Włączyć rzeczy(wistość) w dzieło. Wokół przedmiotu w sztuce polskiej lat 50. i 60. XX wieku
21 marca (czwartek), godz. 17:00
wstęp wolny
//
Artysta z wielości przedmiotów tkwiących w świecie rzeczywistym wybiera rzecz, której nadaje specjalny status dzieła wyjątkowego. Akt wyboru gotowego przedmiotu powoduje przesunięcie głównego nacisku z samego aktu tworzenia na metafizyczność dzieła. Zaciera się granica między rzeźbą a malarstwem.
W wystąpieniu, przybliżymy warunki w jakich przyszło tworzyć polskim artystom po okresie „odwilży” w 1955 roku. Dlaczego podstawowy materiał artystyczny zamienili oni na plastik, silikon, papier, tkaninę, gotowe fabryczne produkty oraz zapomniane przedmioty. Dlaczego zwykły, wyrzucony, niepotrzebny przedmiot, stał się ważny w ich twórczości. Jaki wpływ na obraz sztuki polskiej, w tym czasie, odegrały tendencje docierające z Zachodu: informel, taszyzm, Nowy Realizm i działalność artystów związanych z Grupą Phases. Jak mimo „żelaznej kurtyny” i politycznych restrykcji, eksperymenty i dokonania zachodniej neoawangardy, przenikały i były transponowane przez polskie środowisko artystyczne. Na ile wynikały one z silnie utrwalonej tradycji przedwojennej awangardy a na ile z chęci kreowania przez polskich artystów rozwiązań zgodnych z nowymi tendencjami w sztuce zachodniej. Jaki wpływ na twórczość artystów miał kontekst miejsca i czasu w jakim przyszło im tworzyć.
Wymienić wypada zwłaszcza twórczość artystów z kręgu „malarstwa materii” a także wyjątkowe dzieła Władysława Hasiora, Tadeusza Kantora, Włodzimierza Borowskiego, Tytusa Dzieduszyckiego, pracownię i procedury kolekcjonerskie Marka Piaseckiego oraz prace Henryka Morela i artystów biorących udział w plenerach i sympozjach organizowanych w latach 60. XX wieku.
Prowadzenie: Małgorzata Wawrzak – absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK – kierunek Konserwatorstwo i Muzealnictwo.
