym odgrywa muzyka. Ich rzeźby mają w sobie od początku jakiś rodzaj patyny, zapisanej historii, pochodzącej z wyobraźni lub z własnych doświadczeń. Mimo pewnego uproszczenia formalnego, są pełne życia i ekspresji. To realne postaci zamieszkujące równoległe światy." (Anna Sołtysik)
MARCIN MYŚLIWIEC - urodzony w Jaśle w 1983 roku. Studia na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie kierunek Grafika, dyplom w 2012 roku. Absolwent Uniwersytetu Ludowego Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej. Mieszka i pracuje w Mielcu.
PIOTR WORONIEC - Urodzony w Giżycku w 1955 roku. Od 1995 członek Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP). Mieszka i pracuje w Woli Sękowej na Podkarpaciu.
Marcin Myśliwiec | Piotr Woroniec
1.03 - 7.04.2019
otwarcie 1 marca, godz. 18:00 (wstęp wolny)
"Wystawa „Opowieści dwóch światów” pokaże twórczość Marcina Myśliwca i Piotra Worońca , którzy prowadzą nas przez swoją rzeczywistość dzięki ekspresyjnym rzeźbom z drewna. Pomimo indywidualizmu w podejściu do rzeźby i wybieranych tematów, patrząc na ich prace widzimy pierwiastek wspólny. Dzieje się tak dzięki spotkaniu, jakiego doświadczyli na Uniwersytecie Ludowym Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej i przyjaźni, która trwa od ponad dziesięciu lat. Piotr pokazał Marcinowi nowe rzeźbiarskie szlaki w drewnie, zaprosił go poźniej do wspólnej pracy przy Exodusie i na kolejne plenery rzeźbiarskie realizowane przy ULRA.
Marcin Myśliwiec inspiruje się motywami pochodzącymi ze średniowiecznych bestiariuszy, w jego pracach obecny jest symbolizm i melancholia. Ważnym dla niego twórcą jest Francisco Goya, którego prace są swoistym oknem na świat nadprzyrodzony.
Piotr Woroniec odwołuje się do codzienności i sztuki ludowej, w alegoryczny sposób przekazuje ważne treści. Bliska jest mu twórczość Antoniego Rząsy, Władysława Hasiora czy Tadeusza Kantora.
Dla obu artystów ogromną rolę w procesie twórczym odgrywa muzyka. Ich rzeźby mają w sobie od początku jakiś rodzaj patyny, zapisanej historii, pochodzącej z wyobraźni lub z własnych doświadczeń. Mimo pewnego uproszczenia formalnego, są pełne życia i ekspresji. To realne postaci zamieszkujące równoległe światy." (Anna Sołtysik)
MARCIN MYŚLIWIEC - urodzony w Jaśle w 1983 roku. Studia na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie kierunek Grafika, dyplom w 2012 roku. Absolwent Uniwersytetu Ludowego Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej. Mieszka i pracuje w Mielcu.
PIOTR WORONIEC - Urodzony w Giżycku w 1955 roku. Od 1995 członek Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP). Mieszka i pracuje w Woli Sękowej na Podkarpaciu.
/media/blog/medium/V773MnppDnvWkMlj.JPG
wernisaż // Opowieści dwóch światów
1 marca, 18:00
Bawełniane urodziny BCS!
17 marca 2019
warsztaty makramy, podchody, loteria
(wstęp wolny)
wiecej
17.03.2019 (niedziela)
10:00-16:00
wstęp wolny
To już nasze drugie urodziny!
Zapraszamy na wspólne świętowanie! Zarówno dorosłych jak i dzieci!
Od 11 zapraszamy dzieci na podchody pod hasłem "Rzeźbiarska eskapada".
Będziemy też owijać w bawełnę, ale bez obaw, nie dosłownie - w samo południe zaczynamy warsztaty z makramy, czyli sztuki wiązania sznurków (wstęp wolny, zapisy na bcs@horno.pl).
Dzieła (kwietniki makramowe) będzie można zabrać do domu, zapewniamy wszystkie materiały.
Będzie też loteria z nagrodami i cały (bawełniany) wór niespodzianek!
Patronat: Radio PiK
Partner: Frenezja
10:00-16:00
wstęp wolny
To już nasze drugie urodziny!
Zapraszamy na wspólne świętowanie! Zarówno dorosłych jak i dzieci!
Od 11 zapraszamy dzieci na podchody pod hasłem "Rzeźbiarska eskapada".
Będziemy też owijać w bawełnę, ale bez obaw, nie dosłownie - w samo południe zaczynamy warsztaty z makramy, czyli sztuki wiązania sznurków (wstęp wolny, zapisy na bcs@horno.pl).
Dzieła (kwietniki makramowe) będzie można zabrać do domu, zapewniamy wszystkie materiały.
Będzie też loteria z nagrodami i cały (bawełniany) wór niespodzianek!
Patronat: Radio PiK
Partner: Frenezja
/media/blog/medium/SjYrFiOkJzEaiL5d.JPG
Bawełniane urodziny BCS!
17 marca 2019
wykład // Sztuka kochania w Indiach
21 lutego, 17:00
wstęp wolny!
wiecej
wykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
21.02.2019 (czwartek), g.17:00
wstęp wolny
Indie to miejsce narodzin Kamasutry i chyba jedyny kraj na świecie, w którym tak silnie celebruje się sztukę kochania rozumianą na wiele sposobów - miłość dwójki kochanków, żony i męża, miłosne historie bóstw - miłości fizyczne i duchowe. Tu każdy portret kobiety lub mężczyzny opowiada historię miłosną, wyjątkiem są jedynie przedstawienia trzeciej, świętej płci, które opowiadają tylko losy portretowanego. W swoim wykładzie Ewelina Bednarz Doiczmanowa przybliży słuchaczom kulturę miłości na przykładzie najsłynniejszych indyjskich dzieł.
//
Prowadzenie: Ewelina Bednarz Doiczmanowa - Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 2015 roku doktorantka w dziedzinie Nauk o sztuce w Zakładzie Muzealnictwa. Od 2017 roku związana z Sopockim Domem Aukcyjnym w Bydgoszczy.
na zdjęciu Amrita Sher-Gil, Sen (portret siostry artystki)
na zdjęciu Amrita Sher-Gil, Sen (portret siostry artystki)
/media/blog/medium/UzzFe8opMQ7REnJe.jpg
wykład // Sztuka kochania w Indiach
21 lutego, 17:00
wernisaż // Forma | Kolor
18 stycznia,18:30
Tomasz Karolak | Dorian Karolak
wiecej
Forma / Kolor
- Tomasz Karolak / Dorian Karolak
//
wernisaż 18 stycznia (piątek), g.18:30
wstęp wolny na wernisaż
18.01 - 24.02
Zapraszamy na wernisaż wystawy "Forma / Kolor", na której będzie można zobaczyć rzeźby Tomasza Karolaka i obrazy jego syna - Doriana Karolaka.
//
FORMA / Tomasz Sylwester Karolak (ur. 07.07.1959 r.) - Ukończył w 1991 r. Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Wzornictwa
Przemysłowego. Malarstwo i rysunek studiował w pracowni prof. Łukasza Korolkiewicza a rzeźbę konceptualną pod kierunkiem prof. Marka Sarełły i prof. Jerzego Mizery. Pracuje jako projektant, szeroko pojętych, mebli użytkowych. Współpracuje z firmami
wyposażającymi sklepy, restauracje i centra handlowe. Malarstwo i małe formy rzeźbiarskie tworzył w czasie wolnym od pracy zawodowej. Zdarzała się również biżuteria z „nieszlachetnych”
materiałów – drewno, żywice, części elektroniczne i zegarmistrzowskie. Dotychczasowe jego prace rzeźbiarskie miały zwykle jakieś cechy użytkowe (wazony, lampy, zegary itp.) wykonywane z materiałów ceramicznych, drewna, stali czarnej i nierdzewnej. Podstawą tej twórczości zawsze była forma zrodzona intuicyjnie i jej zmaterializowanie w danej technologii.
Od ok. 2016 roku tworzy prace stricte rzeźbiarskie. Jedna z pierwszych prac pt. „Wibracje” została wyróżniona na Konfrontacjach Sztuki 2017-2018 r. Ostatnio skupia się na technologii czarnej stali oraz chemicznego rdzewienia, czernienia i metalizowania. Tematy i formy zawierza intuicji z niewielką korektą w trakcie realizacji.
www.instagram.com/
Wystawy:
2018 – Konfrontacje Sztuki - wyróżnienie, Galeria Test, Warszawa
KOLOR / Dorian Wit Karolak (ur. 21.01.1992 r.) - Absolwent Wydziału Malarstwa na warszawskiej ASP. W 2017r. otrzymał wyróżnienie za
dyplom pt. „Synestezja Islandii” w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. W swojej twórczości sięga od abstrakcji po formy figuratywne zawsze podkreślając wagę koloru w malarstwie. Traktuje kolory jak dźwięki, które ułożone w odpowiednie zestawienia dadzą różne działania na emocjach i
skojarzenia. Nic dziwnego, że jego mottem jest teza, iż kolory, dźwięki oraz zapachy to jedno i to samo. Dorian Karolak oprócz malarstwa tworzy szybkie rysunki i akwarele postaci odkrywając
przed widzem niezliczoną ilość narracji ukrytych w ludzkim geście, ruchu lub portrecie.
www.dwkarolak.wordpress.co
www.instagram.com/
wystawy:
2018 - „Zmiana klimatu”, Galeria18a, Warszawa
2017 - „Coming Out”, najlepsze dyplomy ASP, Warszawa
2017 - „Synestezja Islandii”, ASP, Warszawa
2016 - Mimar Sinan, Stambuł
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, WarszawaForma / Kolor
- Tomasz Karolak / Dorian Karolak
//
wernisaż 18 stycznia (piątek), g.18:30
wstęp wolny na wernisaż
18.01 - 24.02
Zapraszamy na wernisaż wystawy "Forma / Kolor", na której będzie można zobaczyć rzeźby Tomasza Karolaka i obrazy jego syna - Doriana Karolaka.
//
FORMA / Tomasz Sylwester Karolak (ur. 07.07.1959 r.) - Ukończył w 1991 r. Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Wzornictwa
Przemysłowego. Malarstwo i rysunek studiował w pracowni prof. Łukasza Korolkiewicza a rzeźbę konceptualną pod kierunkiem prof. Marka Sarełły i prof. Jerzego Mizery. Pracuje jako projektant, szeroko pojętych, mebli użytkowych. Współpracuje z firmami
wyposażającymi sklepy, restauracje i centra handlowe. Malarstwo i małe formy rzeźbiarskie tworzył w czasie wolnym od pracy zawodowej. Zdarzała się również biżuteria z „nieszlachetnych”
materiałów – drewno, żywice, części elektroniczne i zegarmistrzowskie. Dotychczasowe jego prace rzeźbiarskie miały zwykle jakieś cechy użytkowe (wazony, lampy, zegary itp.) wykonywane z materiałów ceramicznych, drewna, stali czarnej i nierdzewnej. Podstawą tej twórczości zawsze była forma zrodzona intuicyjnie i jej zmaterializowanie w danej technologii.
Od ok. 2016 roku tworzy prace stricte rzeźbiarskie. Jedna z pierwszych prac pt. „Wibracje” została wyróżniona na Konfrontacjach Sztuki 2017-2018 r. Ostatnio skupia się na technologii czarnej stali oraz chemicznego rdzewienia, czernienia i metalizowania. Tematy i formy zawierza intuicji z niewielką korektą w trakcie realizacji.
www.instagram.com/tomasz.s.karolak
Wystawy:
2018 – Konfrontacje Sztuki - wyróżnienie, Galeria Test, Warszawa
KOLOR / Dorian Wit Karolak (ur. 21.01.1992 r.) - Absolwent Wydziału Malarstwa na warszawskiej ASP. W 2017r. otrzymał wyróżnienie za
dyplom pt. „Synestezja Islandii” w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. W swojej twórczości sięga od abstrakcji po formy figuratywne zawsze podkreślając wagę koloru w malarstwie. Traktuje kolory jak dźwięki, które ułożone w odpowiednie zestawienia dadzą różne działania na emocjach i
skojarzenia. Nic dziwnego, że jego mottem jest teza, iż kolory, dźwięki oraz zapachy to jedno i to samo. Dorian Karolak oprócz malarstwa tworzy szybkie rysunki i akwarele postaci odkrywając
przed widzem niezliczoną ilość narracji ukrytych w ludzkim geście, ruchu lub portrecie.
www.dwkarolak.wordpress.com
www.instagram.com/dorian.karolak
wystawy:
2018 - „Zmiana klimatu”, Galeria18a, Warszawa
2017 - „Coming Out”, najlepsze dyplomy ASP, Warszawa
2017 - „Synestezja Islandii”, ASP, Warszawa
2016 - Mimar Sinan, Stambuł
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, WarszawaForma / Kolor
- Tomasz Karolak / Dorian Karolak
//
wernisaż 18 stycznia (piątek), g.18:30
wstęp wolny na wernisaż
18.01 - 24.02
Zapraszamy na wernisaż wystawy "Forma / Kolor", na której będzie można zobaczyć rzeźby Tomasza Karolaka i obrazy jego syna - Doriana Karolaka.
//
FORMA / Tomasz Sylwester Karolak (ur. 07.07.1959 r.) - Ukończył w 1991 r. Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Wzornictwa
Przemysłowego. Malarstwo i rysunek studiował w pracowni prof. Łukasza Korolkiewicza a rzeźbę konceptualną pod kierunkiem prof. Marka Sarełły i prof. Jerzego Mizery. Pracuje jako projektant, szeroko pojętych, mebli użytkowych. Współpracuje z firmami
wyposażającymi sklepy, restauracje i centra handlowe. Malarstwo i małe formy rzeźbiarskie tworzył w czasie wolnym od pracy zawodowej. Zdarzała się również biżuteria z „nieszlachetnych”
materiałów – drewno, żywice, części elektroniczne i zegarmistrzowskie. Dotychczasowe jego prace rzeźbiarskie miały zwykle jakieś cechy użytkowe (wazony, lampy, zegary itp.) wykonywane z materiałów ceramicznych, drewna, stali czarnej i nierdzewnej. Podstawą tej twórczości zawsze była forma zrodzona intuicyjnie i jej zmaterializowanie w danej technologii.
Od ok. 2016 roku tworzy prace stricte rzeźbiarskie. Jedna z pierwszych prac pt. „Wibracje” została wyróżniona na Konfrontacjach Sztuki 2017-2018 r. Ostatnio skupia się na technologii czarnej stali oraz chemicznego rdzewienia, czernienia i metalizowania. Tematy i formy zawierza intuicji z niewielką korektą w trakcie realizacji.
www.instagram.com/
Wystawy:
2018 – Konfrontacje Sztuki - wyróżnienie, Galeria Test, Warszawa
KOLOR / Dorian Wit Karolak (ur. 21.01.1992 r.) - Absolwent Wydziału Malarstwa na warszawskiej ASP. W 2017r. otrzymał wyróżnienie za
dyplom pt. „Synestezja Islandii” w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. W swojej twórczości sięga od abstrakcji po formy figuratywne zawsze podkreślając wagę koloru w malarstwie. Traktuje kolory jak dźwięki, które ułożone w odpowiednie zestawienia dadzą różne działania na emocjach i
skojarzenia. Nic dziwnego, że jego mottem jest teza, iż kolory, dźwięki oraz zapachy to jedno i to samo. Dorian Karolak oprócz malarstwa tworzy szybkie rysunki i akwarele postaci odkrywając
przed widzem niezliczoną ilość narracji ukrytych w ludzkim geście, ruchu lub portrecie.
www.dwkarolak.wordpress.co
www.instagram.com/
wystawy:
2018 - „Zmiana klimatu”, Galeria18a, Warszawa
2017 - „Coming Out”, najlepsze dyplomy ASP, Warszawa
2017 - „Synestezja Islandii”, ASP, Warszawa
2016 - Mimar Sinan, Stambuł
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
- Tomasz Karolak / Dorian Karolak
//
wernisaż 18 stycznia (piątek), g.18:30
wstęp wolny na wernisaż
18.01 - 24.02
Zapraszamy na wernisaż wystawy "Forma / Kolor", na której będzie można zobaczyć rzeźby Tomasza Karolaka i obrazy jego syna - Doriana Karolaka.
//
FORMA / Tomasz Sylwester Karolak (ur. 07.07.1959 r.) - Ukończył w 1991 r. Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Wzornictwa
Przemysłowego. Malarstwo i rysunek studiował w pracowni prof. Łukasza Korolkiewicza a rzeźbę konceptualną pod kierunkiem prof. Marka Sarełły i prof. Jerzego Mizery. Pracuje jako projektant, szeroko pojętych, mebli użytkowych. Współpracuje z firmami
wyposażającymi sklepy, restauracje i centra handlowe. Malarstwo i małe formy rzeźbiarskie tworzył w czasie wolnym od pracy zawodowej. Zdarzała się również biżuteria z „nieszlachetnych”
materiałów – drewno, żywice, części elektroniczne i zegarmistrzowskie. Dotychczasowe jego prace rzeźbiarskie miały zwykle jakieś cechy użytkowe (wazony, lampy, zegary itp.) wykonywane z materiałów ceramicznych, drewna, stali czarnej i nierdzewnej. Podstawą tej twórczości zawsze była forma zrodzona intuicyjnie i jej zmaterializowanie w danej technologii.
Od ok. 2016 roku tworzy prace stricte rzeźbiarskie. Jedna z pierwszych prac pt. „Wibracje” została wyróżniona na Konfrontacjach Sztuki 2017-2018 r. Ostatnio skupia się na technologii czarnej stali oraz chemicznego rdzewienia, czernienia i metalizowania. Tematy i formy zawierza intuicji z niewielką korektą w trakcie realizacji.
www.instagram.com/
Wystawy:
2018 – Konfrontacje Sztuki - wyróżnienie, Galeria Test, Warszawa
KOLOR / Dorian Wit Karolak (ur. 21.01.1992 r.) - Absolwent Wydziału Malarstwa na warszawskiej ASP. W 2017r. otrzymał wyróżnienie za
dyplom pt. „Synestezja Islandii” w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. W swojej twórczości sięga od abstrakcji po formy figuratywne zawsze podkreślając wagę koloru w malarstwie. Traktuje kolory jak dźwięki, które ułożone w odpowiednie zestawienia dadzą różne działania na emocjach i
skojarzenia. Nic dziwnego, że jego mottem jest teza, iż kolory, dźwięki oraz zapachy to jedno i to samo. Dorian Karolak oprócz malarstwa tworzy szybkie rysunki i akwarele postaci odkrywając
przed widzem niezliczoną ilość narracji ukrytych w ludzkim geście, ruchu lub portrecie.
www.dwkarolak.wordpress.co
www.instagram.com/
wystawy:
2018 - „Zmiana klimatu”, Galeria18a, Warszawa
2017 - „Coming Out”, najlepsze dyplomy ASP, Warszawa
2017 - „Synestezja Islandii”, ASP, Warszawa
2016 - Mimar Sinan, Stambuł
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, WarszawaForma / Kolor
- Tomasz Karolak / Dorian Karolak
//
wernisaż 18 stycznia (piątek), g.18:30
wstęp wolny na wernisaż
18.01 - 24.02
Zapraszamy na wernisaż wystawy "Forma / Kolor", na której będzie można zobaczyć rzeźby Tomasza Karolaka i obrazy jego syna - Doriana Karolaka.
//
FORMA / Tomasz Sylwester Karolak (ur. 07.07.1959 r.) - Ukończył w 1991 r. Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Wzornictwa
Przemysłowego. Malarstwo i rysunek studiował w pracowni prof. Łukasza Korolkiewicza a rzeźbę konceptualną pod kierunkiem prof. Marka Sarełły i prof. Jerzego Mizery. Pracuje jako projektant, szeroko pojętych, mebli użytkowych. Współpracuje z firmami
wyposażającymi sklepy, restauracje i centra handlowe. Malarstwo i małe formy rzeźbiarskie tworzył w czasie wolnym od pracy zawodowej. Zdarzała się również biżuteria z „nieszlachetnych”
materiałów – drewno, żywice, części elektroniczne i zegarmistrzowskie. Dotychczasowe jego prace rzeźbiarskie miały zwykle jakieś cechy użytkowe (wazony, lampy, zegary itp.) wykonywane z materiałów ceramicznych, drewna, stali czarnej i nierdzewnej. Podstawą tej twórczości zawsze była forma zrodzona intuicyjnie i jej zmaterializowanie w danej technologii.
Od ok. 2016 roku tworzy prace stricte rzeźbiarskie. Jedna z pierwszych prac pt. „Wibracje” została wyróżniona na Konfrontacjach Sztuki 2017-2018 r. Ostatnio skupia się na technologii czarnej stali oraz chemicznego rdzewienia, czernienia i metalizowania. Tematy i formy zawierza intuicji z niewielką korektą w trakcie realizacji.
www.instagram.com/tomasz.s.karolak
Wystawy:
2018 – Konfrontacje Sztuki - wyróżnienie, Galeria Test, Warszawa
KOLOR / Dorian Wit Karolak (ur. 21.01.1992 r.) - Absolwent Wydziału Malarstwa na warszawskiej ASP. W 2017r. otrzymał wyróżnienie za
dyplom pt. „Synestezja Islandii” w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. W swojej twórczości sięga od abstrakcji po formy figuratywne zawsze podkreślając wagę koloru w malarstwie. Traktuje kolory jak dźwięki, które ułożone w odpowiednie zestawienia dadzą różne działania na emocjach i
skojarzenia. Nic dziwnego, że jego mottem jest teza, iż kolory, dźwięki oraz zapachy to jedno i to samo. Dorian Karolak oprócz malarstwa tworzy szybkie rysunki i akwarele postaci odkrywając
przed widzem niezliczoną ilość narracji ukrytych w ludzkim geście, ruchu lub portrecie.
www.dwkarolak.wordpress.com
www.instagram.com/dorian.karolak
wystawy:
2018 - „Zmiana klimatu”, Galeria18a, Warszawa
2017 - „Coming Out”, najlepsze dyplomy ASP, Warszawa
2017 - „Synestezja Islandii”, ASP, Warszawa
2016 - Mimar Sinan, Stambuł
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, WarszawaForma / Kolor
- Tomasz Karolak / Dorian Karolak
//
wernisaż 18 stycznia (piątek), g.18:30
wstęp wolny na wernisaż
18.01 - 24.02
Zapraszamy na wernisaż wystawy "Forma / Kolor", na której będzie można zobaczyć rzeźby Tomasza Karolaka i obrazy jego syna - Doriana Karolaka.
//
FORMA / Tomasz Sylwester Karolak (ur. 07.07.1959 r.) - Ukończył w 1991 r. Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Wzornictwa
Przemysłowego. Malarstwo i rysunek studiował w pracowni prof. Łukasza Korolkiewicza a rzeźbę konceptualną pod kierunkiem prof. Marka Sarełły i prof. Jerzego Mizery. Pracuje jako projektant, szeroko pojętych, mebli użytkowych. Współpracuje z firmami
wyposażającymi sklepy, restauracje i centra handlowe. Malarstwo i małe formy rzeźbiarskie tworzył w czasie wolnym od pracy zawodowej. Zdarzała się również biżuteria z „nieszlachetnych”
materiałów – drewno, żywice, części elektroniczne i zegarmistrzowskie. Dotychczasowe jego prace rzeźbiarskie miały zwykle jakieś cechy użytkowe (wazony, lampy, zegary itp.) wykonywane z materiałów ceramicznych, drewna, stali czarnej i nierdzewnej. Podstawą tej twórczości zawsze była forma zrodzona intuicyjnie i jej zmaterializowanie w danej technologii.
Od ok. 2016 roku tworzy prace stricte rzeźbiarskie. Jedna z pierwszych prac pt. „Wibracje” została wyróżniona na Konfrontacjach Sztuki 2017-2018 r. Ostatnio skupia się na technologii czarnej stali oraz chemicznego rdzewienia, czernienia i metalizowania. Tematy i formy zawierza intuicji z niewielką korektą w trakcie realizacji.
www.instagram.com/
Wystawy:
2018 – Konfrontacje Sztuki - wyróżnienie, Galeria Test, Warszawa
KOLOR / Dorian Wit Karolak (ur. 21.01.1992 r.) - Absolwent Wydziału Malarstwa na warszawskiej ASP. W 2017r. otrzymał wyróżnienie za
dyplom pt. „Synestezja Islandii” w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. W swojej twórczości sięga od abstrakcji po formy figuratywne zawsze podkreślając wagę koloru w malarstwie. Traktuje kolory jak dźwięki, które ułożone w odpowiednie zestawienia dadzą różne działania na emocjach i
skojarzenia. Nic dziwnego, że jego mottem jest teza, iż kolory, dźwięki oraz zapachy to jedno i to samo. Dorian Karolak oprócz malarstwa tworzy szybkie rysunki i akwarele postaci odkrywając
przed widzem niezliczoną ilość narracji ukrytych w ludzkim geście, ruchu lub portrecie.
www.dwkarolak.wordpress.co
www.instagram.com/
wystawy:
2018 - „Zmiana klimatu”, Galeria18a, Warszawa
2017 - „Coming Out”, najlepsze dyplomy ASP, Warszawa
2017 - „Synestezja Islandii”, ASP, Warszawa
2016 - Mimar Sinan, Stambuł
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
2016 - „Atolye 4, Resim Sergesi”, Stambuł
2016 - „Obraz, struktura, przestrzeń”, Warszawa
2015 - „Nic już nas nie łączy”, Galeria Wystawa, Warszawa
2015 - Galeria Bezdomna, Symfonia Varsovia, Warszawa
2015 - „Co słychać?”, Grupa Autonomia, Warszawa
2015 - wystawa indywidualna, Galeria Pod Okiem, Warszawa
2014 - wystawa Grupy Autonomia, Państwomiasto, Warszawa
2013 - „Napięcie”, Grupa Autonomia, Warszawa
/media/blog/medium/XtMCenlbYKEdS8Sj.jpg
wernisaż // Forma | Kolor
18 stycznia,18:30
Wyniki konkursu dla ZSP w Bydgoszczy
11-17 stycznia
Wystawa konkursowa trwa do 17 stycznia, wstęp wolny!
wiecej
W piątek 11 stycznia odbyło się rozdanie nagród dla laureatów konkursu „Znak, symbol, metafora w twórczości Stanisława Horno - Popławskiego" organizowanego przez Fundację Take Care.
dla uczniów Zespołu Szkół Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy.
Mottem tegorocznej edycji była sentencja na nagrobku patrona Bydgoskiego Centrum Sztuki: „Słowa są kamieniami, a dusza ogrodem. Jaki ogród ułożysz z kamieni?"
Zwyciężyła praca Julianny Siedleckiej, drugie miejsce zajęła Polina Iliushchenko, a trzecie Michał Wilamowski. Przyznano też dziewięć wyróżnień.
Prace wszystkich uczestników konkursu można oglądać do 17 stycznia w Bydgoskim Centrum Sztuki na ul. Jagiellońskiej 47. Na wystawie można też obejrzeć rzeźby Horno-Popławskiego, które zainspirowały uczniów do stworzenia obrazów i grafik. Wstęp na wystawę jest bezpłatny.
dla uczniów Zespołu Szkół Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy.
Mottem tegorocznej edycji była sentencja na nagrobku patrona Bydgoskiego Centrum Sztuki: „Słowa są kamieniami, a dusza ogrodem. Jaki ogród ułożysz z kamieni?"
Zwyciężyła praca Julianny Siedleckiej, drugie miejsce zajęła Polina Iliushchenko, a trzecie Michał Wilamowski. Przyznano też dziewięć wyróżnień.
Prace wszystkich uczestników konkursu można oglądać do 17 stycznia w Bydgoskim Centrum Sztuki na ul. Jagiellońskiej 47. Na wystawie można też obejrzeć rzeźby Horno-Popławskiego, które zainspirowały uczniów do stworzenia obrazów i grafik. Wstęp na wystawę jest bezpłatny.
/media/blog/medium/802D2kbxEjLge86S.JPG
Wyniki konkursu dla ZSP w Bydgoszczy
11-17 stycznia
Wystawa pokonkursowa
11 - 17 stycznia
„Znak, symbol, metafora w twórczości Stanisława Horno - Popławskiego" - konkurs dla uczniów Zespołu Szkół Plastycznych w Bydgoszczy.
wiecej
11.01 - 17.01.2019
wstęp wolny
otwarcie z wręczeniem nagród - 11 stycznia, g. 18:00
//
Zapraszamy do obejrzenia prac autorstwa uczniów Zespołu Szkół
Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, które powstały na konkurs „Znak, symbol, metafora w twórczości Stanisława Horno - Popławskiego" organizowanego przez Fundację Take Care.
Mottem tegorocznej edycji była sentencja na nagrobku patrona Bydgoskiego Centrum Sztuki: „Słowa są
kamieniami, a dusza ogrodem. Jaki ogród ułożysz z kamieni?"
Wstęp na wystawę jest bezpłatny. Zapraszamy wszystkich na uroczyste otwarcie i wręczenie nagród w piątek 11 stycznia o godzinie 18:00 w Bydgoskim Centrum Sztuki.
wstęp wolny
otwarcie z wręczeniem nagród - 11 stycznia, g. 18:00
//
Zapraszamy do obejrzenia prac autorstwa uczniów Zespołu Szkół
Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, które powstały na konkurs „Znak, symbol, metafora w twórczości Stanisława Horno - Popławskiego" organizowanego przez Fundację Take Care.
Mottem tegorocznej edycji była sentencja na nagrobku patrona Bydgoskiego Centrum Sztuki: „Słowa są
kamieniami, a dusza ogrodem. Jaki ogród ułożysz z kamieni?"
Wstęp na wystawę jest bezpłatny. Zapraszamy wszystkich na uroczyste otwarcie i wręczenie nagród w piątek 11 stycznia o godzinie 18:00 w Bydgoskim Centrum Sztuki.
/media/blog/medium/4ydE0VLix495rNbF.jpg
Wystawa pokonkursowa
11 - 17 stycznia
Wykład // Land art - gdy sztuki nie da się kupić
11 grudnia, 17:00
wstęp wolny!
wiecej
Wykład w cyklu "Okiem historyka sztuki"
Land art (sztuka ziemi) zaczął się od buntu.
Powstał jako część ruchu konceptualistów w latach 60-tych w USA. Artyści sprzeciwiali się estetyzacji i komercjalizacji sztuki. Tworząc efemeryczne prace w naturze, starali się wyjść poza rynek sztuki. Czy im się udało?
Na wykładzie omówimy najważniejsze dzieła land artu i zastanowimy się nad jego współczesnymi interpretacjami w świetle trwającego antropocenu i zmian klimatycznych.
"Mocne dzieło sztuki odbiera ludziom mowę. Są nawet trochę wściekli, bo go nie rozumieją."
(Michael Heizer)
Wstęp wolny.
//
Prowadzenie: Natalia Pichłacz (ur.1986) - historyczka sztuki (UAM w Poznaniu), autorka tekstów o sztuce współczesnej, pracownica Bydgoskiego Centrum Sztuki.
Land art (sztuka ziemi) zaczął się od buntu.
Powstał jako część ruchu konceptualistów w latach 60-tych w USA. Artyści sprzeciwiali się estetyzacji i komercjalizacji sztuki. Tworząc efemeryczne prace w naturze, starali się wyjść poza rynek sztuki. Czy im się udało?
Na wykładzie omówimy najważniejsze dzieła land artu i zastanowimy się nad jego współczesnymi interpretacjami w świetle trwającego antropocenu i zmian klimatycznych.
"Mocne dzieło sztuki odbiera ludziom mowę. Są nawet trochę wściekli, bo go nie rozumieją."
(Michael Heizer)
Wstęp wolny.
//
Prowadzenie: Natalia Pichłacz (ur.1986) - historyczka sztuki (UAM w Poznaniu), autorka tekstów o sztuce współczesnej, pracownica Bydgoskiego Centrum Sztuki.
/media/blog/medium/uhcQI4yCQFflZEug.jpg
Wykład // Land art - gdy sztuki nie da się kupić
11 grudnia, 17:00
Wykład // Tradycje ludowe we współczesnej sztuce Afryki
29 listopada 2018
Cykl wykładów "Okiem historyka sztuki" rozpoczynamy
29 listopada prelekcją Małgorzaty Baki "Tradycje ludowe we współczesnej sztuce Afryki Subsaharyjskiej."
wiecej
29 listopada, 17:00
wstęp bezpłatnywykład z cyklu "Okiem historyka sztuki"
Małgorzata Baka "Tradycje ludowe we współczesnej sztuce Afryki Subsaharyjskiej."
//
Kojarzenie sztuki afrykańskiej z tradycyjnymi maskami czy rzeźbami kultowymi, znanymi z twórczości artystów awangardowych początku XX wieku, przysłania bogatą paletę zjawisk współczesnych, które poruszają niezwykle trudne i ważne tematy, takie jak władza, kolonializm, demokracja i polityka, dyskryminacja rasowa, konsumpcjonizm i ekologia, problem HIV, równość płciowa, przemoc wobec kobiet…. Artyści afrykańscy odwołują się także do tradycji, związków etnicznych, historii, świadomości podziałów społecznych, statusu rodziny, religii czy obecności sztuki w przestrzeni miejskiej i budowaniu za jej pośrednictwem więzi w społecznościach lokalnych. // Małgorzata Baka - Absolwentka UMK w Toruniu, Wydziału Sztuk Pięknych. Praca magisterska: „Afrykańska kolekcja Aleksandra Wernera z Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu. Przyczynek do badań nad formą i funkcją sztuki afrykańskiej w kontekście zbiorów muzealnych” napisana pod kierunkiem prof. Jerzego Malinowskiego. Obecnie doktorantka w dziedzinie Nauk o sztuce, w Zakładzie Muzealnictwa. Realizowana praca doktorska pt. "Polskie kolekcjonerstwo afrykanistyczne po II wojnie światowej", pisana pod kierunkiem dr. hab. Tomasza F. de Rosseta, prof. UMK. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w programie "Aktywność obywatelska" (2015) za projekt "Afryka | Sztuka społecznie zaangażowana". Prywatnie autorka blogu o współczesnej sztuce Afryki (http://sztuka-afryki.blogspot.com/). Koordynatorka i wykonawczyni grantu MNiSzW w ramach NPRH "Muzeum w polskiej kulturze pamięci (do 1918 r.): wczesne instytucje muzealne wobec muzeologii cyfrowej". Pracownik Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy.
// Wstęp na wykłady bezpłatny.
KOLEJNE WYKŁADY W CYKLU "OKIEM HISTORYKA SZTUKI": - Land art. Gdy sztuki nie da się kupić. (Natalia Pichłacz) - 11 grudnia, g.17.00
- Sztuka kochania we współczesnym malarstwie indyjskim (Ewelina Doiczman) - 21 lutego
- Między słowem a obrazem - świat oczami a spod pióra Stanisława Wyspiańskiego (Daria Jagiełło) - 25 kwietnia
Na bieżąco będziemy informować o następnych wykładach.
/media/blog/medium/bfaPK5V5MUKdEDTx.jpg
Wykład // Tradycje ludowe we współczesnej sztuce Afryki
29 listopada 2018
Cykl wykładów OKIEM HISTORYKA SZTUKI
listopad 2018 - czerwiec 2019
Wstęp na wykłady bezpłatny. Zapraszamy na cykl otwartych wykładów historyków sztuki o sztuce nowoczesnej i współczesnej.
//
Prosimy obserwować nasz profil na FB i stronę internetową, wkrótce więcej informacji o kolejnych wykładach.
//
WYKŁADY W CYKLU "OKIEM HISTORYKA SZTUKI":
- Land art. Gdy sztuki nie da się kupić. (Natalia Pichłacz) - 11 grudnia, g.17.00
- Sztuka kochania we współczesnym malarstwie indyjskim. (Ewelina Bednarz-Doiczmanowa) - 21 lutego, g.17:00
- Włączyć rzeczy(wistość) w dzieło. Wokół przedmiotu w sztuce polskiej lat 50. i 60. XX wieku (Małgorzata Wawrzak)- 20 marca, g.17:00
- I po co ta prowokacja? Kontrowersje w sztuce współczesnej (Natalia Pichłacz) - 25 kwietnia, g.17:00
//
Prosimy obserwować nasz profil na FB i stronę internetową, wkrótce więcej informacji o kolejnych wykładach.
//
WYKŁADY W CYKLU "OKIEM HISTORYKA SZTUKI":
- Land art. Gdy sztuki nie da się kupić. (Natalia Pichłacz) - 11 grudnia, g.17.00
- Sztuka kochania we współczesnym malarstwie indyjskim. (Ewelina Bednarz-Doiczmanowa) - 21 lutego, g.17:00
- Włączyć rzeczy(wistość) w dzieło. Wokół przedmiotu w sztuce polskiej lat 50. i 60. XX wieku (Małgorzata Wawrzak)- 20 marca, g.17:00
- I po co ta prowokacja? Kontrowersje w sztuce współczesnej (Natalia Pichłacz) - 25 kwietnia, g.17:00
/media/blog/medium/C6q2IEOkMqQP1lvm.jpg
Cykl wykładów OKIEM HISTORYKA SZTUKI
listopad 2018 - czerwiec 2019
Wystawa Magdaleny Abakanowicz
9.11 - 30.12
Wernisaż: 9 listopada (piątek), g.18:30
09.11 - 30.12.2018
(wstęp wolny na wernisaż)
kuratorka: prof.UMK dr hab. Alicja Majewska
współorganizator: Studio Magdaleny Abakanowicz
wiecej
W piątek 9 listopada odbył się wernisaż wystawy Magdaleny Abakanowicz w Bydgoskim Centrum Sztuki Jak pisze w katalogu towarzyszącym wystawie kuratorka, prof. UMK dr hab. Alicja Majewska: "Kameralność wystawy rzeźb Magdaleny Abakanowicz w galerii Bydgoskiego Centrum Sztuki nadaje jej twórczości na wskroś indywidualną, a może wręcz intymną perspektywę. W tym oglądzie odbiorca i artystka uobecniona dziełami, mogą zawrzeć szczególną więź opartą na specyfice stworzonej sytuacji, w której fizyczna bliskość daje większą możliwość zrozumienia i przeżycia jej twórczości." Przed Bydgoskim Centrum Sztuki pojawiły się „Ptaki”, a na samej wystawie zobaczyć można między innymi prace z cyklu „Portretów anonimowych”, które obok cyklu „Inkarnacje” stanowią w biografii artystycznej Magdaleny Abakanowicz ważny etap jej twórczości. Towarzyszy jej materiał filmowy poświęcony biografii twórczej rzeźbiarki. Ekspozycję stworzono wspólnie ze Studiem Magdaleny Abakanowicz, którego przedstawiciele również pojawili się na otwarciu. Wystawa potrwa do końca roku.
/media/blog/medium/JlWflog0jiq9gCal.jpg
Wystawa Magdaleny Abakanowicz
9.11 - 30.12
Metropolia za pół ceny
5-7 października
W ramach akcji "Metropolia za pół ceny" wszystkie gadżety, wydawnictwa oraz bilety na wystawę i VR będą w ten weekend dostępne za pół ceny.
/media/blog/medium/D5yj9QKm4RXxN8en.jpg
Metropolia za pół ceny
5-7 października
Jan Zwolicki // Reguła koloru
29 września, 18:00
wystawa malarstwa
wiecej
Reguła koloru // Jan Zwolicki
29 września (sobota), g.18:00
wernisaż - wstęp wolny
29.09-04.11
//
Co może być inspiracją dla malarza? Patrząc na obrazy Jana Zwolickiego wydaje się, że wszystko. Co może być tematem obrazu? Jan Zwolicki na swoich płótnach odpowiada, że cokolwiek. Autor nie jest niewolnikiem jakiegokolwiek motywu. Z równą swobodą traktuje industrialny pejzaż, jak studium postaci, czy martwą naturę.
Jak jest więc intencja Autora? Wystarczy jeden rzut oka na obrazy i sprawa jest jasna. Autora interesuje kolor, kompozycja, a przede wszystkim znalezienie piękna tam, gdzie na co dzień piękna się nie dostrzega. Nie ma tu miejsca dla jawnej ani ukrytej symboliki. Wszelka symbolika jest Autorowi obca i niepotrzebna. Na obrazach Zwolickiego zdarza się, że portret staje się martwą naturą, a tam, gdzie występuje martwa natura, nieoczekiwanie wyłania się postać. Autora mniej interesuje wybór głównego motywu obrazu, a bardziej problem współistnienia barw na powierzchni płótna. Najbardziej zajmują go rozważania – gdzie plama koloru powinna ustąpić miejsca linii, a gdzie gęsta faktura ma przejść w łagodną powierzchnię. Wystarczy tylko spojrzeć na dowolny obraz, aby dostrzec, że to kolor i kompozycja są tu najważniejsze.
Malarstwo Jana Zwolickiego to dobrze wyważona proporcja pokory i bezczelności. Wizerunki ludzi, przedmiotów, budynków i elementów pejzażu odwzorowywane są z pokorą dla ich kształtów i proporcji. Podporządkowywanie się regułom perspektywy to również przejaw szacunku malarza wobec natury. Jednak struktura kolorystyki obrazów to już inna sprawa. To buńczuczna i beztroska wariacja artystyczna na temat świateł, cieni i barw…
Tomasz Woźniak
//
Jan Zwolicki (ur. 1967 w Świeciu nad Wisłą) – polski malarz, absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy. Zdobył uznanie w Niemczech dzięki wystawie „Sztuka w Urzędzie” w Miltenbergu. Od tego czasu artysta regularnie współpracuje z Nowym Towarzystwem Artystycznym Aschaffenburga (niem. Neuer Kunstverein Aschaffenburg) i regularnie wystawia swoje prace w Niemczech i w Polsce.
29 września (sobota), g.18:00
wernisaż - wstęp wolny
29.09-04.11
//
Co może być inspiracją dla malarza? Patrząc na obrazy Jana Zwolickiego wydaje się, że wszystko. Co może być tematem obrazu? Jan Zwolicki na swoich płótnach odpowiada, że cokolwiek. Autor nie jest niewolnikiem jakiegokolwiek motywu. Z równą swobodą traktuje industrialny pejzaż, jak studium postaci, czy martwą naturę.
Jak jest więc intencja Autora? Wystarczy jeden rzut oka na obrazy i sprawa jest jasna. Autora interesuje kolor, kompozycja, a przede wszystkim znalezienie piękna tam, gdzie na co dzień piękna się nie dostrzega. Nie ma tu miejsca dla jawnej ani ukrytej symboliki. Wszelka symbolika jest Autorowi obca i niepotrzebna. Na obrazach Zwolickiego zdarza się, że portret staje się martwą naturą, a tam, gdzie występuje martwa natura, nieoczekiwanie wyłania się postać. Autora mniej interesuje wybór głównego motywu obrazu, a bardziej problem współistnienia barw na powierzchni płótna. Najbardziej zajmują go rozważania – gdzie plama koloru powinna ustąpić miejsca linii, a gdzie gęsta faktura ma przejść w łagodną powierzchnię. Wystarczy tylko spojrzeć na dowolny obraz, aby dostrzec, że to kolor i kompozycja są tu najważniejsze.
Malarstwo Jana Zwolickiego to dobrze wyważona proporcja pokory i bezczelności. Wizerunki ludzi, przedmiotów, budynków i elementów pejzażu odwzorowywane są z pokorą dla ich kształtów i proporcji. Podporządkowywanie się regułom perspektywy to również przejaw szacunku malarza wobec natury. Jednak struktura kolorystyki obrazów to już inna sprawa. To buńczuczna i beztroska wariacja artystyczna na temat świateł, cieni i barw…
Tomasz Woźniak
//
Jan Zwolicki (ur. 1967 w Świeciu nad Wisłą) – polski malarz, absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy. Zdobył uznanie w Niemczech dzięki wystawie „Sztuka w Urzędzie” w Miltenbergu. Od tego czasu artysta regularnie współpracuje z Nowym Towarzystwem Artystycznym Aschaffenburga (niem. Neuer Kunstverein Aschaffenburg) i regularnie wystawia swoje prace w Niemczech i w Polsce.
/media/blog/medium/p1rywzBCpBdvt0O5.jpg
Jan Zwolicki // Reguła koloru
29 września, 18:00
Horno na lotnisku
do końca grudnia
Wystawa w Porcie Lotniczym Bydgoszcz S.A.
wiecej
Wspólnie z Portem Lotniczym Bydgoszcz uznaliśmy, że rzeźby Horno to świetna wizytówka naszego miasta. W ogólnodostępnej części terminalu będzie można zobaczyć cztery rzeźby - "Popiersie żony artysty", "Gęsiarkę", "U źródła" i "Gimnastyka".
Stanisław Horno-Popławski odbywał wiele podróży wiedziony ciekawością świata i tego, co dzieje się w sztuce współczesnej. Wielokrotnie odwiedzał Gruzję - miejsce jego narodzin, a wyprawy do Italii zmieniły jego postrzeganie rzeźby.
Życzymy Wam równie inspirujących podróży.
Stanisław Horno-Popławski odbywał wiele podróży wiedziony ciekawością świata i tego, co dzieje się w sztuce współczesnej. Wielokrotnie odwiedzał Gruzję - miejsce jego narodzin, a wyprawy do Italii zmieniły jego postrzeganie rzeźby.
Życzymy Wam równie inspirujących podróży.
/media/blog/medium/PuW56e7OSIEGRvaj.jpg
Horno na lotnisku
do końca grudnia
Joanna Roszkowska // Entropia
24.08 - 28.09.2018
Wystawa rzeźby i malarstwa Joanny Roszkowskiej. Otwarcie w piątek 24 sierpnia o 18:00.
wiecej
Joanna Roszkowska // Entropia
Otwarcie - 24 sierpnia (piątek), 18:00 (wstęp wolny)
24.08 - 28.09
//
Najnowsze prace Joanny Roszkowskiej to próba opowieści o świecie, w którym znika człowiek, a wraz z nim wszystkie przejawy jego działań w naturze. Przyroda odradza się z ogromu zniszczenia w mgnieniu oka, chociaż nie ma już oczu, który mogłyby ten proces obejrzeć. Zostaną po nas tony śmieci, ale prędzej czy później i one znikną – wszystko pochłonie przyroda – po najstarszych cywilizacjach pozostały głazy, przynależne ziemi i z niej pochodzące.
Geometrię znajduje Roszkowska w architekturze, w matematyce, lecz wymyka się ona palcom i płynie w organiczne formy, które kształtuje natura. Rdza, która niemalże pochłania jej rzeźby jest symbolem pomostu między ludzkim i naturalnym – bez obu pierwiastków nie powstałaby nigdy.
Autorka zadaje pytania - czy jesteśmy skazani na zniknięcie? Co po nas pozostanie?
//
Wystawa to przekrój prac z ostatnich trzech lat. Poza ostatnimi, bardziej geometrycznymi formami zawiera także rzeźby z cyklu Biomorphic Art oraz Nomady. Uzupełnieniem jej rzeźb są obrazy. Tu również w specyficzny dla siebie sposób nawiązuje do natury. Najczęściej są to elementy natury w makro-interpretacjach, ich fragmenty, które po przeniesieniu na obraz stają się abstrakcją
//
JOANNA ROSZKOWSKA jest absolwentką wydziału Wzornictwa Przemysłowego ASP w Warszawie. Przez lata była związana ze sztuką użytkową. Od 2015 zaczęła tworzyć swoje pierwsze rzeźby ceramiczne. W jej wczesnych pracach z cyklu „Biomorphic Art” można odnaleźć czystą biologię, skamieliny, organiczne kształty zainspirowane światem natury – siłą żywiołu, koralowcami, cyklem narodzin i śmierci. W wykreowanym przeze nią świecie przyroda wymyka się spod kontroli, ogromnieje, ujawnia swoją siłę, wydaje się być obdarzona świadomością. Fascynuje ją niszczycielska siła tornada, morskie kominy termiczne, fale morskiego odpływu. „W swoich pracach staram się uchwycić ruch, ten jeden moment, który niejako zamykam w kształcie gliny. Swoje rzeźby traktuję jak przestrzenne obrazy, łącząc szkliwa, tlenki żelaza, chromu, naturalną rdzę. W ten sposób uzyskuję niepowtarzalne efekty kolorystyczne, uwypuklające zadane struktury”.
/media/blog/medium/e5sEUDA41v6gZKKE.jpg
Joanna Roszkowska // Entropia
24.08 - 28.09.2018
Wakacje z BCS!
każdy czwartek sierpnia
Zapraszamy dzieci na zajęcia oparte na arteterapii.
wiecej
W każdy sierpniowy czwartek o 16:15 zapraszamy dzieci na zajęcia oparte na działaniach arteterapeutycznych.
Zapisy pod adresem bcs@horno.pl.
Koszt to 20 złotych.
/media/blog/medium/P0fcJkPaPNhQ0hWY.JPG
Wakacje z BCS!
każdy czwartek sierpnia
Horno w podróży // Galeria Test
4.07 - 08.08.2018
Fotorelacja z wernisażu wystawy rzeźb Stanisława Horno-Popławskiego w Galerii Test w Warszawie.
Fot. Michał Wielowiejski
wiecej
Stanisław Horno - Popławski
4.07 - 22.08. 2018
Galeria Test, ul. Marszałkowska 34/50, Warszawa
Człowiek świata, skarbnica pomysłów, kopalnia artystycznej wiedzy – życiorys Stanisława Horno-Popławskiego to historia pokazująca, jak można ewoluować w rzeźbie od klasycyzmu przez realizm po intrygującą abstrakcję.
Dzieciństwo, historia, dziedzictwo rodzinne familii powstańca styczniowego zesłanego na teren dzisiejszej Gruzji – wszystko to wpłynęło później na twórczość Horno-Popławskiego. Fascynacja mitami antycznymi, surowością Kaukazu, zamiłowanie do ekologii, szacunek wobec kamienia – w taki oto sposób ukształtował się geniusz wielkiego artysty.
Sztuka towarzyszyła Horno od jego początków. Miał 14 lat, gdy zaczął pobierać prywatne lekcje rysunku; kiedy jako 20-latek zaczynał studia artystyczne w Moskwie, a później przeniósł się do warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych nie miał żadnych wątpliwości, w jakim kierunku chce pokierować swoim życiem. To słowo-klucz: to on decydował, jaki kierunek obierze – nigdy zaś nie poddawał się bezwiednie fali nie mając artystycznej koncepcji czy wizji.
/media/blog/medium/BC6PPqRXLYQ8Imhx.jpg
Horno w podróży // Galeria Test
4.07 - 08.08.2018
Miasto Złotej z Magdą Rucińską
30 czerwca 2018
Spotkanie z Magdą Rucińską - autorką ilustracji do "Miasta Złotej", które będzie połączone z warsztatami dla wszystkich powyżej 5. roku życia - nie tylko dzieci.
wiecej
30 czerwca, 12:00
Wydarzenie organizowane przez Wydawnictwo TADAM oraz TuCzyTam.Kamienica 12
Wyobraźcie sobie miasto z betonu...
Kamienne, surowe, geometryczne bloki piętrzą się, nachodzą na siebie, nie pozostawiając miejsca na najmniejszy skrawek zieleni. Wśród tego betonu siedzi dziewczynka o złotych włosach. Uśmiecha się, macha nogami i czyta książkę. To Złota, mieszkanka tego miasta, która nigdy nie opuściła jego murów. Złota dostrzega w jednobarwnym, smutnym świecie całą gamę kolorów. Z uśmiechem na ustach próbuje nam je pokazać.
Złotą (i "Miasto Złotej", nowość Wydawnictwo TADAM) stworzyli Daniel Chmielewski i mieszkająca w zielonym mieście na Brdą, naszym mieście, ilustratorka MAGDA RUCIŃSKA.
WSTĘP WOLNY, jednak obowiązują ZAPISY, na email: tuczytam@op.pl (w temacie wpisujcie "Miasto Złotej")
Decyduje kolejność zgłoszeń.
To będzie niezwykła ARTYSTYCZNA I URBANISTYCZNA PRZYGODA.
MAGDA RUCIŃSKA - Rysowniczka, malarka, autorka tekstów o sztuce, komiksie i ilustracji. Publikowała m. in. w „Lampie”, „Zwykłym Życiu”, „Fabulariach”, „Zeszytach Komiksowych”, „F5”. Na swoim koncie ma kilka wystaw indywidualnych m. in. w Galerii Wspólnej i Galerii Wieży Ciśnień w Bydgoszczy, Galerii Komiksu Cheap East (CK Zamek) w Poznaniu, Galerii Miejskiej w Inowrocławiu oraz uczestnictwo w zbiorowych pokazach w BWA Bydgoszcz, MBWA Leszno, Galerii Bielskiej BWA czy Muzeum Schloss Herzberg am Harz w Niemczech. Była stypendystką MKiDN (2009/2010) i Prezydenta Miasta Bydgoszczy (2016). Od 2013 roku pracuje na Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym, w Katedrze Sztuk Wizualnych jako asystent w I Pracowni Artystycznej.
Wydarzenie organizowane przez Wydawnictwo TADAM oraz TuCzyTam.Kamienica 12
Wyobraźcie sobie miasto z betonu...
Kamienne, surowe, geometryczne bloki piętrzą się, nachodzą na siebie, nie pozostawiając miejsca na najmniejszy skrawek zieleni. Wśród tego betonu siedzi dziewczynka o złotych włosach. Uśmiecha się, macha nogami i czyta książkę. To Złota, mieszkanka tego miasta, która nigdy nie opuściła jego murów. Złota dostrzega w jednobarwnym, smutnym świecie całą gamę kolorów. Z uśmiechem na ustach próbuje nam je pokazać.
Złotą (i "Miasto Złotej", nowość Wydawnictwo TADAM) stworzyli Daniel Chmielewski i mieszkająca w zielonym mieście na Brdą, naszym mieście, ilustratorka MAGDA RUCIŃSKA.
WSTĘP WOLNY, jednak obowiązują ZAPISY, na email: tuczytam@op.pl (w temacie wpisujcie "Miasto Złotej")
Decyduje kolejność zgłoszeń.
To będzie niezwykła ARTYSTYCZNA I URBANISTYCZNA PRZYGODA.
MAGDA RUCIŃSKA - Rysowniczka, malarka, autorka tekstów o sztuce, komiksie i ilustracji. Publikowała m. in. w „Lampie”, „Zwykłym Życiu”, „Fabulariach”, „Zeszytach Komiksowych”, „F5”. Na swoim koncie ma kilka wystaw indywidualnych m. in. w Galerii Wspólnej i Galerii Wieży Ciśnień w Bydgoszczy, Galerii Komiksu Cheap East (CK Zamek) w Poznaniu, Galerii Miejskiej w Inowrocławiu oraz uczestnictwo w zbiorowych pokazach w BWA Bydgoszcz, MBWA Leszno, Galerii Bielskiej BWA czy Muzeum Schloss Herzberg am Harz w Niemczech. Była stypendystką MKiDN (2009/2010) i Prezydenta Miasta Bydgoszczy (2016). Od 2013 roku pracuje na Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym, w Katedrze Sztuk Wizualnych jako asystent w I Pracowni Artystycznej.
/media/blog/medium/g8L2vx5gCLfcTONl.jpg
Miasto Złotej z Magdą Rucińską
30 czerwca 2018
Pomniki w nie-miejscach
Tomasz Górnicki
Tomasz Górnicki to rzeźbiarz o klasycznym wykształceniu, który ma doświadczenie zarówno jako twórca pomników, jak i streetartowiec. Ciekawy jest sposób w jaki wzajemnie oddziałują na siebie w jego pracach te dwa bieguny sztuki w przestrzeni publicznej.
wiecej
Tomasz Górnicki to rzeźbiarz o klasycznym wykształceniu, który ma doświadczenie zarówno jako twórca pomników, jak i streetartowiec. Ciekawy jest sposób w jaki wzajemnie oddziałują na siebie w jego pracach te dwa bieguny sztuki w przestrzeni publicznej.
Otrzymał dyplom Magistra sztuki z wyróżnieniem na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 2010 w pracowni Janusza Antoniego Pastwy. Jak sam przyznaje, jego zainteresowania obracają się wokół realizmu. „Fascynują mnie naturalne formy, ich wynikający z geometrii, mechaniki i napięć fizyczny porządek. W tę logiczną strukturę/kosmos wprowadzam uczucie/chaos. Podstawową emocją, która mnie napędza jest permanentne poczucie straty.” 1 W swojej praktyce rzeźbiarskiej wykorzystuje często strategię street artu, polegającą na odzyskiwaniu przestrzeni publicznej, zaznaczaniu w niej swojej obecności.
Gdy rzeźba pojawia się na ulicy, jest to zwykle pomnik. Tomasz Górnicki stawia swoje rzeźby w sposób partyzancki, bez pozwoleń. Podczas gdy pomniki zwykle odsłaniane są w świetle fleszy, nielegalne interwencje rzeźbiarskie odbywają się najczęściej pod osłoną nocy. Guerilla art – angielskie określenie tego rodzaju sztuki to po polsku właśnie sztuka partyzancka. Interwencje rzeźbiarskie to jej rzadkie wcielenie.
W rzeźbach z cyklu „Oppressed”, które można było obejrzeć na wystawie pod tym samym tytułem w Bydgoskim Centrum Sztuki w od stycznia do lutego 2018, kluczowe było zestawienie reprezentatywnej formy popiersia realistycznie oddanych postaci, z wrażliwością ukazanego ludzkiego ciała, poddanego destrukcyjnym zabiegom. Zakwestionowana zostaje trwałość rzeźby, forma jest zdekonstruowana. W rzeźbie „Oppressed II” uszkodzona twarz kobiety drażni widza, który instynktownie współodczuwa z przedstawionym realistycznie ludzkim ciałem, z jego uszkodzeniami, brakującymi częściami. Na myśl przychodzi zniszczenie z powodu upływu czasu czy wypadku. Z wnętrza rzeźby wychodzą stalowe pręty, jej szkielet. Kamień zyskuje ludzki wymiar dzięki cierpieniu. Zniszczona rzeźba przywołuje nie tylko destrukcję ciała, które przedstawia, ale również niszczenie sztuki, choćby niedawne zniszczenie stanowisk archeologicznych w Palmyrze.
Wiele rzeźb Tomasza Górnickiego pojawia się najpierw na ulicach, poza kontekstem galeryjnym. Wchodzą w dialog z zapomnianymi, pomijanymi wzrokiem miejscami. Rzeźby z cyklu „Oppressed” również pojawiły się w zapomnianych klatkach schodowych, przejściach podziemnych w Warszawie. Spełniają w ten sposób funkcję pomnika – zaznaczają miejsca, czy też mówiąc ściślej - „nie-miejsca”. Jest to termin stworzony przez francuskiego etnologa i antropologa kulturowego Marca Augé. Oznacza przestrzenie, w których przebywa się bardziej z konieczności niż z własnej woli i gdzie codziennie użytkuje je relatywnie duża liczba osób niepowiązanych ze sobą.2 Takim „nie-miejscem” może być lotnisko, supermarket, może być nim również tunel dla samochodów. Nie ma w nim chodnika, wejście do niego jest nielegalne, można tylko szybko przez niego przejechać. „Nie-miejsca przemierzamy w pośpiechu i dlatego mierzy się je w jednostkach czasu. (…). To właśnie w anonimowości nie-miejsc doświadcza się samotnie wspólnoty ludzkiego przeznaczenia.”3 Spędza się w nim określoną ilość czasu i natychmiast o nim zapomina.W tunelu na trasie W-Z w Warszawie są cztery samotne nisze wielkości człowieka. Jak zauważył Górnicki, nisze mają proporcje renesansowych wnęk na fasadach kościołów. Brakowało w nich tylko rzeźb. W dwóch z nich wstawił więc prace zatytułowane "Matko, gdzie Twoje dzieci?" oraz "Dalej idziesz sam". Pierwsza to dłonie rozłożone w geście maryjnym, a druga w geście błogosławieństwa kojarzonym z przedstawieniami Jezusa. Górnicki przyznaje, że chciał zakłócić rytm wjeżdżania i wyjeżdżania z tunelu. Wprowadzając obcy element do tej przestrzeni, przywraca ją uwadze i pamięci. Przywracając pamięć, tworzy pomnik. Prace szybko zyskały przyzwolenie ratusza, który zdecydował, że rzeźby mogą zostać, ale mimo tej decyzji obydwie rzeźb zniknęły usunięte przez nieznanego sprawcę. Artysta w pełni akceptuje efemeryczność swoich instalacji, a może to właśnie ona chroni je przed losem pomników, które z czasem stają się niewidzialne.
Wpływ street artu widać w jego realizacjach pomnikowych. Oprócz tradycyjnych w formie pomników, jak Hetman Stefan Czarniecki, czy Martin Opitz, stworzył pracę „Bulletheads (Kulogłowi)”. Rzeźba to pomnik nietypowy, daleko mu do monumentalności i reprezentatywności. O głowy można się nawet potknąć. „Kulogłowi w parku przy Bażantarni to praca przedstawiająca dwie nieduże, 70- centymetrowe granitowe głowy, które stoją obok siebie na terenie Parku przy Bażantarni. Praca powstała w 2012 roku w wyniku dzielnicowego konkursu na parkową instalację. a zrodziła się z historii, która miała swój finał 17 grudnia 1900 roku. Zaczęła się w 1894 roku w Berlinie, gdy Wojciech Kossak wraz z Julianem Fałatem rozpoczęli wspólne malowanie panoramy „Przejście Napoleona przez Berezynę w 1812 roku”. Fałat wyszedł z propozycją współpracy. Tak brzmi wersja zdarzeń Kossaka: „Gdy na Wystawie Krajowej we Lwowie Racławice, rozgrzewając serca i wywołując entuzjazm, wykazały co potrafię na tym polu, zaproponował mi Fałat, abym z nim do spółki, w Berlinie, wykonał panoramę na tle ogólnoświatowym. Wybraliśmy Berezynę, mnie dającą pole figuralne najbogatsze, jakie wymarzyć sobie można, Fałatowi zaś śniegi, które tak rozumie i doskonale maluje. (…) Zapoznałem się z tematem jak najdokładniej, będąc za kompozycję figuralną sam odpowiedzialny, bo Fałat tylko pejzaż i jeden most sobie wybrał. 4Obraz ma premierę 1 kwietnia 1896 w Berlinie, a jego autorstwo przypisuje sobie sam Kossak. Punktem kulminacyjnym konfliktu był ukazany w rzeżebie moment pojedynku na pistolety w 1900 roku. Kossak opisuje w listach to wydarzenie: Przed godziną w Ursynowie strzelałem do niego, chybiłem (czego nie żałuję), a on nie chciał do mnie strzelać, tylko stał, jakby żądając śmierci. Ponieważ jeszcze dwa razy mogłem strzelać i on także, poprosiłem Olesia, aby go się zapytał, czy i nadal nie chce się bronić. - Nie! - odpowiedział. Na to ja rzuciłem pistolet na ziemię i powiedziałem sekundantom, że do bezbronnego strzelać nie mogę. Nie podawszy mu ręki, wsiadłem do karety.5
- Wyobraziłem sobie ten pojedynek i przedstawiłem Kossaka i Fałata jako dwa głazy - kule, które nie dosięgły celu. Sposób pojedynkowania się na broń palną uznałbym w dzisiejszych czasach za nonsens, stąd głazy można interpretować jako symbol "twardogłowia". A praca nazywa się "kulogłowi" 6- wspomina Tomasz Górnicki. Pomnik wpisuje się w coraz bardziej popularną tendencję upamiętniania zdarzeń ważnych dla społeczności lokalnej, w której nie chodzi o tworzenie iluzji wspólnej pamięci, lecz o skupienie się na historii jednostek.
Pomnik (od staropolskiego – pomnieć), jak sama nazwa wskazuje, jest znakiem pamięci o danym miejscu, osobie, czy wydarzeniu. Tomasz Górnicki zamienia konwencje, pomniki są żartobliwe, natomiast w interwencjach streetartowych wykorzystuje powagę przypisywaną zazwyczaj pomnikom. Już ponad siedemdziesiąt lat temu Robert Musil napisał, że: „nie ma na świecie nic bardziej niewidocznego niż pomnik. Niewątpliwie buduje się je, aby były widoczne – a nawet, by zwracały uwagę. Jednocześnie jednak, przesyca je coś, co uwagę odpycha…”.[7] Tym „czymś, co odpycha” jest według Jamesa E. Younga sztywność, „właściwa wszystkim wyobrażeniom, a więc również pomnikom: tak jak podobizna zatrzymuje w ruchu swój dynamiczny w rzeczywistości referent, tak pomnik zamienia w kamień elastyczną pamięć, […] pomniki w takim stanie spoczynku wydają się odwieczną częścią pejzażu[…]” [8] W „Kulogłowych” dzięki ironii i lekkości, Górnicki podejmuje grę, a może nawet walkę z niechybnym przeznaczeniem każdego pomnika, a tak właściwie, każdego człowieka, czyli zapomnieniem. O zapomnianych miejscach i ludziach przypominają też na chwilę interwencje streetartowe. Od niewidzialności chroni je fakt, że szybko znikają z przestrzeni miast zabrane w imię prawa lub bezprawia.
Natalia Pichłacz
[1] http://101projekt.pl/index.php?id_artist=116&controller=artist&id_lang=1, dostęp: 12.04.2018, dostęp: 10.04.2018
[2] Marc Augé, Nie-Miejsca : wprowadzenie do antropologii nadnowoczesności : fragmenty Teksty Drugie : teoria literatury, krytyka, interpretacja nr 4 (112), 127-140 2008
[3] j.w.
[4] Wojciech Kossak, Listy do żony i przyjaciół, Za: https://www.haloursynow.pl/artykuly/historia-pojedynek-na-pistolety-strzelali-w-parku-,3425/zdjecia/18238
[5] j.w.
[6] https://www.haloursynow.pl/artykuly/historia-pojedynek-na-pistolety-strzelali-w-parku-,3425/zdjecia/18238, dostęp 12.04.2018
[7] J. E. Young Pamięć i kontrpamięć. W poszukiwaniu społecznej estetyki pomników Holokaustu., przeł. G. Dąbkowski, w: „Literatura na świecie”, nr 1-2/2004, s. 249.
[8] J. E. Young Pamięć i kontrpamięć. W poszukiwaniu społecznej estetyki pomników Holokaustu., przeł. G. Dąbkowski, w: „Literatura na świecie”, nr 1-2/2004, s. 286.
/media/blog/medium/KS37VuCYQApAO5gE.jpg
Pomniki w nie-miejscach
Tomasz Górnicki
Young and inspired
15.06-22.08.2018
W tym roku mamy przyjemność zaprezentować prace artystów streetartowych z kolektywu "Saloon Rebels": SWAG, Wild Cherry, Someart, Mike Ortalion. Pojawią się bardzo smaczne artystyczne kąski!
wiecej
Wystawa w ramach Bite-Art Festival. W tym roku mamy przyjemność zaprezentować prace artystów streetartowych z kolektywu "Saloon Rebels": SWAG, Wild Cherry, Someart, Mike Ortalion. Pojawią się bardzo smaczne artystyczne kąski!
Kilka słów o samym kolektywie: Kiedyś Saloon Rebels (ang. Salonowi Buntownicy) dziś Hashart. To projekt kulturalny stworzony w 2014 roku, skupiający się przede wszystkim na promocji artystów młodego pokolenia o niewielkim dorobku artystycznym. Początkowo zrzeszał twórców głównie bez wykształcenia akademickiego, o wspólnym zapale i podobnych marzeniach. Dziś Salonowych Buntowników już nie ma, a Hashart to garstka ludzi podobnie myślących, mających ten sam cel, pasję i dążenia.
Twórca inicjatywy - Agnieszka Sinczewska nie jest ani znawcą sztuki, ani krytykiem, trochę kuratorem, a bardziej art dealerem. Chce być nowoczesnym marszandem i art managerem w jednym. Zachęca artystów, wspiera ich i im radzi. Analizuje rynek, planuje działania. Działa poprzez reprezentowanie, negocjowanie, pozyskiwanie i nawiązywanie nowych relacji. Jej cechą charakterystyczną jest przewodzenie. Poprzez #art chce mówić poważnie i mniej poważnie o sztuce, chce kształtować i budować kulturę, bawić się nią.
Wydarzenie współfinansowane ze środków Miasta Bydgoszczy. Wernisaż 15 czerwca, 18:00
Kilka słów o samym kolektywie: Kiedyś Saloon Rebels (ang. Salonowi Buntownicy) dziś Hashart. To projekt kulturalny stworzony w 2014 roku, skupiający się przede wszystkim na promocji artystów młodego pokolenia o niewielkim dorobku artystycznym. Początkowo zrzeszał twórców głównie bez wykształcenia akademickiego, o wspólnym zapale i podobnych marzeniach. Dziś Salonowych Buntowników już nie ma, a Hashart to garstka ludzi podobnie myślących, mających ten sam cel, pasję i dążenia.
Twórca inicjatywy - Agnieszka Sinczewska nie jest ani znawcą sztuki, ani krytykiem, trochę kuratorem, a bardziej art dealerem. Chce być nowoczesnym marszandem i art managerem w jednym. Zachęca artystów, wspiera ich i im radzi. Analizuje rynek, planuje działania. Działa poprzez reprezentowanie, negocjowanie, pozyskiwanie i nawiązywanie nowych relacji. Jej cechą charakterystyczną jest przewodzenie. Poprzez #art chce mówić poważnie i mniej poważnie o sztuce, chce kształtować i budować kulturę, bawić się nią.
Wydarzenie współfinansowane ze środków Miasta Bydgoszczy. Wernisaż 15 czerwca, 18:00
/media/blog/medium/3Os7MJfcUTNCsn1D.jpg
Young and inspired
15.06-22.08.2018
Świerkowa rzeźba
Dan Webb
Gdy stajemy przed rzeźbą i ją podziwiamy, mało kiedy uświadamiamy sobie jej specyfikę materiałową.
wiecej
Gdy stajemy przed rzeźbą i ją podziwiamy, mało kiedy uświadamiamy sobie jej specyfikę materiałową. Rzeźba jest bardzo mocno związana z materiałem, z którego jest wykonana, silnie eksponuje tworzywo. Czy jest wykonana z kamienia, gliny, brązu czy drewna, rzeźba - niezależnie od tego, co przedstawia - eksponuje swą materię poprzez specyficzną strukturę, barwę i fakturę użytego tworzywa. Wystarczy przeprowadzić prosty test i wyobrazić sobie ten sam obiekt wykonany z białego marmuru i drewna, by przekonać się, że stanie się on w odbiorze czymś zupełnie innym. Pietà Michała Anioła wyrzeźbiona w drewnie a nie marmurze z Carrary i figury z ołtarza Wita Stwosza w kościele mariackim, wykonane nie z litych kloców lipowych a z granitu, stają się czymś zupełnie innym w odbiorze. Dla porównania, w malarstwie nie ma tak wielkiego znaczenia czy obraz namalowano pastelami czy farbami olejnymi, mało obeznany obserwator nie zauważy czy obraz Van Gogha jest malowany akrylem czy farbami olejnymi, gdyż sam rodzaj farby użyty w trakcie malowania jest rzeczą wtórną przy odbiorze.
Jak to w historii sztuki bywa, pewne upodobania, mody czy nawet zwyczaje dotyczą nie tylko zastosowanych form czy kompozycji, ale także kwestii materiałowej. W rzeźbie, użycie kamienia kojarzone jest z klasyczną rzeźbą, zaś rzeźba w drewnie kojarzona jest raczej ze sztuką ludową. Tego rodzaju uproszczenie powoduje dalsze skojarzenia, które wskazują na szlachetność kamienia w pracy rzeźbiarskiej i poślednią rolę drewna, czy gliny, jako materiału wtórnego, taniego i łatwego w obróbce a przez to i pospolitego. Dlatego też pracę w kamieniu określa się mianem prawdziwej i ambitnej sztuki zaś rzeźbę w drewnie raczej jako rękodzieło. Jednak, tego rodzaju pospolite uogólnienia potrafią być mylące, czego przykładem mogą być rzeźby Dana Webba.
Artysta urodzony w East Lansing w stanie Michigan tworzy rzeźby wydobywając skomplikowane szczegóły przedmiotu ze świerkowego drewna. Sposób rzeźbienia Webba wywołujący złudzenie rzeczywistego przedmiotu, poprzez drobiazgowe oddanie i pokazanie jego kształtu, graniczy z wirtuozerią i wskazuje na doskonałe opanowanie warsztatu rzeźbiarskiego. Jak sam artysta zauważa, jego twórczość ma za zadanie pokazanie przedmiotu w taki sposób, by wydawał się on jak najbardziej prawdziwy, jego rzeźba ma być formą gry z widzem, gry która zwie się iluzją. Ale Webb też wskazuje, że jego prace nie mają na celu tylko zwykłego zwodzenia, pozoru. Widzowie, początkowo zaskoczeni drobiazgowym oddaniem przedmiotu, chcą przede wszystkim wiedzieć, jak artysta to zrobił, potem pytają dlaczego to zrobił. Webb uważa, że samo duplikowanie przedmiotów w drewnie nie ma większego sensu i nie wykracza poza biegłość techniczną.
Artysta chce w rzeźbionych detalach ukazać jakiś głębszy sens, coś co jest poza samym przedmiotem. Widać to dokładnie na przykładzie rzeźby z 2010 roku zatytułowanej Sleeper. Wyrzeźbiona z ogromną dbałością o szczegół odciśnięta poduszka, tworzy iluzję miękkich tekstur i daje złudzenie odciśniętej głowy na poduszce. Sam Webb wskazuje, że ta rzeźba ma ukazać moment początku dnia, gdy wstajemy ze snu i upuszczamy łóżko. Ten odciśnięty w poduszce ślad głowy wskazywać ma na coś, czego de facto w samej rzeźbie nie ma. Artysta, chcąc ukazać strukturę użytego materiału, cześć swych prac zostawia w naturalnej formie nieobrobionego drewna, jedynie pracuje nad detalem, częścią, fragmentem świerkowej belki tworząc atrakcyjne zestawienie między wyrafinowanymi i surowymi fragmentami a oddanymi z ogromną dbałością o szczegół elementami. Webb stara się przywrócić swymi pracami naturalne piękno drewna, uwolnić materiał od pospolitości i zwykłego rzemiosła. Webb często w wywiadach przywołuje twierdzenie Michała Anioła, że prawdziwy artysta widzi w materiale kształt i nie spocznie dopóki go nie uwolnił. Webb widząc masywny blok jodły, widzi w nim ukryte kształty, które za pomocą stolarki stara się wydobyć. Artysta rzeźbi w jodle, gdyż ta, jego zdaniem, ze względu na spiralny charakter słojów i ich nieprzewidywalność jest doskonałym materiałem rzeźbiarskim. Patrząc na drewniane rzeźby Webba widać wyraźnie, że samo użycie drewna jako surowca wcale nie musi klasyfikować tej formy rzeźby w folklorze ludowym lub snycerstwie.
Jak to w historii sztuki bywa, pewne upodobania, mody czy nawet zwyczaje dotyczą nie tylko zastosowanych form czy kompozycji, ale także kwestii materiałowej. W rzeźbie, użycie kamienia kojarzone jest z klasyczną rzeźbą, zaś rzeźba w drewnie kojarzona jest raczej ze sztuką ludową. Tego rodzaju uproszczenie powoduje dalsze skojarzenia, które wskazują na szlachetność kamienia w pracy rzeźbiarskiej i poślednią rolę drewna, czy gliny, jako materiału wtórnego, taniego i łatwego w obróbce a przez to i pospolitego. Dlatego też pracę w kamieniu określa się mianem prawdziwej i ambitnej sztuki zaś rzeźbę w drewnie raczej jako rękodzieło. Jednak, tego rodzaju pospolite uogólnienia potrafią być mylące, czego przykładem mogą być rzeźby Dana Webba.
Artysta urodzony w East Lansing w stanie Michigan tworzy rzeźby wydobywając skomplikowane szczegóły przedmiotu ze świerkowego drewna. Sposób rzeźbienia Webba wywołujący złudzenie rzeczywistego przedmiotu, poprzez drobiazgowe oddanie i pokazanie jego kształtu, graniczy z wirtuozerią i wskazuje na doskonałe opanowanie warsztatu rzeźbiarskiego. Jak sam artysta zauważa, jego twórczość ma za zadanie pokazanie przedmiotu w taki sposób, by wydawał się on jak najbardziej prawdziwy, jego rzeźba ma być formą gry z widzem, gry która zwie się iluzją. Ale Webb też wskazuje, że jego prace nie mają na celu tylko zwykłego zwodzenia, pozoru. Widzowie, początkowo zaskoczeni drobiazgowym oddaniem przedmiotu, chcą przede wszystkim wiedzieć, jak artysta to zrobił, potem pytają dlaczego to zrobił. Webb uważa, że samo duplikowanie przedmiotów w drewnie nie ma większego sensu i nie wykracza poza biegłość techniczną.
Artysta chce w rzeźbionych detalach ukazać jakiś głębszy sens, coś co jest poza samym przedmiotem. Widać to dokładnie na przykładzie rzeźby z 2010 roku zatytułowanej Sleeper. Wyrzeźbiona z ogromną dbałością o szczegół odciśnięta poduszka, tworzy iluzję miękkich tekstur i daje złudzenie odciśniętej głowy na poduszce. Sam Webb wskazuje, że ta rzeźba ma ukazać moment początku dnia, gdy wstajemy ze snu i upuszczamy łóżko. Ten odciśnięty w poduszce ślad głowy wskazywać ma na coś, czego de facto w samej rzeźbie nie ma. Artysta, chcąc ukazać strukturę użytego materiału, cześć swych prac zostawia w naturalnej formie nieobrobionego drewna, jedynie pracuje nad detalem, częścią, fragmentem świerkowej belki tworząc atrakcyjne zestawienie między wyrafinowanymi i surowymi fragmentami a oddanymi z ogromną dbałością o szczegół elementami. Webb stara się przywrócić swymi pracami naturalne piękno drewna, uwolnić materiał od pospolitości i zwykłego rzemiosła. Webb często w wywiadach przywołuje twierdzenie Michała Anioła, że prawdziwy artysta widzi w materiale kształt i nie spocznie dopóki go nie uwolnił. Webb widząc masywny blok jodły, widzi w nim ukryte kształty, które za pomocą stolarki stara się wydobyć. Artysta rzeźbi w jodle, gdyż ta, jego zdaniem, ze względu na spiralny charakter słojów i ich nieprzewidywalność jest doskonałym materiałem rzeźbiarskim. Patrząc na drewniane rzeźby Webba widać wyraźnie, że samo użycie drewna jako surowca wcale nie musi klasyfikować tej formy rzeźby w folklorze ludowym lub snycerstwie.
/media/blog/medium/WGm71VZwOaQuU6VZ.jpg
Świerkowa rzeźba
Dan Webb
Sztafeta z dłutem
Stanisław Radwański
Podobno w sztuce można mierzyć wartość artysty tym, w jaki sposób oddziaływał na swych uczniów. Wśród wielu studentów, których kształcił Stanisław Horno-Popławski, wyróżnia się Stanisław Radwański, który w roku 1968 obronił dyplom w jego Pracowni Rzeźby.
wiecej
Podobno w sztuce można mierzyć wartość artysty tym, w jaki sposób oddziaływał na swych uczniów. Stanisław Horno-Popławski pracując na uczelni wykształcił spore grono swych podopiecznych. Zwłaszcza grono studentek-rzeźbiarek, którym dane było pracować pod bacznym (i surowym) okiem mistrza, było pod tak wielkim wrażeniem artyzmu swego profesora, że utarło się określenie Hornianki. Wśród wielu studentów, których kształcił Horno wyróżnia się Stanisław Radwański, który w roku 1968 obronił dyplom w jego Pracowni Rzeźby. Był na tyle utalentowanym studentem, że został poproszony przez swego promotora, by pozostał na macierzystej uczelni jako wykładowca. Jak trafnym okiem potrafił Horno w młodym studencie dostrzec niepośledni talent może świadczyć fakt, że jego podopieczny uzyskał po latach tytuł profesorski i został wybrany Rektorem PWSSP w Gdańsku.
Stanisław Radwański w swej pracy twórczej nie ukrywa tego, jak wiele zawdzięcza swemu wychowawcy, który nie tylko nauczył go pracy z materiałem, odsłaniając w pracowni tajniki pracy rzeźbiarsko–warsztatowej, ale także rozumienia czym jest rzeźba jako taka, jaką pełni funkcję, rolę w historii i do kogo winna być adresowana. Sam o swoim nauczycielu po latach napisze: Poznałem Profesora Horno–Popławskiego na początku lat sześćdziesiątych, kiedy nie było jeszcze kryzysu wartości i autorytetów, a tytuł profesorski oznaczał bardzo wiele. Był dla mnie mistrzem, Profesorem i bliskim mi człowiekiem. Łączył w sobie wiele odrębnych cech. Otaczał go nimb wielkiego rzeźbiarza, którego sylwetka kojarzyła się nam z XIX–wiecznymi mistrzami, choćby Rodinem. W postaci Horno-Popławskiego, jest też coś z Sarmaty: szczupła sylwetka, wspaniała głowa... Dla wielu swoich uczniów znaczył tak wiele. Dopiero po czasie dostrzegamy, jak wyraziście ukształtował nasze wyobrażenie o rzeźbie. Czasami tak mocno, że aż trudno się spod tego wpływu wyzwolić. Będąc studentem miałem wrażenie, że się buntuję i próbuję przeciwstawić się pewnym tendencjom, obowiązującym wówczas w sztuce. Później zrozumiałem, że ta moja postawa w mądry sposób była inspirowana przez Profesora. Stanisław Horno–Popławski potrafił prowadzić studenta w sposób indywidualny, tak aby nie zniszczyć w nim odrębnej osobowości artystycznej, nawet jeżeli miałaby się ona przedstawiać w formie buntu. Moim zdaniem jest to artysta wybitny, jeden z największych rzeźbiarzy okresu powojennego, którego nazwisko można postawić obok Dunikowskiego i Szczepkowskiego. Trudno mi w tym wypadku być krytykiem sztuki, sądzę jednak, że jego rzeźba zawsze była bliska duchowi kultury śródziemnomorskiej. Odkrywał nam nieznane obszary rzeźby antycznej i sztuki Wschodu. Potrafił zarazić nas własną miłością do tych kręgów kulturowych. Ale bliska mu była także sztuka współczesna, szczególnie francuska, tacy rzeźbiarze jak Rodin, Mailloi, Bourdell. Potrafił nas uwrażliwić na właściwy odbiór sztuki, a jednocześnie wyrobił w nas zmysł krytyczny wobec rzeczy nieprawdziwych, płytkich, które są tylko pogonią za modą. Jest to rzeźbiarz „rasowy”. Istotą życia Horno–Popławskiego jest rzeźba. Imponowała nam zawsze Jego postawa zawodowa. Jest to twórca, który jako „robotnik” sztuki nie czekając na natchnienia codziennie podążał do pracowni i zmagał się z materią rzeźbiarską. Stanisław Horno–Popławski uważał dzień bez rzeźbienia za stracony. Jest tak wielkim artystą, iż wydaje się, że nie musiał on poszukiwać, lecz od razu znajdował doskonałą formę i właściwy wyraz artystycznego dzieła. Stanisław Horno–Popławski nie był dla nas tylko profesorem rzeźby – był mistrzem w najlepszym tego słowa znaczeniu. Imponowała nam jego niezwykła skromność, co przejawiało się także w niechęci profesora do zajmowania wszelkich stanowisk. Horno–Popławski chciał pozostać wyłącznie twórcą.
Dziś Stanisław Radwański jest spełnionym, znanym, rozpoznawalnym i utytułowanym artystą. Jest też artystą wszechstronnym, w swym dorobku artystycznym ma zarówno monumentalne realizacje pomnikowe (jak choćby pomnik Jacek Malczewski w Radom , Jana Pawła II w Toruniu czy Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy), ma też rzeźby kameralne i nastrojowe. Co do tego, że Stanisław Radwański, jako wychowanek Horno-Popławskiego, wpisał się trwale w historię rzeźby polskiej nie ma najmniejszej wątpliwości. Potwierdzeniem wielkości rzeźbiarza jest fakt, że Rektor i Senat Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie 16 maja br. na uroczystym posiedzeniu Senatu, profesorowi Stanisławowi Radwańskiemu nadała tytuł Profesora Honorowego Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Zdzisław Beksiński zwykł mawiać, że kryzys współczesnych sztuk plastycznych wynika wyłącznie z dwu przeszkód. Pierwsza z nich to zaniechanie żmudnych studiów nad techniką wykonywania prac przez przyszłych adeptów sztuki. Większość z kandydatów do zostania artystą chce od razu ukazać światu swe epokowe dzieło. Niestety, najczęściej nie mają ku temu narzędzi, więc wychodzi to, co potem widać. Jeżeli nawet zdarzy się tak, że niektórzy opanują doskonały warsztat i potrafią technicznie wykonać to, co sobie wyobrazili, to pojawia się wtedy druga przeszkoda: nie mają oni nic do powiedzenia, poza pokazaniem jak dobrymi są rzemieślnikami, jak panują nad samą techniką. Twórczość Stanisława Radwańskiego jest wyjątkowa właśnie przez to, że artysta zdaje się usuwać te dwie przeszkody. Artysta nie stronił od żmudnych studiów, cierpliwie zdobywając pod surowym i bacznym okiem Stanisława Horno-Popławskiego konieczny do bycia rzeźbiarzem warsztat pracy. Gdy już potrafił rzeźbić, okazało się, że nosi w sobie ogromne pokłady kreatywności, że ma w sztuce coś do powiedzenia.
Wystarczy choćby przyjrzeć się rzeźbie popiersia Moniuszki. W tego rodzaju realizacjach, zdawać by się mogło, że nie można powiedzieć na gruncie artystycznym już nic nowego, temat został wyeksploatowany: od patosu, monumentalności po banał. Rzeźba portretowa wymaga od artysty wyjątkowych umiejętności, połączenia własnej wizji artystycznej i powszechnego wyobrażenia o portretowanej osobie. Radwańskiemu w przypadku tej rzeźby udało się znaleźć ciekawą szczelinę, pomysł połączenia portretu kompozytora z klawiaturą fortepianu. Twarz kompozytora, mimo że jej fragmenty są przesunięte względem siebie, nie traci nic na rozpoznawalności, jest dynamiczna i jednocześnie nie razi banałem, nie szokuje drastycznością, nie jest lapidarnym rozwiązaniem kompozycyjnym, ma w sobie coś, że odbiorca zatrzymuje wzrok na popiersiu i nie potrafi go od niego oderwać. Patrząc na rzeźbę słychać niemal muzykę w tle. A taki odbiór sztuki jest dla artysty najwyższą formą uznania, wszak rzeźba jest od tego, by na nią patrzeć i poruszać naszą wyobraźnię.
Stanisław Radwański w swej pracy twórczej nie ukrywa tego, jak wiele zawdzięcza swemu wychowawcy, który nie tylko nauczył go pracy z materiałem, odsłaniając w pracowni tajniki pracy rzeźbiarsko–warsztatowej, ale także rozumienia czym jest rzeźba jako taka, jaką pełni funkcję, rolę w historii i do kogo winna być adresowana. Sam o swoim nauczycielu po latach napisze: Poznałem Profesora Horno–Popławskiego na początku lat sześćdziesiątych, kiedy nie było jeszcze kryzysu wartości i autorytetów, a tytuł profesorski oznaczał bardzo wiele. Był dla mnie mistrzem, Profesorem i bliskim mi człowiekiem. Łączył w sobie wiele odrębnych cech. Otaczał go nimb wielkiego rzeźbiarza, którego sylwetka kojarzyła się nam z XIX–wiecznymi mistrzami, choćby Rodinem. W postaci Horno-Popławskiego, jest też coś z Sarmaty: szczupła sylwetka, wspaniała głowa... Dla wielu swoich uczniów znaczył tak wiele. Dopiero po czasie dostrzegamy, jak wyraziście ukształtował nasze wyobrażenie o rzeźbie. Czasami tak mocno, że aż trudno się spod tego wpływu wyzwolić. Będąc studentem miałem wrażenie, że się buntuję i próbuję przeciwstawić się pewnym tendencjom, obowiązującym wówczas w sztuce. Później zrozumiałem, że ta moja postawa w mądry sposób była inspirowana przez Profesora. Stanisław Horno–Popławski potrafił prowadzić studenta w sposób indywidualny, tak aby nie zniszczyć w nim odrębnej osobowości artystycznej, nawet jeżeli miałaby się ona przedstawiać w formie buntu. Moim zdaniem jest to artysta wybitny, jeden z największych rzeźbiarzy okresu powojennego, którego nazwisko można postawić obok Dunikowskiego i Szczepkowskiego. Trudno mi w tym wypadku być krytykiem sztuki, sądzę jednak, że jego rzeźba zawsze była bliska duchowi kultury śródziemnomorskiej. Odkrywał nam nieznane obszary rzeźby antycznej i sztuki Wschodu. Potrafił zarazić nas własną miłością do tych kręgów kulturowych. Ale bliska mu była także sztuka współczesna, szczególnie francuska, tacy rzeźbiarze jak Rodin, Mailloi, Bourdell. Potrafił nas uwrażliwić na właściwy odbiór sztuki, a jednocześnie wyrobił w nas zmysł krytyczny wobec rzeczy nieprawdziwych, płytkich, które są tylko pogonią za modą. Jest to rzeźbiarz „rasowy”. Istotą życia Horno–Popławskiego jest rzeźba. Imponowała nam zawsze Jego postawa zawodowa. Jest to twórca, który jako „robotnik” sztuki nie czekając na natchnienia codziennie podążał do pracowni i zmagał się z materią rzeźbiarską. Stanisław Horno–Popławski uważał dzień bez rzeźbienia za stracony. Jest tak wielkim artystą, iż wydaje się, że nie musiał on poszukiwać, lecz od razu znajdował doskonałą formę i właściwy wyraz artystycznego dzieła. Stanisław Horno–Popławski nie był dla nas tylko profesorem rzeźby – był mistrzem w najlepszym tego słowa znaczeniu. Imponowała nam jego niezwykła skromność, co przejawiało się także w niechęci profesora do zajmowania wszelkich stanowisk. Horno–Popławski chciał pozostać wyłącznie twórcą.
Dziś Stanisław Radwański jest spełnionym, znanym, rozpoznawalnym i utytułowanym artystą. Jest też artystą wszechstronnym, w swym dorobku artystycznym ma zarówno monumentalne realizacje pomnikowe (jak choćby pomnik Jacek Malczewski w Radom , Jana Pawła II w Toruniu czy Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy), ma też rzeźby kameralne i nastrojowe. Co do tego, że Stanisław Radwański, jako wychowanek Horno-Popławskiego, wpisał się trwale w historię rzeźby polskiej nie ma najmniejszej wątpliwości. Potwierdzeniem wielkości rzeźbiarza jest fakt, że Rektor i Senat Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie 16 maja br. na uroczystym posiedzeniu Senatu, profesorowi Stanisławowi Radwańskiemu nadała tytuł Profesora Honorowego Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Zdzisław Beksiński zwykł mawiać, że kryzys współczesnych sztuk plastycznych wynika wyłącznie z dwu przeszkód. Pierwsza z nich to zaniechanie żmudnych studiów nad techniką wykonywania prac przez przyszłych adeptów sztuki. Większość z kandydatów do zostania artystą chce od razu ukazać światu swe epokowe dzieło. Niestety, najczęściej nie mają ku temu narzędzi, więc wychodzi to, co potem widać. Jeżeli nawet zdarzy się tak, że niektórzy opanują doskonały warsztat i potrafią technicznie wykonać to, co sobie wyobrazili, to pojawia się wtedy druga przeszkoda: nie mają oni nic do powiedzenia, poza pokazaniem jak dobrymi są rzemieślnikami, jak panują nad samą techniką. Twórczość Stanisława Radwańskiego jest wyjątkowa właśnie przez to, że artysta zdaje się usuwać te dwie przeszkody. Artysta nie stronił od żmudnych studiów, cierpliwie zdobywając pod surowym i bacznym okiem Stanisława Horno-Popławskiego konieczny do bycia rzeźbiarzem warsztat pracy. Gdy już potrafił rzeźbić, okazało się, że nosi w sobie ogromne pokłady kreatywności, że ma w sztuce coś do powiedzenia.
Wystarczy choćby przyjrzeć się rzeźbie popiersia Moniuszki. W tego rodzaju realizacjach, zdawać by się mogło, że nie można powiedzieć na gruncie artystycznym już nic nowego, temat został wyeksploatowany: od patosu, monumentalności po banał. Rzeźba portretowa wymaga od artysty wyjątkowych umiejętności, połączenia własnej wizji artystycznej i powszechnego wyobrażenia o portretowanej osobie. Radwańskiemu w przypadku tej rzeźby udało się znaleźć ciekawą szczelinę, pomysł połączenia portretu kompozytora z klawiaturą fortepianu. Twarz kompozytora, mimo że jej fragmenty są przesunięte względem siebie, nie traci nic na rozpoznawalności, jest dynamiczna i jednocześnie nie razi banałem, nie szokuje drastycznością, nie jest lapidarnym rozwiązaniem kompozycyjnym, ma w sobie coś, że odbiorca zatrzymuje wzrok na popiersiu i nie potrafi go od niego oderwać. Patrząc na rzeźbę słychać niemal muzykę w tle. A taki odbiór sztuki jest dla artysty najwyższą formą uznania, wszak rzeźba jest od tego, by na nią patrzeć i poruszać naszą wyobraźnię.
/media/blog/medium/C0IQxmS64UW8xFtn.jpg
Sztafeta z dłutem
Stanisław Radwański
Warsztaty ceramiczne
04 czerwca 2018
Zapraszamy na cykliczne warsztaty ceramiczne, na których uczymy tworzenia w glinie od podstaw, od małych form po dużo większe.
wiecej
Zapraszamy na cykliczne warsztaty ceramiczne, na których uczymy tworzenia w glinie od podstaw, od małych form po dużo większe.
Zajęcia przeznaczone są dla wszystkich, którzy pragną rozwijać się artystycznie i mają potrzebę stworzenia własnego dzieła. Zadania i tematy dostosowaliśmy do umiejętności uczestników. Szczegółowe informacje dostępne są na naszym facebookowym profilu.
/media/blog/medium/2zOx40NHuoJoBNFl.jpg
Warsztaty ceramiczne
04 czerwca 2018
Sztuka w wirtualnej rzeczywistości
Na stałe, w godzinach otwarcia
Aplikacja "Kamienny ogród myśli Stanisława Horno-Popławskiego" przygotowana przez Studio 11th Dimension.
wiecej
Studio 11th Dimension, znane z nagradzanej aplikacji VR inspirowanej malarstwem Zdzisława Beksińskiego „De Profundis”, stworzyło dla nas opartą na wirtualnej rzeczywistości aplikację "Kamienny ogród myśli Stanisława Horno - Popławskiego", która pozwala odbyć podróż przez życie i twórczość naszego patrona. W okularach VR rzeźby ożywają na naszych oczach, prezentując swoją zamkniętą w kamieniu historię. Aplikacja jest dostępna zawsze w godzinach otwarcia BCS.
/media/blog/medium/hPuhX5vR7lhPdZjY.jpg
Sztuka w wirtualnej rzeczywistości
Na stałe, w godzinach otwarcia
Kody dostępu
18.05-14.06.2018
Wystawa pedagogów Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
wiecej
Kulturę Zachodu kształtują dwie tendencje. Z jednej strony to ujednolicenie codzienności. Podobieństwo przy tym nie dotyczy jedynie zewnętrznego wyglądu miejsc i przedmiotów. Podzielamy te same poglądy i wyrażamy je za pomocą podobnych formuł. Z drugiej strony kulturze Zachodu brakuje wspólnych mitów
i wartości. Dajemy prawo sobie i innym do tworzenia indywidualnych wizji świata. Jednak nawet ściśle osobisty świat wartości ma sens jedynie, gdy może realizować się tu i teraz. Owo tu i teraz to zunifikowany świat przedmiotów, miejsc, idei i emocji.
Obecność tych dwóch tendencji - unifikacyjnej i indywidualizującej - powoduje, że każdy z nas nadaje inny sens, nie tylko wspólnym dla wszystkich miejscom i przedmiotom, ale także wespół wyznawanym ideom i doświadczanym emocjom. Artyści natomiast starają się ofiarować odbiorcom sztuki kody dostępu, dzięki którym będzie można tym samym przedmiotom, miejscom, ideom i emocjom nadać to uwspólnione znaczenie.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki prezentuje prace 14 artystów proponujących, każdy na swój sposób, uzgodnienie pojęć, dzięki którym możliwe będzie lepsze zrozumienie się nawzajem.
Uczestnicy: Katarzyna Adaszewska, Joanna Bebarska, Andrzej Borcz, Iwona Langowska, Alicja Majewska, Sebastian Mikołajczak, Grzegorz Maślewski, Krzysztof Mazur, Anita Oborska-Oracz, Paweł Otwinowski, Aleksander Paskal, Małgorzata Wojnowska-Sobecka, Maciej Wierzbicki
Obecność tych dwóch tendencji - unifikacyjnej i indywidualizującej - powoduje, że każdy z nas nadaje inny sens, nie tylko wspólnym dla wszystkich miejscom i przedmiotom, ale także wespół wyznawanym ideom i doświadczanym emocjom. Artyści natomiast starają się ofiarować odbiorcom sztuki kody dostępu, dzięki którym będzie można tym samym przedmiotom, miejscom, ideom i emocjom nadać to uwspólnione znaczenie.
Wystawa w Bydgoskim Centrum Sztuki prezentuje prace 14 artystów proponujących, każdy na swój sposób, uzgodnienie pojęć, dzięki którym możliwe będzie lepsze zrozumienie się nawzajem.
Uczestnicy: Katarzyna Adaszewska, Joanna Bebarska, Andrzej Borcz, Iwona Langowska, Alicja Majewska, Sebastian Mikołajczak, Grzegorz Maślewski, Krzysztof Mazur, Anita Oborska-Oracz, Paweł Otwinowski, Aleksander Paskal, Małgorzata Wojnowska-Sobecka, Maciej Wierzbicki
/media/blog/medium/ZT8Y18uVP7be0R3J.jpg
Kody dostępu
18.05-14.06.2018
Nocne Sesje Malarskie
13.04-17.05 2018
Nocne Sesje Malarskie to wystawa, na której prezentuję obrazy powstałe od początku 2017 roku.
wiecej
Nocne Sesje Malarskie" to wystawa, na której prezentuję obrazy powstałe od początku 2017 roku. W swojej sztuce staram się odnaleźć (i przekroczyć) granicę między malarstwem przedstawiającym
i abstrakcyjnym. Podobnie jest w przypadku tej serii. Jako temat bazowy własnych poszukiwań
i eksperymentów obrałem pęknięcia, formy tak powszechne, a jednak często pozbawione naszej uwagi. Na co dzień widzimy popękane płyty chodnikowe, czy popękane ściany budynków. Zimą pęknięcia spotykamy na grubych warstwach lodu, a latem tworzą się one na wysuszonej ziemi. Siatki/sieci tych spękań są niezwykle różnorodne - pionowe, poziome, diagonalne, płytkie, czy głębokie. Czasem układają się rytmicznie, a czasem ich rozłożenie jest zupełnie chaotyczne i przypadkowe. Choć mogą się wydawać podobne do siebie to jednak zawsze są niepowtarzalne.
Podobnie też starałem się tworzyć swoje obrazy, które można zamknąć dwóch grupach. W pierwszej skupiam się na warstwie czysto malarskiej; są to tradycyjnie rozumiane obrazy malowane olejem na płótnie. Bazą dla tych prac są dziesiątki zdjęć, które robiłem przeróżnym spękaniom przez ostatni rok. W mojej głowie dokonywałem fuzji wszystkich tych szkiców fotograficznych i przekształcałem je w zupełnie nowe formy. Drugą grupę przedstawień nazywam „strukturalnymi”. Mają one charakter eksperymentalny, tworzone są z wykorzystaniem przeróżnych materiałów naturalnych i syntetycznych takich jak: ziemia, piasek, żwir, sól, kleje, czy alkohol. Bogactwo fakturowe, jakie udało mi się osiągnąć w przypadku tych obrazów, nadaje im charakteru płaskorzeźby. Ze względu na wykorzystane środki, obrazy wciąż „pracują”. Proces ich tworzenia trwa i kompozycje zapewne z czasem ulegną przemianie. Zmiany są więc nie tylko planowane, ale wręcz pożądane.
Pojawienie się spękań na jakiejkolwiek powierzchni, świadczy o jej zużyciu lub zniszczeniu, a już samo słowo „pęknięcie” niesie ze sobą raczej pejoratywne znaczenie. Spękania mają pewne znamiona symbolu destrukcji, czy przemijania, jednak ja staram się uciekać od tych znaczeń. Tym co mnie zajmuje jest forma, a celem mojej sztuki jest sam proces jej powstawania. Dla mnie sztuka dzieje się już w momencie pracy nad obrazem. Choć formy spękań przywodzą na myśl zniszczenie, to w moim malarstwie są czynnikiem tworzącym dzieło. Staram się ukazać ich malowniczą stronę i nieoczywiste piękno.
Dilan Abdulla (ur. 1987 w Białymstoku) - malarz i historyk sztuki. Ukończył PLSP w Koszalinie ze specjalizacją sztuk użytkowych (snycerstwo). Edukację kontynuował na Uniwersytecie Gdańskim i po pięciu latach nauki uzyskał tytuł magistra historii sztuki. Uprawia głównie malarstwo abstrakcyjne. Jego prace znajdują się w kolekcjach w kraju i za granicą (Niemcy, Dania, Francja, Australia, USA, Kurdystan (Irak)).
Podobnie też starałem się tworzyć swoje obrazy, które można zamknąć dwóch grupach. W pierwszej skupiam się na warstwie czysto malarskiej; są to tradycyjnie rozumiane obrazy malowane olejem na płótnie. Bazą dla tych prac są dziesiątki zdjęć, które robiłem przeróżnym spękaniom przez ostatni rok. W mojej głowie dokonywałem fuzji wszystkich tych szkiców fotograficznych i przekształcałem je w zupełnie nowe formy. Drugą grupę przedstawień nazywam „strukturalnymi”. Mają one charakter eksperymentalny, tworzone są z wykorzystaniem przeróżnych materiałów naturalnych i syntetycznych takich jak: ziemia, piasek, żwir, sól, kleje, czy alkohol. Bogactwo fakturowe, jakie udało mi się osiągnąć w przypadku tych obrazów, nadaje im charakteru płaskorzeźby. Ze względu na wykorzystane środki, obrazy wciąż „pracują”. Proces ich tworzenia trwa i kompozycje zapewne z czasem ulegną przemianie. Zmiany są więc nie tylko planowane, ale wręcz pożądane.
Pojawienie się spękań na jakiejkolwiek powierzchni, świadczy o jej zużyciu lub zniszczeniu, a już samo słowo „pęknięcie” niesie ze sobą raczej pejoratywne znaczenie. Spękania mają pewne znamiona symbolu destrukcji, czy przemijania, jednak ja staram się uciekać od tych znaczeń. Tym co mnie zajmuje jest forma, a celem mojej sztuki jest sam proces jej powstawania. Dla mnie sztuka dzieje się już w momencie pracy nad obrazem. Choć formy spękań przywodzą na myśl zniszczenie, to w moim malarstwie są czynnikiem tworzącym dzieło. Staram się ukazać ich malowniczą stronę i nieoczywiste piękno.
Dilan Abdulla (ur. 1987 w Białymstoku) - malarz i historyk sztuki. Ukończył PLSP w Koszalinie ze specjalizacją sztuk użytkowych (snycerstwo). Edukację kontynuował na Uniwersytecie Gdańskim i po pięciu latach nauki uzyskał tytuł magistra historii sztuki. Uprawia głównie malarstwo abstrakcyjne. Jego prace znajdują się w kolekcjach w kraju i za granicą (Niemcy, Dania, Francja, Australia, USA, Kurdystan (Irak)).
/media/blog/medium/Ec6FIb5bkv2IPlx2.jpg
Nocne Sesje Malarskie
13.04-17.05 2018